Ψυχοτρόπο μου, υποκείμενο (super 7)
Ο τίτλος δηλώνει την επίδραση που δημιουργείται στη ψυχή από κάποια οχήματα που συχνά δεν είναι μόνον αντικείμενα. Σε ότι αφορά τη μεσαία λέξη, δεν υπονοεί κτητικότητα.
Τα πραγματικά σπουδαία δεν έχουν ιδιοκτήτες, ενδεχομένως να μην έχουν και διαστάσεις. Η αίσθηση της ελευθερίας (π.χ.) δεν ορίζεται, δεν εντοπίζεται, δεν εμπεριέχεται. Ο πλούτος επίσης, δεν είναι παρά το χαρτοφυλάκιο των εμπειριών σου. Για να φθάσεις σε αυτές τις απόψεις όμως, απαιτείται μια άλλη οπτική. Μπορεί να είναι οπτική ωριμότητας, μπορεί και …ηττοπάθειας. Ας ξεκαθαρίσουμε τα θέματα.
Κατασκευές σαν
το Caterham είναι οι πλέον κατάλληλες για να δώσουν απαντήσεις σε δύσκολα ερωτήματα. Αν λοιπόν ξεκινήσουμε με το, εν πολλοίς, βαρύ:«έχουν τα οχήματα ψυχή;» μπορούμε να απαντήσουμε:
Τα αντικείμενα, εν αρχή, είναι άψυχα. Το αν και πότε θα αποκτήσουν ψυχική υπόσταση εξαρτάται μόνον από το ποιοι και πως θα τα πλησιάσουν. Εξαρτάται από το ποια και πόσα συναισθήματα θα γεννήσουν. Είναι σύμβαση αυτό το θέμα. Σου γεννούν συναίσθημα, τους χαρίζεις, ψυχή. Σε διαμορφώνουν, σε μετρούν, και εσύ τα τροφοδοτείς με ζωή, που στην επιστρέφουν σε εμπειρίες. Η σχέση τούτη, είναι μια συνεχής μετάγγιση και δεν είναι απαραίτητα ειδυλλιακή. Πέρα από ευχαρίστηση, έχει απογοήτευση, φόβο, αγωνία, έχει δηλαδή πληρότητα. Με μια λέξη είναι ανθρώπινη. Τίποτα το θεϊκό, τίποτα το μεταφυσικό. Είναι φθαρτή, γλυκιά σαν ξημέρωμα, νόστιμη σαν θάλασσα, περαστική όπως όλα, έντονη όπως λίγα.
Εκτός λογικής και με μια δεισιδαιμονική υπερφυσικότητα αλλά ενδιαφέρον ως παράδειγμα αποτελεί η κινηματογραφική μεταφορά της Christine του Stephen King (1983). Ο John Carpenter στήνει αριστοτεχνικά την ιστορία γύρω από την ερυθρή Plymouth Fury και μένει σε εμάς να καταλάβουμε ποιος αποπλανεί ποιόν, ποιος ενεργοποιεί τι. Έρχεται όμως, η απτή καθημερινότητα και από μόνη της καθαιρεί την όποια υπερβατικότητα των χολιγουντιανών παραγωγών, ξεκαθαρίζοντας το τοπίο από το φανταστικό, διεκδικώντας με υπαρκτό τρόπο μέσα που τέρπουν την ψυχή. Μέσα ψυχοτρόπα. Τα οποία λειτουργούν σαν κλειδιά. Είναι η βάση της ψυχής Σου, που σε οδηγεί στις πόρτες που θα ξεκλειδώσουν και σε απομακρύνουν από εκείνες που θα παραμείνουν κλειστές. Έτσι ακριβώς λειτουργεί και το όχημα του θέματος μας.
Τετρατροχικά είναι υπο-κείμενο τω όντι, καθότι υπόκειται από όλα τα υπόλοιπα τροχοφόρα που κυκλοφορούν στους δρόμους. Τα μάτια του οδηγού είναι 90 πόντους από το έδαφος και η έδρα του όχι περισσότερους από 12.
Μηχανικά ανήκει στο ένδοξο παρελθόν. Ατμοσφαιρικά 1.691 κ.εκ. που τροφοδοτούνται από δύο διπλά οριζόντια Weber, ενώ δυο επικεφαλής εκκεντροφόροι αναλαμβάνουν να ανοιγοκλείνουν 16 βαλβίδες έως και 8.500 φορές το λεπτό, κάτω από ένα μαύρο καπάκι που γράφει Cosworth. Πίσω από όλα αυτά υπάρχει ένα άλλο κουτί που γράφει Quaife και εξασφαλίζει κλειστές σχέσεις. Στα μπροστινά άκρα συναντάμε ένα σύστημα ανεξάρτητης ανάρτησης με ψαλίδια βάσης, σπειροειδή ελατήρια και αντιστρεπτική ράβδο, ενώ πίσω de Dion με σύνδεσμο Watt, σπειροειδή ελατήρια και αντιστρεπτική ράβδο. Στο τέλος όλα αυτά πατούν σε μαύρες 13άρες Minilite πάνω στις οποίες ξεχωρίζουν τα λογότυπα Caterham πάνω στις δαγκάνες των 4 δίσκων και Lotus πάνω στις 4 βαλβίδες!
Αισθητικά δεν χωρούν εκπτώσεις. Ελαφριά φύλλα αλουμινίου καλύπτουν τα κενά ανάμεσα στο λεπτό πλαίσιο, σχηματίζοντας ταυτόχρονα το κάλυμμα του κινητήρα, ενώ μια αφαιρούμενη μουσούδα από πλαστικό παίζει το ρόλο του ρύγχους αλλά και καλύμματος του αλουμινένιου ψυγείου. Μόλις 93 πόντοι το μέγιστο ωφέλιμο πλάτος του κόκπιτ, αφαιρούμενο τιμόνι 10 ιντσών, ζώνες 4 σημείων. Απουσιάζουν πάσης φύσεως υδραυλικά, ηλεκτρονικά, καλοριφέρ, κλιματιστικά, ηχοσυστήματα. Έτσι, δεν υπάρχει μέση οδός. Η το ερωτεύεσαι ή το απωθείς.
Οδηγικά είναι αποκάλυψη. Οι εξαιρετικές επιδόσεις, απότοκο του συνδυασμού ωμής, άμεσης ισχύος και ελάχιστης μάζας, σε αναγκάζουν ή να το πιέσεις ή να το απορρίψεις. Αν αποφασίσεις το δεύτερο ησυχάζεις. Αν επιλέξεις το πρώτο μπαίνεις στη διαδικασία της μετάγγισης. Ξεκινάς τη σχέση. Προσφέρεις, λαμβάνεις, δοκιμάζεσαι, μετριέσαι, αγωνιάς, χαίρεσαι, με ένα ρήμα νοιώθεις. Κι όποιος νοιώθει μέσα από το όχημα, αυτόματα του δίνει ψυχή. Ακούει τις ανάσες του, αφουγκράζεται τους λυγμούς του, βλέπει τους τροχούς να στρίβουν, τους δρόμους ωσάν σκούρους όφεις τρελά να ξετυλίγονται, μυρίζει το καύσιμο, τα υλικά τριβής, τη ζέστα του κινητήρα. Κι όπως κάθε σχέση σε απελευθερώνει. Κι όπως κάθε σχέση σε δεσμεύει. Ζεις για αυτή, δεν ζεις για σένα.
Τελικά;
Το όχημα τούτο αποτελεί κάτι σαν σημείο τελικού προορισμού. Λειτουργεί σαν μια συνειδητή επιλογή ωριμότητας που κλείνει μια πορεία. Η άποψη αυτή ασφαλώς και δεν δεσμεύει κανένα, παρά εκείνον που την διατύπωσε. Ίσως να μην διακρίνεται για την οικουμενικότητά της, ελπίζω όμως να διακριθεί για τη φιλαλήθεία της._Ν.Σ.Ζ.
www.tellingstories.gr
Απάντηση με παράθεση
