Τα “δικά μου” Acropolis

[Stathis]

«Τα “παλιά, καλά Ακρόπολις” ήταν σαν τα σημαντικά βιβλία. Αν τα ζούσες στις τρυφερές ηλικίες με το σωστό τρόπο, σου άλλαζαν τη ζωή.

Τα τρέχοντα είναι σαν την πραγματικότητα που ζούμε. Στην καλύτερη περίπτωση δεν σε ενοχλεί.»

Πέρασε μια εβδομάδα από την ολοκλήρωση του 58ου Διεθνούς Ράλυ Ακρόπολις.

Το γεγονός ότι το μέλλον του αγώνα είναι αμφίβολο, σε ότι αφορά τη θέση του στο καλεντάρι του πακοσμίου πρωταθλήματος, ενδιαφέρει κυρίως όσους έχουν συμφέρον από αυτόν.

Για όσους έχουν παρακολουθήσει τον αγώνα από τα πρώτα του βήματα, για όσους έχουν παραστάσεις από το παρελθόν, το Δ.Ρ.Α. έχει τελειώσει από τον προηγούμενο αιώνα.

Στη συνέχεια, έξι εικόνες, έξι στίγματα εμπειρίας που καταθέτονται ως μια απόπειρα προσωπικής μεν, γνήσιας δε, καταγραφής του παρελθόντος και ως αποδείξεις της προηγούμενης άποψης.



Ι' (1962)



Χοροπηδούν μαυρόασπρες και συγκεχυμένες οι εικόνες. Τερματισμός του Ά62. Δεν είμαι απόλυτα σίγουρος αν πραγματικά θυμάμαι ή αν είναι οι φωτογραφίες που υπάρχουν κι' ενεργοποιούν τα πιο θολά κέντρα της μνήμης.

Τρεις αισθήσεις κυριαρχούν σΆ αυτή την, μισού αιώνα, ανάμνηση. Της όρασης, καθώς τη νύχτα, κάτω από την Ακρόπολη, έσκιζαν τα ισχυρά φωτιστικά σώματα των αυτοκινήτων που έφταναν. Της ακοής, αφού τα πληρώματα ήταν υποχρεωμένα να εκτελέσουν δοκιμασία επιβράδυνσης κι ανάγκαζαν τα συμβατικά ελαστικά να στριγκλίζουν πάνω στη μαύρη άσφαλτο. Της όσφρησης, καθώς το καμένο ελαστικό διαχεόταν στην ατμόσφαιρα μαζί με το λάδι από τα δίχρονα και το πρόσθετο καστορέλαιο.

Υπάρχει ασφαλώς και η εικόνα του Φώτη Φλώρου, καθώς παιδάκι προσχολικής ηλικίας (4,5 ετών) στριμώχνομαι ανάμεσα σε γονείς και άλλους, παρατηρώντας γεμάτος περιέργεια το εσωτερικό του ταλαιπωρημένου λευκού 700 του Σταύρου που μόλις είχε τερματίσει κατάκοπος.



ΙΕ' (1967)



Μεγάλη προσδοκία για τον πατέρα, που την προηγούμενη χρονιά είχε κάνει σπουδαία εμφάνιση και έχασε θέση στη εξάδα ελάχιστα χιλιόμετρα πριν τον τερματισμό, από τεχνικό πρόβλημα. Με τα πεζοδρόμια της Δ. Αρεοπαγίτου να ξεχειλίζουν από κόσμο, ένας ασπασμός και μια ευχή πριν το Mini κατέβει τη ράμπα στο προχωρημένο, γλυκό ανοιξιάτικο απόγευμα.

Πολεμώντας όλη τη νύκτα σε Κιάτο, Ψάρι, Άστρος, Σπάρτη, Καλαμάτα, Πύργο, Παναγίτσα, Πάτρα, στο δύσκολο κομμάτι της Πελοποννήσου που πολύ δύσκολα Ελληνικό πλήρωμα έβγαζε άνευ ποινών, η συμμετοχή ανέβαινε για Γιάννενα, Μέτσοβο, χάνι Μουργκάνη όταν το διαφορικό παρέδωσε το πνεύμα λίγο πριν το Λούρο απογοητεύοντας το πλήρωμα.

Η μεγαλύτερη απογοήτευση σημειώθηκε στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής όταν κατέφθασαν τα νέα.




23ο (1976)



Πρώτη φωτογραφική αποστολή σε Ακρόπολις. Οδηγός και αρχηγός της αποστολής ο Φώτης Φλώρος με την κόκκινη ΚΕ 25 Corolla του. Πρώτες εικόνες στην ετάπ της Δροσιάς δίπλα στα νερά του Β. Ευβοϊκού με ζέστη, σκόνη, λίγους θεατές.

Το σκηνικό ανατράπηκε ολότελα όταν ανεβήκαμε στα Φουρνά, στον μπάρμπα Γιώργο τον Ταρζάν, σε εκείνο το μαγευτικό υψίπεδο. Ψιλόβρεχε, είχε πέσει ένα λεπτό φιλμ ομίχλης, έκανε κρύο και ήταν ένας θαυμαστός καινούργιος κόσμος. Μια αποκάλυψη. Εγκαταστάθηκα στο πρανές μιας δεξιάς φουρκέτας, φωτογράφιζα τις διελέυσεις των κορυφαίων Ragniotti, Kallstrom, «Σιρόκο» αλλά και των ηρωικών Ελλήνων με μια Asahi και ένα 50άρι φακό, ενώ, ο Φώτης έκανε την έξοδο.

Στο μέλλον ξαναβρέθηκα εκεί, μα ποτέ δεν ήταν σαν εκείνη την πρώτη φορά. Ποτέ το δάσος δεν είχε τόσο συμπαγή χρώματα, ποτέ η φύση δεν μοσχοβολούσε τόσο πολύ. Έφτιαξαν γήπεδα, το ασφαλτόστρωσαν, το αξιοποίησαν, το τελείωσαν.





25ο (1978)



Αργυρό Ιωβηλαίο για τον αγώνα. Πλατάνακι, δεύτερη εταπ. Τίποτα δεν προμηνύει την άτυχη συνέχεια τους “Σιρόκο” Μ. Μακρυνό. Έφθασαν στην Καλαμπάκα 7οι με προβλήματα από 4 σπασμένες Campagnolo και το μοτέρ να δουλεύει με πέντε κυλίνδρους. Στους εφιαλτικά λασπωμένους δρόμους των Μακεδονικών ετάπ, θα γράψουν τον 4ο χρόνο στο Βέρμιο, μόλις 1΄΄ πίσω από τον Therier και 10΄΄ πίσω από τον Alen, στα 37,4 χλμ. (Σε δικό του αγώνα ο Rohrl εκεί μέσα «θα καθαρίσει» τον αγώνα δίνοντας 1΄:17΄΄ στον Alen), τον 3ο στο Πολυδένδρι και έχουν ήδη περάσει στην 4η θέση της κατάταξης. Μπαίνουν στο Παντελεήμονα. Στο ανηφορικό κομμάτι από την πολύ λάσπη κινδυνεύουν να κολλήσουν και μόλις αρχίζουν τα κατηφορικά προσπαθούν να κερδίσουν τα χαμένα. «Ίσως οι καλύτερες στιγμές του Τάσου» λέει ο Μανώλης ενθυμούμενος τον τρόπο που οδήγησε εκεί ο «Σιρόκο». Έχει αρχίσει να ξημερώνει πια όταν στα τελευταία μέτρα της ετάπ ο Τάσος χάνει τη «Μπουμπού» με πολλά τουμπάρει και στέκεται με τους τροχούς στη γη αλλά ανάποδα στη φορά του αγώνα.

Βγαίνουν από την ετάπ με την όπισθεν, καθώς έχει καταρρεύσει η μπροστινή αριστερή ανάρτηση. Συναντούν το service της Fiat. Οι γεννήτριες παίρνουν μπροστά και οι Ιταλοί πέφτουν με τα μούτρα στη δουλειά. Κολλούν πρόχειρα τη σπασμένη ανάρτηση στέλνοντας τους Έλληνες πίσω στον αγώνα που κάνουν αργά τη Σικαμινέα (73οι), τη Δεσκάτη (77οι) και φτάνουν με τη βαριά πληγωμένη και στραβή Stratos στην Καλαμπάκα με 43΄ “καπέλο”, 16οι γενικής. Απογοήτευση μεγάλη για το πλήρωμα, αλλά δεν τα παρατάνε. Θα κατέβουν στην Αθήνα 8οι.

Στην Πελοπόννησο θα γράψουν ένα όμορφο φινάλε κερδίζοντας το Σούλι και το Λάδωνα για να τερματίσουν τελικά στην 6η θέση. Η πρώτη Stratos που τερμάτιζε “Ακρόπολις” ήταν “Ελληνική”


26ο (1979)



Πρώτη συμμετοχή. Άλλη ιστορία. Μια συνεχής λαχανιασμένη, αγχωτική αναμέτρηση με το χρόνο, με τη φύση, με το αυτοκίνητο και τελικά με τον εαυτό σου. Ο αγώνας εκείνης της περιόδου ήταν ο απόλυτος ορισμός των rally. Είχε μεγάλο μήκος, (2.900 χλμ.), μεγάλο αριθμό ε.δ. (50 συν) και απαιτούσε στρατηγική. Πού και πόσο «καπέλο» θα φας, πού θα το φυλάξεις, πού θα ορμήσεις, πού θα στήσεις service. Ζητούσαν και ταχύτητα, διότι καλές οι στρατηγικές και οι τακτικές, αλλά αν δεν βοηθούσαν τα χέρια και το κορασόν, δεν είχες μέλλον.

Είχαν χρώμα τότε τα rally. ΣΆ έπιανε το πρώτο βράδυ μετά τη Μακρυράχη προς Καλαμπάκα και σε έβρισκε η πρώτη αυγή στον Όλυμπο. Αν δεν αξίζει να ξημερώσεις εκεί μετά από μια ολονυχτία στο βουνό των θεών, τι αξίζει; Έλιωνες στο λιοπύρι της κεντρικής Ελλάδας το επόμενο μεσημέρι, στον εφιάλτη, από τα λουτρά Σμοκόβου στη Βίτωλη, στην Τσούκα. Το βράδυ σΆ έπιανε αφυδατωμένο στο κομμάτι Ξηρονομή-Αλυκή και τι ανακούφιση στο μεγάλο service που σου «συμμάζευαν» το όχημα.

Κάποια ξεκούραση και πάλι στο δρόμο το επόμενο απόγευμα για το πελοποννησιακό κομμάτι. Σφιχτό, ανελέητο κι αυτό, με Αλωνίσταινα, Θεόκτιστο, Λάλα, μέσα στη σκόνη που τις τελευταίες νυχτερινές ώρες οι καταιγίδες θα λάσπωναν το σύμπαν. Είκοσι μόνο πληρώματα γύρισαν πίσω στο 26ο από τα 155 που ξεκίνησαν κι εμείς είχαμε την ατυχία αλλά και την τιμή να είμαστε ένα από τα τελευταία, αν όχι το τελευταίο που εγκατέλειψε, από χρόνο, για δύο ή τρία λεπτά στην Ολυμπία.




46ο (1999)



Είκοσι χρόνια αργότερα, συντηρούσα μέσα μου ακόμα το απωθημένο να τερματίσω ένα Ακρόπολις και ευκαιρίας δοθείσης το προσπάθησα μΆ ένα μικρό όχημα κι έναν ευγενή, νεαρό αλλά άπειρο συνοδηγό. Είχα επίσης την τύχη να ξεκινήσω κάτω από την Ακρόπολη κι όχι σε κάποιο λιβάδι ή σε κάποιο στάδιο προετοιμαζόμενος για μια ρωμαϊκού τύπου τελετή με αλαλάζοντες παρουσιαστές, ενώ είχα τη μεγάλη χαρά να μου δώσει εκκίνηση ο Σταύρος λίγο πριν τα 73 του χρόνια.

Η τύχη μου συνεχίστηκε, αφού καταφέραμε να γυρίσουμε πίσω, αλλά όταν το βράδυ του τερματισμού έκανα συναισθηματικό ταμείο, μια κατάθλιψη με κατέβαλε.

Το Ακρόπολις που ήξερα δεν υπήρχε πια.

Αυτό που έζησα το Ά99 δεν ήταν παρά μια περίληψη αγώνα με Α. Θεοδώρους, Κινέτα, Σκούρτα, Κλειδί, το σκουπιδότοπο της Θήβας και ολίγη από Καρρούτες, Παύλιανη. Το Μαυρολιθάρι ήταν το πιο εξωτικό σημείο που έφθανε.

Η Ελλάδα που ήξερα επίσης δεν υπήρχε πια. Στις αναγνωρίσεις εκείνου του αγώνα έβλεπα τον κόσμο στην επαρχία να έχει ένα άδειο βλέμμα και μια ακόμα πιο άδεια ψυχή. Τον έβλεπα να χάνεται σε τηλεοπτικούς δέκτες με τους δείκτες του χρηματιστηρίου να χορεύουν ανάμεσα σε ακαταλαβίστικα ψηφία και γράμματα.

Έψαξα εναγωνίως τους αγαπημένους μου δρόμους, μα είχαν ασφαλτοστρωθεί.

Έψαξα τη μοναδική ταυτότητα της ελληνικής επαρχίας, μα είχε απ-αλλοτριωθεί.

Έψαξα τον Φώτη, έψαξα τον μπάρμπα-Γιώργο στον Ταρζάν, μα δεν τους βρήκα.

Σε πέντε μήνες θα έψαχνα και για τον Σταύρο…


Ερώτημα:

Κατόπιν τούτων υπήρχε κάτι να ακούσω ή να δω στο Λουτράκι;_Ν.Σ.Ζ.

https://www.tellingstories.gr