Το ξερατε?

[Nino]

https://www.nws.noaa.gov/os/water/tadd/

[A8hnaios]

Από τα δημοφιλέστερα ηλεκτρονικά παιγνίδια κι ένα από τα σύμβολα της λαϊκής κουλτούρας τη δεκαετία του ΅80. Οι πιο μεγάλοι σήμερα το γνώρισαν σε κάποια αίθουσα ψυχαγωγίας εκείνα τα χρόνια ως βιντεοπαιχνίδι τύπου arcade, οι νέοι το ανακαλύπτουν στις μέρες μας μέσα από τις πολλαπλές εκδοχές του στο Ίντερνετ.

Πρωτοκυκλοφόρησε στις 10 Οκτωβρίου 1979 στην Ιαπωνία. Δημιουργός του, ο 24χρονος ιάπωνας προγραμματιστής Τόρου Ιβατάνι, που δούλευε τότε για λογαριασμό της εταιρείας Namco και σήμερα ακολουθεί πανεπιστημιακή καριέρα στο Πολυτεχνείο του Τόκιο.

Σε μια εποχή που κυριαρχούσαν τα παιγνίδια δράσης (Space Invaders και τα συναφή), ο Ιβατάνι παρουσίασε ένα παιχνίδι με πολύ χιούμορ, που γρήγορα κέρδισε τα αγόρια, αλλά και τα κορίτσια, που σιχαίνονταν εξωγήινους και πυροβολισμούς. Στην αρχή είχε χλιαρή υποδοχή, αλλά έπρεπε να το ανακαλύψουν οι Αμερικανοί το 1980 για να γίνει παγκόσμια επιτυχία.

Ο Πάκμαν έχει σχήμα κεφαλιού, που ανοιγοκλείνει, για να καταβροχθίσει τελείες και έπαθλα στην προσπάθειά του να ξεγλιστρήσει από τέσσερα φαντασματάκια, που τον καταδιώκουν μέσα σ' ένα λαβύρινθο. Το όνομα του προέρχεται από την ιαπωνική λέξη «πάκου- πάκου», που σημαίνει το στόμα που ανοιγοκλείνει. Ο γιαπωνέζος δημιουργός του λέγεται ότι συνέλαβε την ιδέα σ' ένα πάρτι, όταν είδε μια πίτσα από τον οποία έλειπε ένα κομμάτι.

Την απόλυτη επίδοση του παιχνιδιού κατέχει ο αμερικανός εστιάτορας Μπίλι Μίτσελ, ένας θρυλικός παίκτης βιντεοπαιχνιδιών στις ΗΠΑ, με πολλά ακατάρριπτα ρεκόρ στο ενεργητικό του. Στις 3 Ιουλίου 1999 και σε ηλικία 34 ετών, σημείωσε 3.333.360 πόντους, αφού διήλθε με επιτυχία και τις 225 πίστες του παιγνιδιού. Έπαιζε συνεχώς για έξι ώρες.

Το Πακ-Μαν είναι και σήμερα αρκετά δημοφιλές με φανατικούς φίλους, πολλούς κλώνους και κλεψίτυπες εκδόσεις. Το μαρτυρούν τα δημοψηφίσματα, που διοργανώνονται συχνά - πυκνά από τα περιοδικά του χώρου και το κατατάσσουν στην κορυφή των ηλεκτρονικών παιγνιδιών όλων των εποχών.



https://pacman.com/en/pac-man-history

[Bitz]

https://fanpage.gr/stories/prin-apo-...gnorizi-kanis/

[A8hnaios]

Πέντε χρόνια πριν, ένας νεαρός σκηνοθέτης έφτιαξε ένα ντοκιμαντέρ για τον Paul Mawhinney, τον άνθρωπο που κατέχει την μεγαλύτερη δισκοθήκη στον κόσμο... Το ντοκιμαντέρ μιλά για το πως ο Paul προσπαθούσε να κρατήσει το αρχείο του "ζωντανό"... Το 2008 είχε αναγκαστεί να κλείσει το δισκοπωλείο του, Record-Rama, όπου πουλούσε μουσική και κρατούσε πάντα το τελευταίο αντίτυπο για εκείνον... Εκτιμάται ότι έχει 2.5 εκατομμύρια περίπου συνολικές εγγραφές, και περίπου ένα εκατομμύριο άλμπουμ στην συλλογή του, πολλά από τα οποία είναι πάρα πολύ σπάνια (συμπεριλαμβανομένου ενός άλμπουμ των Rolling Stones που δεν κυκλοφόρησε ποτέ...)

Σήμερα, πέντε χρόνια μετά από την κυκλοφορία του ντοκιμαντέρ του Sean Dunne, τι έχει γίνει άραγε με την δισκοθήκη του Paul...;

Το 1999 η αξία της είχε εκτιμηθεί κοντά στα 50 εκατομμύρια δολάρια, και παρά τις κάποιες προσφορές που είχε δεχθεί ο Paul για την αγορά της τα τελευταία χρόνια, το Record-Rama δεν έβρισκε εύκολα αγοραστή... Το 1997, ένα online site με μεταπωλήσεις CD είχε προσφέρει τότε 28.5 εκατομμύρια δολάρια για την αγορά της (Σημερινά 40.8 εκατομμύρια $) και 100000 χιλιάδες δολάρια τον χρόνο ως αμοιβή για εργασία στον Paul. Η πώληση δεν έγινε ποτέ, αφού το online κατάστημα δήλωσε πτώχευση λίγες εβδομάδες αργότερα...

Στην συνέχεια, η βιβλιοθήκη του Κονγκρέσου είχε εκτιμήσει την βάση δεδομένων που είχε ο Paul στον υπολογιστή του στα 5 εκατομμύρια δολάρια, μετά έκανε κάποια προσφορά για την αγορά της αλλά η πώληση δεν έγινε ποτέ, λόγω κάποιων περικοπών στον κρατικό φορέα...

Ο Paul προσπάθησε να πουλήσει το αρχείο του και στο eBay, λαμβάνοντας κάποια προσφορά για 3 εκατομμύρια δολάρια το 2008 , η οποία στην συνέχεια αποδείχθηκε ψεύτικη προσφορά...

Εν τέλει όταν όλες οι ελπίδες είχαν αρχίσει να χάνονται για τον Paul, το 2011 μία συμφωνία οριστικοποιήθηκε με μία όμως "ειρωνική λεπτομέρεια"... Ένας Ταϊβανέζος μηχανικός και επιχειρηματίας, ο Leo Yao, αγόρασε ολόκληρο το αρχείο του Paul και το μετέτρεψε σε μουσείο ήχου στην Taiwan... Ο Leo ήταν ένας από τους βασικούς μηχανικούς που ανακάλυψαν το mp3, ένα δημιούργημα το οποίο κατέστρεψε την μουσική ιστορία και το έργο του Paul, όπως πιστεύει και ο ίδιος...

Ένα μεγάλο κομμάτι της Αμερικανικής και όχι μόνο μουσικής ιστορίας, βρήκε ένα διαφορετικό μονοπάτι...

Στην συνέχεια η δισκοθήκη του πουλήθηκε στον Βραζιλιάνο επιχειρηματία,Zero Freitas από το São Paulo...

[A8hnaios]

Η εταιρεία Φίνος Φιλμ είχε τα γραφεία της στην οδό Στουρνάρα 27 και τα πρώτα της στούντιο ήταν στις Τρεις Γέφυρες και μετά στους Αγίους Αναργύρους, εκεί όπου γυρίστηκαν οι περισσότερες και καλύτερες ταινίες της.

Το 1954 τα γραφεία και τα εργαστήρια μεταφέρθηκαν στο κτίριο της Χίου 52, στον Άγιο Παύλο, ένα κτίριο που ο Φίνος δεν αγόρασε ποτέ μια και αντί για επενδύσεις, προτιμούσε να ρίχνει τα λεφτά του σε ταινίες και μηχανήματα. Μάλιστα όχι μόνο δεν έχει αγοράσει το κτίριο της Χίου 52, μα ούτεκαν σπίτι. Έμενε σε νοικιασμένο σπίτι και μόλις λίγο πριν το θάνατό του αγόρασε ένα διαμέρισμα στην περιοχή της Σχολής Ευελπίδων.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και παρότι η κρίση είχε ήδη αρχίσει να κτυπά την πόρτα του ελληνικού σινεμά και να γίνεται αισθητή στα εισιτήρια, ο Φίνος πήρε ένα τεράστιο δάνειο για την εποχή για να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα, φτιάχνοντας στα Σπάτα τα τελειότερα στούντιο που είχαν υπάρξει ως τότε όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και τα Βαλκάνια. Τα στούντιο στα Σπάτα μπορεί να ήταν τέλεια τεχνικά, αλλά μόνο ''χρυσά'' δεν ήταν για τον ιδρυτή τους μια και συνδέθηκαν με την παρακμή της εταιρείας αλλά και του ελληνικού ψυχαγωγικού κινηματογράφου.

Η διαφορά των στούντιο και των εργαστηρίων ολόκληρης της εταιρείας Φίνος Φιλμ από τις υπόλοιπες αντίστοιχες εταιρείες της εποχής της ακμής βρισκόταν στο γεγονός ότι ήταν στελεχωμένα και λειτουργούσαν περίπου όπως τα αντίστοιχα χολιγουντιανά της εποχής. Υπήρχε μόνιμο προσωπικό σε όλες τις ειδικότητες, με μηνιαίο μισθό και είχε σχηματιστεί μια μικροκοινωνία βοηθών, μαθητευόμενων και ειδικών που δημιούργησαν μια αλυσίδα μάθησης και παράδοσης, με τον ένα κρίκο να πιάνεται στον επόμενο.

Η ιστορία της Φίνος Φιλμ θα μπορόυσε να χωριστεί σε δυο περιόδους: η πρώτη, 1945 - αρχές 1960, χαρακτηρίζεται από την ατμόσφαιρα μιας θαυμαστής βιοτεχνίας με παραγωγή ελεγχόμενη - 2 εώς 3 ηθογραφικών κυρίως ταινιών τον χρόνο και η δεύτερη, αρχές 1960 - 1977, περίοδος που η βιοτεχνία ''βιομηχανοποιείται''.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1960 εμφανίστηκε και η τηλεόραση την οποία ο Φίνος δεν συμπαθούσε ποτέ. Χρεωμένος πολλά εκατομμύρια, άρρωστος, απογοητευμένος από την κατάρρευση της μεγάλης του αγάπης, του σινεμά, αλλά και από την αντιμετώπιση των νέων ανθρώπων, για τους οποίους ήταν το κατεστημένο που έπρεπε να κτυπηθεί αποτελεσματικά.

Οι ταινίες του στο Φεστιβαλ Θεσσαλονίκης γιουχαϊζονταν στις αρχές της δεκαετίας του 1970 με το που εμφανιζόταν στο πανί το σήμα της εταιρείας του, αν και οι περισσότεροι δημιουργοί του νέου ελληνικού κινηματογράφου, όταν δεν τον είχαν παραγωγό, τον είχαν ουσιαστικό συμπαραστάτη.

Τελευταία του ταινία ήταν Ο Κυρ Γιώργης Εκπαιδεύεται το 1977 του Γιάννη Δαλιανίδη, με πρωταγωνιστή τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο. Αυτή ήταν και η ταφόπλακα της ήδη χρεωκοπημένης Φίνος Φιλμ. Ο Φίνος δεν ασχολήθηκε ποτέ με την τηλεόραση, την οποία απεχθάνονταν. Λίγο πριν φύγει αρνήθηκε να δώσει τα στούντιο που έφτιαξε με κόπο και θυσίες για το γύρισμα ταινιών στην τηλεόραση. Αυτή ήταν ο μεγάλος εχθρός, αυτή του έδιωξε τον κόσμο από τις σκοτεινές αίθουσες.

Βιογραφία του Φιλοποίμην Φίνου:

Ο Φιλοποίμην Φίνος, ο πατέρας του Ελληνικού κινηματογράφου και ιδρυτής της Φίνος Φιλμ, γεννήθηκε το 1908 στην Τιθορέα Λοκρίδας. Ήταν γόνος καλής οικογένειας. Από τον πατέρα του, Γιάννη, πιθανότατα μπήκε στο αίμα του το μικρόβιο του κινηματογράφου, καθώς δεν ήταν μόνο γιατρός, αλλά και επιχειρηματίας που είχε κινηματογραφικές αίθουσες στην Αθήνα και την επαρχία, ανάμεσα στις οποίες και το θρυλικό ''Αλκαζάρ'' στον σταθμό Λαρίσης που λειτούργησε στην κατοχή - και όχι μόνο - ως βαριετέ με τον Ορέστη Λάσκο και την ''Φρεγάδα'' του, έναν θίασο ποικιλιών.

Ο Φίνος μπορεί να ασχολήθηκε από πολύ νέος με τον κινηματογράφο και κυρίως με την τεχνική του, που προπολεμικά στην Ελλάδα ήταν σε εμβρυακή κατάσταση, ωστόσο είχε σπουδάσει νομικά και πολιτικές επιστήμες. Επίσης, ο Φίνος μιλούσε τρεις γλώσσες και ήταν ιδιαίτερα μορφωμένος και ενημερωμένος σφαιρικά. Ωστόσο επέλεξε να ασχοληθεί με τις κινηματογραφικές επιχειρήσεις του πατέρα του και γενικότερα με τον κιμνηματογράφο.

Πολύτιμα εργαλεία του στην πορεία του το εύστροφο μυαλό του, αλλά και το κατσαβίδι που δεν αποχωρίστηκε ποτέ - όπως για τον στενό του κύκλο ήταν ''Φίφης'' χαϊδευτικά, για τους συνεργάτες του ήταν ο ''Κατσαβιδάκιας'' και το παρατσούκλι ήρθε λόγω του κατσαβιδιού που είχε πάντα στην πίσω τσέπη του παντελονιού του.

Ο Φίνος ήταν ο πρώτος που εγκατέστησε τον ομιλούντα κινηματογράφο στην Ελλάδα στα θερινά σινεμά και συγκεκριμένα στο Αλκαζάρ, ενώ με τη δική του ευρεσιτεχνία έφτιαξε και την πρώτη ομιλούσα ελληνική ταινία στη χώρα μας, με ''σύγχρονη επαφή του ήχου πάνω στο φιλμ, με λυχνίες παλλόμενου φωτός''.

Σε εποχές δύσκολες και χαλεπές ο Φιλοποίμην Φίνος κατόρθωσε να γεννήσει και να αναθρέψει το σύγχρονο Ελληνικό Κινηματογράφο. Ξεπερνώντας ανυπέρβλητες δυσκολίες και με ελάχιστα μέσα δημιουργούσε τις πιο καλογυρισμένες και ποιοτικές ταινίες του τόπου.

Σαν επαγγελματίας ο Φιλοποίμην Φίνος ήταν ένα σύνθετο φαινόμενο, ένας συνδυασμός εξαιρετικής οξυδέρκειας, γνώστης της τεχνικής, πάθους και διαίσθησης. Μελετούσε, διασταύρωνε, πειραματιζόταν και τα συμπεράσματα του τα έκανε σύντομα πράξη. Κατασκεύασε το πρώτο ηχοληπτικό μηχάνημα στην Ελλάδα, γύρισε την πρώτη έγχρωμη και στερεοφωνική ταινία, έπλασε σταρ και πετυχημένους σκηνοθέτες και τεχνικούς και όλα αυτά χωρίς να στηριχτεί σε κρατική στήριξη ή επιχειρηματικό φορέα.

Έζησε σχεδόν ασκητικά και ήταν πιστός και συνεπής στους στόχους του ως δημιουργός. Άνθρωπος με καλοσύνη και ήθος, αγαπητός δάσκαλος που πάντα φρόντιζε τους μαθητές του και τους συνεργάτες του. Κυρίως όμως, ένας υπεύθυνος και τρυφερός σύντροφος.

Στις 26 Ιανουαρίου του 1977, ο Φιλοποίμην Φίνος, δημιουργός, πατέρας, κυρίαρχος του ελληνικού σινεμά από το 1940 μέχρι την τελευταία του στιγμή, ταλαιπωρημένος από επτάχρονη μάχη με τον καρκίνο, αποχώρησε από την ζωή. Δεν άφησε διάδοχο, άφησε όμως μια κληρονομιά 186 ταινιών, παρακαταθήκη για τις νέες γενιές κινηματογραφιστών.

Ο Φιλοποίμην Φίνος ήταν από τους ανθρώπους που έδωσαν ώθηση και πνοή στον ελληνικό κινηματογράφο. Υπήρξε ένας πρωτοπόρος, ένας οραματιστής.

[pilot]

Το ζεϊμπέκικο δύσκολα χορεύεται. Δεν έχει βήματα· είναι ιερατικός χορός με εσωτερική ένταση και νόημα που ο χορευτής οφείλει να το γνωρίζει και να το σέβεται.
Είναι η σωματική έκφραση της ήττας. Η απελπισία της ζωής. Το ανεκπλήρωτο όνειρο. Είναι το «δεν τα βγάζω πέρα». Το κακό που βλέπεις να έρχεται. Το παράπονο των ψυχών που δεν προσαρμόστηκαν στην τάξη των άλλων.
Το ζεϊμπέκικο δεν χορεύεται ποτέ στην ψύχρα ει μη μόνον ως κούφια επίδειξη. Ο χορευτής πρέπει πρώτα «να γίνει», να φτιάξει κεφάλι με ποτά και όργανα, για να ανέβουν στην επιφάνεια αυτά που τον τρώνε. Η περιγραφή της προετοιμασίας είναι σαφής:
Παίξε, Χρήστο, το μπουζούκι,
ρίξε μια γλυκιά πενιά,
σαν γεμίσω το κεφάλι,
γύρνα το στη ζεϊμπεκιά.
(Τσέτσης)
ZEIMPEKIKO
Ο αληθινός άντρας δεν ντρέπεται να φανερώσει τον πόνο ή την αδυναμία του· αγνοεί τις κοινωνικές συμβάσεις και τον ρηχό καθωσπρεπισμό. Συμπάσχει με τον στίχο ο οποίος εκφράζει σε κάποιον βαθμό την προσωπική του περίπτωση, γιΆ αυτό επιλέγει το τραγούδι που θα χορέψει και αυτοσχεδιάζει σε πολύ μικρό χώρο ταπεινά και με αξιοπρέπεια. Δεν σαλτάρει ασύστολα δεξιά κι αριστερά· βρίσκεται σε κατάνυξη. Η πιο κατάλληλη στιγμή για να φέρει μια μαύρη βόλτα είναι η στιγμή της μουσικής γέφυρας, εκεί που και ο τραγουδιστής ανασαίνει.
Ο σωστός χορεύει άπαξ· δεν μονοπωλεί την πίστα. Το ζεϊμπέκικο είναι σαν το «Πάτερ Ημών». Τα είπες όλα με τη μία.
Τα μεγάλα ζεϊμπέκικα είναι βαριά, θανατερά:
Ίσως αύριο χτυπήσει πικραμένα
του θανάτου η καμπάνα και για μένα.
(Τσιτσάνης)
***
Τι πάθος ατελείωτο που είναι το δικό μου,
όλοι να θέλουν τη ζωή κι εγώ το θάνατό μου.
(Βαμβακάρης)
Το ζεϊμπέκικο δεν σε κάνει μάγκα*· πρέπει να είσαι για να το χορέψεις. Οι τσιχλίμαγκες με το τζελ που πατάνε ομαδικά σταφύλια στην πίστα εκφράζουν ακριβώς το χάος που διευθετεί η εσωτερική αυστηρότητα και το μέτρο του ζεϊμπέκικου.
Το ζεϊμπέκικο δεν χορεύεται σε οικογενειακές εξόδους ή γιορτές στο σπίτι· απάδει προς το πνεύμα. Πόσο μάλλον όταν υπάρχουν κουτσούβελα που κυκλοφορούν τριγύρω παντελώς αναίσθητα.
Είναι χορός μοναχικός. Όταν το μνήμα χάσκει στα πόδια σου, ο τόπος δεν σηκώνει άλλον. Είναι προσβολή να ενοχλήσει μια ξένη κι απρόσκλητη παρουσία. ΓιΆ αυτό κάποιοι ανίδεοι αριστεροί διανοούμενοι ερμήνευσαν την επιβεβλημένη ερημία του χορού με τα δικά τους φοβικά σύνδρομα· αποκάλεσαν το ζεϊμπέκικο «εξουσιαστικό χορό», που περιέχει, δήθεν, μια «αόρατη απειλή». Είδαν, φαίνεται, κάποιον σκυλόμαγκα να χορεύει και τρόμαξαν. Όμως, και έναν κυριούλη αν ενοχλήσεις στο βαλσάκι του, κι αυτός θα αντιδράσει.
Το ζεϊμπέκικο δεν είναι γυναικείος χορός. Απαγορεύεται αυστηρώς σε γυναίκα να εκδηλώσει καημούς ενώπιον τρίτων· είναι προσβολή γιΆ αυτόν που τη συνοδεύει. Αν δεν είναι σε θέση να ανακουφίσει τον πόνο της, αυτό τον μειώνει ως άντρα και δεν μπορεί να το δεχτεί. Και στο μάτι δεν κολλάει.
Μια γυναίκα δεν είναι μάγκας· είναι θηλυκό ή τίποτα. Κι ένας άντρας, πρώτα αρσενικό και μετά όλα τΆ άλλα. Αυτό είναι το αρχέτυπο. Κι αν το εποικοδόμημα γέρνει καμιά φορά χαρωπά, η βάση μένει ακλόνητη. Εξαιρούνται οι γυναίκες μεγάλης ηλικίας που μπορεί να έχουν προσωπικά βάσανα: χηρεία ή πένθος για παιδιά. (Κι όμως είδα σπουδαίο ζεϊμπέκικο από δύο γυναίκες· τη Λιλή Ζωγράφου, που αυτοσχεδίαζε έχοντας αγκαλιάσει τον εαυτό της από τους ώμους με τα χέρια χιαστί σαν αρχαία τραγωδός· και μια νεαρή πουτάνα σε ένα καταγώγιο των Τρικάλων, πιο αυτεξούσια απΆ όλους τους αρσενικούς εκεί μέσα.)
Η μεγάλη ταραχή είναι οι χωρικοί. Σε πλατείες χωριών, με την ευκαιρία του τοπικού πανηγυριού ή άλλης γιορτής, κάτι καραμπουζουκλήδες ετεροδημότες χορεύουνε ζεϊμπέκικο στο χώμα· προφανώς για να δείξουνε στους συγχωριανούς τους πόσο μάγκες γίνανε στην πόλη. Οι άνθρωποι της υπαίθρου δεν έχουν μπει στο νόημα κι ούτε μπορούν να εννοήσουν. Τα δικά τους ζόρια είναι κυκλικά· έρχονται, περνάνε και ξαναέρχονται σαν τις εποχές του χρόνου. Δεν είναι όλη η ζωή ρημάδι. ΓιΆ αυτό χορεύουν εξώστρεφα, κάνουν φούρλες, σηκώνουν το γόνατο ή όλο το πόδι, κοιτάνε τους γύρω αν τους προσέχουν, χαμογελάνε χορεύοντας. Μιλάνε με τον Θεό των βροχών και του ήλιου, όχι τον σκοτεινό Θεό του χαμόσπιτου και των καταγωγίων.
Δεν γίνεται καν λόγος για το τσίρκο που χορεύει επιδεικτικά, σηκώνει τραπέζια με τα δόντια και ισορροπεί ποτήρια στο κεφάλι του. Ή τη φρικώδη καρικατούρα ζεϊμπέκικου που παρουσιάζουν οι χορευτές στις παλιές ελληνικές ταινίες και προσφάτως στα τηλεοπτικά σόου.
Το ζεϊμπέκικο είναι κλειστός χορός, με οδύνη και εσωτερικότητα. Δεν απευθύνεται στους άλλους. Ο χορευτής δεν επικοινωνεί με το περιβάλλον. Περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του, τον οποίο τοποθετεί στο κέντρο του κόσμου. Για πάρτη του καίγεται, για πάρτη του πονάει και δεν επιζητεί οίκτο από τους γύρω. Τα ψαλίδια, τα τινάγματα, οι ισορροπίες στο ένα πόδι είναι για τα πανηγύρια. Το πολύ να χτυπήσει το δάπεδο με το χέρι «νΆ ανοίξει η γη να μπει». Και, όσο χορεύει, τόσο μαυρίζει. Πότε μΆ ανοιχτά τα μπράτσα μεταρσιώνεται σε αϊτό που επιπίπτει κατά παντός υπεύθυνου για τα πάθη του και πότε σκύβει τσακισμένος σε ικεσία προς τη μοίρα και το θείο.
Τα παλαμάκια που χτυπάνε οι φίλοι ή οι γκόμενες καλύτερα να λείπουν. Ο πόνος του άλλου δεν αποθεώνεται. Το πιο σωστό είναι να περιμένουν τον χορευτή να τελειώσει και να τον κεράσουν. Να πιούνε στην υγειά του· δηλαδή να του γιάνει ο καημός που τον έκανε να χορέψει.

Ειπώθηκε πως το ζεϊμπέκικο σβήνει. Ο αρχαϊκός χορός της Θράκης που τον μετέφεραν οι ζεϊμπέκηδες στη Μικρά Ασία και τον επανέφεραν στην Ελλάδα οι πρόσφυγες του 1922 έχει ολοκληρώσει τον ιστορικό του κύκλο· δεν έχει θέση σε μια νέα κοινωνία με άλλα αιτήματα και άλλες προτεραιότητες. Μπορεί και να γίνει έτσι. Αν χαθούν η αδικία, ο έρωτας και ο πόνος· αν βρεθεί ένας άλλος τρόπος που οι άντρες θα μπορούν να εκφράζουν τα αισθήματά τους με τόση ομορφιά και ευγένεια, μπορεί να χαθεί και το ζεϊμπέκικο.
Όμως βλέπεις μερικές φορές κάτι παλικάρια να γεμίζουν την πίστα με ήθος και λεβεντιά που σε κάνουν να ελπίζεις όχι απλώς για τον συγκεκριμένο χορό, αλλά για τον κόσμο ολόκληρο.
———
* Ο μάγκας είναι άντρας σεμνός, καλοντυμένος και μοναχικός. Δεν είναι επιδεικτικό κουτσαβάκι και αλανιάρης. Όπως αναφέρεται και στο Μείζον Ελληνικό Λεξικό, «μάγκας: έξυπνος και με συμπεριφορά που ταιριάζει σε άντρα».

Άρθρο του Διονύση Χαριτόπουλου στην εφημερίδα Τα Νέα, 14/9/2002.

[nikos valvetronic]

Έτσι είναι, η ζεμπεκιά δεν διδάσκεται.Και όμως βλέπω σε διάφορες εκπομπές
που βάζουν πιτσιρικάδες να χορεύουν όλοι με το ίδιο στυλ που μαθαίνουν
στις σχολές χορού...Το ίδιο ισχύει και για τις κοπέλες που χορεύουν καρμπόν
το τσιφτετέλι με περισσή λαγνεία.Κορίτσια πηγαίνετε σε κανένα γύφτικο γάμο
να δείτε πως χορεύουν τα θηλικά να μαθαίνετε.
Επίσης το άγχος που έχουν όλοι οι γαμπροί όταν έρθει η ώρα να χορέψουν
το ζεμπέκικο.Χαλαρά παληκάρια, όπως λέει ο Χαριτόπουλος κοπανήστε κανα
δυο τρια τέσσερα ποτήρια και βγάλτε αυτό που μπορείτε όπως μπορείτε με το
θάρρος και την μαγκιά που έχει ο καθένας.

[pilot]

Ετσι ακριβως..εγω χορευω μονο με ενα τραγουδι ζεμπεκια,τουλαχιστον προσπαθω, μονο ενα κανενα αλλο..και την χορευω μονο για την γυναικα μου..

[katsaraios]

Ετσι ακριβως..εγω χορευω μονο με ενα τραγουδι ζεμπεκια,τουλαχιστον προσπαθω, μονο ενα κανενα αλλο..και την χορευω μονο για την γυναικα μου..

μολόγα το....

[pilot]

με συγκλονιζει...