ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΛΩΡΙΔΑ

[pilot]

Pizza boys

Η ειδικότητά μου στο ναυτικό ήταν τεχνίτης πυροβό¬λων, όμως οι ανάγκες της υπηρεσίας γα οδηγούς ήταν μεγάλες. Ετσι μια ήμερα μου είπαν να φέρω δύο φωτογραφίες, το πολιτικό δίπλωμα και να πάω στη Σχολή Οδηγών του Π.Ν. για εξετάσεις. Εκεί η διαδικασία ήταν απλούστατη: ένας ανθύπας άφησε με κόπο στο τραπέζι έναν μισοτελειωμένο φραπέ και ρώτησε αν ξέρω να οδηγώ. Απάντησα καταφατικά, σφράγισε κάτι .χαρτιά. «Εντάξει πέρασες», σφύριξε.
Ύστερα από αυτή τη δοκιμασία ήμουν προφανώς έτοιμος να οδηγήσω τα πάντα. Όπερ και εγένετο. Μόλις πάτησα το πόδι μου στη μονάδα, μου δώσανε τα κλειδιά μιας καμιονέτας FORD. Οι καμιονέτες είναι μεταποιημένα Transit που χρησιμεύ¬ουν για μεταφορά προσωπικού και υλικού. Είναι αρκετά βαριές και ογκώδεις, το μοτέρ τους βγάζει δεν βγάζο 100 άλογα, όμως η θεόκοντη τελική σχέση διαφορικού 4.63 -ίδια με αυτή που έβαζαν οι φορντάκηδες στα φτιαγμένα Μ ΜΙ- διορθώνει κάπως τα πράγματα.
- θα φορτώσεις δύο πυραύλους Stinger και θα τους πας στην Ελευσίνα, ήταν η εντολή.

Την εποχή που η 17 Νοέμβρη ήταν στα πάνω της, οι Stinger ήταν αρκετά επίφοβο φορτίο. Γι' αυτό με συνόδευε κι ένα τζιπ της Ναυτονομίας, ενώ έξω από το στρατόπεδο περίμενε κι ένα περιπολικό. Στην επιστροφή, στα φανάρια του Ασπρόπυργου, εκτίμησα αυτό το 4.63. Με δύο ναύτες πλήρωμα και τους Stinger στην καρότσα άφησα εύκολα πίσω μου ένα 206 στη δοκιμασία 0-30 km/h.
Στη μονάδα είχαμε ακόμα δύο τζιπάκια Mercedes και τα κλασικά VW του ναυτικού, με τις μικρές πορτούλες. τα λεγόμενα πλοιαρχικά μιας και προορίζονται για τη μετάκληση των Πλοιάρχων. Το αγαπημένο μου όμως ήταν ένα πιο σπάνιο μοντέλο VW. Κι αυτό τζιποειδές, κι αυτό βασισμένο στον σκαραβαίο. Δίχως πόρτες και παράθυρα ήταν η χαρά του τεμπέλη, κι έφερνε κάπως σε Beach Buggy. Δεν το έπαιρνε ποτέ κανείς. Οι βαθμοφόροι τρομοκρατούνταν από την ανυπαρξία φρένων, οι μικροί φοβόντουσαν μην τους μείνει και τους το χρεώσουν, έτσι ήταν πάντα εκεί όποτε το χρειαζόμουν. Όπου και να ήθελα να πάω, στην καντίνα για παγωτό, στην πύλη για να παραλάβω τις πίτσες, το ξεθαμμένο ερείπιο ήταν εκεί, έτοιμο να προσφέρει μοναδικές εμπειρίες λούφας και παραλλαγής.
Το τιμόνι είχε την ασάφεια λαγουδέρας ιστιοπλοϊκού στην απόλυτη μπουνάτσα. Τα φρένα είχαν αλλαχτεί τελευταία φορά πριν από το Κίνημα του Ναυτικού, το κράτημα σκέτη 911, γκάζι- μούτρο, άσε-σβούρα. Το μοτέρ είχε 40 άλογα αλλά απόκριση Kawasaki σε σύγκριση με τα πετρελαιοκίνητα Mercedes. Λεν περνούσε το 90-95 km/h όμως ειλικρινα δεν ήθελες να τα
περάσεις. Γύρω στα 80 έμοιαζε έτοιμο να ανατιναχθεί και για και για κάποιο λόγο στα 85 πετούσε την 4η.
Ένα βράδυ είχα πάρει μαζί μου το ναύτη Χατζήμπεη για να φέρουμε τις πίτσες. Το παιδί είχε πρόβλημα τραυλίσματος, είχε κατεβάσει κι ένα μπουκάλι μαυροδάφνη, δεν έλεγε κουβέντα. Πήχτρα σκοτάδι με το καντήλια της μικρής σκάλας να αχνοφέγγουν, κάναμε τη διαδρομή των τριών χιλιομέτρων ώς την κεντρική πύλη. Εκεί περίμενε ο ντιλιβεράς με το παπί, έγινε η καθιερωμένη Τελετή Παράδοσης Παραλαβής Πιτσών, φόρτωσα τα κουτιά στον Χατζήμπεη και πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

Δεν ξέρω αν έφταιγε η βραδιά, η φωνή του Μαργαρίτη οπό το τρανζίστορ που είχα κρεμασμένο στον καθρέφτη ή η μυρωδιά από το πεπερόνι, αλλά κάτι έγινε και μου μπήκε η ιδέα να σπάσω το ρεκόρ μου στην αριστερή πατημένη με το γιαμπ μπροστά στην προβλήτα που δένανε οι φρεγάτες. Ο σκάθαρος πέρασε βογκώντας τα 80 κι εγώ πέρασα αφρενάριστος το σημάδι για τα φρένα. Ο Χατζήμπεης την ψυλλιάστηκε και φώναξε ξεχνώντας το τραύλισμα:

-ΦΡΕΝΟ ΡΕΕΕ!

Ακριβώς την ίδια στιγμή το οασμάν πέταξε την 4η. Είχα νεκρά, δεν είχα φρένα, ήμουν έτοιμος να διαλύσω, στην καλή περίπτωση, το ατομικό μου ρεκόρ ή στην κακή την πρύμνη της φρεγάτας ΑΙΓΑΙΟΝ. Για καλή τύχη όλων μας μπόρεσα και κάρφωσα την 4η. Με το δεξί χέρι κρατούσα το μοχλό στη θέση

του και με το αριστερό έστριβα το τιμόνι. Ντριφτάροντας, έφτασα στο γιαμπ. Το σκαθάρι χοροπήδηξε, γύρισε από την άλλη, το πρόλαβα και, τελικά, έχοντας αποκτήσει μόνιμη παραμόρφωση του μπροστινού του συστήματος, ήρθε στα ίσιο του. Το κιβώτιο δεν έπαιρνε πια ούτε 4η ούτε 3η.

Όμως το αληθινό πρόσωπο της τραγωδίας δεν είχε ακόμα κάνει την εμφάνισή του. Φτάνοντας στο φυλάκιο, αφού ξεκρέμασα το ραδιοφωνάκι και πάρκαρα ό,τι είχε απομείνει από το VW, ο ναύτης Χατζήμπεης γύρισε, με κοίταξε και με δυσκολία είπε:

- Ψη-ψη- ψηλέ, χα-χά-χάσαμε τι-τις πίτσες! Κοίταξα προς το μέρος του. Όντως, τα κουτιά με τις πίτσες έλειπαν. Είχαν φύγει από τα χέρια του στην αριστερή της προβλήτας. Τελικά τα πορτοπαράθυρα χρειάζονται. Η απουσία τους έχει κι αυτή τα προβλήματα της.

[pilot]

όχι ρε, δεν έχω πώρωση με τον Dr.Πολίτη...

[Nino]

όχι ρε, δεν έχω πώρωση με τον Dr.Πολίτη...

Χαχα !!
δυστυχώς η ενότητα που μετα απο πολυ κόπο και... Τεσπα δεν εχει σημασία, η ενότητα λοιπόν αυτη είναι σε μέρος που δεν υπάρχει πολυ "φως".
Δεν πειράζει όμως !


Εψαχνα καιρό να αγοράσω το "μπαρούτι και μέλι" το βρήκα κατα τύχη στις αρχές του Αυγούστου.
Ενα εκπληκτικό μυθιστόρημα,ειδικά για όποιον έζησε εφηβεία τη δεκαετία το 80,θα του ξυπνήσει ευχάριστες εικόνες και οσμές.
Ενώ πολυ εύκολα θα "προσαρμοστεί" και ο νέος αναγνώστης στο κλίμα και τις επιρροές εκείνης της εποχής.
Οι περιγραφές του Πολίτη είναι μαγευτικές,όπως στην αριστερή λωρίδα!!!



<< έφτανε μια ματιά για να αναγνωρίσεις το είδος της γυναίκας
που για χάρη της γίνονται οι πόλεμοι,τα διαζύγια,τα εγκλήματα τιμής.
Αυτές τις μύθικες γυναίκες που εναι πλάσμενες,λες,απο ένα παράξενο κράμα ανακατο μπαρούτι και μέλι.
Κι οποίος βρεθεί στο διάβα τους ξεστομισει προσευχές η κατάρες...>>

Απόσπασμα απο το βιβλίο

[Bitz]

Μπιμεριους...να το κρατας μαζι σου στην επομενη συναντηση.

[Nino]

Φωτιά

"You' ve got a brand new car in your driveway and a blondie in your bed".

Τα στιχάκια στο ραδιόφωνο τα είπαν όλα: "έχεις ένα καινούριο αυτοκίνητο στο γκαράζ σου και ένα ξανθό μωρό στο κρεβάτι σου". Δυο χαρακτηριστικά, ικανά να σου φτιάξουν την ημέρα, ακόμη και εάν κατά τα λοιπά η ζωή σου πηγαίνει στο φούντο. Το πόσο καινούριο και το πόσο ξανθό, επαφίεται στις ορέξεις του καθενός, ο συνδυασμός πάντως είναι αχτύπητος. Στο φινάλε, το αυτοκίνητο μπορεί να είναι και παλιό, μπορεί μάλιστα να είναι τελείως σαράβαλο. Και η γυναίκα μπορεί να μην κάνει για εξώφυλλο περιοδικού, αλλά το χαμόγελο της να σε στέλνει στ' αστέρια. Οπότε καταλήγουμε ότι αν υπάρχει ρόδα και αίσθημα, όλα είναι φίνα. Αν το αναλύσει κανείς περισσότερο, παρατηρεί ότι μπορείς να περνάς καλά, ακόμη και χωρίς ρόδα και αίσθημα, όλα είναι φίνα. Αν το αναλύσει κανείς περισσότερο, παρατηρεί ότι μπορείς να περνάς καλά, ακόμη και χωρίς ρόδα και στην ανάγκη και χωρίς αίσθημα. Οδηγείται λοιπόν η σκέψη στο συμπέρασμα ότι η ευτυχία είναι ανεξάρτητη από την ύπαρξη, την ηλικία και το είδος του αυτοκινήτου και της γυναίκας, ανεξάρτητη ακόμη και από το εάν έχεις αυτοκίνητο ή γυναίκα.
Παρ' όλα αυτά, δεν μπορεί να πει κανείς στα σοβαρά ότι αυτοί οι δυο παράγοντες δεν βοηθάνε λίγο την κατάσταση. Άλλο είναι να περπατάς το πρωί για το τρόλευ κι άλλο να ανοίγεις την πόρτα μιας Maserati 3200 GT. Άλλο να ξυπνάς μ' ένα άθλιο κινέζικο ξυπνητήρι κι άλλο να ξυπνάς παρέα με ένα πλασματάκι που χουζουρεύει νωχελικά στα τσαλακωμένα σεντόνια.
Αν υπάρχουν δυο δισεκατομμύρια άνδρες στην Γη και το ενάμισι από αυτούς είναι μάχιμοι, υπολογίζω ότι γύρω στα πεντακόσια εκατομμύρια θα έχουν τουλάχιστον μια φαντασίωση, που περιλαμβάνει ένα συνδυασμό ωραίου φύλλου και αυτοκινήτου. Βάλε και αυτούς που έχουν περισσότερες από μια κι εκείνους που έχουν τις ίδιες με άλλους, οπότε πρέπει να πλανώνται στον αέρα γύρω στο ένα δις τέτοιες φαντασιώσεις. Δυστυχώς, περί τις 999.999.000 θα μείνουν στη σφαίρα του απραγματοποίητου, για τέσσερις λόγους. Ο πρώτος είναι ότι μερικές είναι τόσο επικίνδυνες που είναι αδύνατον να πραγματοποιηθούν και να ζήσεις για να τις διηγηθείς. Ο δεύτερος είναι ότι εάν εξετάσεις το ζήτημα από γεωμετρικής, ανατομικής και μηχανολογικής άποψης, οι περισσότερες δεν μπορούν καν να πραγματοποιηθούν. Ο τρίτος είναι ότι πολλές από όσες είναι εφαρμόσιμες από πρακτικής πλευράς, σκοντάφτουν στο πρόβλημα των πρωταγωνιστών, γιατί τα συγκεκριμένα οχήματα και οι παρτενέρ που ονειρεύεται ο καθένας κοστίζουν κάτι παραπάνω.
Δύσκολα τα πράγματα. Όμως για να μην απογοητεύομαστε, υπάρχουν μερικοί πρωτοπόροι συνάνθρωποι μας, που τα έχουν πάει πολύ καλά σ' αυτόν τον τομέα. Ήταν το 1963 και ο Jacques Swaters, ο εισαγωγέας της Ferrari στο Βέλγιο, ήταν επικεφαλής της Ecurie Francorchamps, που συμμετείχε με δύο 250 GTO στο εικοσιτετράωρο Le Mans. Το βράδυ της Παρασκευής πριν από τον αγώνα δεν κοιμήθηκαν καθόλου, επισκευάζοντας το μοτέρ της μίας. Όταν λοιπόν άρχισε η αναμέτρηση, ήταν ήδη αρκετά κουρασμένοι. Όμως η ένταση και η μάχη για το βάθρο δεν τους άφηνε να χαλαρώσουν: Η 4153 της ομάδας πάλευε για την τρίτη θέση, την οποία τελικά έχασε από την εργοστασιακή 250Ρ. Στο τέλος όμως, το "καλό" τους αυτοκίνητο, η 4293 με οδηγούς του Blaton και Van Ophem τερμάτισε δεύτερη. Οι γιορτές και τα πανηγύρια κράτησαν σχεδόν όλο το βράδυ της Κυριακής. Έτσι όταν μετά την απονομή της Δευτέρας γέμισαν βενζίνη τα ρεζερβουάρ των δύο GTO, φόρτωσαν σε αυτές τα μπαγκάζια τους και ξεκίνησαν για την επιστροφή στις Βρυξέλλες, ήταν ακόμη ξάγρυπνοι.
Κατά τις εφτά το βράδυ σταμάτησαν για φαγητό κι εκεί o Swaters είχε μια ενδιαφέρουσα ιδέα. Ακόμη πιο ενδιαφέρουσα από το να οδηγείς στο δρόμο τη δεύτερη και τέταρτη νικήτρια των εικοσιτεσσάρων ωρών του Le Μans. Η ιδέα ήταν να πάνε στο Παρίσι και μάλιστα στα καμπαρέ της μοναδικής Place Pigalle, στην αμαρτωλή όχθη του Σηκουάνα. Έτσι λοιπόν, οι ήρωες μας οδήγησαν τις δυο Ferrari όπως ήταν, με τα χρώματα του πολέμου και τα νούμερα στις πόρτες, στην ερωτική καρδιά της Ευρώπης. Πάρκαραν στο δρόμο, χάθηκαν στα πλακόστρωτα σοκάκια και πέρασαν το τέταρτο στη σειρά βράδυ τους χωρίς ύπνο, πίνοντας σαμπάνια σε γοβάκια, με τα έπαθλα του Le Mans ανακατεμένα μαζί με εσώρουχα από μαύρες και κόκκινες μεταξωτές δαντέλες, πάνω στα κομοδίνα. Το πρωί, ύστερα από γερές δόσεις κρουασάν, μπριός και άλλων δυναμωτικών, που τους ετοίμασαν τα κορίτσια, έβαλαν πάλι βενζίνη και πήραν το δρόμο για τις Βρυξέλλες.
Και για να επανέλθουμε στο αρχικό συμπέρασμα, ότι όλα είναι θέμα διάθεσης, ας συγκρίνουμε αυτούς τους γνήσιιους εραστές της ζωής με τον κύριο Tohru Horinuchi, που αγόρασε το 1982 την 4293 και για τα επόμενα 14 χρόνια την πάρκαρε στο σαλόνι του για να τη βλέπει με τους φίλους του, ανάμεσα σε συνθέσεις ικεμπάνα και γεύματα με ωμά ψάρια.
Οι απολαύσεις είναι εδώ για να τις ζούμε, τα αυτοκίνητα δημιουργήθηκαν για να οδηγούνται, δεν είναι γλάστρες να τις βάλεις δίπλα στο τραπεζάκι του καθιστικού. Πολύ περισσότερο όταν μιλάμε για τη 250 GTO, τη GTO που είναι κόκκινη, τη GTO που είναι ίδια η Φωτιά.

Γ.Π

[Nino]

του Γ Ν. Πολιτη



Η πρωτη κινηση ενός αντρα μολις χωρισει με μια γυναικα, είναι να ανοιξει την ατζεντα με τα τηλεφωνα και να ψαξει ολες τις παλιες αγαπημενες.
Εάν οι μισες είναι παντρεμενες, μαλλον εχει μεγαλωσει. Εάν είναι χωρισμενες με παιδια, μαλλον εχει γερασει. Ευτυχως, δεν εχω φτασει ακομη σε αυτό το σημειο. Βεβαιως υπαρχουν και οι απιστιες. Αυτό γινεται όταν η ατζεντα ανοιγει πριν κλεισει η τρεχουσα σχεση. Καπως ετσι και εγω, ενώ η μονιμη αυτοκινητικη μου σχεση πηγαινε μια χαρα, αρχισα να νοσταλγω το Capri μου, για ένα ταξιδι στην Ευρωπη μετα τις Γιορτες.
Για να μη μεινω σε καμια χιονισμενη αλπικη βουνοκορφη, ηταν αναγκαιο ένα γενικο συμμαζεμα του αυτοκινητου. ΚατΆαρχην εφτιαξα τα φρενα, που πριν από την επισκευη ηταν τρισαθλια. Μετα εγιναν απλως αθλια. Δευτερο μελημα ηταν η επισκευη της εξατμισης. Από τη μανα του, το Capri εβγαινε με εξι καζανακια. Το ειχα παει καποτε σε ένα φιλο εξατμισα για να του ριξει μια ματια και όταν πηγα να το παραλαβω ειχε ξηλωσει τα τεσσερα. Κρατησα τη διευθυνση του για να του στελνω τις κλησεις για θορυβο κι εφυγα. Από τοτε η ακοη μου εχει μειωθει αισθητα, το ιδιο και η υπομονη των γειτονων.
Η προοπτικη ενός μεγαλου ταξιδιου με το συνεχες βουητο να πριονιζει τα τυμπανα ηταν κάθε άλλο παρα ευχαριστη, ετσι εσπευσα παλι στον ιδιο εξατμισα για να ησυχασει το θηριο. Στο δρομο προς τα εκει, μου μυριζε βενζινη. Δεν εδωσα πολλη σημασια, όμως, φτανοντας, ανοιξα το καπο και ειδα πως ειχε κοπει το σωληνακι της βενζινης κι ενας πιδακας ζωτικου υγρου ελουζε το χωρο του κινητηρα. Υπο τους αλλαλαγμους του πανικοβληθεντος μαστορα <<Σβηστο ψηλε, θα παρουμε φωτια, θα καουμε ζωντανοι εδώ μεσα>>, εφτιαξα το σωληνακι, υστερα βαλαμε και δυο ωραια ανοξειδωτα τελικα και, ησυχο πια, αλλα όχι φιμωμενο, πηγα το Capri στο συνεργειο για γενικο σερβις. Πριν βγω στον πηγαιμο για την Ευρωπη, σε μια ανελπιστη κριση ωριμοτητας, ξεκινησα για ενα ταξιδι-δοκιμη ως τη Θεσσαλονικη για να δω αν όλα δουλευαν σωστα. Παραδοξως τα παντα πηγαιναν καλα, τουλαχιστον μεχρι την ευθεια της Κατερινης.
Ειχα ξαπλωσει στο καθισμα, το μοτερ γουργουριζε στις 4500 στροφες, και ο Woodie Guthrie μουρμουριζε στο κασετοφωνο. Προσεξα όμως ένα βομβο που δεν ερχοταν από το κασετοφωνο. Ερχοταν από λιγο χαμηλοτερα, για την ακριβεια γυρω στους δεκαπεντε ποντους πιο χαμηλα. Ακριβως από το σημειο που βρισκεται ο μοχλος των ταχυτητων. Κλεινοντας το κασετοφωνο, ο θορυβος ηταν πιο ξεκαθαρος. Μονο η τεταρτη ηταν ησυχη. Με ολες τις άλλες σχεσεις, και με νεκρα, το σαζμαν τριζοβολαγε σαν να ταρακουνιουνται χαλικια σε ντενεκακι κοκακολας. Κατι κακο ειχε γινει εκει μεσα, κατι ειχε σπασει σε χιλια κομματια. Δεν εβρισα πολύ χυδαια, δεν ξαναρχισα το καπνισμα, απλως εβαλα τεταρτη και συνεχισα.
Στο κεντρο της Θεσσαλονικης διεξαγονταν διαφορες πορειες. Μια για τον ξενοκινητο ιμπερεαλισμο, μια για την αποπομπη του προεδρου της ΠΑΕ Ηρακλης… Κατά συνεπεια η κινηση, που είναι παντα εντονη στην πολη, εκεινο το βραδυ της Παρασκευης ηταν αφορητη. Προνοησα λοιπον να στριψω στον περιφεριακο. Την ιδια ωραια ιδεα φαινεται πως ειχε ολη η πολη. Ετσι εκανα μια ωρα να φτασω στην άλλη της ακρη. Την επομενη βρηκα προς αγραν συνεργειου η βενζιναδικου για να ελεγξω τουλαχιστον αν το κιβωτιο ειχε λαδια. Τα πρωτα πεντε βενζιναδικα που βρηκα δεν ηταν προθυμα να με εξυπηρετησουν. Πιο κατω ηταν ένα παρκινγκ, οπου ενας τυπος σκαλιζε ένα διλιτρο Mirafiori.
Εδώ ειμαστε, ειπα, αυτος θα με καταλαβει. Πραγματι ο ανθρωπος το σηκωσε με ένα γρυλο και μπηκε από κατω, παρα τις εκκλησεις μου να βαλει και δυο τακους μην τρυπησει κανενα πατωμα και του ερθει κολαρο ο Καπρος. Τριαμιση κιλα βαλβολινη πηρε το κιβωτιο, αρα ηταν εντελως αδειο, αρα εκανα πανω από 100 χιλιομετρα με το σαζμαν στεγνο, αρα και το ότι δουλευε ηταν θαυμα. Αφου απεκτησε λαδακια γλυκανε λιγο ο ηχος, αλλα δεν σταματησε τελειως. Η ζημια ειχε γινει. Τα ρουλεμαν, το περιφημο τετραπλουν, κατι από όλα αυτά η όλα μαζι, ειχαν γινει στραγαλια, επειδη η τσιμουχα αναμεσα στο σαζμαν και το μοτερ ειχε παραδωσει το πνευμα. Τις υπολοιπες ημερες που εμεινα στην πολη, εκανα γυρω στα 200 χιλιομετρα χωρις να χασει σταγονα. Αφου λοιπον δεν εχανε και αφου η τεταρτη ηταν μια χαρα, αποφασισα να γυρισω οδηγωντας, μονο με τεταρτη- τι την εχουμε τη ροπη, η τεταρτη του Capri είναι ιδια με την 6η της νεας Celica- και μερικες στασεις για ελεγχο λαδιων. Εβγαλα μια φωτογραφια εξω από το Μυλο, εις αναμνηση του ταξιδιου, και ξεκινησα. Εως την Κατερινη πηγαινα με 120, ελεγξα ξανα τα λαδια δεν ειχε χασει τιποτα. Περασα τα Τεμπη, ανεβηκα στα 150, στη Λαρισα σταματησα για να τα ξανακοιταξω. Σταγονα δεν ετρεχε, η τσιμουχα εμενε προσκολλημενη στη θεση της. Τελικα μονο για μια στιγμη θα ξεσφιξε όταν ανεβαινα, ισως λογω θερμοκρασιας και εφτασε για να γινει η ζημια. Δεν χαλασα το κεφι μου, επιασα μια 180αρα και εβαλα ξανα την κασετα με τον Woodie Guthrie. Σε κατι εργα, που ειχε πιο κατω, εκοψα στις 2000 στροφες παντα με τεταρτη, και με προσπερασε φουριοζικο ένα Punto με τεραστια αυτοκολλητα ΅ΆPuntoΆΆ στις πορτες. Δεν μπορω να καταλαβω τι εξυπηρετει το αυτοκολλητο Punto στην πορτα ενός Punto. Μηπως ο ιδιοκτητης του το μπερδευει με Cadillac και θελει το αυτοκολλητο για να του το θυμιζει; Μηπως εχουν ολοι Punto στη γειτονια του και κοτσαρει την αυτοκολληταρα για να το βρισκει πιο ευκολα; Κοιτωντας το FIAT να απομακρυνεται, περασε φευγαλεα από το μυαλο μου η σκεψη: Τι προτιμουσα; Το Capri με μια και μονη σχεση στο κιβωτιο η ένα καινουριο καταλυτικο GTi;
Μπροστα μου, ο δρομος ειχε νερα, χαιδεψα το γκαζι, ο V6 ανεβασε βαριεστημενα 500 στροφες, τα λαστιχα γλιστρησαν, και ο Καπρος εβγαλε ολη την καμπη ντριφταροντας με μισο γκαζι. Λυθηκαν με μιας ολες οι αποριες.

[Nino]

του Γ Ν. Πολιτη

Ειχε το ποιο υπεροχο χαμογελο που εχω αντικρυσει σε σταθμο διοδιων.Τη στιγμη που της εδινα 3 ευρω για νΆανοιξει τις μπαρες της Αττικης οδου,προσεξα ότι κοιτουσε εντονα το αυτοκινητο μου
-Πολύ ωραιο! Τι μαρκα είναι? Ρωτησε
Φορεσα το καλυτερο βλεμμα μου χαμογελασα ελαφρια,ειπα μαρκα και μοντελο.
-Είναι πολύ παλιο ή μου φαινεται?συνεχισε.
-Αν εισαι 20 τοτε αυτό εχει τα διπλα σου χρονια απαντησα με σιγουρια.
Μου εδωσε την αποδειξη και τα ρεστα κι εκανε άλλη μια ερωτηση.
-Είναι πολύ ομορφο,ξερεις με τι μοιαζει?
Πριν προλαβω να σκεφτω ποια ταινια του Αντονιονι ή του Φ
ελινι ειχε στο νου της, με πυροβολησε.
-Μοιαζει με εκεινα τα παραξενα αυτοκινητα που ειχαν παλια στο Ανατολικο Βερολινο.
Το χαμογελο κοκκαλωσε στα χειλη μου. Ξεροκαταπια.
-Είναι και το μουσταρδι χρωμα, ειπα θελοντας να κρυψω το γκρεμισμενο μου ονειρο.
Χαιρετησα εκλεισα την κουβεντα,εβαλα πρωτη και εφυγα,ανακουφιζοντας οσους ειχαν την εμπνευση να σταθουν στην ιδια λωριδα μΆεμενα και τοση ωρα βλαστημουσαν την τυχη τους για την επιλογη τους.
Ασφαλως και γνωριζω ότι το σχημα και το χρωμα του αυτοκινητου μου δεν φερνει σε lamborghini miura, παρα ταυτα δεν ειχα ποτε σκεφτει ότι μπορει να θυμιζε trabant.
Καποτε στη πολυκατοικια που μεναμε ενας γειτονας, ο κ.Δημητρης, ειχε ένα καφε t.
Το Trabant ηταν το μονο αυτοκινητο που στους πινακες τεχνικων και επιδοσεων δεν ειχε ενδειξη στη μετρηση 0-100km/h.Γιατι δεν μπορουσε να πιασει τα 100.Δεν ειχε και θεση για ραδιοφωνο.
Ο γειτονας το πρωι κρεμουσε ένα τρανζιστορακι στον καθρεπτη.
Απεναντι από τον κατοχο του Trabant εμενε ενας συνταξιουχος στρατιωτικος.Ειχε ένα triumph 2000.
Αυτος λοιπον συνεχεια τον κοροιδευε τον κ.Δημητρη-Δημητρωφ τον φωναζε- για το σαραβαλακι του και επιαναν κουβεντα στον ακαλυπτο της πολυκατοικιας.
Ο ταξικος αυτος διαλογος προχωρουσε στο ζητημα του καπιταλισμου,του μυθου της διαφημισης κι εληγε, συνηθως με το μονιμο επιχειρημα το κ.Δημητρη.
-τεσσερις ροδες το δικο σου, τεσσερις ροδες το δικο μου συνταγματαρχα!!
Εγω τον λυπομουν τον ανθρωπακο που τον δουλευαν, αλλα θεωρουσα εξωφρενικο ότι οντως πιστευε πως όλα τα αυτοκινητ είναι ιδια επειδη εχουν τεσσερις ροδες.
Δεν ηταν σχημα λογου,θα του το ειχαν πει στη καθοδηγηση και το επαναλαμβανε.
Δεν εφταιγε μονο το κομμα. Αν ανοιγατε περιοδικο μοτοσυκλετας το 85-88 θα διαβαζατε διθυραμβους για την jawa 350, τη μοτοσυκλετα που όταν σπρωχνεις το λεβιε των ταχυτητων προς τα πισω,γινεται μανιβελα, και την MZ που στο ρελαντι τρεμει σαν την Αιτνα όταν βλεπει εφιαλτες ο εγκελαδος.
Κι όμως απο μια μεριδα της κοινωνιας εάν τοτε ελεγες ότι οι μηχανες αυτές είναι πρωτογονες,κινδυνευες να χαρακτηρισθεις μισθαρνο οργανο της αντιδρασης.

Τα Trabant μας τελειωσαν,μαζι με τον υπαρκτο σοσιαλισμο- η τελευταια φορα που ειδα ένα να κινειται ηταν στο φιλμ Goodbye Lenin, εκει θα το ειχε δει και η ωραια των διοδιων, όπως μας τελειωσαν τα επισης διχρονα DKW και Wartburg.
Μας εμεινε ο καπιταλισμος και οι πλαστες αναγκες του.
Η πλαστοτητα των οποιων είναι διαχυτη παντου, τα περιφημα <<extra>> των αυτοκινητων είναι ενδεικτικα.
Εκει όμως που το εμποριο ξεπερνα τη φαντασια είναι στα χερια των μικροπωλητων των φαναριων.
Στην αρχη ξεκινησαν με λουλουδια και νερα,συνεχισαν με μπανανες και καφεδες.Μεχρις εδώ καλα.
Υστερα ηρθαν τα καλαμια ψαρεματος και τα ξυλινα τοξα.Κι εκει που πιστευα ότι τα εχω δει όλα,στο φαναρι της Δυρραχιου με την ρθνικη συναντησα έναν νιγηριανο που κρατουσε στα χερια του ένα καφε πλαστικο αστακο.

-Γκρ γκρ ειπε
Πατησε ένα κουμπι, ο αστακος αρχισε να κουναει τα ποδοα του και να παιζει το Φυρ Ελιζ σε ηχο μελοντικας.
Τι είναι αυτό φιλε ρωτησα?
-γκρ ,γκρ 5 ¤ ξαναειπε
Πατησε ένα αλο κουμπι, ο αστακος αρχισε να κουναει τις κεραιες του, ενώ την ιδια στιγμη δυο κοκκινα φωτακια αναβοσβηναν στη θεση των ματιων του
-¤3 γκρ γκρ
-Καλε μου ανθρωπε πουλας ένα καφε πλαστικο αστακο που παιζει Φυρ Ελιζ και αναβοσβηνει. Γεια ποιο λογο να τον θελω, εστω και χαρισμα, εθεσα το ρητορικο μου ερωτημα.
- ¤2 Γκρ γκρ επανελαβε, με το θλιμενο χαμογελο της απογοητευσης, ξεροντας ότι οπου ναΆναι θα αναψει το πρασινο.
Του εδωσα μισο ευρω, τα ρεστα από τα διοδια χωρις φυσικα να παρω τον αστακο.
Ειχα κι εγω ένα θλιμενο χαμογελο. Αμφιβαλλει κανεις πως αν αυριο μια μεγαλη εταιρεια αποφασισει να ριξει στην αγορα καφε πλαστικους αστακους που παιζουν μουσικη θα γεμισουν οι τηλεορασεις από δαυτους,θα ερθουν και οι σοβαροφανεις παρουσιαστες να μας πουν ότι η νεα μοδα δεν είναι τοσο χαζη οσο φαινεται και οι αστακοι θα σπανε ταμεια. Και ο κ. Δημητρης που βλεπει με θλιψη τα συντριμμια του τειχους και νοσταλγει τις θηριωδειε Ανατολικογερμανιδες του στιβου θα κουναει επιτιμητικα το κεφαλι του .

[Nino]

του Γ Ν.Πολιτη


Το πρωτο αληθινα δικο μου αυτοκινητο ηταν μια παλια μπερλινα με μονο δυο ελαττωματα.Ειχε ένα μικρο σκισιμο στο καθισμα και η βαση του προσκεφαλου του οδηγου ειχε σπασει (δεν μπορουσε να σταθει ισια όταν δοκιμαζα να το ανεβασω στο επιθυμητο υψος).
Η επισκευη ηταν σχετικα απλη,όμως διαφοροι ειδημονες με ειχαν παραμυθιασει ότι χρειαζεται ενας αληθινος γνωστης για να την φερει σε περας.Με εστειλαν λοιπον στο μαστρο ταδε με το κλασικο<< θα πας από εμενα>> που λεγεται με τονο τετοιο λες και ο τεχνιτης ασχολειται μονο με οσους πελατες στελνει ο συγκεκριμενος.
Πηγα εκει ο μπαρμπας ειχε μεσα κατι E type κατι Austin Healey,ψαρωσα, ουτε εικοσι δεν ημουν, φυσικα δεν θυμοταν το οονμα αυτου που με εστειλνε.Ειδε το καθισμα.
-Δυσκολη ζημια, αλλα θα τη φτιαξουμε ειπε με στομφο.
-Ποσο κανει ρωτησα διστακτικα.
Ο μπαρμπας τιναχτηκε σαν να ειχε χωσει τα δαχτυλα του στη πριζα,λες και του ειχα βρισει τη μανα η κατι τετοιο.
-Που να ξερω αγορι μου;
Εχοντας αφοπλιστει από την ειλικρινεια, εφυγα χωρις απαντηση στο κρισιμο ερωτημα.
Πεντε μερες χρειαστηκε ο Ρεμπραντ της Βελονας για να επιδιορθωσει το σκισιμο.
Ζητησε μια εξωφρενικη αμοιβη, το ακριβες αντιτιμο της οποιας ευτυχως εχω διαγραψει από το νου μου.
Ηθελε και μια χαρη, να τον πεταξω πιο κατω να παρει κατι από ένα φιλο του.
Το πιο κατω ηταν η απαντηση Πετραλωνα-Νεος Κοσμος, τον πηγα, τον περιμενα μια ωρα να τελειωσει, μου φορτωσε κατι πατσαβουρια στο πορτπαγκαζ και τον ξαναγυρισα πισω. Τοτε προσεξα ότι η δεξια πορτα μου ειχε ένα βουλιαγμα και μια μεγαλη γρατζουνια. Σε μια απιστευτη επιδειξη αστικης ανατροφης ντραπηκα να το πω στον μπαρμπα. Εκανα τη σκεψη ότι αν ηξερε τι ειχε συμβει θα μου το ελεγε μονος του, μπορει κιολας να το εφτιαχνε και μονος του για να μη το δω και στεναχωρηθω. Αρα για να μη μου το πει, δεν θα το ηξερε, οποτε αν του το ελεγα θα νομιζε ότι του ελεγα ψεματα. Το καημενο το γεροντακι πιθανως θα μου εδινε και λεφτα για να το φτιαξω παροτι θα νομιζε ότι τον κλεβω. Τι να εκανα; Να του στερουσα το μεροκαματο;
Ηταν μια τυπικη εκδηλωση της νεανικης ιδεοληψιας η οποια βλεπει κάθε μαστορα ως συνοδοιπορο που μετεχει στην ιδια κοσμοαντιληψη, κατανοει, βοηθαει τη Μεγαλη ιδεα της αυτοκινησης. Κι εγω, μεγαλοθυμος και συμπονετικος, τον λυπηθηκα, δεν ειπα λεξη, πηρα το σημαδεμενο μου αυτοκινητο κι εφυγα.
Στο φαναρι δοκιμασα να σηκωσω το προσκεφαλο. Εκανε ένα κρικ και εγειρε στην προ της επισκευης θεση. Γυρισα να δω τι ειχε συμβει. Στο σημειο που υπηρχε το προβλημα, ο καλλιτεχνης ειχε κοντραρει την πλαστικη βαση με ένα σπιρτοξυλο. Όπως ηταν φυσικο το σπιρτοξυλο εσπασε και ετσι το προσκεφαλο βρεθηκε στην ιδια κατασταση με πριν. Ειχε απλως ένα θρυμματισμενο σπιρτοξυλο στη βαση του. Κι εγω ειχα μια πορτα για βαψιμο.
Τοτε εκανα την πρωτη μου επισκεψη σε μπογιατζη. Ελεγξε τη ζημια, μεθαυριο θα είναι ετοιμο με διαβεβαιωσε, εδωσε και μια ενδεικτικη τιμη, η υποθεση πηγαινε μια χαρα. Του ειπα τον κωδικο του χρωματος, 152 της Glassurit, μη και δεν ηταν τελειο και εχανε η Βενετια βελονι από την αντιθεση, κι εφυγα.
Όταν πηγα να παρω το αυτοκινητο η πορτα ηταν μια χαρα. Όμως ένα μπουκαλι μπυρα, δυο ποτηρια και μια λαδοκολλα με σουβλακια ηταν εγκατεστημενα πανω στο καπο μου. Ο φαναρτζης και οι φιλοι του εκαναν μπαρμπεκιου στην αντικα μου.
Ειπα να μην το κανω θεμα, η γνωστη ηλιθιοτης της ηλικιας. Εφυγα, δεν προλαβα να κανω ένα χιλιομετρο και το αυτοκινητο αρχισε να μπερδευει. Το οργανο της βενζινης εδειχνε μηδεν. Ηξερα όμως ότι ειχα βενζινη, μαλλον θα ειχε κολλησει ο δεικτης, το παθαινε συχνα αυτό. Το χτυπησα με το δαχτυλο μου για να ξεκολλησει. Δεν κουνηθηκε , το μοτερ συνεχισε να μπερδευει και να πνιγεται μεχρι που εσβησε.
Προφανως ο καλος αυτος ανθρωπος η ειχε περασει τη νυχτα κανοντας παντες με το αυτοκινητο μου η στην καλυτερη περιπτωση ειχε απλως κλεψει τη βενζινη μου.
Εσπρωξα το αυτοκινητο σε μιαν ακρη και αρχισα το περπατημα για το βενζιναδικο.
Περασαν εικοσι λεπτα μεχρι να φτασω σε ένα πρατηριο,ο βενζινας ηταν χοντρος,βρωμερος και φορουσε ένα τριμμενο μπλουζακι που ειχε ζωγραφισμενο πανω του ένα γερμανικο κλειδι,μια πενσα κι από κατω ελεγε if it works donΆt fix it. Αν δουλευει μη το φτιαχνεις.
Εκτοτε εκανα αυτό το μοτο σημαια μου.
Αν κατι δουλευει αλλα απλως δεν δουλευει τελεια,αστο όπως είναι. Είναι βεβαιο ότι ο τεχνιτης που θα ασχοληθει με το προβλημα, ασχετως αν θα το λυσει ή όχι, θα προξενησει μια νεα ζημια, η οποια θα είναι κατά τεκμηριο πιο δυσκολη,πιο επιτακτικη και πιο ακριβη από την προηγουμενη για να επισκευαστει.


Δεκ. 2002


υγ.
Αφιερωμενο σε εναν εξαιρετο ανθρωπο που συνηθιζε και συνεχιζει να λεει
ΟΤΙ ΔΟΥΛΕΥΕΙ ΔΕΝ ΤΟ ΠΕΙΡΑΖΟΥΜΕ