Ο σκοπός της ύπαρξης των υγρών των φρένων είναι να μεταφέρουν την δύναμη που το πόδι του οδηγού ασκεί στο πεντάλ του
φρένου στην αντλία των φρένων και από εκεί στις δαγκάνες των φρένων και πιο συγκεκριμένα στα έμβολα αυτών. Επομένως
μια σημαντική, αν όχι η σημαντικότερη, ιδιότητα που τα υγρά φρένων πρέπει να έχουν είναι να είναι ασυμπίεστα έτσι ώστε
η πίεση να μεταφέρεται αμετάβλητη και το σύστημα να αποδίδει στο μέγιστο των ικανοτήτων που η μηχανική και «υδραυλική»
του σχεδίαση του επιτρέπουν.
Εδώ ξεκινούν τα προβλήματα! Ένα υγρό φρένων που υπερθερμαίνεται στην δαγκάνα μπορεί, και τελικά θα το κάνει, να βράσει.
Ως γνωστόν ο βρασμός οποιοδήποτε υγρού δημιουργεί σε αυτό φυσαλίδες αερίων. Είναι επίσης γνωστό ότι τα αέρια συμπιέζονται
και εκεί που τελικά θέλω να καταλήξω είναι ότι την επόμενη φορά που θα κατηφορίζετε την στριφτερή βουνίσια διαδρομή ως
άλλος Gilles Panizzi όταν θα νοιώσετε το πετάλι του φρένου να μαλακώνει και την διαδρομή του να αυξάνει θα ξέρετε , άσε
που ήδη ξέρετε, τι έχει συμβεί: τα υγρά σας βράσανε και πρέπει πρώτα να συμπιεστούν για να μεταφερθεί η πίεση.
Τι μπορούμε να κάνουμε λοιπόν? Υπάρχουν 4 λύσεις στο πρόβλημα μας:
• Την επόμενη φορά που θέλουμε να το παίξουμε Panizzi να πάρουμε ένα 206 WRC ή να είμαστε πιο μαλακοί με τα φρένα του
SEAT μας.
• Να παρέχουμε μπόλικο αέρα ψύξης στις δαγκάνες μας.
• Να τοποθετήσουμε δαγκάνες με έμβολα τιτανίου.
• Να αλλάξουμε τα υγρά των φρένων με κάποια με υψηλότερο σημείο βρασμού.
Στην παρούσα φάση ας ασχοληθούμε με το τέταρτο. Μερικά από τα καλύτερα υγρά φρένων που κυκλοφορούν σήμερα στην αγορά είναι:
• ΑΡ550
• ΑΡ600
• ΑΤΕ super blue racing
• ATE TYP200
• MOTUL550
• MOTUL600
• CASTROL SRF τα οποία έχουν εντυπωσιακές προδιαγραφές αλλά είναι και πανάκριβα.
Όλα αυτά οδηγούν την κουβέντας μας στις προδιαγραφές των υγρών φρένων και ποιο συγκεκριμένα στα σημεία βρασμού τους.
Τα υγρά φρένων χαρακτηρίζονται από το «ξηρό σημείο βρασμού» που όπως και οι λέξεις φανερώνουν εκφράζει την θερμοκρασία
στην οποία ένα υγρό φρένων, με 0% διαλυμένο μέσα, του βράζει. Το δεύτερο και πολύ σημαντικό χαρακτηριστικό τους είναι
το «υγρό σημείο βρασμού» που εκφράζει την θερμοκρασία βρασμού με 3,7% κατ' όγκο περιεκτικότητα σε νερό μέσα στο υγρό.
Δεν ξέρω αν το προσέξατε αλλά ανάφερα το νερό και για κάποιον που δεν ξέρει (όχι τα μέλη του SEAT CLUB) είναι λογικό να
δημιουργηθεί η απορία: καλά τι δουλεία έχει το νερό στα υγρά φρένων???? Δυστυχώς και ευτυχώς μαζί τα υγρά των φρένων
είναι «υγροσκοπικά» έχουν δηλαδή την ιδιότητα να απορροφούν νερό. Το δυστυχώς της υπόθεσης είναι ότι το σημείο βρασμού
του νερού είναι πολύ χαμηλότερο από το σημείο βρασμού των υγρών φρένων κάτι που πρακτικά σημαίνει ότι ακόμα και μια
ελάχιστη ποσότητα νερού είναι ικανή να χαμηλώσει το σημείο βρασμού κατά 1/3. Δυστυχώς επίσης το νερό έχει την «μαγική»
ικανότητα να τρυπώνει παντού και στην περίπτωση μας βρίσκει τον δρόμο του μέσα από τους πόρους που έχουν τα ελαστικά
σωληνάκια των φρένων, από τις τσιμούχες στεγανοποίησης στα εμβολάκια της δαγκάνας, από το πλαστικό ρεζερβουάρ των υγρών
κλπ. Γι' αυτό είναι σημαντικό κάθε φορά που αλλάζουμε υγρά φρένων αυτά να προέρχονται από σφραγισμένο κουτί.
Το ευτυχώς τώρα της υπόθεσης και αυτός είναι και ο λόγος που οι κατασκευαστές φτιάχνουν τα υγρά με υγροσκοπικές ιδιότητες
είναι ότι όπως είπαμε και πιο πάνω το νερό ούτως ή άλλως θα «βρει τον δρόμο» να τρυπώσει στο κύκλωμα αν λοιπόν τα υγρά
δεν είχαν την ιδιότητα να το απορροφούν το νερό θα δημιουργούσε σταγόνες που θα αύξαναν το ρυθμό διάβρωσης στο σύστημα
και επίσης σε συνθήκες χαμηλής θερμοκρασίας θα είχαμε φαινόμενα δημιουργίας κρυστάλλων πάγου γεγονός σαφώς ανεπιθύμητο.
Ας δούμε λοιπόν τώρα τις ιδιότητες των υγρών φρένων σύμφωνα με την κατηγοριοποίηση του Αμερικάνικου υπουργείου μεταφορών
(DOT) που είναι και οι ποιο ευρέως γνωστές.
Το DOT λοιπόν έχει καθορίσει κάποιες ιδιότητες (14 τον αριθμό) που πρέπει τα υγρά φρένων να έχουν και που ανάλογα με τον
βαθμό που διαθέτουν τις ιδιότητες αυτές κατηγοριοποιούνται DOT3 DOT4 κλπ. Η ιδιότητα που αφορά περισσότερο εμάς τους
ιδιώτες είναι τα σημεία ξηρού και υγρού βρασμού. Έτσι λοιπόν τα υγρά φρένων με βάση την προδιαγραφή τους κατά DOT
πρέπει να έχουν κατ' ελάχιστο τις παρακάτω προδιαγραφές:
• DOT3: σημείο ξηρού βρασμού: 205C σημείο υγρού βρασμού: 284C
• DOT4: σημείο ξηρού βρασμού: 230C σημείο υγρού βρασμού: 155C
• DOT5: σημείο ξηρού βρασμού: 265C σημείο υγρού βρασμού: 356C
Θα σκεφτεί λοιπόν κάποιος: «ωραία πάω το εργαλείο στο συνεργείο και του χώνω υγρά DOT5 και είμαι αρχηγός» μόνο που
δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα και ας δούμε γιατί.
Τα υγρά προδιαγραφών DOT3 έχουν σαν βάση γλυκόλη και αιθέρα και αυτό όχι για κάποιον ιδιαίτερο λόγο απλά με αυτά τα
υλικά είναι οικονομικότερη η κατασκευή τους και ταυτόχρονα καλύπτονται οι προδιαγραφές.
Τα υγρά προδιαγραφών DOT4 έχουν την ίδια βάση με τα DOT3 με τη διαφορά ότι τα DOT4 περιέχουν και μια ποσότητα εστέρων
βορικού οξέος, υλικό που τους προσδίδει μια σχετική «ανοσία» στην απορρόφηση του νερού. Αυτό που πρακτικά συμβαίνει
είναι ότι τα υγρά DOT4 παρουσιάζουν μια πιο σταθερή συμπεριφορά ως προς το σημείο βρασμού τους τουλάχιστον κατά την
πρώτη φάση της ζωής των. Δυστυχώς όμως μόλις το υγρό αρχίσει να απορροφά νερό το σημείο βρασμού του θα πέσει πιο γρήγορα
από ένα υγρό προδιαγραφών DOT3, γεγονός που σημαίνει ότι απαιτείται συχνότερη αλλαγή (τουλάχιστον μια φορά ετησίως) στα
υγρά DOT4.
Και πάμε στα υγρά προδιαγραφών DOT5. Τα υγρά αυτά έχουν σαν βάση την σιλικόνη υλικό που μας προσφέρει δύο σημαντικά
πλεονεκτήματα:
1. είναι λιγότερο υγροσκοπικό από το υλικό κατασκευής των DOT3 & DOT4
2. έχουν υψηλότερο σημείο βρασμού
Έχουν όμως ένα σημαντικό σημαντικότατο μειονέκτημα: η σιλικόνη είναι αρκετά συμπιέσιμη γεγονός που προκαλεί «μαλακή»
και ασαφή αίσθηση στο πεντάλ γεγονός που κανείς ενθουσιώδης οδηγός που έχει απαιτήσεις από τα φρένα του δεν επιθυμεί.
¶ρα τα ξεχνάμε.
«Ναι αλλά δεν μας είπες τίποτα για τα υγρά προδιαγραφών 5.1» θα πει ο ψαγμένος και έτσι ακριβώς είναι.
Αρχικά οι προδιαγραφές DOT5 μπορούσαν να καλυφθούν μόνο από τα υγρά με βάση σιλικόνη με την πρόοδο όμως της τεχνολογίας
βρέθηκαν πρόσθετα που κατάφεραν να κάνουν τα υγρά με βάση την γλυκόλη και τον αιθέρα ικανά να καλύψουν τις προδιαγραφές
DOT5.1 για τον λόγο αυτό, της στενής χημικής συγγένειας, είναι δυνατόν να συναντήσουμε τα υγρά αυτά και σαν DOT4 plus ή
Super DOT4. Τα υγρά αυτά έχουν όλα τα πλεονεκτήματα των υγρών DOT4 και επιπρόσθετα καλύπτουν τις προδιαγραφές DOT5 στα
σημεία βρασμού. Μειονέκτημα; Βεβαίως και έχουν την τιμή αγοράς που είναι 2 ή και 3 φορές υψηλότερη από αυτή τον υγρών
DOT4.
Κλείνοντας λοιπόν αυτό που τελικά πρέπει να μας μείνει είναι ότι τα υγρά των φρένων μας χρειάζονται λίγο περισσότερη
προσοχή από αυτήν που οι περισσότεροι τους δίνουμε δηλαδή αλλαγή τουλάχιστον μία φορά τον χρόνο και σε περίπτωση που για
κάποιο λόγο «βράσουμε» τα υγρά μας καλό θα είναι να τα αλλάξουμε με την πρώτη ευκαιρία μια που όταν κρυώσουν θα επανέλθουν
αλλά η αντοχή τους θα έχει μειωθεί αρκετά και την επόμενη φορά θα «μαλακώσουν» πιο γρήγορα. Επίσης στο τέλος μιας
απαιτητικής για τα φρένα διαδρομής μην σταματήσετε το αυτοκίνητο κατευθείαν αλλά κάντε τα τελευταία 2-3 χιλιόμετρα σε
αργούς ρυθμούς έτσι ώστε ο αέρας που κυκλοφορεί να ψύξει τα φρένα καλύτερα και όταν σταματήσετε αποφύγετε να ασφαλίσετε
το αυτοκίνητο με χειρόφρενο γιατί όλη η συσσωρευμένη στους δίσκους θερμότητα θα μεταφερθεί διαμέσου των εμβόλων στα υγρά
και μπορεί να τα βράσετε σταματημένοι.
Αυτά τα ολίγα περί υγρών φρένων πιστεύω να σας άρεσε γιατί μου βγήκαν τα μάτια να γράφω. Λέω το επόμενο να είναι για
σωληνάκια υψηλής και το πώς πρέπει να γίνεται σωστά ή εξαέρωση του κυκλώματος.
Μια και σας άρεσε τόσο πολύ το πρώτο μέρος είπα να επανέλθω για να συζητήσουμε πως θα πρέπει να γίνετε σωστά η εξαέρωση
του κυκλώματος των υγρών των φρένων.
Πριν να αρχίσω θέλω να σας ευχαριστήσω για όλα αυτά τα καλά λόγια που γράψατε για την πρώτη δημοσίευση με κάνατε να
κοκκινίσω ρε μπαγάσες.
Λοιπόν όπως ήδη προανέφερα σήμερα λέω να ασχοληθούμε με το πώς πρέπει να γίνετε η «εξαέρωση» του κυκλώματος των φρένων.
Θα προσπαθήσω να βγει λίγο μικρότερη η δημοσίευση αυτή, για να μην βγουν ούτε τα δικά σας μάτια ούτε τα δικά μου, και
μάλλον θα τα καταφέρω αφού το αντικείμενο μας είναι λίγο πιο απλό.
Όπως θα θυμάστε από την προηγούμενη συζήτηση μας ο ρόλος των υγρών των φρένων είναι να μεταφέρουν την πίεση που ο οδηγός
ασκεί στο πεντάλ στην αντλία των φρένων και από εκεί στις δαγκάνες των φρένων. Θα θυμάστε επίσης ότι τα υγρά είναι από την
φύση τους ασυμπίεστα και ότι όσο πίεση ασκείται στην μια τους πλευρά τόσο μεταφέρεται στην άλλη τους άκρη. Όλα αυτά όμως
ισχύουν όσο στα υγρά δεν υπάρχουν φυσαλίδες αερίων οι οποίες δυστυχώς και αντίθετα από τα υγρά συμπιέζονται με αποτέλεσμα
μέρος του έργου που παράγεται από το πόδι του οδηγού να δαπανείται στην συμπίεση των φυσαλίδων αυτών και να υπάρχει τελικά
μια ανεπιθύμητη απώλεια στην μεταφορά της πίεσης. Είπαμε ότι οι φυσαλίδες αερίων πρακτικά δημιουργούνται από τον βρασμό
των υγρών των φρένων ο οποίος συμβαίνει όταν η θερμοκρασία των υγρών ξεπεράσει το σημείο βρασμού τους, σημείο του οποίου η
θερμοκρασία πέφτει (το υγρό βράζει ευκολότερα) όταν μέσα στα υγρά μας περάσει υγρασία. Για να αποφύγουμε λοιπόν όλα αυτά
τα δυσάρεστα και ανεπιθύμητα φαινόμενα απαιτείται αντικατάσταση τουλάχιστον ετησίως των υγρών των φρένων και κατά την
προσωπική μου άποψη μια καλή εξαέρωση δύο φορές τον χρόνο ή σε περίπτωση που κατά την διάρκεια μιας διαδρομής ζεστάναμε
πολύ τα φρένα μας.
Για να δούμε όμως πως θα πρέπει να γίνετε μια εξαέρωση έτσι ώστε να έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα και να μην έχουμε δώσει
τσάμπα χρήμα και χρόνο. Σε πρώτη φάση θα πούμε πως εξαερώνουμε τα φρένα χωρίς να λάβουμε υπόψη μας το ABS και στην
συνέχεια θα πούμε τι πρέπει να κάνουμε στην περίπτωση που το αυτοκίνητο μας είναι εφοδιασμένο με ABS στο οποίο απαιτείται
εξαέρωση.
Καταρχήν να πούμε ότι θα πρέπει να αποφεύγεται η εξαέρωση με χρήση των διάφορων μηχανημάτων που ουσιαστικά λειτουργούν
σαν τρόμπες γιατί αν δεν είμαστε προσεκτικοί και το μηχάνημα δεν είναι σε τέλεια κατάσταση ενδέχεται να βάλουμε εμείς
αέρα και υγρασία στο κύκλωμα των φρένων. ¶ρα η κλασσική μέθοδος «πάτα-άσε-πατημένος» σαφώς και προτιμάται. Δεύτερο σημείο
προσοχής είναι να χρησιμοποιήσουμε υγρό ίδιων προδιαγραφών με αυτό που υπάρχει στο αυτοκίνητο και ακόμα καλύτερα και
την ίδια μάρκα. Το υγρό που θα χρησιμοποιήσουμε πρέπει να προέρχεται από κλειστό και σφραγισμένο κουτί, προσέξτε εδώ
γιατί οι αντιπροσωπείες αλλά και πολλά συνεργεία αγοράζουν υγρά σε μεγάλες συσκευασίες που μπορεί να χρησιμοποιούν για
μεγάλο διάστημα, ζητήστε τους να χρησιμοποιήσουν υγρό από μικρό σφραγισμένο κουτί και αν δεν έχουν προμηθευτείτε το εσείς
και δώστε το να το χρησιμοποιήσουν.
Αφού τα κάνατε αυτά φορέστε την φόρμα σας και ετοιμαστείτε… Καταρχήν σηκώνουμε το αμάξι σε αναβατώριο ή σε γρύλους και
αφαιρούμε τους τροχούς κατόπιν ρίχνουμε μια προσεκτική ματιά στο σύστημα των φρένων για τυχόν διαρροές υγρών ή φθορές
σε σωληνάκια φρένων ,δίσκους, τακάκια κλπ. Αφού όλα πάνε καλά προχωράμε…
Πριν ανοίξουμε το ρεζερβουάρ των υγρών, για να ελέγξουμε την στάθμη τους και να συμπληρώσουμε μέχρι το max πριν αρχίσουμε
την διαδικασία, σκουπίζουμε πολύ καλά το ρεζερβουάρ και το καπάκι έτσι ώστε να αποφύγουμε την είσοδο σκόνης στο κύκλωμα.
Αφού λοιπόν τσεκάρουμε και συμπληρώσουμε την ποσότητα των υγρών στο ρεζερβουάρ πηγαίνουμε στον πίσω δεξιό τροχό, αυτόν
που είναι μακρύτερα από την θέση του οδηγού. Εκεί λοιπόν, για όσους έχουν δισκόφρενα, πριν ξεκινήσουμε βιδώνουμε ένα από
τα μπουλόνια των τροχών μέχρι να τερματίσει, αυτό για αποφύγουμε την κάμψη της βάσης της δαγκάνας και του δισκόφρενου.
Κατόπιν βγάζουμε την πλαστική τάπα που συνήθως υπάρχει στον εξαερωτήρα και μετά εφαρμόζουμε στον εξαερωτήρα την ελεύθερη
άκρη από το πλαστικό διάφανο σωληνάκι που έχουμε βρει και από το οποίο το υγρό θα διοχετεύεται στο πλαστικό μπουκάλι που
θα καταλήξει το «άχρηστο» υγρό φρένων. Τοποθετούμε λοιπόν το σωληνάκι στον εξαερωτήρα και το μπουκαλάκι σε ένα σημείο
υψηλότερα από εξαερωτή (συνήθως στο πάνω μέρος του δίσκου ή κάπου εκεί) και είμαστε έτοιμοι να δώσουμε εντολή στον
συμφορουμίστα βοηθό (αν κάνουμε μόνοι μας την διαδικασία) να αρχίσει το «πρεσάρισμα» του πεντάλ του φρένου, το γνωστό
«πάτα». Αφού λοιπόν ο βοηθός πατήσει το φρένο 5 ή 6 φορές του ζητάμε να κρατήσει το φρένο πατημένο καλά και εμείς με την
βοήθεια του κατάλληλου εργαλείου (κατά προτίμηση πολυγωνικό κλειδί για να μην χαλάσουμε τις γωνίες του εξαερωτή) ανοίγουμε
το εξαερωτή για ένα διάστημα 2 ή 3 δευτερολέπτων και κατόπιν τον σφίγγουμε πάλι.
ΠΡΟΣΟΧΗ είναι σημαντικό όσο χρόνο είναι ανοικτός ο εξαερωτής ο βοηθός μας να μην σταματήσει να πιέζει το πεντάλ γιατί
αλλιώς αέρας θα εισέλθει στο κύκλωμα μέσω του εξαερωτή. Αφού επαναλάβουμε την διαδικασία περίπου 10 φορές και δεν
παρατηρούμε φυσαλίδες αέρα στο σωληνάκι που διοχετεύεται το υγρό ρωτάμε τον βοηθό μας αν το πετάλι έχει καλή και σφικτή
αίσθηση και αν απαντήσει καταφατικά είμαστε σχεδόν έτοιμοι, το μόνο που απομένει είναι σκουπίσουμε καλά την περιοχή από
τυχόν κατάλοιπα των υγρών και ακόμα καλύτερα να καθαρίσουμε την δαγκάνα με ένα ειδικό σπρέι καθαρισμού φρένων ή ακόμα και
με άφθονο νερό το οποίο όμως κατόπιν θα στεγνώσουμε με την βοήθεια πεπιεσμένου αέρα. Αφού όλα είναι καθαρά θα ζητήσουμε
από τον βοηθό μας να πιέσει πάλι το πεντάλ έτσι ώστε να βεβαιωθούμε ότι δεν υπάρχει κάποια διαρροή και κατόπιν
επανατοποθετούμε την τάπα του εξαερωτήρα αν υπήρχε και είμαστε έτοιμοι.
Πριν προχωρήσουμε στο επόμενο τροχό πρέπει να τσεκάρουμε την στάθμη των υγρών στο ρεζερβουάρ και αν απαιτείται να
συμπληρώσουμε γιατί αν η στάθμη είναι χαμηλά μπορεί να έχουμε αναρρόφηση και εισαγωγή αέρα στο κύκλωμα. Η στάθμη πρέπει να
ελέγχεται πριν ξεκινήσουμε την διαδικασία σε κάθε τροχό.
Κατόπιν λοιπόν επαναλαμβάνουμε την διαδικασία στον πίσω αριστερό τροχό συνεχίζουμε με τον εμπρός δεξί και τέλος με τον
εμπρός αριστερό. Μόλις ολοκληρώσουμε πρέπει να ελέγξουμε μια τελευταία φορά την στάθμη των υγρών και προσθέτουμε αν
απαιτείται. Για όσους με υδραυλικό συμπλέκτη μια καλή ιδέα είναι να εξαερώσουν και τον συμπλέκτη τους,
μια και το ρεζερβουάρ είναι κοινό. Αφού λοιπόν βάλουμε και τους τροχούς το μόνο που μένει είναι μια προσεκτική δοκιμή
στον δρόμο.
Αν θυμάστε στην αρχή της διαδικασίας είπα ότι δεν λαμβάνουμε υπόψη το ABS αλλά νομίζω ότι τώρα είναι μια καλή στιγμή να
το βάλουμε και αυτό στην κουβέντα μας.
Στα περισσότερα αυτοκίνητα λοιπόν που είναι εφοδιασμένα με ABS η διαδικασία είναι ακριβώς η ίδια με αυτήν που περιέγραψα
παραπάνω. Το πρόβλημα δημιουργείται όταν το μοντέλο του ABS που το αυτοκίνητο φοράει έχει δικό του εσωτερικό ρεζερβουάρ
υγρών το οποίο δεν είναι μέρος του κυρίου συστήματος και επικοινωνεί με το κυρίως σύστημα μόνο όταν είναι ανοικτές οι
βαλβίδες του ABS, δηλαδή όταν το σύστημα ενεργοποιείται. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι αν, με την διαδικασία που είπαμε,
έχουμε αντικαταστήσει τα υγρά των φρένων δεν θα έχουμε αντικαταστήσει τα υγρά που υπάρχουν στο δοχείο του ABS.
Σιγά το πράγμα θα μου πείτε και όντως έτσι είναι αλλά αφού κάνουμε την δουλειά γιατί να μην την κάνουμε σωστή και να μην
έχουμε παντού «φρέσκα» και «καθαρά» υγρά.
Τι κάνουμε λοιπόν;;; Καταρχήν μαθαίνουμε αν το ABS του αυτοκινήτου μας είναι του τύπου που έχει εσωτερικό ρεζερβουάρ.
Πως το μαθαίνουμε τώρα θα πείτε. Ξεκινήστε να ρωτήσετε την αντιπροσωπεία, σιγά μην ξέρουν, και αφού μάθετε το μοντέλο
ρωτήστε στον κατασκευαστή του. Πάντως σίγουρα τα BOSCH 5.3 & 5.7 έχουν εσωτερικό ρεζερβουάρ. ¶λλος τώρα τρόπος είναι
να ρωτήσετε την αντιπροσωπεία που κάνετε service τι προβλέπει το manual για εξαέρωση των φρένων στην περίπτωση
αντικατάστασης της μονάδας του ABS. Αν σας πούνε ότι πρέπει να βάλουν επάνω το διαγνωστικό και να ενεργοποιήσουν τις
βαλβίδες του ABS τότε σίγουρα υπάρχει ξεχωριστό εσωτερικό ρεζερβουάρ στο ABS. Αν λοιπόν κάνετε την εργασία σε κάποιο
εξουσιοδοτημένο συνεργείο η διαδικασία είναι απλή αφού εξαερωθούν τα φρένα με την παραπάνω διαδικασία τότε ζητήστε τους
με το διαγνωστικό μηχάνημα να ενεργοποιήσουν για λίγο την αντλία και τις βαλβίδες του ABS και κατόπιν ξανακάνετε
εξαέρωση με τον ίδιο τρόπο. Το ίδιο ισχύει και για την περίπτωση που κάνετε μόνοι σας εξαέρωση ή σε κάποιο συνεργείο
που δεν διαθέτει διαγνωστικό αλλά είστε κάτοχοι κάποιου διαγνωστικού προγράμματος τύπου VAG-COM το οποίο έχει την
δυνατότητα να ενεργοποιεί τις βαλβίδες και την αντλία του ABS. Τι κάνουν οι υπόλοιποι τώρα, λοιπόν αφού ολοκληρώσουμε την
πρώτη εξαέρωση τότε παίρνουμε το αυτοκίνητο μας πάμε σε ένα έρημο δρόμο και κάνουμε 4 – 5 φρεναρίσματα με τέτοιο τρόπο
ώστε να ενεργοποιηθεί το ABS σε κάθε ένα από αυτά. Κατόπιν επιστρέφουμε στο συνεργείο και επαναλαμβάνουμε την εξαέρωση
από την αρχή. Διπλός κόπος και λίγα έξοδα παραπάνω αλλά αν θέλουμε να είναι όλα τέλεια τότε η διαδικασία αυτή είναι
μονόδρομος. Να διευκρινίσω πάντως ότι όλα αυτά πρέπει να γίνουν μόνο σε περίπτωση που αντικαθιστούμε όλο το υγρό φρένων
και όχι αν απλά κάνουμε την καθιερωμένη μας εξαμηνιαία εξαέρωση.
Κάτι τελευταίο που ίσως δεν ξεκαθαρίστηκε καλά η σειρά με την οποία κάνουμε εξαέρωση είναι πάντα από τον πιο μακρινό στον
οδηγό τροχό προς τον πιο κοντινό, δηλαδή ΠΙ ΔΕ - ΠΙ ΑΡ - ΕΜΠ ΔΕ - ΕΜΠ ΑΡ.