ειπαμε κοκκινο αλλα οχι και ολο ρε παιδια...λεσ και ειναι prive φαινεται....ελεος..μισο μισοκοκκινο μαυρο καλυτερα θα ηταν..!!!!!
κανελι θα ζωγραφιζε !!!
το αλλο το ερπετο διπλα αν προσεξατε εχει και εκεινο κοκκινο σαλονι μεσα.
μαλλον 8α τους περισσευανε τα "υλικα"
Αχαριστια & Αγνωμοσυνη το ελληνικο σπορ
"Ολα ειναι δρομος τωρα μονο στην Αθηνα"
Αχωνευτη παντως αυτη η 458, πολυ Jap κατασταση, λειπει λιγο ο αερας κ η φινετσα, δεν ειναι κυρια οπως η προκατοχος της....
Εχω πάθει πλάκα λέμε με το όχημα αυτό...
Κυρίως για εκείνους που δεν τους αρέσει ο συνδιασμός του χρώματος... σας έχουν πάρει τηλέφωνο απο την αντιπροσωπεία να πάτε να παραλάβετε το εν λόγω αυτοκίνητο που το περιμένατε 1+ χρόνο.... παρκάρετε το ταπεινό Merc η BMW που θα το επιστρέψει ο οδηγός πίσω, κάνετε όλα τα χαρτιά... παίρνετε το χειριστήριο και ξεκλειδώνετe το αυτοκίνητο αφού το έχετε γυρίσει 19 φορές γύρω γύρω και πάντα το μάτι να πέφτει στο διάφανο κάλημα της μηχανής.... ανοίγετε επιτέλους την βαριά πόρτα με την βρεγμένη απο ιδρώτα παγωμένη παλάμη... σκουπίζετε ελαφρά στο χέρι στο παντελόνι και μπαίνετε μέσα... ακούγεται αφτο το παράξενο "χρούτς" απο το μαλακό δέρμα, ενώ η θέση είναι επίτηδες πίσω και δεν φτάνετε τα πεντάλ... βρίσκετε επιτέλους πως να την πάτε μπροστά και ενώ ο πωλητής λέει τα δικά του περί μηχανισμών και λειτουργιών του αυτοκινήτου εσείς κοιτάτε γύρω γύρω το μαχητικό πάνελ.... επιτέλους βρίσκετε το start button, πατάτε με το δεξί το φρένο και το άλλο πόδι να κρέμεται έξω και αγγίζετε απαλά το button... παρατεταμένο μηζάρισμα και το θηρίο παίρνει μπρος με εκκωφαντικό θόρυβο... ενας περαστηκός κοντοστέκεται γιατί δεν ξέρει τι άρμα πήρε μπροστά, ο υπάλληλος σκέφτεται "τι του μηλούσα τόση ώρα, τί δεν του μηλούσα το ίδιο ήτανε", και ένα παράξενο τρέμουλο και κάψιμο αγγίζει την ραχοκοκαλιά σας όπως τότε που φιλήσατε για πρώτη φορά απο έρωτα την Μαριγούλα στο Λύκειο... μια έξταση, ένα παραλήρημα ενώ το άγαρμπο γουργουρητό ανακατέβεται με την μυρωδιάτων δερμάτων... κλήσιμο πόρτας, αναχώρηση και μετά απο τα πρώτα μέτρα ακούγεται το κατέβασμα α λα F1 και παθαίνεις συγκοπή... σφίγγεις το τιμόνι και πάς μόνο με 50 και φυσικά κατεβασμένο το πράθυρο... φτάνεις σπίτι στην δύση του ηλίου, σταματάς, σβήνεις και κατεβαίνεις κάτω... κλείνεις την πόρτα με ένα βαρύ γδούπο και κλειδώνεις... κάθεσαι εκεί και το χαζεύεις για λίγη ώρα χωρίς να μπορείς να ανοίξεις το στώμα σου... δεν πιστεύεις αυτό που έχει συμβεί....
Φαντάζομαι κάπως έτσι θα ένιωθα εγώ... κάπως έτσι θα νοιώθατε και εσείς που δεν σας αρέσει το χρώμα.... Αυτό επι 10 φορές ένοιωσα με το δικό μου αυτοκίνητο... ελπίζω να μας αξιώσει όλους η τύχη να το ζήσουμε και με ένα τέτοιο αυτοκίνητο όπως το συγκεκριμμένο Ferrari
manos///3 (13-05-10)
Αν είναι δικό σου και smart να αγοράσεις το ίδιο νιώθεις πίστεύω...
αααααααααψού!!!! χάθηκε το θρεντ μου με το 'δικό μου' 458. Άντε πάλι από την αρχή το απόγευμα....