ένας αναγνώστης με ρώτησε (στο e-mail) γιατί δεν αρθρογραφώ σε κάποιο έντυπο, εφημερίδα ή περιοδικό. Τι να πω; Ότι δεν έχω πλέον εφημερίδα και περιοδικό. Από την πρώτη καταργήθηκα. Από το δεύτερο ομοίως. Είσαστε “δάσκαλος” λέει και οι δάσκαλοι δεν πρέπει να σιωπούν. Να ξεκαθαρίσω κάτι. Ο χαρακτηρισμός του δάσκαλου παρά είναι βαρύς. Αν εγώ ήμουν/είμαι δάσκαλος τι είναι άλλοι, “μεγαλύτεροι” από μένα; Ας μην υπερβάλουμε. Έκανα αυτό που πίστευα πως είναι σωστό και, με κάποιο τρόπο, το πλήρωσα ακριβά. Ένα πράγμα όμως επιθυμώ να ρωτήσω τους αναγνώστες που ξέρουν περισσότερα από μένα: πως γίνεται και είμαι τόσο αόρατος; Γιατί, ας πούμε, δεν είμαι στο Δ.Σ της ΝΕΡΙΤ; Διατί είναι κάποιος συγγραφέας της κακιάς ώρας, ένας κομματάρχης και τρία παιδιά του (κομματικού) σωλήνα; Και βέβαια δεν περιμένω απαντήσεις. Απλά θέτω χαζές ερωτήσεις.
Πάμε παρακάτω. Ποια η γνώμη μου για τον θάνατο του Θανάση στο τρόλει; Δεν έχω (γνώμη). Τα τελευταία 45 χρόνια προσπαθώ να αποκτήσω (γνώμη) για τους δεκάδες χιλιάδες θανάτους των μικρών θανάσηδων, των νέων που άφησαν την τελευταία τους πνοή στην άσφαλτο επειδή, η “τοπική αυτοδιοίκηση”, το ΥΠΕΧΩΔΕ, η θεία μου η Μαρίτσα, η Τροχαία, ο Υπουργός Μίκης Μακάκας δεν φρόντισε να βουλώσει τις τρύπες στην άσφαλτο, να μάθει τους τραμπάκουλες να οδηγούν, να δώσει στο “λαό” οδική παιδεία κ.ο.κ. Και να ήταν μόνο αυτοί οι θάνατοι… Πόσοι φερέλπιδες νέοι χάνουν την ζωή τους απΆ τα ναρκωτικά; Και, τέλοε, πως είναι δυνατό να ασχοληθείς με ένα θέμα που έχουν ήδη εμπλακεί Τατσόπολος, Διβάνι, Χομεϊνίδης και λοιποί πρωταγκονιστές; Ποίος είμαι εγώ να εκφέρω γνώμη; Ούτε στον ΣΚΑΕΙ δεν δουλεύω πως μπορώ να λάβω μέρος στον αγώνα για την προστασία του (πολιτικού) περιβάλλοντος; Και last but not least. Για 37 χρόνια πλήρωνα ΙΚΑ, ΤΣΜΕΔΕ, ΤΕΒΕ, ΩΙΜΕ, ΕΟΠΥ, ΟΑΕΕ εκατοντάδων εργαζομένων και λοιπά χωρίς να καθυστερήσω ούτε μία ώρα. Πως μπορώ να αντιπαρατεθώ στους ιντελέκσιουαλ γίγαντες του κεντρικού τετραγώνου; Κανείς δεν με χαιρετάει όταν περνάω απΆ τον μπιντέ και, το χειρότερο, δεν έχω τραπέζι στο ντακάπο. Ένα σκουπίδι της ζωής είμαι, μακριά απΆ τους δάσκαλους του σχολής ΜΜΕ του Πάντειου και τους άλλους του ΕΛΙΑΜΕΠ. Με λίγα λόγια είμαι ένας looser της ζωής…
Τι άλλο; Τίποτα το σημαντικό. Χτες βγήκα βόλτα με την Λιλίκα (την γαϊδουρίτσα), κόψαμε σύκα, φάγαμε κιΆ επιστρέψαμε σπίτι για να δούμε “ειδήσεις”