Κάποτε οδηγούσα κι εγώ με το ένα μάτι στην κατανάλωση.
Έδωσα τη δίλιτρη Ε60 με τα υπέρογκα τέλη και τον φόρο πολυτελείας και πήρα ένα Clio ντήζελ.
Εκστασιάστηκα: Έλεγα σε όλους για το πόσο χαμηλή κατανάλωση έχει, για το ότι έσβηνε μόνο του, για τη ροπή του, για τα μηδενικά του τέλη, τον πράσινο δακτύλιο...
Γούσταρα το τάμπλετ στη μέση του -κόκκινου- ταμπλώ με τα τσαχπινογαργαλιάρικα γραφικά, το AUX IN και τη θύρα USB. Γούσταρα τα μεγάλου προφίλ ελαστικά που απορροφούσαν τις λακκούβες. Γούσταρα τα φώτα λεντ και που ήταν μικρό και πάρκαρε παντού.
Γούσταρα τα φθηνά σέρβις ρε γαμώτο.
Απέφευγα να χρησιμοποιώ την Αττική Οδό γιατί τα διόδια κόστιζαν παραπάνω απ' ό,τι τα καύσιμα. Όχι, κύριοι. Δε θα πλήρωνα ΕΓΩ Καρανίκες και Μπόμπολες.
Στον δρόμο ήμουν πάντα μπροστά, γιατί οι άλλοι -οι βενζινοκίνητοι- οδηγούσαν με αυγό κάτω από το δεξί πόδι.
Έκανα πάνω από 2.000 χιλιόμετρα το μήνα και γελούσα γιατί χρησιμοποιούσα τις ίδιες υποδομές με τους υπόλοιπους αλλά δεν πλήρωνα! ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΑ ΔΕΚΑΡΑ ΤΣΑΚΙΣΤΗ! ΞΥΠΝΑΤΕ ΚΟΡΟΙΔΑ!
Μέχρι κι η γυναίκα μου σταμάτησε να μου πρήζει τα μέζεα. Γούσταρε κι αυτή χαμηλή κατανάλωση και μηδενικούς φόρους. Διώξαμε το φαλλικό σύμβολο (πενβέ) και πήραμε Ρενώ, με σήμα το νιμού. Δεν ήμασταν πλέον δοσίλογοι γερμανοτσιολιάδες προσκυνημένοι μερκελιστές! Είμασταν Ολαντ-ικοί! Vive la France!
Πέρασα σχεδόν 4 χρόνια πίσω από το τιμόνι του. Στα 4 αυτά χρόνια έκανα τρομερή οικονομία αλλά περιέργως δεν έβαλα τίποτα στην άκρη. Δεν πήγα ένα ταξίδι στο εξωτερικό. Στις διακοπές κατέληγα κάθε χρόνο στο εξοχικό των γονιών μου. Δεν αγόρασα καινούργια τηλεόραση, ούτε ανακαίνισα το σπίτι. Είχα το ίδιο κινητό και καφέ έφτιαχνα στη νεσπρεσσιέρα και τον έπαιρνα μαζί.
Δεν ξέρω πότε το κατάλαβα ή ποια ήταν η αφορμή, αλλά με διαπέρασε σαν ηλεκτρικό ρεύμα: Με είχε αφομοιώσει η μιζέρια.
Ο κάθε Καρανίκας θα τα πάρει ούτως ή άλλως, οπότε σε ποιον έκανα κακό? Μόνο στον εαυτό μου.
Θυμάστε τον Χόρν στο 'Μια ζωή την έχουμε'; Τον ρώτησαν εάν θα πατούσε ένα κουμπί για να αποκτήσει 3500 χρυσές λίρες. Την ίδια ώρα όμως, στα βάθη της Κίνας, θα πέθαιναν 3500 μανδαρίνοι.
3500 Μανδαρίνοι: Κίτρινοι, σαν τις χρυσές τις λίρες.
Εγώ λοιπόν το είχα πατήσει 4 χρόνια νωρίτερα. Και δεν σκότωσα ούτε έναν Μανδαρίνο. Σκότωσα εμένα.
Περιττό να σας πω πως τα έκανα όλα πουτάνα. Και τρίλιτρο 6κύλινδρο πήρα, και ταξίδι στο εξωτερικό πήγαμε, και κάθε μέρα παίρνω καφέ απ' έξω γιατί και ο καφετζής έχει προσωπικό και το προσωπικό έχει οικογένεια.
Όσο για το 39άρι, πίνει. Πίνει σαν μελλοθάνατος αλκοολικός σε φεστιβάλ οινογευσίας. Κι εγώ το οδηγώ όπως την πρώτη μέρα που κάθισα πίσω από το βαρύ τιμόνι του κι έφυγα με ένα μάτσο ανταλλακτικά στο πορτ μπαγκάζ: Γκάζωνα. Γκάζωνα και καύλωνα.
Συνημμένο Αρχείο 43814
Υ.Γ. Στην έκθεση αυτοκινήτου είδα το ανανεωμένο Κλιό. Ο γιος μου με τράβηξε να πάμε να το δούμε από κοντά. Κάθισα ξανά μέσα και ήταν σαν deja vu. Φουκαριάρικο Κλιό.
Δάκρυσα.
Δάκρυσα γιατί ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΟΥΣΤΗΣ ΔΕΝ ΘΑ ΜΟΥ ΦΕΡΕΙ ΠΙΣΩ ΤΑ 4 ΕΚΕΙΝΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΤΙΜΟΝΙ ΤΗΣ ΚΛΑΣΟΜΠΑΝΙΕΡΑΣ ΜΕ ΤΟ CLATTER ΤΟΥ ΜΑΜΗΜΕΝΟΥ ΤΟΥ ΝΤΗΖΕΛ.
Όπως λέει ένας από τους πλέον αγαπητούς μου φίλους: Always be yourself, unless you can be a Pirate. Then, be a Pirate.
Όλα ρόδες, Bitches.