Αρχικό μήνυμα απο
Stamatis
Στο βαγόνι η ατμόσφαιρα ήταν γεμάτη θαλπωρή.
Ενα κιτρινωπό απαλό φως έφεγγε στην καμπίνα και έκανε όμορφες αντανακλάσεις στο παράθυρο.
Προσπάθησα να δώ έξω, αλλά το μόνο που φαινόταν στο τζάμι ήταν το είδωλό μου, σαν σε καθρέφτη.
Εβαλα τις χούφτες μου επάνω στην κρύα επιφάνεια του παραθύρου και έκλεισα το πρόσωπό μου ανάμεσά τους, σαν να κοιτάζω μέσα απο ένα*τηλεσκόπιο.
Η νύχτα έξω είχε πέσει και οι νιφάδες απο το χιόνι κόλαγαν για λίγο στο τζάμι, μέχρι να τις λιώσει η ζέστη της καμπίνας.
Μιας και το κουπέ μου δεν είχε άλλους επιβάτες, κουλουριάστηκα στη δερματίνη του καναπέ και το έριξα στον ύπνο.
*
To τραίνο μου έφτασε νωρίς σε μια νυσταγμένη Ρώμη.
Ξύπνησα απο τον θόρυβο των επιβατών στο διάδρομο και τις φωνές απο την αποβάθρα.
Αρπαξα το σακίδιό μου και βγήκα έξω με κατεύθυνση τη σκευοφόρο.
Η μηχανή μου λύθηκε απο τα δεσμά της και την κατέβασα καβάλα, τσουλώντας στην ράμπα.
Ακολούθησα τα σηματα και βγήκα τσουλώντας στο δρόμο.
Εξω απο το σταθμό έβαλα τη μηχανή στον ορθοστάτη και κοίταξα γύρω μου.
Ενας καθαρός ουρανός φώτιζε το δρόμο.
Στα δεξιά μου μια σειρά απο ταξί περίμεναν επιβάτες.
Αριστερά ένα κιόσκι πούλαγε πανίνι και καφέδες.
Κινήθηκα προς το κιόσκι για καφέ.
Εβαλα το χέρι στην τσέπη και έβρισα.
Ημουν ακόμα γεμάτος μάρκα.
Επέστρεψα στο σταθμό και άλλαξα σε μια απίστευτη ισοτιμία όλα μου τα λεφτά σε λιρέττες.
Ξαφνικά γέμισαν οι τσέπες μου λεφτά.
Αναγκάστηκα να κρύψω μερικά στο εσωτερικό του μπουφάν μου.
Γύρισα στο κιόσκι και πήρα ένα διπλό εσπρέσσο, μια ατομική πίτσα και μια πορτοκαλάδα.
Κάθησα σε ένα παγκάκι και έφαγα το πρωινό μου.
Αναψα ένα τσιγάρο και κοίταζα γύρω μου την πόλη που ξύπναγε.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον για*να γυρίσω*Ρώμη δεν είχα, μιας και την γύρισα ανεβαίνοντας, είχα όμως μια μικρή υποχρέωση να εκπληρώσω.
Μια ακόμα επίσκεψη στην Ράνια (* σημειωση - την Ράνια, φίλη μου απο την Ελλάδα, φοιτήτρια στην Ιταλία, την είχα συναντήσει ανεβαίνοντας και με είχε φιλοξενήσει για τρείς μέρες στην πόλη. Μου είχε ζητήσει γυρίζοντας*να της*φέρω ένα αντίγραφο του πίνακα -Πρωινό σε καλοκαιρινό τοπίο- του Βέμπερ, απο το μουσείο του Μονάχου).
Το αντίγραφο του πίνακα ταξίδευε μαζί μου όλο αυτό το διάστημα τυλιγμένο σε έναν κύλινδρο, μέσα στον σάκο της σκηνής μου, έτσι ώστε να μην τσαλακωθεί στο δρόμο.
Ανέβηκα στη μηχανή και ξεκίνησα για το σπίτι της Ράνιας.
Εφτασα μισή ώρα αργότερα, αλλά ηταν αργά.
Τα χτυπήματα στην πόρτα της δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα καθώς ήδη είχε φύγει για τη σχολή της, μάλλον αρκετά νωρίς.
Καβάλησα τη μηχανή και ξεκίνησα για το Πανεπιστήμιο.
Πήρα τους έξω δρόμους και έφτασα σε είκοσι λεπτά.
Αφησα τη μηχανή σχεδόν στο κέντρο μιας αλέας ώστε να με δεί αν περάσει απο εκεί και ακούμπησα επάνω στο τεπόζιτο περιμένοντας τη Ρανια.
Αναψα ένα τσιγάρο και χάζεψα τον χώρο του Πανεπιστημίου που γέμιζε σιγά σιγά κόσμο.
Γυρώντας το βλέμα μου στο χώρο, είδα τη Ράνια στο βάθος να έρχεται μαζί με μια φίλη της.
Φορούσε τα κλασικά της stan smith, ενα ξεβαμμένο τζην, μια μαύρη μπλούζα και ενα δερμάτινο μπουφαν.
Τα μαλλιά της ήταν πιασμένα πίσω και για ακόμα μια φορά θαύμασα το κουράγιο της να ξυπνάει τόσο πρωί και να έχει διάθεση να βάψει το περίγραμμα των ματιών της με εκείνο το μαύρο μολύβι, που τα έκανε να δείχνουν ακόμα πιό αμυγδαλωτά απο ότι ήταν.
Μέσα τους μερικές φορές είχα ψάξει να δώ πόσα χρώματα είναι μπερδεμένα.
Είχα ως τώρα βρεί το πράσινο, το γκρί, το γαλάζιο και αρκετές φορές ειδικά όταν κάτι δεν της άρεσε το μαύρο.
Πλησίασε ανέμελη κουβεντιάζοντας και ξαφνικά γύρισε και με είδε.
Πέταξε κάτω τα βιβλία της και έφτασε κοντά μου τρέχοντας με γαλάζια μάτια.
Πήδηξε στον αέρα λίγο πριν με φτάσει και κρεμάστηκε στο λαιμό μου τυλίγοντας τα χέρια και το πόδια της στην πλάτη μου.
Αρχισε να με φιλάει στα μάγουλα τιτιβίζοντας.
Τα μάτια της ήταν γεμάτα Αιγαίο.
Οπως τότε που τη γνώρισα χρόνια πριν στην Σκιάθο.
Την αγκάλιασα και γυρίζοντας την έβαλα να καθίσει στο πλάι επάνω στη μηχανή.
Λέγε, λέγε, λέγε, λέγε, φώναζε, θέλω όλα να τα μάθω, όλα, όλα, όλα, όλα.
Της χάιδεψα το πρόσωπο.
Δώσε μου τα κλειδιά σου θα*τα μάθεις όλα το μεσημέρι της είπα.
*
Πέντε λεπτά αργότερα με τα κλειδιά στην τσέπη, έψαχνα να βρώ φωτογραφείο να εμφανίσω πάνω απο δέκα καρούλια φιλμ που είχα μαζί μου.
Μια υπόθεση που κράτησε τρείς ώρες σε ένα αυτόματο μηχάνημα, καθώς έτσι και αλλιώς τις "καλές" φωτογραφίες θα τις έφτιαχνα μόνος μου όταν θα γύριζα στο σπίτι.
Με ένα μεγάλο φάκελο στο σακίδιο, πέρασα απο μια κάβα και πήρα δυό μπουκάλια κρασί και απο ένα μπακάλικο για να ψωνίσω τα απαραίτητα για ένα καλό γεύμα.
Γύρισα στο σπίτι της Ράνιας, ξεφόρτωσα, μαγείρεψα μακαρόνια με κοτόπουλο*και έκανα ένα καυτό μπάνιο.
Στέγωνσα και βγήκα στην βεράντα να καπνίσω.
*
Πόσο μακρυά ήταν το χιόνι και πόσο πίσω ήταν ολο το ταξίδι πλέον.
Ετσι όπως έκλεινε ο κύκλος, μετά απο τόσα χιλιόμετρα, τόσες εικόνες και τόση περιπέτεια, έφτανε μόνο ένα πρωινό στη Ρώμη για να ξυπνήσει πάλι μέσα μου ο ταξιδιώτης.
Ενοιωθα έτοιμος να ξαναφύγω για άλλα τόσα και άλλα τόσα χιλιόμετρα.
Ο ήλιος κρύφτηκε πίσω απο ένα σύννεφο και η θερμοκρασία έπεσε αμέσως.
Εγκατέλειψα τη βεράντα και γύρισα στο δωμάτιο.
Διάλεξα ένα βιβλίο απο τα ράφια, έβαλα ένα ποτήρι κρασί και χώθηκα σε μια πολυθρόνα.
*
Η Ράνια ήρθε το απόγευμα.
Φάγαμε, κουβεντιάσαμε και μετά καθίσαμε στο χαλί βλέποντας φωτογραφίες.
Είχε πιάσει τις εκτυπώσεις στα χέρια της και τις γύρναγε μία-μία.
Αλλες φορές ρώταγε, άλλες φορές τις στριφογύριζε για να βρεί τη γωνία που της άρεσε, άλλες φορές τις πέρναγε αδιάφορα.
Ετσι μας πήρε η νύχτα, με αφηγήσεις, ερωτήσεις, σχόλια, αγγίγματα, σκιρτήματα, βλέμματα, ανάσες.
Ετσι μας*βρήκε το πρωί ξαπλωμένους στο κρεββάτι, η Ράνια να κοιμάται με το κεφάλι στο στήθος μου και εγώ να βλέπω έξω απο τη*μπαλκονόπορτα τη μέρα να σηκώνεται και τον δρόμο να με φωνάζει.
Εκλεισα τα μάτια μου και αφουγκράστηκα την ανάσα της.
Βαθύς ύπνος, ήρεμος.
Απο το μυαλό μου πέρασαν οι τελευταίες εβδομάδες, ο δρόμος, οι άνθρωποι, τα τοπία, το κρύο, η μοναξιά, η παρέα, ο δρόμος, ο δρόμος.
Ο δρόμος που σε πάει όπου θέλεις και ο δρόμος που σου φέρνει εκπλήξεις και απρόοπτα.
Ο δρόμος που σε φέρνει μπροστά στον εαυτό σου, σαν να κοιτάξεις έξω απο το τζάμι του τραίνου και να βλέπεις το καθρέφτισμά σου να αποκτά ρυτίδες, να χαμογελάει και*να στεναχωριέται.
Ο δρόμος που σου θυμίζει ότι κάθε στάση μπορεί να είναι λιμάνι.
Είτε για να ξεμπαρκάρεις, είτε για να πάρεις δύναμη για το επόμενο ταξίδι.
Ενας δρόμος για τον καθένα μας, με στάσεις στην αγκαλιά κάποιας Ράνιας, με ανηφόρες που τις λένε απρογραμμάτιστες δυσκολίες και με κάμπους που τους λένε "καλές μέρες".
Ενας δρόμος που ακόμα και με παρέα να τον ταξιδεύψεις, στο τέλος πάντα μόνος θα τον εγκαταλείψεις.
Ενας δρόμος που δεν ξέρεις που καταλήγει, αλλά ο μόνος τρόπος να μάθεις είναι να τον περπατήσεις.
*
Καλούς δρόμους να έχετε όλοι σας.
Χεζ γιου λαντα φανς
Δικαιώματα - Επιλογές
Απάντηση με παράθεση
