Ε39 fan clutch self-delete

[S8N]

Παρασκευή βράδυ.

Αυτό το ανθρωπόμορφο τέρας που θρέφεται με τις ευχάριστες αναμνήσεις μου και με καθηλώνει στις χειρότερες, που ρουφάει την ψυχή μου σαν Παράφρονας γύρω από το Hogwarts, με περιμένει στο σαλόνι με το που ανοίγω την πόρτα.

Αναφέρομαι φυσικά στη γυναίκα μου.

Είχα αργήσει καμιά ώρα αλλά προλάβαινε να πάει την κόρη μου στην ώρα της στη νυχτερινή της έξοδο με τους άμυαλους φίλους της.

Εξάλλου, ο γιος μας είναι αρκετά μεγάλος ώστε να μείνει μόνος στο σπίτι χωρίς να βάλει φωτιά και συνάμα αρκετά μικρός ώστε όταν επιστρέψουμε να μη βρούμε βιζιτούδες στο κρεβάτι μας.

Εκείνη την ημέρα είχα πάει πάλι στο Costa Navarino για επίβλεψη. Είχα ξυπνήσει πρωί, στις 05.30 συγκεκριμένα. Είχα πάρει έναν iced latte XL από το Beat στη λεωφόρο Καραμανλή, δίπλα στο κατάστημα του Διονύση που κάποτε ήταν μέλος εδώ και που έχει μονίμως μια μελαγχολική, θλιμμένη έκφραση παρά το γεγονός ότι ανέκαθεν κυκλοφορούσε με υπέροχα μπεμβέ. Η υπάλληλος με είχε φροντίσει, καθώς έβαλε πλαστικό καλαμάκι αντί του χάρτινου που συνήθως έχει αποσυντεθεί μέχρι τα διόδια της Αττικής Οδού.

Αυτή τη φορά ήμουν μόνος, όπως ονειρεύεται κάθε petrolhead που ζει για τη διαδρομή. Και τα έξοδα ήταν πληρωμένα, που σημαίνει πως ο iced latte κούμπωσε στην -βλακώδους σύλληψης- ποτηροθήκη του Ε39 και όχι στο gloryhole του Toyota ProAce City Verso.

Όλα πήγαιναν καλά. Είχα 300km μέχρι τον προορισμό μου, το ρεζερβουάρ μου ήταν γεμάτο, έχω κόψει το κάπνισμα εδώ και δυο μήνες, ήταν ακόμα σκοτάδι και φορούσα Rayban.

Στην καινούργια μου mp3 cdιέρα, μόσχευμα από κάποιο Χ3 που έφτασε στο EOL του, έπαιζε το take it on the run των REO Speedwagon. Το καλύτερο όμως ήταν ότι, μπροστά από τα πόδια μου, ο εξακύλινδρος τραγουδούσε σαν 20χρονο σε πίστα στο Περιστέρι. Αυτή είναι μια προσφιλής έκφραση του φίλου του Γιάννη, οπότε τα πνευματικά δικαιώματα του ανήκουν και μπράβο του.

Όποιος έχει δει το Seconds from Disaster, γνωρίζει πως υπάρχει ένα καθοριστικό σημείο απ' όπου κάτι ξεκινά να πηγαίνει στραβά και πλέον όλα τραβούν κατά διαόλου με μη αναστρέψιμη πορεία.

Εκείνη η στιγμή ήταν σε ένα ισιάδι που θα έλεγε και ο Γιώργος, έξω από το χωριό Καζάρμα. Δυο μεγάλα Ford Transit μπροστά μου είναι τα μόνα οχήματα που έχουν απομείνει από ένα κομβόι αισθητικής υποβάθμισης, μηχανικής παρακμής και ανθρώπινης ανικανότητας που με ταλαιπώρησε από τη Μεσσήνη.

Ευκολάκι. Κατέβασμα σε δευτέρα, σανίδωμα και ο Β30 ουρλιάζει σαν την πρωταγωνίστρια στο Creamer vs. Creamer. Μετά ακούστηκε ένα μπαμ.

Για να είμαι ειλικρινής, στην αρχή νόμισα ότι παρέσυρα κάποιο κλαρί. Στον πίνακα οργάνων όλες οι λυχνίες παρέμειναν σβηστές, το δε αυτοκίνητο φαινόταν να πηγαίνει ακόμα καλύτερα. Μήπως ήταν σκάσιμο της εξάτμισης? Μήπως έπρεπε να είχα σταματήσει εκεί και να ελέγξω το αυτοκίνητο?

Εν τέλει συνέχισα και μάλιστα σε ρυθμούς αρκετά γρήγορους. Όταν έφτασα, είπα να ρίξω μια ματιά από κάτω. Όλα καλά, όλα στη θέση τους. Μετά άνοιξα το καπώ. Όλα καλά, όλα στη... τι στομπούτσο ειναι αυτό?

PXL_20221202_081028117.jpg

Ω να σου...

PXL_20221202_174329046.jpg

Τα έμαθες τα νέα, πατέρα?

PXL_20221202_084723957.jpg

PXL_20221202_174350956.jpg

Το καλό ήταν ότι δεν ήμουν αερόψυκτος ακόμα. Αν και κάποια κολλάρα έφαγαν ξώφαλτσα λεπίδες από τη φτερωτή όπως η νύφη στο Kill Bill, το κύκλωμα ήταν ακόμη κλειστό.

Το κακό ήταν ότι γύρισα με τη θερμοκρασία στους 32 και φουλ ανεμιστήρα.

Το πιο κακό ήταν ότι στην Κακιά Σκάλα είχε γίνει κατολίσθηση και μαμήθηκε ο Δίας. Επί 1 ώρα και 15 λεπτά ήμουν σταμάτα-ξεκίνα.

Όταν άνοιξε εκείνη η πόρτα στο σπίτι, η γυναίκα μου ήταν προετοιμασμένη για καβγά. Αλλά όταν κοιτάς για πολλή ώρα την άβυσσο, τότε και η άβυσσος θα κοιτάξει εσένα.

Και η άβυσσος εκείνη τη νύχτα ήταν μούσκεμα στον ιδρώτα.