ΦΙΛΕ ΜΕΓΑΛΩΣΑΜΕ! ΑΛΛΑ ΜΕΓΑΛΩΣΑΜΕ ΜΑΛΛΟΝ ΚΑΛΑ!--Απολογισμός - Αναπόληση

[Samaro]

Για όσους είναι γεννημένοι μεταξύ 1950 – 1970

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς
καταφέραμε να επιβιώσουμε.
Είμαστε μια γενιά σε αναμονή:
περάσαμε την παιδική μας ηλικία
περιμένοντας. Έπρεπε να
περιμένουμε δύο ώρες μετά το
φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο
ώρες μεσημεριανό ύπνο για να
ξεκουραστούμε και τις Κυριακές
έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο
το πρωί για να κοινωνήσουμε.
Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με
την αναμονή.

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο
να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα
ζωντανοί.

Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς
ζώνες ασφαλείας και αερόσακους.
Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών,
πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι
και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο
της τουριστικής θέσης».

Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα,
ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων
ασφαλείας για τα παιδιά..
Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη
και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ,
καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς
δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν
φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν
κοφτερές γωνίες.

Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν
βίαια. Περνάγαμε ώρες
κατασκευάζοντας αυτοσχέδια
αυτοκίνητα για να κάνουμε
κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια
κατηφόρα και μόνο τότε
ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει
να βάλουμε φρένα. Παίζαμε
«μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας
δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..


Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας
το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και
δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά
μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα
στους δρόμους. Κανείς δεν
μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν
υπήρχαν κινητά. Σπάζαμε τα
κόκαλα και τα δόντια μας και δεν
υπήρχε κανένας νόμος για να
τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»

Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε
πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν
έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι
συνηθισμένο για παιδιά και όλα
θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή
μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε
κάποιος να κατηγορήσεις παρά
μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε
καυγάδες και κάναμε καζούρα ο
ένας στον άλλος και μάθαμε να το
ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε
αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν
παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από
εμάς να ήταν χοντρός και αυτό
ήταν όλο. Μοιραζόμασταν
μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή
οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας
δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά
κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και
οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν
πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό
ξύδι.
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99
τηλεοπτικά κανάλια,
βιντεοταινίες με ήχο surround,
υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε
φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε
μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά
φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά
βγαίναμε στο δρόμο και εκεί
συναντιόμασταν για να παίξουμε
κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί
έφτανε η τεχνολογία.

Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας
και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια
μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε
χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου.
Πίναμε νερό κατευθείαν από τη
βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και
κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους
πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε
σαύρες και πουλιά με αεροβόλα
στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν
ανήλικοι και δεν υπήρχαν
ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή
περπατώντας μέχρι τα σπίτια των
φίλων και τους φωνάζαμε από την
πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να
ζητήσουμε άδεια από τους γονείς
μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο
σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν
υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια
συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν
έπαιρναν μέρος έπρεπε να
συμβιβαστούν με την απογοήτευση.
Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί
μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να
μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν
υπήρχαν ειδικά τεστ για να
περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα
καλοκαίρια και περνούσαμε
ατέλειωτες ώρες στην παραλία
χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη
προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα
ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ..
Φτιάχναμε όμως φανταστικά
κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με
ένα αγκίστρι και μια πετονιά.
Ρίχναμε τα κορίτσια
κυνηγώντας τα για να τους
βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας
κουβέντα σε κάποιο chat room και
γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία,
επιτυχία και υπευθυνότητα και
μέσα από όλα αυτά μάθαμε και
ωριμάσαμε.

Αν εσύ είσαι από τους
«παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες
την τύχη να μεγαλώσεις σαν
παιδί...

Αγνώστου ταυτότητας μέχρι
στιγμής. (by mail)
Τον/Την ευχαριστούμε για το
ταξίδι...

ΠΡΟΩΘΗΣΤΕ ΤΟ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ
ΑΚΟΜΑ ΠΑΙΔΙΑ...

[Z4 DCT]

Αντωνη ειμαι του 73 και ετσι ακριβως μεγαλωσα σε μια μικρη πολη της Ευβοιας.......και ηταν ΥΠΕΡΟΧΑ ΧΡΟΝΙΑ!!!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.......thumb

[aristent]

Ειμαι του '66 τι μας θυμησες....thumb:thanks:

[yannisv]

Αντωνη ειμαι του 73 και ετσι ακριβως μεγαλωσα σε μια μικρη πολη της Ευβοιας.......και ηταν ΥΠΕΡΟΧΑ ΧΡΟΝΙΑ!!!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.......thumb

Ρε παλιογερε? Τόσο μεγάλος είσαι? :p
Αντώνη ευχαριστούμε και εγώ που γενήθηκα το 77 έτσι μεγάλωσα σε μια αγροικία...από το 90 και μετά άρχισαν να αλλάζουν τα πράγματα...δεν είναι κακό που ο άνθρωπος εξελίσσεται έχοντας κατά νου την αυτοπροστασία του πράγμα το οποίο ανήγαγε σε νόμους και μέτρα υπέρ αυτής αλλά δεν πάθαμε και τίποτα όσοι μεγαλώσαμε χωρίς αυτόν τον υπερπροστατευτισμό. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που γίναμε μαλθακοί στην πορεία των χρόνων.

[bill_m3]

Και εγώ το 76 γεννηθείς!!!

Ωραία και αγνά χρόνια!!!

[Samaro]

Το έβαλα με σκοπό να μάθω τις ηλικίες σας, αλλα γμτ εγώ είμαι πολύ μεγαλύτερος.
Sieraaaaa !!! που είσαι σειρούλα.;;;; :th_Laie_67-1:

[yannisv]

Έλα βρε Αντώνη νέο παιδί είσαι και εσύ δεν τα ειπαμε ειμαστε οσο αισθανόμαστε!!! Και βλέπω ότι έχεις περισσότερο κέφι από πολλούς πιτσιρικάδες και για μπαντιλίκια και για κοψίδια και τα πάντα όλα!!! :)

[Stefanos_Cool]

Για όσους είναι γεννημένοι μεταξύ 1950-1985

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε.
Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή:
περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να
περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο
ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές
έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.
Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή..

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα
ζωντανοί.. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα
σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και
μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε στα
ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ,
καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν
φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.

Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες
κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε
κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε
ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε
«μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..


Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και
δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα
στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν
υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν
υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»
Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν
έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα
θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε
κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε
καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το
ξεπερνάμε.


Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι..

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια,
βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε
φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε.. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.. Χάσαμε
χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη
βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους
πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα
στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν
ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των
φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να
ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο
σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν
υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη
προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ..
Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με
ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί....

Αγνώστου ταυτότητας μέχρι στιγμής.
Τον/Την ευχαριστούμε για το ταξίδι...

[mormon]

δεν θα μπορουσα να περιγραψω την παιδικη μου ηλικια πιο αναλυτικα!
Στεφανε με πηγες αρκετα χρονια πισω!
μου θυμισες πως ειναι να μεγαλωνεις σε γειτωνια μαζι με αλλα παιδια!
ευχαριστω τον θεο που μου εδωσε την ευκαιρια να μαγαλωσω ετσι!!

[bill_m3]

δεν θα μπορουσα να περιγραψω την παιδικη μου ηλικια πιο αναλυτικα!
Στεφανε με πηγες αρκετα χρονια πισω!
μου θυμισες πως ειναι να μεγαλωνεις σε γειτωνια μαζι με αλλα παιδια!
ευχαριστω τον θεο που μου εδωσε την ευκαιρια να μαγαλωσω ετσι!!

:thumbsup: :thumbsup:

Ωραία και ανέμελα χρόνια!!

Για τώρα, άστα να πάνε :ranting2: :ranting2:

[optostyle]

Μια χαρα σε βρισκω Στεφανε....σαν σε ονειρο................

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΞΥΠΝΑΜΕ......ΩΡΑ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ :)

[Stefanos_Cool]

δεν θα μπορουσα να περιγραψω την παιδικη μου ηλικια πιο αναλυτικα!
Στεφανε με πηγες αρκετα χρονια πισω!
μου θυμισες πως ειναι να μεγαλωνεις σε γειτωνια μαζι με αλλα παιδια!
ευχαριστω τον θεο που μου εδωσε την ευκαιρια να μαγαλωσω ετσι!!


χμμμ...πριν λίγο μου το έστειλε ένας φίλος και μου έφτιαξε τη μέρα, είπα να το μοιραστώ μαζί σας μιας και εδώ υπάρχουν αρκετοί "παλιοί".

Ναι, η αλήθεια είναι ότι μεγαλώσαμε έτσι όπως περιγράφει ο συντάκτης του κειμένου, μακάρι να μπορούσα να δω στο παιδί μου έστω και το 1/3 από αυτά, θα ήμουν ευτυχισμένος...

Καλή συνέχεια σε αυτό το ταξίδι του χρόνου σε όλους όσους το έζησαν ...

[Nino]

Ναι ειχα την τυχη να μεγαλωσω σαν παιδι... και ολα αυτα που αναφερεις εμεις τα καναμε με εξαιρεση δεν μοιραζομασταν μπουκαλια με νερο,δεν ειχε τσουλησει ακομα αυτο το ειδος (μονο του λουτρακιου υπηρχε)
Αυτη η μακρια γαιδουρα ηταν ολα τα λεφτα!!!(και το ψιλοκλεψιμο σε συνενοηση με το μαξιλαρι) Θυμαται κανεις τι ηταν το μαξιλαρι στη μακρια γαιδουρα?

ΥΓ.μονο που απο γενια σε αναμονη...περασμα σε γενια σε υπομονη!!!

[fanisk]

Ναι ειχα την τυχη να μεγαλωσω σαν παιδι... και ολα αυτα που αναφερεις εμεις τα καναμε με εξαιρεση δεν μοιραζομασταν μπουκαλια με νερο,δεν ειχε τσουλησει ακομα αυτο το ειδος (μονο του λουτρακιου υπηρχε)
Αυτη η μακρια γαιδουρα ηταν ολα τα λεφτα!!!(και το ψιλοκλεψιμο σε συνενοηση με το μαξιλαρι) Θυμαται κανεις τι ηταν το μαξιλαρι στη μακρια γαιδουρα?
ΥΓ.μονο που απο γενια σε αναμονη...περασμα σε γενια σε υπομονη!!!

Ο μπροστινος της γαιδουρας δεν ηταν?? Βαστα τοιχο :th_Laie_67-1:

[Nino]

Ο μπροστινος της γαιδουρας δεν ηταν?? Βαστα τοιχο :th_Laie_67-1:

:thumbsup:Μπραβο Φανη αν και νεωτερος... το γνωριζεις!!
:worthy:

[fanisk]

:thumbsup:Μπραβο Φανη αν και νεωτερος... το γνωριζεις!!
:worthy:

Παιζαμε συνεχεια μεχρι και το Λυκειο, πολλες οι ατσαλες τουμπες αλλα κανεις δεν τραυματιστηκε ποτε σοβαρα thumb

[Stefanos_Cool]

:thumbsup:Μπραβο Φανη αν και νεωτερος... το γνωριζεις!!
:worthy:

https://www.bmwfans.gr/forum/images/imported/2010/06/43-1.jpg

[gyiama]

πωωω τι να λεμε τωρα αυτη η γαιδουρα ειχε αφησει εποχη, μιλαμε να φτανουμε σε σημειο να ειμαστε 30 ατομα 15 καθε ομαδα!!!!!!!!το μονο που μπορω να πω στο οτι μας εχει ξεπερασει η σημερινη γενια εινα το υψος!!!!!!!! βλεπεις πιτσιρικια 2α λυκειου το πολυ και σου ριχνουν 2-3 στρεματα σε υψος!!εμεις τοτε ειχαμε ολοι ενα υψος αυτοι εχουν ξεφυγει πια!!!!!!

[Ptboul]

Καταρχήν ένα από τα αγαπημένα μου κείμενα, όταν το πρώτο - διάβασα αναγνώρισα κάθε πτυχή της παιδικής μου ηλικίας.

Ως γνήσιος ρετρο - λάγνος των 60-70 & 80ς θεωρώ υπερ τυχερό τον εαυτό μου που γνώρισα (με) κ βίωσα (με) ελευθερίες ανείπωτες για παιδιά σημερινά αντίστοιχης ηλικίας κ κυρίως ότι βγήκα (με) αλώβητος - (οι) από κινδύνους.

Γνώρισα χωριό, παππού-γιαγιά με πρόβατα, γαϊδουράκια και άλλα ζωντανά, αμάξι - μηχανάκια χωρίς δίπλωμα, βόλτες με ποδήλατα κ ξενύχτια με φίλους από μικρή ηλικία, μάθαμε να είμαστε από νωρίς υπεύθυνοι, στο σχολείο πηγαίναμε με τα πόδια μόνοι μας κ κυρίως ήμασταν στον αυτόματο!




μακάρι να μπορούσα να δω στο παιδί μου έστω και το 1/3 από αυτά, θα ήμουν ευτυχισμένος..
..

Στέφανε έτσι πιστεύω κ εγώ, ωστόσο αν ρωτήσεις τους γονείς μας το ίδιο θα σου πουν και εκείνοι για τους ίδιους. Άγρια χρόνια, μετα-κατοχικά, δύσκολα, με πείνα, παρόλα αυτά ανέμελα κ ελεύθερα.

Τώρα τα παιδιά πρέπει να είναι ανταγωνιστικά, φορτωμένα με εφόδια για να είναι έτοιμα για τις 'αγορές'. Βρε δε πάνε να https://www.bmwfans.gr/forum/images/imported/2010/06/lovesmiley076-1.gif και οι αγορές και οι ''καριέρες''. Μια ζωή γελοιότητες αυτή η ανθρωπότητα. Μια ζωή ''με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί''. Υπάρχει κανένας λόγος για όλα αυτά?

[Nino]

Γνώρισα χωριό, παππού-γιαγιά με πρόβατα, γαϊδουράκια και άλλα ζωντανά?

Φλας ειχανε?:th_Laie_67-1:

[Panos 316T]

σε ευχαριστώ και εγώ προσωπικά...

μάλιστα αισθάνομαι και τυχερός γιατί πιτσιρικάς έζησα το "πραγματικό χωριό",
τον παππού μου με τα πρόβατα ,να πηγαίνουμε μαζί στα χωράφια,να τα αρμέγουμε(πολύ γέλιο),να μεταφέρουμε ξύλα και σανό με το μουλάρι (τον πήγαινα τουρμπιστό),τη γιαγιά μου να θερίζει,να υφαίνει στον αργαλιό,να περιμένουμε πως και πως να βγει το φρέσκο ψωμί από τον φούρνο , με τη παλιοπαρέα να μην έχουμε αφήσει βουνό για βουνό,να παίζουμε κλεφτοκυνηγητό και και και και.....

νιώθω τυχερός και αυτές οι εικόνες είναι ανεξίτηλες....

για την σημερινή νεολαί(ρ)α τι να πω...

[patriNOS]

πω πω καλα μιλαμε μου εκανες ζημια στεφανε... ακομη ειμαι ανατριχιασμενος. πραγματικα με διαπερασε ριγος με το που το διαβασα. τι μου εκανες να ηξερες.. απο την μια ανατριχιαζα και απο την αλλη χαμογελουσα γιατι μου ερχοντουσαν διαφορετικες αναμνησεις σε καθε προταση.να σου πω και κατι.καλυτερα ειμασταν φιλε.ουτε αδερφες βγηκαμε ουτε λεσβιες(σημερα πλεον το να εισαι ομοφυλοφιλος ή bisexual ειναι πλεον τις μοδας με τα προτυπα που δινονται). ειμασταν παιδια που γυρναγαμε όλοι μέρα στους δρόμους και παίζαμε.εχουμε αναμνησεις απο τα παιδικα μας χρονια και εχουμε να λεμε ιστοριες για το τι καναμε μικροι.αν ρωτησεις τα σημερινα παιδια να σου πουν κατι απο τα παιδικα τους χρονια το μονο που εχουν να απαντησουν είναι πως περασαν την πιστα στο ταδε παιχνιδι πως έκανα αυτό στο facebook και ολο τέτειες λαλακίες... άσε που η νέα μόδα τώρα είναι να έρθει ο πιτσιρικάς που ειναι 16 χρονων με μαλλι γιεγιε πυραμιδα, να σου πει τι κοιτάς ρε λαλακα να του τις βρέξεις και μετά να σου κάνει και μια μήνηση απο πάνω για ξυλοδαρμό ή να σε τραβάει στα τμηματα.

[Ptboul]

Φλας ειχανε?:th_Laie_67-1:

Στο χωρίο μου όχι, ήταν και αυτά ελεύθερα από ΚΟΚ, προφυλάξεις κ ασφάλεια. Στο δικό σου Γιαννάκο? https://www.bmwfans.gr/forum/images/imported/2010/06/actionsmiley075-1.gif :th_Laie_67-1:

[Nino]

Στο χωρίο μου όχι, ήταν και αυτά ελεύθερα από ΚΟΚ, προφυλάξεις κ ασφάλεια. Στο δικό σου Γιαννάκο? https://www.bmwfans.gr/forum/images/imported/2010/06/actionsmiley075-1.gif :th_Laie_67-1:

στο δικο μου εανννν περναγε κανα αμαξι... ο αγροφυλακας εδινε προτεραιοτητα στα ζωντανα!!
Στα καρα ομως (γιατι ειχαμε και τετοια) ισχυε το αντιθετο..αργοτερα η οδικη σημανση ρυθμισε αυτες τις μικρολεπτομερειες:th_Laie_67-1:

ΥΓ.αυτα τα smileys που τα βρισκω?

[Gregory_///M]

Συγχαρητήρια Στέφανε για το όμορφο ταξίδι...πραγματικά, διαβάζα και χαμογελούσα μόνος μου φέρνοντας στο μυαλό όλες αυτές τις προσωπικές-παιδικές στιγμές, αφού κ εγώ "βγήκα" κάπου εκέι στο '82!

[gant]

Τι μου θυμίζεις τώρα Στέφανε!
Δεν μπορώ να μη σχολιάσω τι θέμα αυτό, γιατί νομίζω πως είμαι ο μεγαλύτερος του φόρουμ, οπότε δικαιωματικά απαιτώ και μιά τιμητική διάκριση κάποτε, χαχαχα!
Μεγαλωμένος στην προσφυγική Τούμπα, με τρεις μόνο ασφαλτοστρωμένους δρόμους, δεκαετία του 50 και 60, σε μια εποχή που όλοι προσπαθούσαν να ορθοποδήσουν απ τον πόλεμο και τον εμφύλιο σπαραγμό.
Θυμάμαι τα δημόσια συσσίτια που πολλά παιδιά πήγαιναν για το μεσημεριανό τους, κρατώντας ένα τσίγγινο πιάτο, τυλιγμένο σε μιά καρό πετσετούλα, δεμένη με κόμπο.
Στη αυλή του σχολίου, η Αμερικάνικη βοήθεια, μοίραζε φέτες γραβιέρας και υφάλμυρο κίτρινο βούτυρο.
Βγάζαμε τα παπούτσια τέτοια εποχή και τα ξαναφορούσαμε τον Σεπτέμβρη.
Τα πέλματα μας αφού τις πρώτες μέρες άνοιγαν φουσκάλες και πληγές, μετά από λίγο γίνονταν σκληρά σαν σόλες.
Δεν υπήργαν adidas, puμa, nike και αερόσολες, μόνο άσπρα πάνινα της "ελβιέλα" και "αλυσίδα". Οι πιό προνομιούχοι φορούσαν μαύρα σταράκια μέχρι τον αστάγαλο, "του μπάσκετ" τα λέγαμε.
Ολοι δε τέτοιες μέρες φορούσαμε τα μπλέ σορτσάκια και τις άσπρες μπλούζες των γυμναστικών επιδείξεων.
Η συγκέντρωση για κλέφτες-αστυνόμους, καμπόυδες-ινδιάνους η μονομαχίες Σπαρτιατών-Αθηναίων με σπαθιά από κάγκελα που ζηλώναμε απ τους φράχτες και ασπίδες από καπάκια τυροτενεκέδων, συνοδεύονταν από μιά παχιά φέτα ψωμι που πάνω της είχε βρεγμένη ζάχαρι, η λάδι με ρήγανη. Οι πιό πλούσιοι είχαν μαρμελάδα βερύκοκο που έφτιαχναν οι μάνες με τους καρπούς των δένδρων που είχαν στις αυλές, η ροδάκινο.
Πατίνια δίτροχα, τρίτροχα με ρουλεμάν, κάθε εμπνεύσης και τεχνολογίας που κατασκευάζονταν στις αυλές.
Για μπάνιο με τα πόδια στο Καραμπουρνάκι, 5 χλμ πήγαινε-έλα, μέσα στο λιοπύρι και να τουλουμιάζουμε στο νερό απ τις βρύσες των δρόμων. Φυσικά νερό δεν υπήρχε στα σπίτια.
Τα μπούτια συγκαμένα απ τον ιδρώτα και την αλμύρα, το ψιλοκουρεμένο κεφάλι πυρωμένο σαν σίδερο.
Δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλά μάλλον μας προστάτευε ο Θεός της Ελλάδας.

Σταματώ εδώ, γιατί αν πάρω φόρα, μπορώ να γεμίσω σελίδες.

Υ.Γ. Ισως αργότερα, σκανάρω μερικές φώτο που έχω και να τις ανεβάσω.

[GEORGE316]

ειδα αυτο το ομορφο μυνημα τωρα...μολις μπηκα στο γραφειο....
λογω τιμης...τα ματια μου ειναι βουρκωμενα.
με ειδα ξανα οπως τοτε...οτι διαβαζα,το εβλεπα μπρος στα ματια μου με πρωταγωνιστη εμενα...
χιλια μπραβο.

[Stefanos_Cool]

Σταματώ εδώ, γιατί αν πάρω φόρα, μπορώ να γεμίσω σελίδες.



Να το κάνεις και να είσαι σίγουρος ότι θα το θέλουν πολλοί από εμάς.

[Nino]

Σταματώ εδώ, γιατί αν πάρω φόρα, μπορώ να γεμίσω σελίδες.

Υ.Γ. Ισως αργότερα, σκανάρω μερικές φώτο που έχω και να τις ανεβάσω.

Ισως πρεπει να ξεδιπλωσουμε τις αναμνησεις μας,απο τα χρονια της αθωοτητας!!!

[Ptboul]

Ισως πρεπει να ξεδιπλωσουμε τις αναμνησεις μας,απο τα χρονια της αθωοτητας!!!

Nα γίνει! Περιμένω από τους παλιότερους κ συνήθεις ύποπτους ;) και από το σουζαριστό αλάνι των 80ς, Νίκο.. :thnx:

[Ptboul]

Διαβάστε και αυτό, για τους νεότερους https://donjuan.pblogs.gr/2009/11/dekaetia-80.html

[z3 2.2]

καθε φορα που διαβαζω αυτο το κειμενο χαμογελαω και τα ματια μου ειναι ετοιμα να δακρυσουν.καθε φορα ομως.
θες γιατι ειμαι πολυ δεμενος με το παρελθον μου και το θεωρω κομματι μου?
θες γιατι ειμαι ευσυγκινητος?
θες γιατι τετοιες δυσκολες μερες κατι τετοιες αναμνησεις ειναι σαν "ανασα"?

απο την αλλη θλιβομαι ομως γιατι το παιδι μου δε θα γνωρισει τιποτα απο ολα αυτα...
δεν θα κανει ποδηλατο απο το πρωι μεχρι το βραδυ στα ορια που θα του εχω πει να μην ξεπερασει.....δε θα παιξει κρυφτο....δεν θα ερωτευτει το παιδακι απο την αλλη γειτονια....δε θα βρει μια αλανα να παιξει "πολεμο" η να σκαρφαλωσει σε ενα δεντρο....
ειναι δυνατον???....και ομως ναι....
στο πατρικο μου στα πατησια ημουν η τελευταια γενια (1979) που επαιξε στη γειτονια........πλεον τα παιδια δεν υπαρχουν,εξαφανιστηκαν
θα μου πεις..."θα αφησεις το παιδι σου να παιξει στο δρομο"???
και θα εχεις δικιο.....

[Makman]

Τι όμορφα χρόνια.Γεννημένος το '68, πρόλαβα πολλά απο αυτά.Τότε που η παρέα, απαρτίζοταν απο ΟΛΑ τα παιδιά της γειτονιάς (30 και βάλε), τότε που κυνηγιόμασταν η "απάνω γειτονιά" με την "κάτω γειτονιά", τότε που μοιραζόμασταν τα ΠΑΝΤΑ, και πολλά άλλα.
Ευχαριστώ και εγώ τον θεό, όχι μόνο επειδή τα έζησα, αλλά επειδή μπορούν να το ζήσουν και τα παιδιά μου, έστω και "εν μέρη".Τα βλέπω, να έρχονται οι φίλοι τους-φίλες τους και να χτυπάνε τα κουδούνια για να πάνε για παιχνίδι.Να παίζουν όλα μαζί στο πάρκο, να μοιράζονται τα ποδήλατα, όταν έχει κάποιο χαρτζηλίκι, κερνάει κάποιο άλλο και γενικά μοιράζονται την παιδική τους ηλικία.
Παρασυρόμαστε και εμείς οι γονείς, και αργά το απόγευμα (όταν μπορούμε), κάνουμε το δικό μας "πηγαδάκι" χαζεύοντάς τα.
Και ξέρετε πιο είναι το πιο δημοφιλές θέμα συζήτησης ?????

Το παρελθόν παιδιά !!!!! Το πώς περνάγαμε εμείς στην ηλικία τους. !!!!!!


Σημ. Εχθές ο γιός μου, μου ζήτησε,για πρώτη φορά, να πάει για μπιλιάρδο (!!!!!) με 2 φίλους του (τα ξέρω καλά τα παιδιά).Είναι 13χρονα και τα 3.
Του το ξέκοψα, ότι δεν πρόκειται να πάνε μόνοι τους.Τους υποσχέθηκα όμως (σε συννενόηση και με τους άλλους γονείς) ότι εάν δεν δουλεύω, θα τα πάω εγώ....έτσι για να θυμηθώ τα "παλιά".:crying:

Ασχετο....ξέρετε τι απάντηση πήρα ??? "Σε ευχαριστώ μπαμπά, αλλά πρόσεχε μην σκίσεις καμμιά τσόχα ε?" :doh::whistle::think:

[nikos ///M]

μπραβο στεφανε !
πολυ ωραια χρονια που δεν προκειται να ξαναγυρισουν!
κριμα που οι νεοτερες γενιες δεν μπορουν να ζησουν αυτα που ζησαμε εμεις!

[Nick bmwlover]

Εγω ο 86αρης πιανομαι?!:innocent:

[Dathanaso]

Οντως με εκανες να αναπολησω.....

[Stefanos_Cool]

απο την αλλη θλιβομαι ομως γιατι το παιδι μου δε θα γνωρισει τιποτα απο ολα αυτα...
δεν θα κανει ποδηλατο απο το πρωι μεχρι το βραδυ στα ορια που θα του εχω πει να μην ξεπερασει.....δε θα παιξει κρυφτο....δεν θα ερωτευτει το παιδακι απο την αλλη γειτονια....δε θα βρει μια αλανα να παιξει "πολεμο" η να σκαρφαλωσει σε ενα δεντρο....
ειναι δυνατον???....και ομως ναι....


Δημήτρη είναι στο χέρι σου (μας) να το αλλάξεις, πίστεψέ με!

Εδώ και 10 χρόνια ζω πλέον στο Κρυονέρι, το παιδί μου μπορεί και παίζει όπως έπαιζα κι εγώ τότε στο Χολαργό, στον όμορφο Χολαργό με τις μονοκατοικίες τα άδεια οικόπεδα ... τους ήσυχους δρόμους... Μπορεί και περπατάει σε ήσυχους δρόμους που δεν έχει αυτοκίνητα (όλο το κομμάτι από Βαρυμπόμπη μέχρι Κρυονέρι, μέσα στο πράσινο...ένας παράδεισος), μπορεί και παίζει με τις φίλες της στις αλάνες και όλα αυτά τα όμορφα που δεν θα μπορούσε να κάνει σε κάποιο προάστιο πιο κεντρικό. Θα μου πεις και εκεί που μένεις θα γίνει κάποια στιγμή Κυψέλη, ναι το ξέρω ... αλλά πριν γίνει θα φροντίσω να βρω ένα μέρος ακόμη πιο έξω για να μπορέσω να ζήσω σαν άνθρωπος και να μεγαλώσω το παιδί μου (παιδιά μου αν μου δώσει κι άλλο ο Θεός) όπως μεγάλωσα κι εγώ ή έστω όσο είναι δυνατό αυτό να γίνει στην "σύγχρονη" εποχή που ζούμε.

Όλα γίνονται αρκεί να το θέλουμε!

Στο χέρι μας είναι να τα αλλάξουμε ΟΛΑ. :original:

[stef_E46m3cabrio]

Τώρα τα παιδιά πρέπει να είναι ανταγωνιστικά, φορτωμένα με εφόδια για να είναι έτοιμα για τις 'αγορές'. Βρε δε πάνε να https://www.bmwfans.gr/forum/images/imported/2010/06/lovesmiley076-1.gif και οι αγορές και οι ''καριέρες''. Μια ζωή γελοιότητες αυτή η ανθρωπότητα. Μια ζωή ''με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί''. Υπάρχει κανένας λόγος για όλα αυτά?

Όντως περάσαμε πολύ ωραία σχετικά με την καινούρια γενιά. Τώρα όλα στη ζωή των παιδιών είναι υπολογισμένα σαν μηχανήματα σε εργοστάσιο, πότε θα διαβάσει, πότε θα πάει για μάθημα, τι θα κάνει στη ζωή του, πως θα φερθεί, πότε θα γελάσει, πότε θα κλάψει. Και αυτό δυστυχώς δημιουργεί ανθρώπους χωρίς προσωπικότητα, πράγμα που παρατηρεί κανείς σε πολλά εικοσάχρονα (όχι σε όλα). Δεν υπάρχει πρωτοβουλία, δεν υπάρχει αυθορμητισμός. Και αυτό γιατί δεν υπάρχουν βιώματα.

Και φανταστείτε ότι όλα αυτά τα λέει ένας μηχανικός που έχει μάθει επαγγελματικά τουλάχιστον να τα βλέπει όλα τετράγωνα και δυαδικά :)

[deepBLUE]

χμμμ...πριν λίγο μου το έστειλε ένας φίλος και μου έφτιαξε τη μέρα, είπα να το μοιραστώ μαζί σας μιας και εδώ υπάρχουν αρκετοί "παλιοί".

Ναι, η αλήθεια είναι ότι μεγαλώσαμε έτσι όπως περιγράφει ο συντάκτης του κειμένου, μακάρι να μπορούσα να δω στο παιδί μου έστω και το 1/3 από αυτά, θα ήμουν ευτυχισμένος...

Καλή συνέχεια σε αυτό το ταξίδι του χρόνου σε όλους όσους το έζησαν ...

Παλιοι...?
Τι παλιοι που τους ειδες?
Παλιοι ειναι ο Φανης ο Στρατος ο BILL o Snoo ..εγω εσυ ο Νινο ο Σαμαρο ο ΤαμΤαμ ειμαστε στο ανθος της εφηβιας μας !!!
Κατσε ρε Στεφανε ακομα δε κλεισαμε τα 23 πλακα μας κανεις?
Πριν λιγο καιρο δεν εκλεισες τα 22 εγω το Σεπτεμβρη τα 23...εεεχουυμε ακοοομα δροοομοο.. !!!

[z3 2.2]

Δημήτρη είναι στο χέρι σου (μας) να το αλλάξεις, πίστεψέ με!

Εδώ και 10 χρόνια ζω πλέον στο Κρυονέρι, το παιδί μου μπορεί και παίζει όπως έπαιζα κι εγώ τότε στο Χολαργό, στον όμορφο Χολαργό με τις μονοκατοικίες τα άδεια οικόπεδα ... τους ήσυχους δρόμους... Μπορεί και περπατάει σε ήσυχους δρόμους που δεν έχει αυτοκίνητα (όλο το κομμάτι από Βαρυμπόμπη μέχρι Κρυονέρι, μέσα στο πράσινο...ένας παράδεισος), μπορεί και παίζει με τις φίλες της στις αλάνες και όλα αυτά τα όμορφα που δεν θα μπορούσε να κάνει σε κάποιο προάστιο πιο κεντρικό. Θα μου πεις και εκεί που μένεις θα γίνει κάποια στιγμή Κυψέλη, ναι το ξέρω ... αλλά πριν γίνει θα φροντίσω να βρω ένα μέρος ακόμη πιο έξω για να μπορέσω να ζήσω σαν άνθρωπος και να μεγαλώσω το παιδί μου (παιδιά μου αν μου δώσει κι άλλο ο Θεός) όπως μεγάλωσα κι εγώ ή έστω όσο είναι δυνατό αυτό να γίνει στην "σύγχρονη" εποχή που ζούμε.

Όλα γίνονται αρκεί να το θέλουμε!

Στο χέρι μας είναι να τα αλλάξουμε ΟΛΑ. :original:

Δεν θα μπορουσες να εισαι πιο σωστος!!!
Πολλες φορες ομως οι δυσκολιες ειναι περισσοτερες απο οτι ηταν πριν απο 10 χρονια...ας ελπισουμε σε ενα καλυτερο αυριο! Οπως και να ειναι αυτο το "καλυτερο":original:

[Monsta]

Σ ευχαριστούμε Στέφανε!

Εγώ έχω να θυμάμαι από τα λίγα χρόνια της εφηβείας μου στην Ελλάδα την εποχή του '82 (ήμουν μόλις 12) που σκάει ο πατέρας μου με ένα Honda C50 στη καρότσα του Mitsu L200 και μου είπε: "Το βλέπεις αυτό? Είναι δικό σου!"

Ακόμα δε μπορώ να το χωνέψω, ήταν σα να μου λέει 'μικρέ, πάρτο και πήγαινε τσακίσου.....'

Και βέβαια κυκλοφορούσα χωρίς δίπλωμα στη τότε Λ. Βουλιαγμένης που ήταν χωματόδρομος από τη Βούλα μέχρι τη παραλιακή και αρκετές φορές φτάναμε μέχρι και το Σούνιο. Οι κόντρες με άλλους μηχανόβιους είχε γίνει πια συνήθεια, ύστερα μπήκαν και οι σπαστικές sebring που σήκωναν τη γειτονιά στο πόδι. Τη λέξη κράνος βέβαια τη ξέραμε μόνο από το λεξικό...

[individual]

το κειμενο αυτο πραγματικα περιγραφει τα παιδικα μου χρονια στο χωριο,που μεγαλωσα....
να συμπληροσω και κατι που θυμηθηκα.....σε διπλανο χωριο,οταν ηταν η γιορτη της ζοωδοχου πηγης,οπου υπαρχει ενα εκκλησακι πανω σε ενα βουνο,μεσα σε μια σπηλια που και ακομα και σημερα παει πολυς κοσμος........εμεις τελος παντων τοτε πηγαιναμε ολο σχεδον το χωριο (γριες,γεροι,μαναδες,παιδια κλπ) με 2-3 τρακτερ που ειχαν κοτσαρει τις πλατφορμες και ειχαν απο 20 ατομα η καθε μια και φυσικα απο χωραφοδρομους,με κατι νεροφαγοματα που ηταν σε υψος απο μισο μετρο και πανω......
και φυσικα χωροπηδουσαμε στον αερα......και αντι να βριζουμε γιατι δεν καθομαστε σε μπακετ θερμενομενα και αμαξι με αεραναρτηση.......το αντιθετο παιθεναμε στα γελια,βλεποντας ο ενας τον αλλον να πεφτει απο την κασα απο μπυρες που ειχαν για καθισμα και ειδικα αν ηταν καποιος ηλικιομενος η καμια γρια,που στο πεσιμο φενοταν πραγματα που δεν επρεπε να φανουν....αστα να πανε.....ΤΟ γελιο......
φυσικα δεν μπορω να ξεχασω και τις βολτες με τα τοτε καινουρια DATSUN 1500......
στην καροτσα φυσικα 3-5 ατομα κρατημενα απο τα καγκελα του πισω παρμπριζ,και εμεις να ειμαστε μεσα στην τρελη χαρα.............και μερικες φορες,θελοντας ο μπαρμπας που μας εκανε βολτα,ηθελε να μας τρελανει τελειως........εβγαζε το κεφαλι απο το παραθυρο και φωναζε...ΚΡΑΤΗΣΤΕ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΟΛΟΙ...........ΓΙΑΤΙ ΤΩΡΑ ΘΑ ΠΑΩ ΜΕ 70!!!!!........τι να λεμε....τρελα........σαν να ημασταν συνοδηγοι σε hayabusa που παει με 280+........
και φυσικα δεν το συζηταμε οταν ερχοταν καποιος απο γερμανια,σουηδια κλπ με κανενα 1600-1800αρι....οποιασδηποτε μαρκας.........ηταν σαν να βλεπαμε ουφο......κοιτοντας τι κοντερ εχει,τις παραξενες πινακιδες........και φυσικα περιμεναμε ποτε θα ερθει ο ιδιοκτητης,να το ανοιξει εστω για να το δουμε καλυτερα.........
ουτε συζητηση βεβαια αν καποιος απο την τσακαλοπαρεα εκανε βολτα με ενα τετοιο αμαξι,εστω και για 5 λεπτα...........
μπορει να την περιαγραφε για ατελειωτες ωρες..........κοιταζοντας τον ολοι με το στομα ανοιχτο!!!!!!
παρασυρθηκα παλι...........
ωραια χρονια,που δυστηχως τα παιδια μας δεν θα τα ζησουν!!!!!

[michaelp900]

Αν και γεννημενος το 1988 κ οχι μεχρι το 1985 π γραψατε τα εχω ζησει ΟΛΑ!
Και το ποδοσφαιρο σε αλλανες,να πεφτουμε κατω,να τρεχουν τα αιματα και οι δικοι μας να ειναι οκ οχι σαν σημερα ΑΑΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ,ΤΟ ΚΑΜΑΡΙ Μ ΧΤΥΠΗΣΕ!Πηγαιναμε σε ανηφορες που ηταν μεσα στ χαλικι με τα ποδηλατα και καναμε κοντρες....εκει να δειτε κατι βουτες.Περναμε κατι πλαστικους σωληνες,τους κολλουσαμε με μονοτικη ταινια πανω σε ξυλο και με χαρτια απο περιοδικα καναμε πυραυλακια και πετουσαμε σε μπαλκονια και αν ειμασταν λιγο πιο κακκοι βαζαμε στην ακρη καρφιτσες και πετυχαιναμε γατες.χα0χ0αχ0α0χ0αχ0!
Γυρνουσαμε τα μεσημερια απο το σχολειο και βγαιναμε εξω να παιξουμε μεχρι το βραδυ οπου εβγαιναν οι μαναδες και ψαχνανε τα παιδια τους.
Πηγαιναμε σε αλλανες ξανα και φτιαχναμε σπιτακια και μεσα ραδιωφονο,γαριδακια,κερια και λεγαμε ιστοριες,
Παιζαμε κλεφτες και αστυνομους με χροματιστες μπιλιες αλλα ΠΡΟΣΕΧΑΜΕ που πετυχεναμε και ειχε απειρο γελιο.Περναμε μικρα αυτοκινητα και τα βαζαμε στη κατηφορα να δουμε πιο θα παει πιο γρηγορα,Ειχαμε τις ταπες,τις διαφανες κρυσταλλινες μπιλιες,το χειμονα που ολα ηταν παγος περναμε ξυλα,καρφοναμε πανω 2 αλυσιδες και τσουλουσαμε με τρελλες ταχυτητες....εκει να δειτε drift :hystericalbs1: :th_Laie_67-1:
ΖΗΣΑΜΕ παιδικα χρονια.Τωρα πια το προγραμμα ειναι γεματο φροντηστηρια στα παιδια,μουσικα οδεια κ σπιτι απο τις 21:00
ΕΜΕΙΣ ομως και φροντηστηρια καναμε και σπουδαζουμε ΑΛΛΑ καναμε κ ολα τα παραπανω και ετσι εχουμε να θυμομαστε με τα παιδια το καθε σημειο της γειτονιας και τι καναμε πριν 10 και 15 χρονια....

[Samaro]

Στεφανάκο, αδιάβαστο σε βρίσκω :th_Laie_67-1:
Αν θές ένωσέ τα :https://www.bmwfans.gr/forum/showthread.php?t=1687

[munchen]

Αχ ρε Στεφανε τι μας εκανες ενα μεγαλο ΜΠΡΑΒΟ που για λιγα λεπτα μας εκανες να ονειρευτουμε εποχες που δυστυχως δεν υπαρχουν σημερα.

[E60_Arkadia]

Ωραιος Στεφανε,πολλες αναμνησεις φιλε μου ξυπνησες,παει η αγνοτητα και η ανεμελεια εκεινων των εποχων.

[gant]

Να το κάνεις και να είσαι σίγουρος ότι θα το θέλουν πολλοί από εμάς.

Λοιπόν...συνοπτικά.

Παιδικές εικόνες
Η ποτιστήρα του Δήμου, περνά και καταβρέχει τους χωμάτινους δρόμους.
Μπροστά πετάει το νερό από αριστερά και δεξιά, σχηματίζοντας τα αποκαλούμενα μουστάκια. Από το πίσω μέρος, ο πίδακας σε σχήμα ουράς ψαριού και τρέχοντας εμείς φωνάζουμε άνοιξτο-άνοιξτο, ο οδηγός υπακούει στις επικλήσεις μας και την επόμενη στιγμή γινόμαστε λούτσα, αλλά μας αρέσει και συνεχίζουμε.
Ανά εποχή και περίοδο είχαμε τα παιχνίδια μας. Μπίλιες, οι χωμάτινες 1 δεκάρα η μία, οι γυάλινες (τζιτζιλόνες) ακριβότερες ανάλογα με το μέγεθος.
Η περίοδος της σβούρας, με τα δάκτυλα να φουσκλιάζουν απ το τύλιγμα του σπάγγου, οι χαρταετοί ένα μήνα σχεδόν, όλοι σχεδόν χειροποίητοι με αλευρόκολλα και ξύλινους πήχεις για αντοχή με διάμετρο περίπου 1.5 μέτρα.
Τα καλοκαίρια οι μεγαλύτεροι φτιάχναν φιγούρες του καραγκιόζη και αφού στηνόνταν σεντόνι με κεράκια σε κάποια ευρύχωρη αυλή, είχε και εισιτήριο με 2 δεκάρες η είσοδος.
Περιττό να αναφέρω το ποδόσφαιρο, την τσιλίκα τσομάκα που κατέβαζε τζαμαρίες ολόκληρες, το Αγγλία-Γαλλία και τόσα άλλα.
Αναγνώσματα :
Πρώτος στις προτιμήσεις ο Μικρός Ηρωας, μετά ο υπεράνθρωπος, ο ταρζάν, τα κλασσικά εικονογραφημένα (τα ακριβότερα), ο ζορό και για τους κάπως μεγαλύτερους η μάσκα και το μυστήριο.
Λοιπές ασχολίες:
Αν υπήρχε χαρτσιλίκι, νοικάζαμε ποδήλατα. Τα ερείπια χωρίς φτερα και φρένα και σχισμένη σέλλα, 2δρχ η ώρα, τα καπως καλύτερα 4δρχ κ.ο.κ μέχρι τα 8άρια που ήταν καινούρια με καθρέπτες και ελληνικές σημαιούλες.
Τα ανοιξιάτικα βράδυα, μετά τους κλέφτες και αστυνόμους, επιδρομές για κορόμηλα, καίσια και βερύκοκα. Οι αυλές ήταν γεμάτες από οπωροφόρα.
Ψυχαγωγία:
Yπήρχαν 2 σινεμά στην γειτονιά, ο Φοίνικας που έπαιζε μόνιμα, Ξανθόπουλο και Βούρτση, η τούρκικα και ινδικά. Εμεις προτιμούσαμε τον Αστέρα που έπαιζε καουμπόικα με τον Τζών Γουέην, τον Κερκ Ντάγλκας, τον Οντυ Μόρφυ... που καθάριζαν τους κακούς Ινδιάνους, που έγδερναν ζωντανούς τους αγαθούς και άκακους λευκούς.
Παντοτε 2 έργα και προτίμηση οι Τετάρτες και Παρασκευές που είχε λαικές τμές με 4 δρχ το εισιτήριο.
Τις Κυριακές γήπεδο όπου παρακαλούσαμε τους μεγάλους να μας μπάσουν μέσα σαν παιδιά τους. Ενίοτε ήταν εύκολο, άλλοτε αν ο πορτιέρο ήταν ζόρικος, μετα από 2-3 αποτυχημένες κρούσεις, αλλάζαμε θύρα.

Εφηβεία:
Ο εθνάρχης έχει ήδη εφαρμόσει τον νόμο της αντιπαροχής και με πρώτες την Αθήνα, Πειραιά και Θεσσαλονίκη, αρχίζει η μπετονοποίηση της χώρας.
Φυσικά οι μετεπειτα του συνέχιζουν και τώρα το παιχνίδι σε πιό βελτιωμένη έκδοση.
Η περισσότερο ψυχαναγκαστική και καταπιεστική περίοδος.
Ούτε παιδί, ούτε ούτε μεγάλος, μια ερμαφρόδιτη κατάσταση
Απ το σπίτι τα γνωστά, που πας, που γυρνάς, δεν διαβάζεις..δεν κάνεις το ένα δεν κάνεις το άλλο.
Τώρα το χαρτσιλίκι γίνεται επιτακτικότερο, αρχίζουμε να καπνίζουμε στα κρυφά. Τα Παλλάς, τα Delice, τα Δήλος, αγοράζονται ρεφενέ.
Τις Κυριακές ψάχνουμε λεφτά για μαθητικό εισιτήριο στο γήπεδο.
Τα βράδυα σκασιαρχείο απ τα Αγγλικά, για να παίξουμε ποδοσφαιράκι, γερανό (που ψάρευε αμερικάνικα τσιγάρα, αν ήσουν τυχερός, με 2δρχ), φλιμπεράκια. Αξεπέραστα εκείνα τα μηχανικά με τον υπέροχο θόρυβο. Μεγάλη αγάπη το γαλλικό μπιλλιάρδο, η καραμπόλα, όχι το ξενέρωτο αμερικάνικο που είναι της μόδας σήμερα. Ευτύχησα να γίνω καλός, έτσι ώστε 8 στις 10 να παίζω τζάμπα γιατί ο χαμένος πλήρωνε την ώρα, με αποτέλεσμα οι φίλοι να με βαφτίσουν teacher!
Παραλίγο θα ξεχνούσα τις γκόμενες.
Τα μόνα μικτά γυμνάσια εκείνη την εποχή ήταν της Τούμπας και της Καλαμαριάς, επόμένως είμασταν οι προνομιούχοι, αν και εκείνη την εποχή με τις ποδιές και τα καλτσάκια ήταν οι περισσότερες παρε την μιά και χτύπα την στην άλλη, κάτι ήταν όμως κι αυτό, έτσι στις παρελάσεις οι υπόλοιποι μας παρακολουθούσαν ζηλόφθονα και ρωτούσαν να μάθουν πως ξεντυνόμαστε την ώρα της γυμναστικής, αν αθλούμαστε μαζί και τέτοια.
Είχαν βέβαια αρχίσει και τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, μαζί με την αγωνία της απόρριψης η αμφισβήτησης.
Το ποδόσφαιρο στις αλάνες βέβαια συνεχίζεται ακατάπαυσται, αλλά τώρα πέφτει και στοίχημα πλέον και στα 5 η 6 γκολ βγαίνει ο νικητής. Μπαίνει στην ζωή μας και το μπάσκετ στην αυλή του σχολείου.
Αραιά και που καβαλούσαμε και μηχανάκια. Αξέχαστες οι φλορέττες και τα αθάνατα Ζούνταπ. Πιό σπάνια και τότε ήταν τα horex.

Φοιτητικά χρόνια:
Ξημεροβραδιαζόμαστε στα καφενεία. Τώρα εκτός απ το ποδοσφαιράκι και το μπιλιάρδο, μπήκε στην ζωή μας το τάβλι και η ξερή.
Οι παιδικές και γειτονικές παρέες, ξεθωριάζουν πλέον και νέα πρόσωπα μπαίνουν στην ζωή μας. όλοι μας δημιουργούμε νέες φιλίες, νλεες γνωριμίες. Συχνάζουμε πλέον όλο και πιό πολύ στο κέντρο της πόλης λες και η Τούμπα δεν μας χωράει πιά και την παραχωρούμε στους μικρότερους μας.
Βγαίνουμε στους δρόμους βόλτες να ρίξουμε γκόμενες αλλά 8 στις 10 τρώμε χιλοπίτα.
Συχνάζουμε σε καφετέριες-στέκια και συνήθως πάνε πρώτοι 2-3 που έχουν να παραγγείλουν και κατόπιν με διαφορά δεκαλέπτων φτάνουν ένας ένας και οι υπόλοιποι.
Ξενυχτάμε ασχετα και άσκοπα, νομίζοντας πως κάνουμε κάτι.
Οι olympians, idols, charms, strangers βρίσκονται στα χάι τους.
Η χούντα καλά κρατεί και η χώρα είναι στον γύψο.
Βράδυ παρά βράδυ όλο και κάποιοι ******* μας σταμα τούν για έλεγχο στοιχείων.
Πηγαίνουμε σε κουτουκάκια και με γαύρο και μύδια, σκάνουμε στην ρετσίνα, ακούγοντας Στελλάρα, Μπιθικώτση, Κόκοτα , Νταλάρα. Φεύγουμε κάνοντας οχτάρια.
Πάρτυ ρεφενέ, με χύμα βερμούτ σε πλαστικό κυπελλάκι και αράπικο φυστίκι.
Χορεύεις την γκόμενα μπλούζ με Αdamo, Caterina Casseli, Gianni Morandi κλπ και αν δεχθεί να τη αγκαλιάσεις απ την μέση, τότε είναι σα να την μάμησες κιόλας.
Τα όνειρα μας αγκαλιάζουν όλο τον κόσμο μέχρι που στο τέλος καταπλακώνουν και πνίγουν εμάς τους ίδιους.

Υ.Γ. Η ταξη μου και το πατρικό που παρόλο που πνίγηκε πανταχόθεν στο τσιμέντο, κράτησε μέχρι το 2002, χρονιά που και αυτό τελικά υπέκυψε.

[katsaraios]

Τι μου θυμίζεις τώρα Στέφανε!
Δεν μπορώ να μη σχολιάσω τι θέμα αυτό, γιατί νομίζω πως είμαι ο μεγαλύτερος του φόρουμ, οπότε δικαιωματικά απαιτώ και μιά τιμητική διάκριση κάποτε, χαχαχα!
Μεγαλωμένος στην προσφυγική Τούμπα, με τρεις μόνο ασφαλτοστρωμένους δρόμους, δεκαετία του 50 και 60, σε μια εποχή που όλοι προσπαθούσαν να ορθοποδήσουν απ τον πόλεμο και τον εμφύλιο σπαραγμό.
Θυμάμαι τα δημόσια συσσίτια που πολλά παιδιά πήγαιναν για το μεσημεριανό τους, κρατώντας ένα τσίγγινο πιάτο, τυλιγμένο σε μιά καρό πετσετούλα, δεμένη με κόμπο.
Στη αυλή του σχολίου, η Αμερικάνικη βοήθεια, μοίραζε φέτες γραβιέρας και υφάλμυρο κίτρινο βούτυρο.
Βγάζαμε τα παπούτσια τέτοια εποχή και τα ξαναφορούσαμε τον Σεπτέμβρη.
Τα πέλματα μας αφού τις πρώτες μέρες άνοιγαν φουσκάλες και πληγές, μετά από λίγο γίνονταν σκληρά σαν σόλες.
Δεν υπήργαν adidas, puμa, nike και αερόσολες, μόνο άσπρα πάνινα της "ελβιέλα" και "αλυσίδα". Οι πιό προνομιούχοι φορούσαν μαύρα σταράκια μέχρι τον αστάγαλο, "του μπάσκετ" τα λέγαμε.
Ολοι δε τέτοιες μέρες φορούσαμε τα μπλέ σορτσάκια και τις άσπρες μπλούζες των γυμναστικών επιδείξεων.
Η συγκέντρωση για κλέφτες-αστυνόμους, καμπόυδες-ινδιάνους η μονομαχίες Σπαρτιατών-Αθηναίων με σπαθιά από κάγκελα που ζηλώναμε απ τους φράχτες και ασπίδες από καπάκια τυροτενεκέδων, συνοδεύονταν από μιά παχιά φέτα ψωμι που πάνω της είχε βρεγμένη ζάχαρι, η λάδι με ρήγανη. Οι πιό πλούσιοι είχαν μαρμελάδα βερύκοκο που έφτιαχναν οι μάνες με τους καρπούς των δένδρων που είχαν στις αυλές, η ροδάκινο.
Πατίνια δίτροχα, τρίτροχα με ρουλεμάν, κάθε εμπνεύσης και τεχνολογίας που κατασκευάζονταν στις αυλές.
Για μπάνιο με τα πόδια στο Καραμπουρνάκι, 5 χλμ πήγαινε-έλα, μέσα στο λιοπύρι και να τουλουμιάζουμε στο νερό απ τις βρύσες των δρόμων. Φυσικά νερό δεν υπήρχε στα σπίτια.
Τα μπούτια συγκαμένα απ τον ιδρώτα και την αλμύρα, το ψιλοκουρεμένο κεφάλι πυρωμένο σαν σίδερο.
Δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλά μάλλον μας προστάτευε ο Θεός της Ελλάδας.

Σταματώ εδώ, γιατί αν πάρω φόρα, μπορώ να γεμίσω σελίδες.

Υ.Γ. Ισως αργότερα, σκανάρω μερικές φώτο που έχω και να τις ανεβάσω.
Να γινουν οι φωτο καρνταση.

Εγω παλι γεννημα θρεμα Περιστεριωτης -Ανθουπολη μερια,θυμαμαι τα χρονια της ξεφρενης διασκεδασης με μπαλα(κομενα γονατα,χερια, ποδηλατα,πατινια μηχανακια μετα).
Το καλοκαιρι του 80 εριξα τα πρωτα σουτακια στο τσιμεντενιο γηπεδακι του θρυλικου ΓΣΠ με σιδερενιες μπασκετες και χωρις τριποντα χεχεχε,ειχα σειρα και φιλαρακια καποια παιδια που μετα ανεβασανε την ομαδα στην Α' εθνικη τοτε(Κορωνιος) και μετα παιξανε και Εθνικη ομαδα.
Τα αυτοκινητα της εποχης που ηταν φιατακια,λαντα,σεατ,οπελ καντετ ,βαρτμπουνγκ,καμια bmw και μερσεντες σπανια...
Την ασπρομαυρη τηλεοραση με τα 2 κρατικα καναλια και μετα την εγχρωμη του σπιτονυκοκοιρη που ειδα το επικο βραδυ του Σαργκανη στην Δανια το 80...
Τα φιλαρακια κατα γειτονιες και την καθε γειτονια με ομαδα ποδοσφαιρου και αγωνες "μεσα-εξω" σε καθε αλανα της γειτονιας.....
Τα σπιτια με τις αυλες,τα ψιλικατζηδικα,τους 3 σινεμαδες του Περιστεριου ,τα σχολεια στο "καρβουνο" με τα μπουγελα στο τελος καθε χρονιας....
Τα χριστουγεννιατικα καλαντα με πορεια απο το πρωι ως το μεσημερι ως την αλλη ακρη του Μπουρναζιου που ακομα ειχε μονο μια καφετερια...
Και ακομα τα λιγα "κακοφημα "2-3 μερη που ξεραμε και δεν παταγαμε λογω ναρκωτικων ,τωρα απο που να φυλαχτουνε τα παιδια....
Πανε αυτες οι εποχες ,αλλα ορισμενα πραγματα μενουν αναλοιωτα σε επαρχιακες πολεις και χωρια ,μακαρι να μπορουσα να ξεφευγα απο το τερας της αστικης χαωδους ζωης....
Να 'σαι καλα Στεφανε και οποιος τα εζησε σιγουρα η καρδια του σκιρτησε απο νοσταλγια....
Τ

[GEORGE316]

στεφανε,δεν εχεις καθολου αδικο,αυτο το παρατηρω και στο χωριο μου(ενα πολυ μικρο χωριο των σερρων,οπου οι μεγαλοι καθομαστε στη πλατεια (βασικα δε φευγουμε απο τη πλατεια.....)ενω τα μικρα παιζουν δεξια και αριστερα(βοηθαει στο οτι το χωριο ειναι αδιεξοδο.δεν υπαρχει περιπτωση να περασει καποιος και να φυγει χωρις να τον παρουμε μυρωδια...)
εγω μαλιστα,πριν μετακομισω στη καλαμαρια,ειχαμε σχεδια να φευγαμε στη καριδα,η στο ρυσσιο,αλλα μας προλαβαν τα γεγονοτα....χωρισα!!!

[GEORGE316]

τοτε υπηρχαν φιλοι..τους ελεγες φιλους,χωρις βεβαια να κααλαβαινεις τη σημασια..και οι μεγαλοι σου εδιναν να καταλαβεις οτι αυτο το παιδακι ειναι φιλος σου...παιζαμε παιχνιδια ,τζαμι κρυφτο μεχρι τα μεσανυστα τα καλοκαιρια..σπιτακια..αχ αυτα τα σπιτακια...και εκεινη η ντινα ποτε δε με ηθελε για αντρα της...το κυνηγητο....τρεξιμο...οχι αστεια...ο πολεμος με τα παιδια της διπλα γειτονιας...ποιας διπλας?ουτε 50 μετρα πιο δεξια!!!αλλα ο πολεμος πολεμος...το παδοσφαιρο δεν το διεκοπταν αυτοκινητα...αντιθετα εμεις καναμε καταληψη στους δρομους και αν τυχαινε,οταν τυχαινε να περασει κανα αυτοκινητο του λεγαμε ε ρε θειο....μας χαλας το παιχνιδι...χωρις ιχνος βομολοχιας,χωρις ιχνος ειρωνιας....(****** ειπα μπροστα στο πατερα μου στα 24 μου)απο τοτε βεβαια εχω πει και αλλα διαφορα!!!!!
ποδηλατα?χαχα ποδηλατα οι σκεψεις διχως φρενα..και οχι σε αλανες η σε πυλωτες....στο δρομο ...στους ιδιους δρομους που 20 χρονια μετα κυκλοφορω αοκμα..ομως παντα με τα ματια στη πλατη μη πεταχτει κανας παπαρας...
τοτε κατεβαιναμε ολη τη παπαγου χωρις χερια με το ποδηλατο..τωρα που να περασουν εστω και δεκα δευτερα χωρις αυτοκινητο?
αα..εμεις ειχαμε και τηλεοπραση ομως...βλεπαμε καντι καντι,του κουτιου τα παραμυθια,κινεζικα παραμυθια,τζουμαρου,φρουτο πια(αχ),καμπαμαρου,ντοναλντ ,και μπαγκσ μπανυ.παιδικα για παιδια...
αν δεν τελειωνε η καντι καντι η γειτονια δε γεμιζε..κλαμα οταν πεθανε ο αντονυ....κοιμομασταν με τα κλειδια εξω απ την εξωπορτα...και εκει γυρω στα μεσανυχτα,αρχιζαν.....γιωργα κη....χρηστακη....ιορδανη...ντ� �να...νικολετα...σε λιγο λεγαμε εμεις..να κατσουμε λιγο ακομα?

[Stefanos_Cool]

Στεφανάκο, αδιάβαστο σε βρίσκω :th_Laie_67-1:
Αν θές ένωσέ τα :https://www.bmwfans.gr/forum/showthread.php?t=1687

ooppsss...Αντώνη δεν το είχα δει.

οκ, τα συγχώνευσα thumb

[Κωνσταντίνος]

Τα είπατε όλα. Οσοι απο μας γεννήθηκαν πριν το 80΄ήταν σα να διαβάζουμε την ιστορία των παιδικών μας χρόνων.
Τα γέλια μας που αντηχούσαν στις γειτονιές, έχουν αντικατασταθεί απο "LOL" σε μια οθώνη. Κρίμα....

Είμαι και εγώ άλλος ένας που θέλει να γεμίσει σελίδες ο gant, περιγράφοντας μια εποχή που δεν ζήσαμε.

[patriNOS]

Τα είπατε όλα. Οσοι απο μας γεννήθηκαν πριν το 80΄ήταν σα να διαβάζουμε την ιστορία των παιδικών μας χρόνων.
Τα γέλια μας που αντηχούσαν στις γειτονιές, έχουν αντικατασταθεί απο "LOL" σε μια οθώνη. Κρίμα....

Είμαι και εγώ άλλος ένας που θέλει να γεμίσει σελίδες ο gant, περιγράφοντας μια εποχή που δεν ζήσαμε.


φιλε το οθόνη ειναι με όμικρον οχι με ωμεγα..χαχαχαχαχα. μου εφυγε το αχτι.. εδω και τοσο καιρο με διορθώνεις το ται που γραφω στον πλυθηντικο.χι χι χι χι. ηρθε επιτέλους και η σειρά μου.χι χιχι χι.
εγω το lol τα εμαθα ενταξει.. βεβαια δεν ειμαι και προιστορικος σαν και εσενα ρε κωστα αλλά εντάξει... α έλα να σου πω κάνω μια εργασία για τους δεινόσαυρους θα με βοηθήσεις εσυ που τους εχεις προλαβει κ όλας και τους έχεις ζήσει? χαχαχαχαχαχαχαχαχα

[Κωνσταντίνος]

Γιατί έχω την εντύπωση πως έχει δυο γραφές ;
Οπως το "καλύτερα" και "καλλίτερα" (το οποίο χρησιμοποιώ)
Ή όπως το "κτίριο" και "κτήριο"
Το "αβγό" και "αυγό" και άλλα

[patriNOS]

Γιατί έχω την εντύπωση πως έχει δυο γραφές ;
Οπως το "καλύτερα" και "καλλίτερα" (το οποίο χρησιμοποιώ)
Ή όπως το "κτίριο" και "κτήριο"

γιατι είπαμε εσυ προλαβες και τα αρχαια ελληνικα και τα νεα ηλικιωμενε φιλε μου.... χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχ αχαχαχαχα.

[Κωνσταντίνος]

Και με τον διάλογο που είχα με τον patriNOS δράττομαι τις ευκαιρίας για να ξαναγυρίσουμε στο θέμα. Θεωρώ άτυχους εμάς που ξεκινήσαμε το σχολείο στα 70's αφου προλάβαμε (έστω και για λίγο) το πολυτονικό σύστημα :ranting2:

[patriNOS]

Και με τον διάλογο που είχα με τον patriNOS δράττομαι τις ευκαιρίας για να ξαναγυρίσουμε στο θέμα. Θεωρώ άτυχους εμάς που ξεκινήσαμε το σχολείο στα 70's αφου προλάβαμε (έστω και για λίγο) το πολυτονικό σύστημα :ranting2:

εμ δεν εισαι νιατο σαν εμενα να σε περιτριγυριζουν τα πιπινακια.....χαχαχαχα..

[NickE60]

Nα γίνει! Περιμένω από τους παλιότερους κ συνήθεις ύποπτους ;) και από το σουζαριστό αλάνι των 80ς, Νίκο.. :thnx:

Τα 70s ήταν για μένα όμορφα χρόνια, ξεχωριστά. Από το 1971 (7 χρόνων) ως το 1974 που πέθανε, δούλευα τα καλοκαίρια στο βενζινάδικο του παππού μου και έπαιρνα 2 δραχμές την ημέρα + ένα σουβλάκι από το σουβλατζίδικο απέναντι. Όταν έπεφτε το σούρουπο, μαύρος από την κορφή ως τα νύχια, το έτρωγα στο πεζούλι δίπλα στην τρόμπα. Τι απόλαυση!! Ήταν η καθημερινή μου επιβράβευση!!

Ακόμα πιο πολλά έβγαζα από τα πουρμπουάρ όταν καθάριζα τα τζάμια... μέσα σε 6 ώρες έβγαζα 2-3 δραχμές σε δεκάρες και εικοσάρες, αν τύχαινε κανένας πλούσιος, έδινε και πενηνταράκι! Στο τέλος τα έδινα του παππού και μου τα έκανε χοντρά σε δραχμές.. Όλοι γέμιζαν τότε, ένας στους 20 μου έλεγε βάλε Χ δραχμές μικρέ...

Κάθε Σάββατο που μάζευα παραπάνω πουρμπουάρ, κατά τις 10 η ώρα που έκλεινε το βενζινάδικο έπαιρνα το Velamos με τις ασπρόμαυρες ρόδες και το "κόντρα φρένο" και πήγαινα σε μια ψησταριά στο κέντρο του Πύργου και αγόραζα μισό ψητό κοτόπουλο για το σπίτι. Εκεί να δεις πάρτυ!!

Δίπλα στο βενζινάδικο ήταν ένα σιδεράδικο, όταν δεν υπήρχε πελάτης έκλεβα τέχνη χεχεχεχε... μου έλεγε ο μάστορας, μην κοιτάς όταν κάνω ηλεκτροκόλληση!!!! Δεν κοιτάω του έλεγα.... Το αποτέλεσμα??? 2 χρόνια αργότερα πέτυχα μια ηλεκτροκόλληση, ένα σιδηροπρίονο και κάτι σκόρπια σίδερα σε μια αποθήκη ενός θείου μου που τα είχε αφήσει ένας μάστορας... και χωρίς να με δει κανείς είπα να φτιάξω ένα σκελετό για ξύλινο σπιτάκι για μια σκυλίτσα που είχα..... 10 μέρες ολική τύφλωση από την ακτινοβολία... δεν έβλεπα τίποτα για 10 μέρες, δεν μπορούσα να ανοίξω τα μάτια μου κι όταν το κατάφερνα έβλεπα ένα ασπρο σύννεφο. Σιγά σιγά κάποιες νύχτες άρχισα να ξαναβλέπω και μόνο με γυαλιά ηλίου, τους έστειλα όλους.... το σπιτάκι το έφτιαξα όμως... :thumbsup:

Δεν θα ξεχάσω ποτέ, που με έβαζε ο πατέρας μου για ύπνο το μεσημέρι μετά το σχολείο και δεν κοιμήθηκα ποτέ... μπορεί να περνούσε 1 και 2 ώρες στο κρεββάτι και να κοιτάω ένα σημάδι στον τοίχο, ή τις αντανακλάσεις του ήλιου στο ταβάνι να προχωρούν, ή να διαλύω ένα παιχίδι για να το ξανασυναρμολογήσω μετά... έκανα και κανα μισάωρο τον κοιμισμένο... και μετά βουρ για μπάλα στο χαλίκι.. και φυσικά από τότε, ελάχιστες φορές έχω κοιμηθεί μεσημέρι....

Στα 8 μου, ο πατέρας μου μου έκανε το μεγάλο δώρο!! Η ξαδέλφη μου που ήταν στην ίδια ηλικία με μένα, οδηγούσε ήδη το τρακτέρ του πατέρα της μέσα στα χωράφια. Ο δικός μου με είχε πάρει χαμπάρι ότι τα καταφέρνω κι εγώ, με άφηνε να το παρκάρω-ξεπαρκάρω στην αυλή, ήμουν και ψηλός, έφτανα καλά τα πεντάλ του πεζώ (404 station - πισωκούνα 7θέσια βάρκα.... αλλά και έρωτας) ..οπότε ήρθε και η πρώτη βόλτα με τον πατέρα μου συνοδηγό!!!! 10 ολόκληρα χιλιόμετρα στους χωματόδρομους του κάμπου της Ηλείας!! Φτάσαμε σχεδόν ως το Κατάκολο. Σταματήσαμε και έκανα 5 λεπτά να συνειδητοποιήσω πως εγώ το είχα πάει ως εκεί!! το γυρνούσα γυρω-γύρω λες και δεν το είχα ξαναδεί, λες και ήταν άλλο αυτοκίνητο, δικό μου. Ο πατέρας μου γελούσε με την κατάντια μου... Στο γυρισμό... να το πάω εγώ πάλι???? Άντε, πάρτο μέχρι τα μισά για να βγούμε στην άσφαλτο :w00t: ε αυτό ήταν, από τότε, μια φορά το μήνα είχε βόλτα... ο καλύτερος μαθητής στο σχολείο, για να μη χάσω ούτε 1 βόλτα! Μέσα σε 2 χρόνια είχα μάθει όλο τον κάμπο...

'74 με '77 μετακομίσαμε στην Αρχαία Ολυμπία στο πατρικό... πολύ δύσκολα χρόνια, τα έχω διαγράψει από τη μνήμη μου...

Το καλοκαίρι του '77 λόγω ανωτέρας βίας (οικογενειακής βιοποριστικής ανάγκης) έγινα Αμπελοκηπιώτης. Που πας ρε βλάχο?? Στο σχολείο το Σεπτέμβρη έψαχνα να βρω κανένα επαρχιώτη να μιλήσω, γιατί οι υπόλοιποι μιλούσαν αλλιώς... βρήκα ένα Πατρινό τον Κώστα, με τον οποίο είμασταν αχώριστοι για πολλά χρόνια... σιγά σιγά ενταχθήκαμε ...για να μην πω ξεχωρίσαμε (στην αλητεία) Ρε το μινάρα!! Παντρεύτηκε στα 20 του! :whistle:

Τα πρώτα 80s ήταν... αθωότητα, μ@λακία, αλλά και δουλειά τα καλοκαίρια... Παρ' όλα αυτά περνάγαμε καλά. Πολύ καλά. Κάθε λεπτό περνούσε όπως ακριβώς το ήθελες, στο μυαλό είχες μόνο ωραία πράγματα να σκεφτείς. Ήταν η αρχή της κάλπικης εποχής.... που να τα ξέρουμε εμείς τότε?? Μετά το στρατό το '85, δουλειά, γκόμενα, σούζα και φραπές ήταν η ζωή μας... μέχρι που μπήκαμε στο λούκι .....


Τα είπατε όλα. Οσοι απο μας γεννήθηκαν πριν το 80΄ήταν σα να διαβάζουμε την ιστορία των παιδικών μας χρόνων.
Τα γέλια μας που αντηχούσαν στις γειτονιές...

Έχω πολλά να γράψω από τα '80s, αλλά μετά θα πρέπει μετά να αυτο-μπαναριστώ ...αν δεν προλάβουν να το κάνουν άλλοι...... :original: :whistle: :whistle:

1. Άντε στην υγειά μας!
2. ΧLR-600 με άγριο από ΧR600 ..δικού μου styling, αντίδραση στα "Benetton" ...έπεφτε πολύ ξύλο... :whistle: ...τι είχε "φορτώσει" αυτό το μηχανάκι!!!!!
3. Το πρώτο δικό μου αυτοκίνητο, μοντέλο '83 με Αbarth μοτεράκι φυσικά + διάφορα "custom"... κι ας μην το δείχνει... όπου πετύχαινα 315,316,318,320 πήγαινα από δίπλα... το επόμενο ήταν Uno Turbo 1.4 i.e.
4. Η πρώτη μου (σεξουαλική) επαφή, μοντέλο 1967...

[Ptboul]

Τα 70s ήταν για μένα όμορφα χρόνια, ξεχωριστά. ...

Άντε στην υγειά μας!

:worthy::sealed::notworthy: ♥

[z3 2.2]

Mας μαγεψε ο Νικος.
Ευχαριστουμε και σενα για το ταξιδι που μας πηγες.
Η φωτο απλα τα σπαει!!! (το χαμογελο παραμενει το ιδιο ομως...παιδικο ;) )

[patriNOS]

Τα 70s ήταν για μένα όμορφα χρόνια, ξεχωριστά. Από το 1971 (7 χρόνων) ως το 1974 που πέθανε, δούλευα τα καλοκαίρια στο βενζινάδικο του παππού μου και έπαιρνα 2 δραχμές την ημέρα + ένα σουβλάκι από το σουβλατζίδικο απέναντι. Όταν έπεφτε το σούρουπο, μαύρος από την κορφή ως τα νύχια, το έτρωγα στο πεζούλι δίπλα στην τρόμπα. Τι απόλαυση!! Ήταν η καθημερινή μου επιβράβευση!!

Ακόμα πιο πολλά έβγαζα από τα πουρμπουάρ όταν καθάριζα τα τζάμια... μέσα σε 6 ώρες έβγαζα 2-3 δραχμές σε δεκάρες και εικοσάρες, αν τύχαινε κανένας πλούσιος, έδινε και πενηνταράκι! Στο τέλος τα έδινα του παππού και μου τα έκανε χοντρά σε δραχμές.. Όλοι γέμιζαν τότε, ένας στους 20 μου έλεγε βάλε Χ δραχμές μικρέ...

Κάθε Σάββατο που μάζευα παραπάνω πουρμπουάρ, κατά τις 10 η ώρα που έκλεινε το βενζινάδικο έπαιρνα το Velamos με τις ασπρόμαυρες ρόδες και το "κόντρα φρένο" και πήγαινα σε μια ψησταριά στο κέντρο του Πύργου και αγόραζα μισό ψητό κοτόπουλο για το σπίτι. Εκεί να δεις πάρτυ!!

Δίπλα στο βενζινάδικο υπήρχε ένα σιδεράδικο, όταν δεν υπήρχε πελάτης έκλεβα τέχνη χεχεχεχε... μου έλεγε ο μάστορας, μην κοιτάς όταν κάνω ηλεκτροκόλληση!!!! Δεν κοιτάω του έλεγα.... Το αποτέλεσμα??? 2 χρόνια αργότερα πέτυχα μια ηλεκτροκόλληση, ένα σιδηροπρίονο και κάτι σκόρπια σίδερα σε μια αποθήκη ενός θείου μου που τα είχε αφήσει ένας μάστορας... και χωρίς να με δει κανείς είπα να φτιάξω ένα σκελετό για ξύλινο σπιτάκι για μια σκυλίτσα που είχα..... 10 μέρες ολική τύφλωση από την ακτινοβολία... δεν έβλεπα τίποτα για 10 μέρες, δεν μπορούσα να ανοίξω τα μάτια μου κι όταν το κατάφερνα έβλεπα ένα ασπρο σύννεφο. Σιγά σιγά κάποιες νύχτες άρχισα να ξαναβλέπω και μόνο με γυαλιά ηλίου, τους έστειλα όλους.... το σπιτάκι το έφτιαξα όμως... :thumbsup:

Δεν θα ξεχάσω ποτέ, που με έβαζε ο πατέρας μου για ύπνο το μεσημέρι μετά το σχολείο και δεν κοιμήθηκα ποτέ... μπορεί να περνούσε 1 και 2 ώρες στο κρεββάτι και να κοιτάω ένα σημάδι στον τοίχο, ή τις αντανακλάσεις του ήλιου στο ταβάνι να προχωρούν, ή να διαλύω ένα παιχίδι για να το ξανασυναρμολογήσω μετά... έκανα και κανα μισάωρο τον κοιμισμένο... και μετά βουρ για μπάλα στο χαλίκι.. και φυσικά από τότε, ελάχιστες φορές έχω κοιμηθεί μεσημέρι....

Στα 8 μου, ο πατέρας μου μου έκανε το μεγάλο δώρο!! Η ξαδέλφη μου που ήταν στην ίδια ηλικία με μένα, οδηγούσε ήδη το τρακτέρ του πατέρα της μέσα στα χωράφια. Ο δικός μου με είχε πάρει χαμπάρι ότι τα καταφέρνω κι εγώ, με άφηνε να το παρκάρω-ξεπαρκάρω στην αυλή, ήμουν και ψηλός, έφτανα καλά τα πεντάλ του πεζώ (404 station - πισωκούνα 7θέσια βάρκα.... αλλά και έρωτας) ..οπότε ήρθε και η πρώτη βόλτα με τον πατέρα μου συνοδηγό!!!! 10 ολόκληρα χιλιόμετρα στους χωματόδρομους του κάμπου της Ηλείας!! Φτάσαμε σχεδόν ως το Κατάκολο. Σταματήσαμε και έκανα 5 λεπτά να συνειδητοποιήσω πως εγώ το είχα πάει ως εκεί!! το γυρνούσα γυρω-γύρω λες και δεν το είχα ξαναδεί, λες και ήταν άλλο αυτοκίνητο, δικό μου. Ο πατέρας μου γελούσε με την κατάντια μου... Στο γυρισμό... να το πάω εγώ πάλι???? Άντε, πάρτο μέχρι τα μισά για να βγούμε στην άσφαλτο :w00t: ε αυτό ήταν, από τότε, μια φορά το μήνα είχε βόλτα... ο καλύτερος μαθητής στο σχολείο, για να μη χάσω ούτε 1 βόλτα! Μέσα σε 2 χρόνια είχα μάθει όλο τον κάμπο...

'74 με '77 μετακομίσαμε στην Αρχαία Ολυμπία στο πατρικό... πολύ δύσκολα χρόνια, τα έχω διαγράψει από τη μνήμη μου...

Το καλοκαίρι του '77 λόγω ανωτέρας βίας (οικογενειακής βιοποριστικής ανάγκης) έγινα Αμπελοκηπιώτης. Που πας ρε βλάχο?? Στο σχολείο το Σεπτέμβρη έψαχνα να βρω κανένα επαρχιώτη να μιλήσω, γιατί οι υπόλοιποι μιλούσαν αλλιώς... βρήκα ένα Πατρινό τον Κώστα, με τον οποίο είμασταν αχώριστοι για πολλά χρόνια... σιγά σιγά ενταχθήκαμε ...για να μην πω ξεχωρίσαμε (στην αλητεία) Ρε το μινάρα!! Παντρεύτηκε στα 20 του! :whistle:

Τα πρώτα 80s ήταν... αθωότητα, μ@λακία, αλλά και δουλειά τα καλοκαίρια... Παρ' όλα αυτά περνάγαμε καλά. Πολύ καλά. Κάθε λεπτό περνούσε όπως ακριβώς το ήθελες, στο μυαλό είχες μόνο ωραία πράγματα να σκεφτείς. Ήταν η αρχή της κάλπικης εποχής.... που να τα ξέρουμε εμείς τότε?? Μετά το στρατό το '85, δουλειά, γκόμενα, σούζα και φραπές ήταν η ζωή μας... μέχρι που μπήκαμε στο λούκι .....



Έχω πολλά να γράψω από τα '80s, αλλά μετά θα πρέπει μετά να αυτο-μπαναριστώ ...αν δεν προλάβουν να το κάνουν άλλοι...... :original: :whistle: :whistle:

Άντε στην υγειά μας!


πραματικα ανατριχιασα.. θυμηθηκα πολλα.δεν ειμαι τοσο παλιος αλλα θυμηθηκα πολλα.ο πατερας μου ηταν προπονητης στην ΓΕΠυργου και εχω περασει πολλες αλητιες στα μερη εκεινα.. με τον τοπ οπως ηταν το παρατσουκλι ενος παικτη του πατερα μου να με τριγυρναει στα μπαρ απο πιτσιρικο..ειχε και ενα ξενοδοχειο(οπου μεναμε) θυμαμαι στην εισοδο πριν τον πυργο. ιονιαν sea νομιζω λεγοταν χωρις να ειμαι και σιγουρος.. εκει γνωρισα και τον χουαν ραμον ροτσα που ηταν προπονητης του πανηλειακου τοτε.ολοι ηταν πιο απλοι ανθρωποι. δεν ειχε γινει ακομη φιρματος.στην ρεσεψιον του ξενοδοχειου ήταν μια ελληνοαμερικανα που την θυμαμαι αχνα αλλα θυμαμαι οτι ηταν πανεμορφη..μου μαθαινε τα μεσημερια που κοιμοταν ο πατερας μου,οταν ειμασταν πυργο να παιζω χαρτια,αλλα εγω δεν μαθαινα με τιποτα...(γιατι αραγε). ήταν πολύ αλλού η ζωη τότε...δεν ξερω τι να πω πραγματικα εχω απογοητευτει απο την τόση εξέλιξη.. όλα τριγυρω αλλαζουν και ολα τα ιδια μενουν... ολα φαινονται ιδια και τιποτα δεν γινεται με τον ιδιο τροπο. το ιντερνετ εχει καταργησει τα παιδικα χρονια της σημερινης γενιάς. η τεχνολογια δεν αφηνει τα νεα παιδια να ζήσουν ευτυχισμένα παιδικα χρονια.δεν ξερω αλλα νομιζω οτι τα πιτσιρικια νομιζουν οτι ειναι καλυτερα αλλα όταν μεγαλωσουν θα καταλαβουν ποσο κενα ήταν τα παιδικα τους χρονια με το ακουσμα μερικων ιστοριών απο τους μεγαλυτερους..πραγματικα θα ηθελα να μην είχε εξελιχθει τόσο ο κόσμος γυρω μου.το μονο που καταφεραμε ειναι να ζουμε μες το αγχος, τον υπερκαταναλωτισμο και στο τρυπακι του να δουλεψουμε για να μπορουμε να βγαλουμε λεφτα που δεν υπαρχουν. δυστυχώς με τα σημερινα δεδομενα οι περισσοτεροι ζουμε για να δουλευουμε και δεν δουλευουμε για να ζησουμε όπως γινοταν παλια....

[NickE60]

φτιάχνατε αυτοσχέδια παιχνίδια??

Εκεί γύρω στα 7, μου είχε μάθει ένας μεγαλύτερος ένα κόλπο όπου κόβαμε ένα καλάμι μήκους 1 μέτρου ή και πιο λίγο, στο πάνω μέρος του κάναμε 4 τρύπες 2+2 αντικριστές, απ' όπου περνούσαμε ένα μακρύ σύρμα και σχετικά χοντρό, συνήθως από περίφραξη, το πλέκαμε και το διαμορφώναμε σε τιμόνι. Έτοιμη η κολόνα τιμονιού με το τιμόνι! Στην άλλη άκρη του καλαμιού κάναμε 2 εγκάρσιες εγκοπές σαν δίχαλο, απ' όπου περνούσαμε το σιδερένιο άξονα των τροχών από κάποιο χαλασμένο πλαστικό αυτοκίνητο (από κάποιο ανατρεπόμενο φορτηγό με μεγάλες πλαστικές ρόδες) περνούσαμε και 2 πιο μικρά καλαμάκια-αποστάτες δεξιά και αριστερά στον άξονα για να μην χάνει τα κέντρα του, κουμπώναμε τις ρόδες, δέναμε και μια πέτρα χαμηλά στο καλάμι για να βαραίνει λίγο ώστε να μην χοροπηδάει πολύ στα χώματα και να "ακούει" καλύτερα στις στροφές :whistle: ....και έτοιμο το αυτοκίνητό μας....
Το γρηγορότερο τιμόνι! :mpaks: Το περπάτημα που ρίχναμε δε λέγεται!! :original:

[Ptboul]

φτιάχνατε αυτοσχέδια παιχνίδια??


Φυσοκάλαμα, Χαρταετούς κ μεταγενέστερα είχα ξηλώσει όλα τα μοτεράκια από τις ομιλούσες κούκλες τις αδερφής μου κ έφτιαχνα (αφού μάζευα περιφερειακά εξαρτήματα από άλλα παιχνίδια) βαρκάκια με μπαταρία (κ προπέλα), χόβερ κραφτ και στο χωριό (που είχα πρόκες κ ξυλία) σχεδία για τη θάλασσα με μπουκάλες από κάτω, σπιτάκι σε δέντρο, κούνια κ πολλά άλλα. Όλα αυτά μέχρι τα 14.

άσχετο: το αγαπημένο μου παιχνίδι ήταν ένα μεταλλικό βαρκάκι που το γέμιζες νερό από δύο σωληνάκια που είχε στο πίσω μέρος, τα οποία με τη σειρά τους γέμιζαν μια δεξαμενούλα. Κατόπιν σε ένα καπάκι από μπουκάλι έβαζες ένα φυτιλάκι με λάδι κ με την θερμοκρασία που αναπτυσσόταν αυτό ξεκίναγε με έναν φοβερό ήχο καϊκιού :w00t:

Γενικά, θεωρώ (κ θα το εφαρμόσω) ότι είναι καλό να ενθαρρύνουμε τα παιδιά κ να τα προωθούμε στο να ασχολούνται με κατασκευές κ αυτοσχέδια παιχνίδια ώστε να αποκτούν πρακτική κ κριτική σκέψη από το να τα γεμίζουμε έτοιμα παιχνίδια που σε λίγο καιρό τα έχουν κιόλας ξεχάσει. (τα κάνουν που τα κάνουν πρόβατα στο σχολείο)

[gyiama]

Φυσοκάλαμα, Χαρταετούς κ μεταγενέστερα είχα ξηλώσει όλα τα μοτεράκια από τις ομιλούσες κούκλες τις αδερφής μου κ έφτιαχνα (αφού μάζευα περιφερειακά εξαρτήματα από άλλα παιχνίδια) βαρκάκια με μπαταρία (κ προπέλα), χόβερ κραφτ και στο χωριό (που είχα πρόκες κ ξυλία) σχεδία για τη θάλασσα με μπουκάλες από κάτω, σπιτάκι σε δέντρο, κούνια κ πολλά άλλα. Όλα αυτά μέχρι τα 14.

άσχετο: το αγαπημένο μου παιχνίδι ήταν ένα μεταλλικό βαρκάκι που το γέμιζες νερό από δύο σωληνάκια που είχε στο πίσω μέρος, τα οποία με τη σειρά τους γέμιζαν μια δεξαμενούλα. Κατόπιν σε ένα καπάκι από μπουκάλι έβαζες ένα φυτιλάκι με λάδι κ με την θερμοκρασία που αναπτυσσόταν αυτό ξεκίναγε με έναν φοβερό ήχο καϊκιού :w00t:
Γενικά, θεωρώ (κ θα το εφαρμόσω) ότι είναι καλό να ενθαρρύνουμε τα παιδιά κ να τα προωθούμε στο να ασχολούνται με κατασκευές κ αυτοσχέδια παιχνίδια ώστε να αποκτούν πρακτική κ κριτική σκέψη από το να τα γεμίζουμε έτοιμα παιχνίδια που σε λίγο καιρό τα έχουν κιόλας ξεχάσει. (τα κάνουν που τα κάνουν πρόβατα στο σχολείο)

πωωωω τι ΜΕ θυμισες τωρα ΣΕ λεωωω μπορει και να ειχα χαλασει καμια 10αρια τετοια απ το ν απροσπαθω να μαθω τι εχει μεσα εκει που μπαινει το νερο και προχωραει!!!!! μου παιρνανε ενα το κρατουσα λιγο μετα απο λιγο καιρο προσπαθουσα να το ανοιξω....

[Tsakirakos]

ελα ρε παιδια...δε περασαν και αιωνες...ακομα νεοι ειμαστε ολοι!
εγω παντως θυμαμαι απο πιτσιρικας,11-12 χρονων,το τρακτερ και χωραφι...τρελα!
14-15 με 4Χ4 αγροτικο νομιζα οτι μπορω να παω παντου...το χωνω σε ενα οργωμα με μπολικη λασπη και με βγαλανε 2 τρακτερ μαζι...εννοειται με τα ποδια μεχρι το χωριο και ο μπαμπας μου αντι να με φωναζει,να με κοροιδευει! με ποδηλατα και τα τοιαυτα ειχα ασχοληθει πολυ νωριτερα...

[Ptboul]

.. κόβαμε ένα καλάμι μήκους 1 μέτρου ή και πιο λίγο, στο πάνω μέρος του κάναμε 4 τρύπες 2+2 αντικριστές, απ' όπου περνούσαμε ένα μακρύ σύρμα και σχετικά χοντρό, συνήθως από περίφραξη, το πλέκαμε και το διαμορφώναμε σε τιμόνι. Έτοιμη η κολόνα τιμονιού με το τιμόνι!

Στην άλλη άκρη του καλαμιού κάναμε 2 εγκάρσιες εγκοπές σαν δίχαλο, απ' όπου περνούσαμε το σιδερένιο άξονα των τροχών από κάποιο χαλασμένο πλαστικό αυτοκίνητο (από κάποιο ανατρεπόμενο φορτηγό με μεγάλες πλαστικές ρόδες) περνούσαμε και 2 πιο μικρά καλαμάκια-αποστάτες δεξιά και αριστερά στον άξονα για να μην χάνει τα κέντρα του, κουμπώναμε τις ρόδες, .

:D

https://www.e-thrapsano.gr/pages_support_files/old_games_finals/old_games_big/tsourli_kalamenio.jpg

[NickE60]

:D

https://www.bmwfans.gr/forum/

Είσαι φοβερός!! Με έστειλες τώρα!!!!!!!!!!!!!!!! Δάκρυσα ρε!!! :original:

αυτό έχει και λεβιέ ταχυτήτων!! :thumbsup:

ΑΑαααααααααααανννννν... ΑΑΑΑααααααααααααααανννννν νν.... καρφωτές γινόντουσαν οι αλλαγές χαχαχαχαχα

ΜΠΡΑΒΟ ρε Πάνο!!!!!!!!! thumb

[Κωνσταντίνος]

:D

https://www.bmwfans.gr/forum/

Αμιγώς επαρχιώτικο. Το συγκεκριμένο παιχνίδι το έμαθα και το φτιάχναμε μόνο στο χωριό του πατέρα μου. Στην Πάτρα δεν το συνάντησα ποτέ μου. Τι μου θύμισες και μένα τώρα. Την πρώτη φορά που το είχα δει να το ''οδηγάνε'' τα παιδιά στο χωριό, στην κατηφόρα έξω έξω απο το σπίτι μας. Ενοιωσα δέος ! Το θεώρησα τη επιτομή των αυτοσχέδιων παιχνιδιών. Αν και στο χωριό το πρώτο που φτιάχναμε όταν πηγαίναμε ήταν τα τόξα. Εφοδιασμένοι με πετονιά απο την Πάτρα, ξεχυνόμασταν ψάχνωντας το ''Αγιο Δησκοπότηρο''. Το δέντρο με κλαδιά που να ήταν ευλίγιστα αλλά και ανθεκτικά. Και στα βέλη τυλίγαμε τηλεφωνικό καλώδιο στην μπροστινή άκρη για να έχουν περισσότερο βάρος. Τελικά το τηλεφωνικό καλώδιο (μπλέ-κόκκινο) είχε πολλές χρήσεις τότε. Σε σφεντόνες, σε βέλη κ.α

[NickE60]

.....ήταν πολύ αλλού η ζωη τότε...δεν ξερω τι να πω πραγματικα εχω απογοητευτει απο την τόση εξέλιξη.. όλα τριγυρω αλλαζουν και ολα τα ιδια μενουν... ολα φαινονται ιδια και τιποτα δεν γινεται με τον ιδιο τροπο. το ιντερνετ εχει καταργησει τα παιδικα χρονια της σημερινης γενιάς. η τεχνολογια δεν αφηνει τα νεα παιδια να ζήσουν ευτυχισμένα παιδικα χρονια.δεν ξερω αλλα νομιζω οτι τα πιτσιρικια νομιζουν οτι ειναι καλυτερα αλλα όταν μεγαλωσουν θα καταλαβουν ποσο κενα ήταν τα παιδικα τους χρονια με το ακουσμα μερικων ιστοριών απο τους μεγαλυτερους..πραγματικα θα ηθελα να μην είχε εξελιχθει τόσο ο κόσμος γυρω μου.το μονο που καταφεραμε ειναι να ζουμε μες το αγχος, τον υπερκαταναλωτισμο και στο τρυπακι του να δουλεψουμε για να μπορουμε να βγαλουμε λεφτα που δεν υπαρχουν. δυστυχώς με τα σημερινα δεδομενα οι περισσοτεροι ζουμε για να δουλευουμε και δεν δουλευουμε για να ζησουμε όπως γινοταν παλια....

Δεν είναι ακριβώς έτσι Βαγγέλη. Μην ανησυχείς καθόλου. Και τα σημερινά παιδιά περνάνε καλά. Είναι όπως μάθουν. Έχουν άλλα ωραία σήμερα, το οποία αν τα είχαμε κι εμείς τότε θα τα χρησιμοποιούσαμε με τον ίδιο φανατισμό...

Αν υπήρχε η ανάγκη να ξυπνήσουν χαράματα για να βοηθήσουν στην περισυλλογή της ντομάτας θα το έκαναν και τα σημερινά παιδιά και σίγουρα κάποια το κάνουν χωρίς να παύουν να είναι παιδιά και χωρίς να χάνουν την ευφορία της νιότης τους... όσο δεν έχουν υποχρεώσεις (εκτός της μελέτης) όλα κυλούν περίφημα γι αυτά... είτε παίζουν στο τσιμέντο της πόλης, είτε στην αλάνα της επαρχίας.. παρέες για παιχνίδι θα βρούν παντού.

Δεν φταίνε αυτά που τα παρεξηγούμε ...φταίει που εμείς μεγαλώνουμε φίλε και τα βλέπουμε αλλιώς... τουλάχιστον μπορούμε να έχουμε ακόμα παιχνίδια κι εμείς, γι' αυτό μη μασάτε... that's life! thumb

[Ptboul]

Δεν φταίνε αυτά που τα παρεξηγούμε ...φταίει που εμείς μεγαλώνουμε φίλε και τα βλέπουμε αλλιώς... τουλάχιστον μπορούμε να έχουμε ακόμα παιχνίδια κι εμείς, γι' αυτό μη μασάτε... that's life! thumb

:crying:

Και να που η ζωή
τώρα κυλάει πιο γρήγορα
Και να που τα παιδιά
και τα παιχνίδια χάθηκαν

Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω
Χτυπάει πισώπλατα ο χρόνος
Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω
Φταίει η ζωή που είναι μικρή

Παιδιά σας έχω πρήξει σε αυτό το θρεντ αλλά έχει χτυπήσει σε ευαίσθητο σημείο μου (και αυτό είναι μείον μου :hystericalbs1: )

[gant]

Μιά και και ο Νικόλας αναφέρθηκε σε παιχνίδια για μεγάλους, παραθέτω έναν εντουρά της δεκαετίας του 60.
Μάλλον πρόκειται για αρκετά ευκατάστατο γιά να είναι κάτοχος δικύκλου.
Η αφεντιά μου, στην ίδια περιοχή, 20 χρόνια αργότερα με το δίχρονο kawasaki 175 KE.
Στην τρίτη, η πρώτη τετράτοχη αγάπη, Datsun 12A F||, 1200κ.ε. 55 αλογατάκια, μπροσθοκούνα, 715 κιλά βάρος, μοντέλο 1977. Τέρας αξιοπιστίας, 270000 δρχ, μισά προκαταβολή, τα υπόλοιπα εξόφληση γραμματίων σε 1 χρόνο. :original:

[Makman]

:crying:

Και να που η ζωή
τώρα κυλάει πιο γρήγορα
Και να που τα παιδιά
και τα παιχνίδια χάθηκαν

Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω
Χτυπάει πισώπλατα ο χρόνος
Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω
Φταίει η ζωή που είναι μικρή

Παιδιά σας έχω πρήξει σε αυτό το θρεντ αλλά έχει χτυπήσει σε ευαίσθητο σημείο μου (και αυτό είναι μείον μου :hystericalbs1: )

Μια και το ανέφερε ο Πάνος...αφιερωμένο σε όλους σας.....

https://www.youtube.com/watch?v=NMeiHPVVFZ4

[Makman]

Ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω
αν με γυρέψετε είμ' ακόμα στην αλάνα
Ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω
μην με μαζεύεις απ' τον δρόμο ακόμα μάνα....


https://www.youtube.com/watch?v=44KuRvOCcsc&feature=related

[Makman]

Για να δούμε...ξυπνάνε αναμνήσεις ?



https://www.youtube.com/watch?v=Zrl9M2QpU4U&feature=related

[Makman]

Παιχνίδια της δεκαετίας '70


https://www.youtube.com/watch?v=55HkWG8Tejs



και τις δεκαετίας '80


https://www.youtube.com/watch?v=YKkhMGbNyfk&feature=related

[Makman]

https://www.youtube.com/watch?v=VCy5poSB8N8

[Makman]

Δεκαετία '80...τα θυμάστε ???????


https://www.youtube.com/watch?v=MzcjWBM4xvg&feature=related

[Nino]

Οι αναμνησεις...ισως και ποτε να μην κοιμηθηκαν,
Πως ομως να μεταφερθουν σε μερικες γραμμες,να χαθουν μεσα στην απεραντοσυνη του δικτυου.
Οι αναμνησεις εχουν γευση (απο γλιφιτζουρι κοκορακι,καραμελωμενο φιρικι μηλο, απο ψωμι βρεγμενο με ζαχαρη),εχουν αρωμα (αρωμα του βουνου μετα την βροχη, αρωμα απο τους χωματοδρομους,απο το ποταμι πρωι πρωι,απο αγιοκλημα το βραδυ..)
Εχουν χαρες και λυπες, ενθουσιασμους και απογοητευσεις, ανεμελια και παιγνιδι (κρυφτο,μπαλα,μπιλιες-βωλους,μακρια γαιδουρα και τοσα αλλα) μα πανω απο ολα εχουν Φιλια.Αυτη τη μοναδικη φιλια που υπαρχει στη παιδικη ηλικια σταθερη μεσα και στις τεσσερις εποχες στα χρονια της αθωοτητας.

Αυτο που θα ηθελα... να ξαναβλεπα πυγολαμπιδες...

[Makman]

Οι αναμνησεις...ισως και ποτε να μην κοιμηθηκαν,
Πως ομως να μεταφερθουν σε μερικες γραμμες,να χαθουν μεσα στην απεραντοσυνη του δικτυου.
Οι αναμνησεις εχουν γευση (απο γλιφιτζουρι κοκορακι,καραμελωμενο φιρικι μηλο, απο ψωμι βρεγμενο με ζαχαρη),εχουν αρωμα (αρωμα του βουνου μετα την βροχη, αρωμα απο τους χωματοδρομους,απο το ποταμι πρωι πρωι,απο αγιοκλημα το βραδυ..)
Εχουν χαρες και λυπες, ενθουσιασμους και απογοητευσεις, ανεμελια και παιγνιδι (κρυφτο,μπαλα,μπιλιες-βωλους,μακρια γαιδουρα και τοσα αλλα) μα πανω απο ολα εχουν Φιλια.Αυτη τη μοναδικη φιλια που υπαρχει στη παιδικη ηλικια σταθερη μεσα και στις τεσσερις εποχες στα χρονια της αθωοτητας.

Αυτο που θα ηθελα... να ξαναβλεπα πυγολαμπιδες...

Συμφωνώ...εν μέρη.Γράφοντάς τα σε μερικές γραμμές, ο καθένας ανάβει μια "σπίθα".....διαβάζοντάς τα, γίνεται φλόγα, και αρχίζεις να νιώθεις ΞΑΝΑ μυρωδιές, γεύσεις, συναισθήματα, που δεν χαθηκαν, απλά υπάρχουν κάπου εκεί πίσω.Αρα, δεν χάνονται στην απεραντοσύνη του διαδικτύου.Περιμένουν υπομονετικά, να τις διαβάσει κάποιος, για να του μεταφέρουν ΟΛΗ τους την μαγεία, έστω και σαν θύμιση.
Μπορούμε να τα ξανανιώσουμε, πρώτα πρώτα μεταφέροντας τα στα παιδιά μας και αφήνοντάς τα να χαρούν την παιδική τους ηλικία (ας προσπαθήσουμε και εμείς για αυτό, όσο μπορούμε).Ας τους δείξουμε, ότι ακόμα υπάαρχουν "αθώες" αξίες,ας τους δείξουμε τι πάει να πει "φιλία", όπως την νιώσαμε και την ζήσαμε και εμείς.

Κάτι άλλο......θυμάστε τα ΝΟΣΤΙΜΟΤΑΤΑ τηγανιτά αυγά της γιαγιάς, με ελαιόλαδο, στο αλουμινένιο τηγανάκι και στο γκάζι ?
Δεν μπορείτε να φανταστήτε, πόσο μου έχει λείψει η γεύση και το άρωμά τους !!!!!!!!!!

[joseph]

https://www.youtube.com/watch?v=B707Ava4wrY&feature=player_embedded

To θυμαστε? δεν το εχανα!!!

[individual]

μεγαααααααααλο κολλημα


https://www.youtube.com/watch?v=Mo8Qls0HnWo



https://www.youtube.com/watch?v=zRX4mlFi06A



μιλαμε.......για παιδικα τραυματα.....που δεν τα ξεπερασα ακομα!!!....χαχαχαχα

[Nino]

https://www.e-thrapsano.gr/thrapsano-old-games.htm

[BATMAN M5]

Αφιερωμένο σε όσους είναι γεννημένοι μεταξύ 1943 -1985
H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε.
Είμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία
περιμένοντας.




Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο
ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές
έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.
Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα
ζωντανοί.. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες
ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα
σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής
θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και
μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε στα
ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ,
καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν
φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.

Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες
κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε
κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε
ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε
«μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..

Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και
δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα
στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν
υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν
υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»
Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν
έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα
θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε
κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε
καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το
ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν
παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό
ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή
οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά
κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν
πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι..
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια,
βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε
φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά
φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί
συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί
έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και
παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε
χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη
βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους
πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα
στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν
ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των
φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να
ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο
σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν
έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση.
Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να
μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να
περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε
ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη
προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ..
Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με
ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια
κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας
κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και
μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες
την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...

Αγνώστου ταυτότητας μέχρι στιγμής.
Τον/Την ευχαριστούμε για το ταξίδι...

[individual]

με δυο λεξεις......τα παιδικα μου χρονια!!!!!

[Jimmakos]

Άν και γεννήθηκα το 1986 πρόλαβα πολλά απο αυτά......

Δες πως αλλάζουν οι εποχές και δεν πέρασαν και πολλά χρόνια.......

Έγχρωμη TV ασπρόμαυρη ζωή.........

[z3 2.2]

καθε μα καθε φορα που το διαβαζω αυτο συγκινουμαι
στα διαλα πια...ολοκληρος αντρας ειμαι πλεον....

[Thomelef]

χέσε μέσα...μεγαλώσαμε ρε γμτ...βέβαια έχει και τα καλά του. έχω την κόρη μου.
αλλά όπως και να το κάνεις τα παιδικά χρόνια είναι άλλο πράγμα...μάγκες, ζείστε
στα κόκκινα τώρα που μπορείτε.

[Jimmakos]

Έτσι ρε Θωμά.... Ας χτυπήσουμε κανα κόφτη γιατί πολύ στο ρελαντί μας έχουν οι άλλοι.......

[Monsta]

Έχουμε air condition και πλέον οι γυναίκες ξυρίζονται!!!!! Γιούπιιιιιιιιιιιιι

[Vasilis]

ειναι γλυκια η ζωη σε ολες τις ηλικιες ρε φιλαρακια...

θελω να δω το παρακατω...

θελω πλεον να δω το παιδι μου να μεγαλωνει κ δεν με ενδιαφερει τιποτα αλλο!!!!!


θα θελα να μεγαλωνε οπως εμεις...πιο αθωα , πιο ηρεμα, πιο απλα!

αυτος ειναι κ ενας λογος που με ωθει να φυγω για επαρχια...να δουμε , θα το καταφερουμε?

[optostyle]

Σα να χεις δικιο αδερφε μου :)

[Samaro]

Τι θα γίνει με σένα ρε φίλε ;;; Ολο θα με αντιγράφεις ;;; :th_Laie_67-1::th_Laie_67-1::hystericalbs1::hystericalbs1: https://www.bmwfans.gr/forum/showthread.php?t=1687

[gant]

Τι θα γίνει με σένα ρε φίλε ;;; Ολο θα με αντιγράφεις ;;; :th_Laie_67-1::th_Laie_67-1::hystericalbs1::hystericalbs1: https://www.bmwfans.gr/forum/showthread.php?t=1687

Ασε Αντώνη, αν αρχίσουμε να γράφουμε για το πως ζήσαμε εμείς και με τι ασχολούθμασταν, πολλά θα φανούν σα εξωγήινα σήμερα. :th_Laie_67-1::th_Laie_67-1::th_Laie_67-1:

[Samaro]

Ασε Αντώνη, αν αρχίσουμε να γράφουμε για το πως ζήσαμε εμείς και με τι ασχολούθμασταν, πολλά θα φανούν σα εξωγήινα σήμερα. :th_Laie_67-1::th_Laie_67-1::th_Laie_67-1:
Πολλές αλάνες ! Πολλά παιδιά !! Παιχνίδια ιδιοκατασκευασμένα με την φαντασία μας !!! Και γόνατα που το ξερό αίμα ειχε πλεον γίνει "επιγονατίδα" !!

:original:

[dark knight]

που ειναι τα φυσοκαλαμα με την πλαστελινη Η στοκο που παιζαμε στις οικοδομες.οι βολτες και οι μετατροπες στα ποδηλατα.......ολα εχουν γινει εικονικη πραγματικοτητα γαι τα σημερινα παιδια.ενας ψευτικος κοσμος για αληθινους ανθρωπους.

[z3 2.2]

Πολλες αλανες που λεει και ο Αντωνης.
Κλεινοντας τα ματια μπορω να μετρησω τουλαχιστον εξι αλανες στην γειτονια μου
Αλανες οι οποιες ηταν τεραστιες,αλλες ηταν ολοκληρα οικοδομικα τετραγωνα....
Τωρα πια μονο πολυκατοικιες.....

[gant]

Να γράψω κι εγώ δυό λόγια.

Η έξοδος απ το σπίτι, συνοδεύονταν και από μιά παχειά φέτα ψωμί με λάδι και ρήγανη η βρεγμένη ζάχαρη για να μη φεύγει από πάνω, μερικές φορές πασπαλισμένη και με καφέ, η σάλτσα και οι πιό τυχεροί μαρμελάδα ροδάκινο η καίσι συνήθως, όλα σπιτικά.
Το κλέψιμο του πάγου που άφηνε ο παγοπώλης στην εξώπορτα τον οποίο μετά το τεμάχισμα γλείφαμε η τον ρουφούσαμε για να σβύσουμε την πείνα μας.
Οι ασπίδες από καπάκια τυροτενεκέδων και τα σπαθιά η ακόντια από πήχεις που ξηλώναμε από τις περιφράξεις των μπαξέδων.
Οι νυχτερινές επιδρομές στα κορόμηλα (εμείς τα λέγαμε ερίκια), στα βερύκοκα και τα καίσια των αυλών, ρίχνοντας προς τα πάνω κοτρόνες για να ταρακουνήσουμε τα φορτωμένα κλαδιά, με συχνές απώλειες το άνοιγμα κεφαλιών απ τις πέτρες που επέστρεφαν συχνά στα κεφάλια μας.
Με το που κλείναν τα σχολεία, ξυπόλητοι όλη μέρα στους χωμάτινους δρόμους, με πατούσες ποδιών σε λίγες μέρες να χουν σκληρύνει σαν σόλες.
Ενα τεράστιο υπαίθριο οικοτροφείο η Τούμπα, αφού όλοι φορούσαμε το μπλέ σορτσάκι με το άσπρο μπλουζάκι των γυμναστικών επιδείξεων του τέλους της σχολικής χρονιάς.

Καθημερινές φιγούρες ο γιαουρτσής με ένα κοντάρι στους ώμους απ τα άκρα του οποίου κρέμονταν με σχοινιά δυό τεράστιες πήλινες πιατέλες, λαχταριστό ολόφρεσκο γιαούρτι το οποίο και έκοβε με κάτι σαν σπάτουλα.
Οι πλανώδιοι μανάβηδες με τα κάρα που τα έσερναν γέρικα και κουραμένα άλογα η γαιδούρια.
Ο γανωτής που γάνωνε τσεντζερέδες, χύτρες, λεκάνες, κανάτες. Ο τύπος που ακόνιζε μαχαίρια και ψαλίδια, ο τζαμτζής που αντικαθιστούσε σπασμένα τζάμια, απώλειες από πετροπόλεμους και τσιλίκες-τσομάκες. Ο γλυκατζής με το τετραγωνο ταψί του με το λαχταριστό σάμαλι.
Ο παγωτατζής με το κλασσικό καροτσάκι του και το κασσάτο μαστιχωτό παγωτό του.

[GiannisRob]

Πολύ όμορφα και πολύ συγκινητικά αυτά που γράφει, και το κείμενο, αλλά και πολλοί από εσάς.

Θα μου πείτε, όμως, τι ξέρω εγώ απο εκείνη την εποχή? Τι ξέρω εγώ απο ανεμελιά, από παιχνίδια στην αλάνα, από την δεκαετία του 60, του 70 και του 80, από την τρέλα και την ανεμελιά εκείνων των δεκαετιών? Από την τότε Ελλάδα? Εγώ είμαι μικρός, γεννήθηκα των εποχή που ο υπολογιστής είχε ήδη μπει ενεργά στη ζωή μας, που τα περισσότερα αυτοκίνητα είχαν ήδη standard το ABS, που ο ανταγωνισμός ήταν ήδη τεράστιος από τα τελευταία χρόνια του δημοτικού.

Τι ξέρω εγώ, λοιπόν? Ξέρω τι είναι αυτά που δεν έζησα και ψάχνω τώρα σαν τρελός να τα βρω!

Ξέρω τι είναι ανεμελιά, αλλά έχω να την ζήσω από τότε που πήγαινα προνήπιο. Ψάχνω να την βρω ανάμεσα στον διαρκή αγώνα να βγάλω κάτι καλό από τα χρόνια του πανεπιστημίου, στις ώρες που περνάω δουλεύοντας για κάτι πιο ουσιαστικό (και όχι μόνο χρήματα) και στις λίγες ώρες που μένουν για την ανούσια, πλέον, διασκέδαση και την ξεκούραση!

Διαβάζω τόσα όμορφα πράγματα και τόσες ιστορίες για μια εποχή πιο ξέγνοιαστη, πιο ελεύθερη, πιο ανθρώπινη και πιο έντονη. Μια εποχή γεμάτη συναισθήματα, αλλά και αισθήματα, όχι σαν τώρα που το μόνο που έχουμε στο κεφάλι μας είναι το αν θα επιβιώσουμε αυτή την δύσκολη εποχή. Και πραγματικά με πιάνει μελαγχολία!

Μπορεί να είμαι μικρός και να μην έχω πολλές εμπειρίες, έχουν μπει όμως για τα καλά στο μυαλό μου οι ευθύνες, το άγχος, η "κρίση", η πίεση και πολλές άλλες έννοιες που παλιότερα δύσκολα θα τις έβρισκε κανείς σε τόσο μεγάλο βαθμό στο μυαλό κάποιου που δεν έχει και πολύ καιρό που μπήκε στην τρίτη δεκαετία της ζωής του.

Ναι, μπορεί να είμαι μικρός, και να μην έχω φορτωθεί ακόμα όλα τα βάρη της ζωής, και ας γκρινιάζω, ωστόσο δεν ζω την ανεμελιά που θα είχε ένας 20αρης ας πούμε 20 χρόνια πριν. Ούτε όταν ήμουν 15 και 16 έζησα την ανεμελιά που έζησε ο κύριος που ξεκίνησε το θρεντ αυτό, όταν και αυτός ήταν 15 και 16.

Δυστυχώς, η γενιά μου διαρκώς παλεύει να προσθέσει μία ακόμα γραμμή στο βιογραφικό της. Μία γραμμή που συνήθως είτε δεν μπορεί να αξιοποιήσει, είτε δεν ξέρει γιατί την απέκτησε, είτε δεν έχει σημασία γιατί απλά την αγόρασε. Δεν πέρασα δύσκολα παιδικά χρόνια, ούτε στερήθηκα πράγματα. Όμως στερήθηκα την ανεμελιά και την ξεγνοιασιά, και το νοιώθω να μου λείπει τώρα, που είμαι 20άρης και ήδη το βιογραφικό μου έχει δύο σελίδες προσόντα και ικανότητες. Δύο σελίδες γραμμένες με Times New Roman 12. Και?

Ποιος μπορεί να απαντήσει σε αυτή την απλή, αλλά συνάμα τόσο δύσκολη ερώτηση?

Και?

Και τι να τα κάνεις όλα αυτά? Αφού δεν έζησες. "Έζησες" κυνηγώντας όλες αυτές τις γραμμές στο βιογραφικό. Και δεν είμαι μόνο εγώ έτσι. Ένα μεγάλο ποσοστό της σημερινής νεολαίας, ουσιαστικά έχασε την παιδική του αθωότητα μπαίνοντας πολύ πρώιμα σε ένα έντονα ανταγωνιστικό περιβάλλον. Αυτό της απόκτησης περισσότερων πτυχίων από την κόρη του γείτονα.

Και πραγμάτικα, τι να τα κάνεις, όταν ξαφνικά συνειδιτοποιείς ότι δεν έχει ζήσει όλα αυτά τα χρόνια? Κοντεύω στο πτυχίο, αλλά παρόλα αυτά, τα βράδια που πέρασα σαν φοιτητής και θα χαρακτήριζα ως "ιστορικά" μπορώ να τα μετρήσω στα δάχτυλα του ενός χεριού μου. Όταν θα είμαι και εγώ 50, θα έχω να θυμάμαι μόνο ελάχιστες όμορφες στιγμές. Αντίθετα με τους σημερινούς 50άρηδες (όπως και πολλούς που έγραψαν πριν από 'μένα σε αυτό το θρεντ) που έχουν να θυμούνται όμορφες δεκαετίες, όχι απλά όμορφες στιγμές.

Αθωότητα, ανεμελιά, ξεγνοιασιά. Λέξεις όμορφες που πολλοί τις ζηλεύουμε, μα δύσκολο να ζήσουμε πια. Σημάδια των καιρών? Ίσως ο κόσμος να μην είναι ίδιος πια. Ίσως να είναι όλα πολύ διαφορετικά.

Πόσο εύκολο όμως είναι ένας νέος που τώρα ξεκινάει τη ζωή του, να ζήσει μια ζωή γεμάτη συναισθήματα, και όχι μόνο άγχη, φόβο, πίεση και αγανάκτηση?

Μάλλον καθόλου...

Συγγνώμη αν κούρασα ή αν ενόχλησα. Όμως πραγματικά μελαγχόλησα διαβάζοντας αυτό το θρεντ. Κρίμα που δεν το είχα δει νωρίτερα...

:cheers:

[nik200]

και γω δεν ειμαι απο τους πολυ μεγαλους..αλλα θα ηθελα να βαλω το λιθαρακι μου σε αυτη την υπεροχη αναποληση...

δεν θα ξεχασω ποτε τα καλοκαιρια στο χωριο μου οπου παιζαμε κλεφτες και αστυνομους...τρεχωντας μεσα στα σοκακια χωρις κανενα φως...και τις τουμπες που μεχρι σημερα κοσμουν τα ποδια μας!!!επισης θυμαμαι οτι καποτε τα παιδια κατεβαιναν κατω στην πιλοτη της πολυκατοικιας και επαιζαν ολα παρεα και δεν χρειαζοντουσαν ουτε καγκελα ουτε πορτες για να μην μπει κανενας μεσα...θυμαμαι επισης οταν εβλεπα το γκαλη και τον γιαννακη και τον φιλιππου (ξαδερφος μου!!) το 87 με τα κοντα παντελονακια τους να παιζουν μπασκετ και να νικανε την αφταστη τοτε ρωσια...η δικη μου γενια περασε την εφηβεια της μεσα στα γηπεδα του μπασκετ...ακομα θυμαμαι ποσες μπασκετες ειχα σπασει (χιχιχιχιχ)..και που γυριζαμε σπιτι μας μεσα στον ιδρωτα αλλα δεν κρυωναμε ποτε!!!!!θυμαμαι τα αμαξια τοτε οπου ακομα και στις καλες γειτονιες το καλυτερο αμαξι ηταν το ε30 316 που αυτο μπορουσε ο ελληνας στα 50 να εχει και ο πολυ πλουσιος ενα μ3....και οχι σαν σημερα που βλεπεις καθε μερα porsche!!!!εγω και ακομα περισσοτερο οι πιο παλιοι πετυχαμε την χωρα μας πολυ φτωχη..αλλα και πολυ πιο δεμενη...οι ανθρωποι ηταν εξω ολοι και δεν ηταν κλεισμενοι στα σπιτια τους οπως σημερα..μιλαμε για κριση..τοτε ηταν πολυ χειροτερα τα πραγματα και η ζωη σαφως πιο δυσκολη...την δεκαετια του 90 και μετα του 00..η ελλαδα ξαφνικα απεκτησε χρηματα!!!!αλλα δεν ειναι το χρημα αυτο που μας εκανε ευτυχεις, ισα ισα μαλλον η ελλειψη του μας εδενε..η "φτωχια θελει καλοπεραση" λεγαν οι παλιοι...και οχι τωρα που γεμισε η ζωη μας με αχρηστα πραγματα...να δουλευουμε σαν τα σκυλια για να εχουμε καλυτερα υλικα αγαθα..λες και εμεις μαθαμε με τα πολλα...χιλιες φορες να ζω με τα λιγα και καθε μερα που περναει να ειμαι ευτυχης..παρα με τα πολλα και να μην προλαβαινω να ζησω!!!!

[Jimmakos]

Εγώ θυμάμαι απο τα παιδικά μου χρόνια (90's) μεγάλωσα χωρίς υπολογιστές κλπ....

Ίσως ήμουν απο τους τυχερούς της γειτονιάς που είχα AMIGA και ATARI, θυμάμαι τον αδερφό μου 9 χρόνια μεγαλύτερος που έμπαινε σπίτι και είχε πάντα ένα γκαντζετάκι καινούριο της εποχής όπως γυαλιά, παπούτσια και άλλα τρελά τέτοια!

Θυμάμαι πηγαίναμε στα Σπάτα στον παππού και παίρναμε το escort χωρίς διπλώματα χωρίς τίποτα και πηγαίναμε στο ΕΛΒΕΛ που ήταν χωράφια και παρακολουθούσα το χωμάτινο σκίσημο!

Θυμάμαι τον παππού και την γιαγιά μου να μου κόβουν τον ύπνο να με πάρουν μαζί στην εκκλησία την κυριακή και μετά πάρε τα μπριζολίδια στην σχάρα....

Θυμάμαι τους γονείς μου να τρέχουνε να μας πάνε παραλία εξουθενομένοι μετά την δουλειά και να καιγόμαστε στον ήλιο χωρίς αντιηλιακά μόνο με λίγο νιβέα για τα εγκαύματα αν είχαμε....

Θυμάμαι τον πατέρα μου να μου φέρνει μια φορά τον χρόνο ένα παιχνιδάκι που είχε μια και καλά οθόνη, ένα τιμονάκι και έδειχνε ένα αμαξάκι να τρέχει, σούπερ ντούπερ!

Θυμάμαι το πρώτο μου ποδήλατο που το καβάλησα και βγήκα βόλτα να το δείξω και έλεγα σήμερα μου το φέρανε παιδιά και πουλούσα μούρη....

Θυμάμαι να φέρνει ο αδερφός μου το πρώτο μας ηχοσύστημα... Technics SB1991 3δρομα με 12άρι woofer ξύλινο έπιπλο με βραβείο Θεσσαλονίκης το 1981 και έναν ενισχυτή Sansui A-910 που όταν ανέβαζα το volume πέφτανε τα κουρτινόξυλα και δεν υπήρχε ένας να πεί κλείστο γιατί όλοι γουστάραμε και περνούσαμε καλά!

Θυμάμαι τα σπίτια να μυρίζουν σπιτικό φαγητό απο τις νοικοκυρές και να περιμένω με λαχτάρα να γυρίσω σπίτι να φάω φαγητό μαγειρεμένο απο την μάνα μου....

Θυμάμαι να πηγαίνω στο σχολείο με 100 δραχμές, να αγοράσω τυρόπιτα και μια πορτοκαλάδα και να γυρνάω και με έναν λουκουμά δώρο για την μάνα μου....

Θυμάμαι τα πόδια μου μεσα στο αίμα απο της σούπες με τα ποδήλατα στο άλσος συγκρού (χωμάτινα μονοπάτια....) και τα χέρια, πρόσωπό μου μέσα στους μόλωπες απο το βρωμόξυλο που έριχνα και έτρωγα μαζί με άλλους θερμόαιμους της ηλικίας μου και το πολύ πολύ τρώγαμε κατσάδα απο τους γονείς μας και όχι μηνύσεις!

Θυμάμαι την πρώτη μου κοπέλα που πήγαινα σαν το ψάρι την 1η μας φορά γιατί δεν ήξερα τι θα αντιμετωπίσω και οτι πρέπει να τα καταφέρω μη μου βγεί το κακό όνομα....

Θυμάμαι την πρώτη βόλτα με το αμάξι του πατέρα μου που κοιμόταν και ήμουν μόλις 15....

Θυμάμαι Πάσχα στα Σπάτα που γέμιζε το σπίτι με όλο το σόι και έβλεπες 10 αρνιά στην σειρά να γυρνάνε και το δικό μας πάντα πάνω απο 20 κιλά....



Μακάρι να ξαναγινόμουν παιδί.... Έτσι λίγο να τα ξαναζούσα και ας ξαναγινόμουν 25άρης (οκ δεν με πήραν τα χρόνια απλά τρόπος του λέγειν).....

:original:

[rasid]

Αγαπητέ Αντώνη γεια σου,
διαβασα με νοσταλγία οσα ειπώθηκαν και οφείλω να σου δώσω συγχαρητήρια.

Εχω και εγώ να πω δυο κουβέντες με τιτλο "ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΠΟΤΕ ΠΟΥ ΤΟ ΕΛΕΓΑΝ ΖΩΗ" Διαβάστε το επισυναπτόμενο αρχείο από το περιοδικό CLASSIC CENTURY (τευχος 2 - Οκτώβρης 2009 - Σελίδα 90-91). www.classiccentury.gr
Το εν λόγω περιοδικό εκδίδεται στο Ηράκλειο Κρήτης από την επιχείρηση μας.

Ρασιδάκης Μιχάλης
Εκδότης

[Eleni]

Για όσους είναι γεννημένοι μεταξύ 1950-1985
> H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε.
> Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή:
> περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να
> περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο
> ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές
> έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.
> Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή..
>
> Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα
> ζωντανοί.. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και
> αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα
> σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής
θέσης».
> Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και
> μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε στα
> ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ,
> καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν
> φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
>
> Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες
> κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε
> κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε
> ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε
> «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..
>
> Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και
> δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα
> στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν
> υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν
> υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»
> Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν
> έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα
> θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε
> κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε
> καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το
> ξεπερνάμε.
>
>
> Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως
> κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν
> μπουκάλια
> νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα.
> Καμιά
> φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν
> πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι..
>
> Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια,
> βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε
> φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε.. Καμιά φορά δεν
> κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για
να
> παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.
> Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια
> μόνοι μας από ξύλα.. Χάσαμε
> χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη
> βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους
> πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα
> στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν
> ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.
>
> Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των
> φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να
> ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο
> σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
>
> Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος
έπρεπε
> να
> συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο
> άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν
> υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!
>
> Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες
> στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη
> προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ..
> Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με
> ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Τα αγόρια φλέρταραν τα κορίτσια κυνηγώντας

> τα,
> όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P
>
> Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα
> αυτά
> μάθαμε και ωριμάσαμε.
> Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να
> μεγαλώσεις σαν παιδί....
>
> Αγνώστου ταυτότητας μέχρι στιγμής.
> Τον/Την ευχαριστούμε για το ταξίδι...
>
> ΠΡΟΩΘΗΣΤΕ TO ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ
> ΑΚΟΜΑ ΠΑΙΔΙΑ...

[Z4 DCT]

Νομιζω ολα αυτα ισχυουν αλλα για 1950 μεχρι 1979 το πολυ....μετα αρχισε η ''ανακαμψη'' ((:thumbsdown:))


Τρομερα χρονια, μακαρι τα σημερινα παιδια να μπορουσαν να βιωσουν εστω και μια μερα παιχνιδιου εκεινης της εποχης....αν και μπορω να πω οτι οταν παω το παιδι μου στο χωριο δεν θελει να γυρισουμε πισω, και οταν γυρισουμε το θυμαται για ολη την χρονια!!!:original:

[GEORGE316]

το 81 που γεννηθηκα υπηρχαν,εγω τα εζησα εντονα και ακριβως ετσι οπως περιγραφεται.
καποιοι βαφτιζουν εξελιξη τα βηματα που οδηγουν στην απραξια του πνευματος και του σωματος.δε χρειαζεται ενα παιδι να παιξει εξω μα αλλα παιδακια,αρκει ενας υπολογιστης.
κανεις δε σκεφτηκε ομως οτι το παιδι μεσα απο τους καυγαδες και τα μαλωματα με τα αλλα παιδια,το μοιρασμα των παιχνιδιων η το ομαδικο παιχνιδι διαμορφωνει χωρις να το καταλαβαινει τη κοινωνικοτητα του...
ειμαι πολυ χαρουμενος που εζησα σε μια τετοια αποχη,που επαιξα κρυφτο μεχρι τα μεσανυχτα στη γειτονια μου και καθησαμε στην αυλη της γιαγιας μου η τσακαλοπαρεα της γειτονιας ακουγοντας της να μας λεει ιστοριες μεχρι αργα το βραδυ....χαιρομαι που το κεφαλι μου εχει φαει πετρες...

[Stefanos_Cool]

Για όσους είναι γεννημένοι μεταξύ 1950-1985
> H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε.
> Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή:
> περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να
> περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο
> ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές
> έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.
> Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή..
>
> Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα
> ζωντανοί.. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και
> αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα
> σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής
θέσης».
> Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και
> μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε στα
> ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ,
> καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν
> φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
>
> Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες
> κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε
> κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε
> ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε
> «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..
>
> Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και
> δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα
> στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν
> υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν
> υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»
> Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν
> έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα
> θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε
> κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε
> καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το
> ξεπερνάμε.
>
>
> Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως
> κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν
> μπουκάλια
> νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα.
> Καμιά
> φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν
> πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι..
>
> Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια,
> βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε
> φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε.. Καμιά φορά δεν
> κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για
να
> παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.
> Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια
> μόνοι μας από ξύλα.. Χάσαμε
> χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη
> βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους
> πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα
> στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν
> ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.
>
> Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των
> φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να
> ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο
> σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
>
> Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος
έπρεπε
> να
> συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο
> άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν
> υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!
>
> Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες
> στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη
> προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ..
> Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με
> ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Τα αγόρια φλέρταραν τα κορίτσια κυνηγώντας

> τα,
> όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P
>
> Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα
> αυτά
> μάθαμε και ωριμάσαμε.
> Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να
> μεγαλώσεις σαν παιδί....
>
> Αγνώστου ταυτότητας μέχρι στιγμής.
> Τον/Την ευχαριστούμε για το ταξίδι...
>
> ΠΡΟΩΘΗΣΤΕ TO ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ
> ΑΚΟΜΑ ΠΑΙΔΙΑ...

https://www.bmwfans.gr/forum/showpost.php?p=33677&postcount=1

https://www.bmwfans.gr/forum/showpost.php?p=61741&postcount=8