Επιστροφή στο Forum : My American Story - Niggas Αφιερωμένο
Αφιερωμένο στον Monsta και τον BMX, σχετικά με μια κουβέντα που είχαμε σήμερα....
Αύγουστος τέλη του 80 ήταν και βρισκόμουν στην Αμερική για ένα προπαρασκευαστικό μάθημα στο Πανεπιστήμιο του Κονέκτικατ, φιλοξενούμενος απο έναν φίλο του πατέρα μου, τον Σωτήρη.
Ο Σωτήρης είχε φύγει απο την Ελλάδα σαν ακόλουθος της Πρεσβείας μας στην Νέα Υόρκη, είχε υπηρετήσει αρκετά χρόνια εκεί και παίρνοντάς την σύνταξή του, αποφάσισε πως δεν θα μπορούσε να γυρίσει ποτέ πίσω, μιας και είχε κάνει την οικογένειά του εκεί και είχε προσαρμόσει τα χούγια του ανάλογα.
Με αυτό το δυνατό κονέ, καταφέραμε και πήρα μια multiple indefinate visa πράγμα που σήμαινε ότι μπορούσα να σουλατσάρω στην Αμερική όσο γούσταρα και επίσης πως μπορούσα να κάνω και τις βολτούλες μου στο Μεξικό και τον Καναδά.
Παρέα έκανα με τον γιό του Σωτήρη, τον Λάμπρο, τότε είμαστε και οι δύο 18άρηδες, αυτός κάτι μήνες παραπάνω.
Ο Λάμπρος ήταν τότε αυτό που λέμε -πολύ αλάνι- (σήμερα είναι ιδιοκτήτης μεταφορικής εταιρείας με κάτι νταλικάρες 40 μέτρα η κάθε μία που οργώνουν την Αμερική καθέτως και οριζοντίως) και επειδή ψιλοδούλευε τα καλοκαίρια και στις διακοπές του, είχε καβατζώσει αρκετά λεφτά για να πάρει δικό του αμάξι.
Για εμένα, που προερχόμουν απο μια στερημένη Ελλάδα, το Pontiac Parisienne που οδηγούσε ήταν πέρα απο κάθε φαντασία.
Το Πόντιακ παρίζιεν, είναι κατα βάση ένα Σεβρολέ Ιμπάλα, με διαφορετικά καθίσματα και πιό πολυτελές - κάτι σαν τα Πασάτ και τα Α4 της άουντι σαν να λέμε- και τότε, ίσως ακόμα και τώρα, ήταν πολύ της μόδας να κάνουνε μετατροπές στα πόντιακ με κινητήρες απο Αστυνομικά Σεβρολέ.
Η ιστορία με τα Αστυνομικά Σεβρολέ πάει πολύ πίσω, καθώς σε κάθε παρτίδα, υπήρχε μια σύμβαση να βγαίνει και ένα μοντέλο αποκλειστικά για την Αστυνομία.
Οι διαφορές του ήταν στην ιπποδύναμη (ισχυρότερο) στο σαζμάν, τις αναρτήσεις και τα δεσίματα, ώστε να αντέχουν, αλλά και να είναι πολύ αποδοτικά σε καταδιώξεις και γενικά αστυνομικές δουλειές.
Ετσι λοιπόν, όταν τα αυτοκίνητα αυτά έκλειναν τον κύκλο τους, έβγαιναν στο σφυρί, βαμμένα ακόμα με τα αστυνομικά χρώματα και ήταν ότι καλύτερο για κάποιον που ήθελε μια βάση να χτίσει το πιό μουρλό του όνειρο.
Δεδομένου ότι ο Λάμπρος είχε δίπλωμα απο τα 16 και λεφτά απο τα 15, είχε πάρει ένα Παρίζιεν - γιατί ο πατέρας του ήθελε να έχει κάτι "μεγάλο" μη σκοτωθεί και στην αρχή ένοιωθε σαν μ#λακας καθώς το Πόντιακ ήταν τρελό παπουδάμαξο.
Αργότερα όμως βρήκε τη μόντα με τα αστυνομικά, χτύπησε ένα για 400 δολλάρια και έδωσε και άλλα 300 για να γίνει η μοντίφα.
Ετσι το Παρίζιεν του Λάμπρου, απέκτησε έναν V8 7.400 κυβικά με αυτόματο σαζμάν που το έλεγαν τούρμπο μάστερ και έβγαζε - αυτό το νούμερο το είχα πρωτοακούσει σαν μαχαιρία στο μυαλό μου - 400 άλογα.
Τετρακόσια άλογα στο δεξί πόδι.
Θυμάμαι, πάταγε το γκάζι και το αυτοκίνητο σουζάρηζε.
Ηταν ένα απίστευτο πράμα για τα αυτιά μου και το στομάχι μου.
Ηταν βράδυ του Αυγούστου λοιπόν, δεν έκανε και τρελή ζέστη για την εποχή (Αμερική γαρ) και είχαμε καβατζώσει κάτι μπύρες απο το ψυγείο, τις οποίες πίναμε στα κεραμίδια του σπιτιού παρέα με τσιγάρα Craven A, που είχα φέρει εγώ σε κούτες απο το αεροδρόμιο. (Τα κρέηβεν είναι καναδέζικα και ήταν πολύ της μόδας τότε στην Αμερική, κυρίως λόγω το πακέτου τους).
Καθόμαστε λοιπόν εκεί στο σούρουπο, γύρω ακούγαμε παιδιά να παίζουν, ο δρόμος άρχιζε να σκοτεινιάζει, απο κάτω ετοιμαζόταν το φαϊ, και λέγαμε μ@λακίες να περνάει η ώρα.
Γκόμενες, αυτοκίνητα, ιστορίες γενικά.
Δεν θυμάμαι ακριβώς πως ήρθε η κουβέντα στο Τενεσή, αλλά είχαμε μια συζήτηση για το ρουτ 66 και πως είναι η φάση με τα μοτέλ, τους νταλικιέρηδες (που είχε κα%λα ο Λάμπρος απο τότε με τις νταλίκες), τις πουτ#νες στα μοτέλ, τέτοια πράματα και κάπως βγήκε το σχέδιο του ταξιδιού.
Άλλο που δεν ήθελα εγώ, άλλο που δεν ήθελε και ο Λάμπρος, αρχίσαμε να το τεντώνουμε, με ιδέες, σαχλαμάρες και διάφορα τέτοια όνειρα του ξύπνιου που λένε, μέχρι που κατεβήκαμε απο τα κεραμίδια για να φάμε.
Τέσπα, είχα και διάβασμα να κάνω, δεν θυμάμαι τι άλλο έγινε εκείνο το βράδυ, πέσαμε για ύπνο και το επόμενο πρωί που σηκώθηκα, ο Λάμπρος είχε γίνει καπνός απο τα χαράματα απο ότι μου είπε η μάνα του.
Μεσημέριασε και εκεί που καθόμουν στο δωμάτιο και έπαιζα μπλιμπλίκια σε ένα κόμοντορ 64 (τι μπλιμπλίκια δηλαδή, κάτι ελεϊνά γραφικά ήταν, είχε εσύ ένα πράγμα σαν Ω ελληνικό που πέταγε κάτι Ι και σκότωνε κάτι ΛΛ απο πάνω, για τόσο αίσχος γραφικά μιλάμε εκείνη την εποχή - εκεί του έριχνα στα αυτιά του Λάμπρου, γιατί πίσω στην Ελλάδα είχα Αμίγκα, που είχε γραφικά κανονικά, δηλαδή έπαιζες παιχνίδια με ανθρώπους - η σαν ανθρώπους- ), τεσπα, εκεί που έπαιζα μπλιμπλίκια λοιπόν, άκουσα την Πόντιακ να μπαίνει στο δρομάκι του σπιτιού.
Εκείνο το αμάξι είχε ένα ρελαντί να το ακούσει παρθένα και να πάθει ρήξη του υμένα της αυτομάτως....
Ψιλοχάζεψα λίγο ακόμα στον υπολογιστή και μπαπ ανοίγει η πόρτα και μπαίνει μέσα ο δικός σου, με κάτι γυαλιά ρέη μπαν μπλουζ μπράδερς, εκείνα τα πεταλουδωτά, και μια σακούλα πράματα στο χέρι.
Τι έγινε ρε; του λέω, που χάθηκες όλη μέρα.
Με κοιτάει πίσω απο το γυαλί ο Λάμπρος και κάθεται.
Ρε συ (το χαιρόμουνα στην Αμερική γιατί δεν είχαν το μ%λακα ψωμοτύρι όπως εμείς, εδώ θα λέγαμε ρε ,%λακα, εκεί ήταν τύπου ρε συ, μπράδερ (ολόκληρο, όχι μπρο, που λένε τώρα ) τεσπα, ρε συ μου λέει, πόσα λεφτά έχεις; σύνολο, όλα.
Τι ρωτάει ο μ$λάκας σκέφτηκα τώρα, όλα μου τα λεφτά ήταν χιλια οκτακόσια δολλάρια, ο πατέρας του μου τα είχε δώσει και αντίστοιχα ο δικός μου πατέρας είχε καταθέσει στην Ελλάδα το ισόποσο σε δραχμές σε ένα λογαριασμό που του είχαν δώσει.
Χιλια οκτακόσια του λέω, τι έγινε? τράκαρες το αμάξι? (τι άλλο να σκεφτώ).
Οχι ρε, άκου. Τι λέγαμε χθες;
Τι λέγαμε χθες;
Ρουτ 66?
Ε ναί, ρουτ 66 και λοιπόν;
Τώρα που θα φύγουν οι δικοί μου για το Μαϊάμι - το είχανε το χόμπι αυτό οι Μακρήδες, κάθε τέλος Αυγούστου πηγαίνανε στο Μαϊάμι, τύπου διακοπές- τώρα λοιπόν που θα φύγουν οι δικοί μου για το Μαϊάμι, εμείς θα πάμε με το αμάξι ρουτ 66.
Ναί καλά είπα εγώ και στο δρόμο θα παίξουμε και στο Λας Βέγκας να πάρουμε το ΤζακΠοτ... Τι λες μωρέ; έχεις επαφή;
Τσακ κάνει μια ο Λάμπρος, ανοίγει ένα χάρτι σαν σεντόνι και αρχίζει, εδώ είμαστε, έτσι θα κατέβουμε, εκεί θα βγούμε, τόσο απο το 66 θα κάνουμε εδώ, τόσο απο το 66 θα κάνουμε εκεί, έδειχνε με το δάχτυλο σημεία, κοίταγα εγώ με γουρλωμένα μάτια, έλεγε τα δικά του, έφτασε το δάχτυλο στο Τέξας.
ΡΕ ΕΙΣΑΙ ΠΑΛΑΒΟΣ; αυτό που λες είναι εξωφενικό, αυτές οι διαδρομές θέλουν μήνες, έχεις ρε επαφή;
ΤΕΝΕΣΗ ΡΕ ΦΙΛΕ, ΡΟΥΤ 66, ΣΜΟΚΥ ΜΑΟΥΝΤΑΙΝΣ.... ελεγε, έλεγε....
ΡΕ ΤΙ ΛΕΣ? του είπα εγώ.
Βρήκα στο χάρτη το Σικάγο και χτύπησα το δάχτυλό μου επάνω του πολλές φορές.
ΣΙΚΑΓΟ, ξεκινάει απο ΕΔΩΩΩΩΩΩ εμείς είμαστε ΕΔΩΩΩΩΩΩ και του έδειχνα το Κονέκτικατ, πρέπει να πάμε ΠΡΩΤΑΑΑ ΕΚΕΙΙΙΙΙΙ (χτύπαγα το Σικάγο) και μετά έκανα τη διαδρομή με το δάχτυλό μου, περνώντας ΕΦΤΑ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ και να φτασουμε ΕΔΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ έδειχνα την ακτή του Λος Αντζελες.
Ε καλά, δεν είναι ανάγκη να το κάνουμε και ΟΟΟΟΟΛΟ είπε αφοπλιστικά ο Λάμπρος... Πάμε ΜΟΝΟ μέχρι το Τενεσή που λέγαμε εχθες και γυρίζουμε!
ΡΕ ΠΛΑΚΑ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙΣ; ΤΟ ΤΕΝΕΣΗ ΕΙΝΑΙ ΠΡΙΝ το ΡΟΥΤ 66.
ΤΟ ΡΟΥΤ 66 Δ Ε Ν Π Ε Ρ Ν Α Ε Ι απο το Τενεσή.
Δες το χάρτη, ΕΔΩΩΩΩΩΩ Τενεσή, ΕΚΕΙΙΙΙΙΙ ρουτ 66. ΕΔΩΩΩΩΩΩΩΩΩ ΚΟΝΕΝΤΙΚΑΤ.... ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Α Σ Χ Ε Τ Ο....
(μερικές φορές ακόμα και τώρα, αναρωτιέμαι αν ξέρει που βρίσκονται οι νταλίκες του, πραγματικά)
Ο Λάμπρος κρέμασε τους ώμους του και έκατσε να κοιτάει το χάρτη.
Και δεν γίνεται να πάμε τσακ μια έτσι προς τα κάτω να πάμε στο Τενεσή; με ρώτησε και αναρωτήθηκα αν υπήρχε περίπτωση να είναι καθυστερημένος....
Ωραία, άντε και πες οτι πάμε μέχρι ένα σημείο, συμβιβάστηκα για να τον γλυκάνω, εγώ ρε, πότε θα διαβάσω;
Στο αμάξι ρε, θα κάθεσαι και θα διαβάζεις όσο τραβάει η όρεξή σου.
ΜΠΑ, είπα αυθόρμητα, και να χάσω όλη τη δράση;
ΔΗΛΑΔΗ ΘΑ ΠΑΜΕ!!!! είπε ο Λάμπρος.
Βάλε ρε μπράδερ το χάρτη κάτω να δούμε που μας βγάζει... ΡΟΥΤ 66 πάντως ξέχνα το.
Να δούμε αν μας παίρνει μέχρι το παλιο Τενεσή που έχεις φαγωθεί.
Τι θα κάνουμε ρε στο Τενεσή που θα πάμε; Ε?
Γύρισε τότε ο Λάμπρος με θολό μάτι, με κοίταξε και είπε Bristol Motor speedway και μου έδειξε μια αφίσα στο δωμάτιο με ένα Nascar Σεβρολέ
Τρέχει ο Ντέηλ Ερνχαρντ εναντίον του Ράστυ Γουάλας.
Ο μεγαλύτερος αγώνας της χρονιας στο Νασκαρ.
Τότε ήταν που άκουσα μέσα στο μυαλό μου μια φωνή σαν απο μεγάφωνο να λέει: AND THEY 'RE OFF.....
Κάτσε ρε Λάμπρο, περίμενε, δεν γίνεται έτσι, ΝΑ ΤΟ ΚΟΥΒΕΝΤΙΑΣΟΥΜΕ ΣΩΣΤΑ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ... είπα και πήρα τον χάρτη στα χέρια μου....
συνεχίζεται...
απο τη στιγμη εκείνη και μετά ειχα ψηθεί.
Ημουν έτοιμος να ζήσω το ταξίδι, αν και στα μάτια μου έμοιζε ξενέρωτο.
Οκ, καλό ήταν να δούμε απο κοντά τα τέρατα, πασίγνωση και γρήγορη πίστα το Τενεσή, οβάλ απο τις δύσκολες, ήταν και ο Ράστυ που έκανε τα πρώτα του βήματα και διεκδικούσε σθεναρά τίτλο, αλλά το υπόλοιπο κομμάτι, μπροστά στην σκέψη του Ρουτ 66, έμοιαζε ξενέρωτο.
Εμοιαζε βέβαια, γιατί η διαδρομή Κονέκτικατ, Τενεσή, δεν έχει γίνει τραγούδι, δεν έχει καμμία ιστορία και φυσικά είναι ένα σύμπλεγμα απο αυτοκινητόδρομους, όπου μπαίνεις - βγαίνεις, τελείωσες.
Οπως και νάχει όμως, τα βράδυα ανεβαίναμε στα κεραμίδια, κλέβαμε καμμια μπυρίτσα ή αν έπιανε ζέστη καβατζάραμε ένα γαλόνι πορτοκαλάδα με πάγο και κάναμε σχέδια.
Διαδρομή, ιδανικός χρόνος, οι μηδενικές πιθανότητες να οδηγήσω το τέρας, ύπνος, φαγητό, αποστάσεις, όλα στο θεωρητικό, όλα λυμένα και τακτοποιημένα στο κεφάλι μας, ένα τόλμημα που ακόμα και αμερικάνοι το θεωρούσαν δύσκολο, για εμάς ήταν "ένα τσιγάρο δρόμος"
Είχα προσπαθήσει για την εβδομάδα που έρχονταν να καλύψω όσο το δυνατόν πιό πολύ διάβασμα απο ότι θα έχανα την εβδομάδα του ταξιδιού, οπότε φυτούλιαζα απο το πρωί μέχρι το βράδυ και το βράδυ έπαιρνα αναφορά απο τον Λάμπρο, σε ένα τσεκ λίστ που είχαμε φτιάξει, σχετικά με τις προετοιμασίες της ημέρας για το ταξίδι.
Ο Λάμπρος ήταν - και είναι- μεγάλος καραπ%τσας, οπότε τον είχα βάλει σε πολύ στενό μαρκάρισμά ως προς τις προετοιμασίες, κυρίως επειδή ήξερα ότι κάποια μ$λακία θα κάνει και θα καταλήξουμε ή στη φυλακή αυτός και εγώ πίσω στην Ελλάδα αρον-άρον, ή στην καλύτερη να μας ξεκ%λιάσει κανας κωλόμπος φορτηγατζής στη μέση του πουθενά, που θα έχουμε μείνει απο λάδια, καύσιμα, νερά, λάστιχο ή οτιδήποτε άλλο.
Τον είχα βάλει τον κακομοίρη να κάνει σέρβις σε ένα τοπικό Citgo και ήμουν ήρεμος, τουλάχιστον με καθαρά λάδια, φίλτρα και έλεγχο για τις διαρροές.
Επίσης είχε αλλάξει δυό πισινά λάστιχα, τι είχε αλλάξει δηλαδή, μεταχειρισμένα είχε βάλει ξανά, αλλά με λιγότερα μίλια απο τα ρημάδια που φόραγε.
Είχαμε οργανώσει ένα ψυγειάκι με παγοκυψέλες, που είχε μέσα πέπσι, μπύρες και νερά.
Είχαμε βάλει τις παγοκυψέλες σε έναν καταψύκτη που είχαν στο σπίτι, στο υπόγειο και είπαμε να ξεκινήσουμε έτσι και μετά όταν θα ξεπαγώσουν να γεμίζουμε πάγο απο τα βενζινάδικα.
Επίσης ο Λάμπρος είχε πάρει πρωτοβουλία και είχε έρθει με δυό τεράστιες σακούλες πατατάκια, μαρς μπαρς και δεν ξέρω για ποιό λόγο με δυό πακέτα κάλτσες άσπρες αθλητικές...
Αυτό το τελευταίο ειδικά το θυμάμαι σαν τώρα, αλλά ποτέ δεν το διευκρίνησα. Θυμάμαι όμως ότι τις είχαμε μαζί μας σε όλο το ταξίδι και ειδικά προς το τέλος, απλά αλλάζαμε κάλτσες κάθε φορά που κάναμε μπάνιο και πετάγαμε τις παλιές, κάτι που ήταν πολύ βολικό γιατί και οι δύο φοράγαμε μονοφόρι κάτι κονβερς ολ σταρ, που όταν τα έβγαζες σκότωνες την πανίδα δε απόσταση πέντε μιλίων.
Με αυτά και με άλλα, ήρθε η ώρα που πήγαμε τους "γέρους" στο αεροδρόμιο, υποσχεθήκαμε ότι θα είμαστε καλά παιδιά, θα τηλεφωνούμε κάθε βράδυ στις 10.00 ακριβώς ή περίπου τέτοια ώρα εκτός και αν το ξεχνάγαμε, ότι θα βγάζουμε τα σκουπίδια και δεν θα βρωμήσει το σπίτι, ότι δεν θα κάνουμε πάρτυ με ποτά και ιδίως με ναρκωτικά και πως άν τελικά κάνουμε πάρτυ θα έχει λίγα ποτά και δεν θα ενοχλήσουμε τους γείτονες, και πως αν δεν ενοχλήσουμε τους γείτονες δεν θα βρεθούμε σε δυσάρεστη θέση και επιτέλους ΟΥΦ, πως θα παίρνω και εγώ τους δικούς μου να τους μιλάω και δεν θα κάνω τον βαρύ άντρα, ναί υπόσχομαι, γειά σας, καλά να περάσετε, στο καλό....
Μακρύ σπινιάρισμα έξω απο το αεροδρόμιο, αγώνας δρόμου μέχρι το σπίτι, ο ένας ανέλαβε τον πάνω όροφο, ο άλλος το ισόγειο, κλείσαμε αμπαρώσαμε, σφραγίσαμε και αναχωρήσαμε σε χρόνο DT και στο καπάκι επίσης ξαναγυρισαμε πίσω να πάρουμε τις παγοκυψέλες αλλά αποφασίσαμε ότι αφού θα κρατήσουν λίγο καλύτερα θα είναι να μην τις έχουμε μαζί μας και μάλλον είναι καλύτερα να γεμίσουμε πάγο απο την αρχή και να αδειάζουμε το νερό σε κάθε στάση και να βάζουμε νέο πάγο μέσα μαζί με τις προμήθειες που θα ανανεώνουμε και έτσι ξαναφύγαμε.
Για να ξαναγυρίσουμε γιατί είχαμε ξεχάσει να πάρουμε μαζί μας τον μεγάλο χάρτη, που τελικά μαλ%κίας μας ήταν γιατί πουλάγανε τέτοιους σε κάθε βενζίνάδικο και χάνουμε χρόνο και Λάμπρο είσαι μ%λακας τελικά, εγώ? Εσύ είσαι που έχεις και τσεκλιστ και δεν έχεις κάνει τιποτα σωστό τελικά και άντε να δούμε που θα βγούμε....
και τελικά ξαναφύγαμε, αλλά στο δρόμο είδαμε και μια γκομενίτσα του Λάμπρου που δεν είχε γίνει τίποτα γιατί ηταν καθολική, αλλά σταματήσαμε να της πούμε ότι τελικά φεύγουμε και τότε αυτή μας είπε πως δεν νομίζει πως αυτό που πάμε να κάνουμε είναι καλή ιδέα και εμείς της είπαμε ότι, τι ξέρει αυτή απο τέτοια, εμείς θα τα καταφέρουμε και αυτή κούνησε το κεφάλι και μας είπε - καλό δρόμο- και εμείς ξαναφύγαμε και υποσχεθήκαμε ο ένας στον άλλο, πως ΟΚ, φεύγουμε τώρα, ότι και να έχουμε αφήσει πίσω δεν γυρνάμε, ναί έτσι είναι, πάμε τώρα εμείς φύγαμε και φτάσαμε κάπου 35-40 μίλια μακρυά απο το σπίτι και λέει ο Λάμπρος τότε... μπράδερ, το στομάχι μου πονάει, ίσως φταίει που έκανα σκιπ το πρωινό χέσιμο για να πάμε τους δικούς μου στο αεροδρόμιο, I gotta go, I GOTTA GO NOW και σταμάτησε στην άκρη του δρόμου, και έφυγε βολίδα για κάτι δέντρα, όπου και εξαφανίστηκε...
Περίμενα κανα 10 λεπτο και δεν είχε έρθει ακόμα, οπότε βγήκα να λιαστώ λίγο και να χαζέψω, οπόταν και τον άκουσα να φωνάζει πίσω απο τα δέντρα.
Πήγα κοντά και ρώτησα τι έγινε και τότε μου είπε, μια απο τις λίγες φορές που είπε τη λέξη Μ%λάκα ήταν αυτή.
ΡΕ Μ%ΛΑΚΑ, ΧΑΡΤΙ ΔΕΝ ΠΗΡΑΜΕ, ΧΑΡΤΙ god dammit....
και έτσι χωρίς να σας περιγράψω λεπτομέρειες, σε εκείνη την πρώτη στάση του ταξιδιού μας, χρησιμοποιήθηκε το πρώτο ζευγάρι άσπρες βαμβακερές κάλτσες απο το πακέτο που είχε φέρει μαζί με τα άλλα πράγματα...
Συνεχίζεται
το συνολικό ταξίδι στο πήγαινε, το είχαμε υπολογίσει να κρατήσει 3 μέρες, με οδήγηση περίπου 300-350 μίλια την ημέρα.
Για τα Αμερικάνικα δεδομένα, ο μόνος κίνδυνος που διατρέχεις διανύοντας τέτοιες αποστάσεις σε αυτοκινητόδρομους, είναι να πεθάνεις απο βαρεμάρα.
Σας μιλάω για ατέλειωτες ευθείες, ελάχιστες κατηφόρες και ανηφόρες, και ειδικά με ένα αυτοκίνητο σαν το Πόντιακ, το οποίο είχε απο τότε cruise control, η υπόθεση φάνταζε να είναι παιχνιδάκι.
Πραγματικά απο τα πρώτα κιόλας μίλια, κατάλαβα ότι στην Αμερική, τα πράγματα φτιάχνονται έτσι για κάποιο λόγο.
Το τεράστιο γοτθικού ρυθμού αυτοκίνητο, με σταθερή ταχύτητα 60 μίλια, δούλευε στις 1.800 στροφές και ένοιωθες πως άνετα θα μπορούσες να έχεις φορτώσει επάνω και το άγαλμα της ελευθερίας, ή να τραβάς το μισό μανχάταν μαζί σου και να μην καταλάβει μία.
Σε αυτούς τους δρόμους, τέτοιο αυτοκίνητο πρέπει να έχεις. Μάλιστα πιστεύω ότι πρέπει να υποστηριχθεί αυτή η άποψη και απο νόμο, που να σε υποχρεώνει να κυκλοφορείς με νταβατζο-μαούνα αν πας στην Αμερική για διακοπές.
Είχαμε αράξει στην άπλα του ενιαίου μπροστινού καθίσματος, ο λεβιές ταχυτήτων ήταν στο τιμόνι και σκαλίζαμε το ραδιόφωνο, παίζοντας με τους σταθμούς.
Εκείνη την εποχή, ήταν τρομερό σουξέ οι Heart με το Alone, οι Bon Jovi με διάφορα ωραία που δεν θυμάμαι, αλλά κυρίως είχαμε λιώσει μια κασέτα που είχα φέρει μαζί μου εγώ, που περιείχε το τιριρίνι, το αγαπημένο μας τραγούδι.
Οταν πέφταμε ψυχολογικά ή όταν θέλαμε να κάνουμε ,%λακίες, η ατάκα ήταν βάλε τιριρίνι.
(ΣΗΜ. Το τιριρίνι ήταν το Final CountDown των Europe, που είχε γίνει άπαιχτο σουξέ κυρίως απο το Eurobasket εκείνου του καλοκαιριού, σχεδόν εθνικός ύμνος των Ελλήνων στην Αμερική, και το λέγαμε τιριρίνι, επειδή έτσι ξεκινάει με το συνθεσάϊζερ να κάνει αυτόν τον ήχο).
Μετά απο πολύ Brian Adams, λιγότερο Bon Jovi και απίστευτα πολύ Kenny Rogers και κάτι άλλους μπαγλαμαδερούς που ούτε έμαθα ούτε θέλω να μάθω ποιοί ήταν, ρίχναμε και ένα τιριρίνι, ανοίγαμε τα ηλεκτρικά παρακαλώ, παράθυρα να ξεντουμανιάσει το αυτοκίνητο απο τα ασταμάτητα τσιγάρα που καπνίζαμε κάναμε και τη σχετική καφρίλα με το κεφάλι έξω απο το παράθυρο να ανεμίζει το μαλί και ξανά προς τη δόξα τραβάγαμε.
Την Νέα Υόρκη, την είχαμε φάει σε DT, ετσι και αλλιώς αυτό ηταν το εύκολο μιας και κάθε Σ/Κ κατεβαίναμε για βολτα.
Εκεί που βγήκε βαρεμάρα ήταν στους Interstate μέχρι τον Εξπρές (δεν θυμάμαι ποιός ήταν ο 98 ή κάποιος τέτοιος) και εκεί το πρόγραμμα προέβλεπε στάση και ανάπαυση σε ότι χωριό, μοτέλ ή truck rest βρίσκαμε γιατί το επόμενο κομμάτι ήταν ο γίγας 81, με τα 600 μίλια του μέχρι τη Βιρτζίνια και το Τενεσή.
Εκεί σταματήσαμε να το διαπραγματευτούμε μεταξύ μας.
Ηδη είχαμε αρχίσει να βαριόμαστε.
Περιόδοι με τρελλό μπλα μπλα, σιωπές για μισάωρα, τραγούδια στο ραδιόφωνο, τραγούδια απο την κασέτα, αλλά η βαρεμάρα ήταν μεγάλη και ούτε διπλή δόση τιριρίνι δεν μπορούσε να μας ξελαμπικάρει.
Κουβεντιάσαμε να τραβήξουμε παραπάνω το ταξίδι στο πήγαινε, αλλά φοβηθήκαμε οτι θα χάναμε τους αγώνες, οπότε μείναμε στο αρχικό πλάνο μας να πάμε σφαίρα και να επιστρέψουμε στην κωλοβάρα κάνοντας και παρακάμψεις.
Είχε πιάσει σούρουπο και η απόφαση ήταν η εξής:
Να σταματήσουμε στο πρώτο truck rest, να φάμε καμμιά σαχλαμάρα και μετά να την πέσουμε στο αμάξι, ο ένας στο μπροστινό κάθισμα, ο άλλος στο πίσω, μέχρι να ξεκουραστεί ο Λάμπρος και να ξεκινήσουμε ξανά την νύχτα, όπου θα μπορούσα και εγώ να τον σκατζάρω στο τιμόνι πιό εύκολα χωρίς να φοβόμαστε το Highway Patrol και τις συνέπειες που θα είχε μια επαφή μαζί τους με εμένα οδηγό.
Συνεχίσαμε για κάποια μίλια ακόμα και βρήκαμε το πάρκινγκ.
Ηταν όπως το βλέπουμε στα έργα. Ακριβώς. Το μόνο που έλειπε ήταν οι πουτάνες που γυρίζουν τα φορτηγά, αλλά είτε δεν είχε, είτε ήταν όλες απασχολημένες.
Γεμίσαμε το αυτοκίνητο καύσιμα, μια γελοία τιμή που δεν θυμάμαι για μια απίστευτη ποσότητα βενζίνης, παρκάραμε έξω απο ένα απο τα 3 εστιατόρια, ασφαλίσαμε τα λεφτά μας διασπαρμένα σε 5 διαφορετικές τσέπες και μπήκαμε στο Dinner.
Μέσα ήταν μια κατάσταση αλαλούμ.
Τραπέζια να κοιτάνε την τζαμαρία, ένας πάγκος για παραγγελίες και πίσω η κουζίνα, κλασικές σερβιτόρες με ποδιές για παραγγελία, νταλικιέρηδες, κάτι άλλοι τύποι που έπιναν μπύρες και ένα τζουκ μποξ με τρομερά χιτ του 40 μη σου πώ και του 60 αλλά όλα κάντρυ.
Φάγαμε κάτι μπιφτέκια νομίζω, ήπιαμε κόκα κόλα και την κάναμε για το αμάξι, θυμίζοντας ο ένας στον άλλο μετά τον ύπνο να αλλάξουμε τον πάγο στο ψυγείο πριν φύγουμε.
Την πέσαμε στα καθίσματα, σκοτάδι δεν είχε, άναβαν και κάτι λάμπες νέον απο τα μαγαζιά, είχαμε και υπερένταση απο το ταξίδι, αργήσαμε να λαγοκοιμηθούμε, τελικά μας πήρε ο ύπνος.
Ξπνήσαμε πανικόβλητοι απο ένα ντουκ ντουκ σε ένα απο τα παράθυρα.
Σηκώθηκα και αμέσως τυφλώθηκα απο τον ήλιο.
Κατάλαβα ότι ήμουν μουσκεμα στον ιδρώτα, γιατί το λίγο που είχαμε αφήσει τα τζάμια ανοιχτά δεν έφτανε για σωστό εξαερισμό.
Μάγκα μου Αστυνομία είπα.
Οχι ρε γαμώτο είπε ο Λάμπρος.
Σηκωθήκαμε και διστακτικά βγήκαμε έξω απο το αμάξι.
Ούτε ψηλά τα χέρια, ούτε τίποτα.
Δεν ήταν η αστυνομία.
Ηταν η πρωινή βάρδια στο εστιατόριο, που ήθελαν να τους αδειάσουμε τη γωνία.
Ειχαμε φάει σερί μια νύχτα ύπνο και μάλλον, τώρα που το σκέφτομαι, πρέπει να είχαμε πάθει και καμμιά ψιλοασφυξία απο την ζέστη στο αμάξι και τον μηδενικό εξαερισμό.
Είμουν τόσο ζαλισμένος, το ίδο και ο Λάμπρος που δεν είχαμε διάθεση να μανουριάσουμε, στο κάτω κάτω καλό μας έκαναν οι άνθρωποι.
Ανοίξαμε τα τζάμια μέχρι τη μέση να πάρει το αμάξι αέρα, σηκώσαμε το πορτ μπαγκαζ και αλλάξαμε φανέλες και κρεμάσαμε τις παλιές στα πίσω τζάμια να στεγνώσουν και μπήκαμε πάλι στο εστιατόριο για καφέ, ΝΕΡΟ, τουαλέτα, πάγο στο ψυγείο, βούρτσιμα τα δόντια στην τουαλέτα του μαγαζιού και αναχώρηση για τον μεγάλο και μακρύ 81.
Μπήκαμε στο αμάξι και με τα τζάμια κατεβασμένα, ξεκινήσαμε με σκοπό να κάνουμε όλα τα μίλια μονορούφι και έτσι να κερδίσουμε και μια μέρα, αν τα καταφέρουμε τελικά.
Ετσι για να ανέβει το ηθικό βάλαμε και ένα τιριρίνι να παίζει στο κασετόφωνο...
H διαδρομη μέχρι το Τενεσή, πέρασε μέσα στην απόλυτη βαρεμάρα.
Ο interstate είναι ένας μακρύς, εύκολος δρόμος με ελάχιστη διαφοροποίηση απο κάθε κλασικό δρόμο της Αμερικής.
Στο αυτοκίνητο επικρατούσε ηρεμία, οι κασέτες είχαν παιχτεί και ξαναπαιχτεί, τα τσιγάρα είχαν τελειώσει εδώ και ώρα και προσπαθούσαμε να κρατήσουμε έναν σταθερό ρυθμό στην οδήγηση ώστε κάποια στιγμή να τελειώσει αυτό το μαρτύριο.
Το απόγευμα ειχε αρχίσει να ρίχνει απαλές νοτες του πορτοκαλι στο τοπίο γύρω μας και ο ήλιος είχε κατέβει αρκετά χαμηλά ώστε να είναι ενοχλητικός στα μάτια.
Είχαμε αποφασίσει πως το βράδυ, αν δεν έχουμε φτάσει σε κάποιο σημείο του Τενεσή, θα σταματήσουμε στο πρώτο rest area*για μια ώρα ύπνο και μετά καπάκι ξανά στο δρόμο.
Αποφασίσαμε να παίξουμε όλα τα παιχνίδια του ταξιδιού που ξέραμε, λές μια λέξη και ο άλλος λέει μία που να ξεκινάει απο το τελευταίο γράμα της, ένα άλλο που λες μια ταινία και πρέπει ο άλλος να βρει τρείς ηθοποιούς που έπαιξαν, αναλύσαμε όλα τα αυτοκίνητα της εποχής, κάναμε για λίγο τους ουραγούς σε μια παρέα απο Χαρλεάδες, αλλά τελικά τους προσπεράσαμε γιατί μας κοίταγαν λοξά, εγώ έκανα καθαριότητα στο αυτοκίνητο, μαζεύοντας τα σκουπίδια σε μια σακούλα και μετά καθάρισα με wet ones τα καθίσματα και μετά μείναμε σιωπηλοί και βαριεστημένοι ώσπου καταλάβαμε πως δεν έχει τίποτα το μαγικό να γυρνάς πλέον στον κεντρικό δρόμο και να ψάχνεις την περιπέτεια.
Πιάσαμε κουβέντα βλέποντας τον χάρτη.
Είχαμε περάσει ένα σωρό χωριά και μικρές πόλεις, που δεν βλέπουν καν τον αυτοκινητόδρομο.
Απλά τα είχαμε αφήσει πίσω μας, βλέποντας μονο τις εισόδους τους στην άκρη του δρόμου.
Αποφασίσαμε στην επιστροφή, όπου θα είχαμε και χρόνο, να τσεκάρουμε μερικά απο αυτά, βγαίνοντας απο τον μεγάλο δρόμο και να μείνουμε ή οχι αναλόγως του ενδιαφέροντος που θα έδειχνε η περιοχή.
Είχαμε αρχίσει πάλι ένα ηλίθιο παιχνίδι αριθμών, όταν η πρώτη ταμπέλα έδειξε πως φτάναμε.
Ηταν σαν να είχαμε φάει εναν κουβά νερό στη μούρη.
Ξυπνήσαμε αμέσως, ανασηκωθήκαμε στα καθίσματα και ανοίξαμε τα παράθυρα.
Μας χώριζαν μόλις 15 μίλια απο το Τενεσή.
Δυστυχώς όπως διαπίστωσα βλέποντας τον χάρτη, ήταν 15 μίλια, μέχρι τα σύνορα.
Η διαδρομή θα τράβαγε αρκετά ακόμα.
Ξαναπέσαμε πίσω στα καθίσματα και συνεχίσαμε το διαδρομή, με μια μικρή στάση για βενζίνη και κατούρημα.
Είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι.
Εκτός απο τον αγώνα με τα αυτοκίνητα, όλο αυτό το ταξίδι μου φαινόταν πλέον πολύ κακή ιδέα.
Εξανεμίζαμε χρήματα σε βενζίνες, χάναμε χρόνο σε ένα αυτοκίνητο, προχωράγαμε για να προχωράμε και στην τελική, εγώ, μια χαρά πέρναγα και στο σπίτι, ειδικά τώρα που δεν είχαμε μεγάλους μαζί μας και θα μπορούσα να γυρνοβολάω με μεγάλη άνεση ακόμα και στη Νέα Υόρκη αν ήθελα, ακόμα και βράδυ.
Είχα τα νεύρα μου, ειδικά επειδή στο τελευταίο γέμισμα ήθελα να καθίσουμε λίγο παραπάνω, να τεντωθούμε και να χαζέψουμε, αλλά ο χρόνος και η νύχτα, πίεζαν.
Είχα και τα νεύρα μου επειδή το ραδιόφωνο πραγματικά έπαιζε ακριβώς τα ίδια και τα ίδια ανα ώρες.
Οτι σταθμό και να έβαζες σε εκείνη την περιοχή, το δίωρο ήταν στάνταρ οτι θα γυρίσει ξανά απο την αρχή η ταινία.
Είχα και τα νεύρα μου επειδή καταλάβαινα απο κάτι μισόλογα, πως τελικά την πατρίσια, που γουστάραμε και οι δύο, ο καλός μου φίλος, μάλλον την είχε κουτουπώσει πριν απο πέντε- έξι μέρες.
Βαρέθηκα και άνοιξα το ντουλαπάκι να κάνω καθαριότητα και εκεί.
Εβγαλα έξω ολα τα χαρτιά, φυλαχτά, στυλό, τσιγάρα και αναπτήρες που είχε μέσα, τα τίναξα καλά στο παράθυρο να φύγουν σκόνες και ψίχουλα και έπιασα με το wet one να το καθαρίζω εσωτερικά.
Σχολαστικά και με αργά, κάθε γωνία, κάθε καμπύλη, ακόμα και το πίσω μέρος της κλειδαριάς ώστε να φύγει και το παραμικρό ίχνος απο βρωμιά.
Μετά βαρέθηκα ακόμα πιό πολύ και πήδηξα στο πίσω κάθισμα για να πάρω έναν ύπνο.
συνεχίζεται
Πρέπει να με πήρε βαρύς*ύπνος γιατί δεν κατάλαβα πότε σταμάτησε το αυτοκίνητο.
Ξύπνησα απο το σκούντηγμα του Λάμπρου.
- Ελα ρε τι έγινε, φτάσαμε
- Τι να φτάσουμε ρε συ, έχουμε ακόμα δρόμο. Σταματάμε όμως, δεν αντέχω άλλο, με πήρε ο ύπνος δύο φορές.
Ετσι όπως είχε ανοίξει ο Λάμπρος την πόρτα τεντώθηκα κάθετα στο κάθισμα και πήρα ανάσα για να βγώ έξω.
Σηκώθηκα και κοίταξα γύρω μου.
Είχε σκοτεινιάσει πλέον και στον ουρανό έβλεπες τα πρώτα αστέρια.
Γύρω μας η κλασική διάταξη των μοτελ του interstate.
Ενα πί απο κτήρια, οι πόρτες των δωματίων στη σειρά, δίπλα τους ένα παράθυρο, μπροστά τους τα αυτοκίνητα των ενοίκων.
Στη μέση του πί, η ταμπέλα της ρεσεψιόν με το σήμα Vacancy αναμένο και το τζάμι της να αλλάζει χρώματα ανάλογα με την ταινία που έβλεπε ο νυχτερινός υπάλληλος.
Αφήσαμε το αμάξι και μπήκαμε στη ρεσεψιόν.
Μόλις ανοίξαμε την πόρτα, απο πάνω μας χτύπησε ένα καμπανάκι.
Στο βάθος ήταν ο υπάλληλος και όπως το περίμενα έβλεπε τηλεόραση.
Πλησιάσαμε και ακουμπήσαμε στον πάγκο.
Ο τύπος ήταν ένας μεξικάνος, χοντρός με τσιγκελωτό μουστάκι. Φορούσε ένα καρώ πουκάμισο τουλάχιστον ένα νούμερο μικρότερο απο το μεγεθός του και τα κουμπιά μπροστά είχαν τσιτώσει έτοιμα να πεταχτούν, ειδικά στην κοιλιά του.
Στο στήθος του είχε ένα ταμπελάκι με το όνομά του. Ροντρίγκο.
Το ταμπελάκι στην Αεμρική, ήταν η πινελιά που έκανε τη διαφορά. Είτε σε βενζινάδικο, είτε σε ξενοδοχείο, είτε σε κατάστημα, όλοι φόραγαν ταμπελάκια.
Ισως σε μια προσπάθεια να γίνει ο υπάλληλος φιλικό πρόσωπο, ή ίσως για να ξέρεις για ποιόν πρέπει να παραπονεθείς στο αφεντικό.
Ο Ροντρίγκο σηκώθηκε απο τον πάγκο και παρατήρησα πως δεν ήταν απλά χοντρός. Ηταν τεράστιος.
Μου έριχνε τουλάχιστον δύο κεφάλια, άρα πρέπει να πέρναγε τα 2 μέτρα και η τεράστια κοιλιά του, τον κατέτασε αυτομάτως στην κατηγορία των υπέρβαρων.
Εύκολα θα έκανε καλά έναν παλαιστή σούμο.
Ζητήσαμε δωμάτιο, μας ζήτησε τα λεφτά της νύχτας προκαταβολικά, του δώσαμε και κάτι παραπάνω να μας κανονίσει καμμιά μπύρα και εξαφανίστηκε με βαριά βήματα στο πίσω μέρος για να επιστρέψει με δυό παγωμένες Bud, απο αυτές που δεν θέλουν ανοιχτήρι για να βγάλεις το καπάκι.
Πήραμε το κλειδί του δωματίου και βγήκαμε έξω.
Ο Λάμπρος πήγε προς το αμάξι για να το φέρει μπροστά στην πόρτα και εγώ περπάτησα μπροστά απο τα υπόλοιπα δωμάτια του πί, περώντας μπροστά απο τα παράθυρα των προσωρινών συγκατοίκων μας.
Ετσι όπως πέρναγα δίπλα απο τις κουρτίνες, έκλεβα λοξές ματιές απο την χαραμάδα που άφηναν, παρατηρώντας*τα δωμάτια και του ενοίκους τους.
Μερικά ήταν σκοτεινά, μερικά είχαν φως απο τηλεοράσεις, ένα δύο, είχαν την κουρτίνα ανοιχτή όπως και το παράθυρο και μέσα τους κάποιο ζευγάρι κουβέντιαζε ή άνοιγε μια βαλίτσα.
Ασυναίσθητα, άνοιξα τη μία μπύρα και έβαλα το καπάκι στην τσέπη μου.
Στάθηκα όρθιος και ήπια δυό γουλιές.
Κοίταξα τον ουρανό ξανά και περπάτησα αργά.
Που βρισκόμαστε ε; Στη μέση του πουθενά. Ενα σωρό άνθρωποι ο καθένας με τη δική του ιστορία και τη δική του πορεία. Αλλον τον κερατώνει η γυναίκα του, άλλος χρωστάει, άλλος ταξιδεύει για να πουλήσει πράματα, άλλος ταξιδεύει για να ξεφύγει.
Παράλληλα με τι δική μας ζωή, χιλιάδες, εκατομύρια άλλες ιστορίες περνάνε δίπλα μας, άλλες γρήγορα, άλλες αργά, μερικές τέμνουν τις δικές μας με καλή ή άσχημη κατάληξη, άλλες φεύγουν αδιάφορα.
Σκέφτηκα ότι όλα είναι τυχαία γεγονότα τελικά.
Ξυπνάς το πρωί, ντύνεσαι, βγαίνεις στο δρόμο και πας στη σχολή σου.
Πράλληλα μια γριά, έχει αποφασίσει να πάει για ψώνια.
Ενας*άστεγος σηκώνεται απο το πεζοδρόμιο και*κατα λάθος*πέφτει επάνω στη γριά.
Η γριά πέφτει στο δρόμο και εσύ τη χτυπάς με το αυτοκίνητό σου.
Ετσι στο άσχετο, έτσι στο τίποτα, μπορείς να διασταυρωθείς με χιλιάδες πιθανότητες. Ετσι στο τίποτα, μπορεί τελικά εσύ ο ίδιος να γίνεις ο καταλύτης που θα αλλάξει ή όχι τη ζωή κάποιου.
Με αυτές τις σκέψεις, συνέχισα να περπατάω προς το δωμάτιο.
Ο Λάμπρος είχε παρκάρει και είχε πάρει μέσα στο δωμάτιο τα σακίδια μας.
Η πόρτα ήταν ανοιχτή και μπήκα μέσα.
Ο Λάμπρος ήταν αραγμένος σε μια πανάθλια πολυρόνα και κάπνιζε.
Τσάκα, φώναξα και του πέταξα τη μπύρα.
Την άνοιξε και την καπάκωσε με το χέρι για να σταματήσει να τρέχει ο αφρός.
Πέτα ένα τσιγάρο brother, μου είπε.
Εψαξα την τσέπη στο πουκάμισό μου και ήταν άδεια.
- Ρε φίλε τελειώσανε πάλι. Λες να έχει μηχάνημα στη ρεσεψιόν;
- Αντε ρε να δεις, αν δεν έχει κοίτα μπας και μπορεί να μας βολέψει ο Γαμίνγκο.
Αυτό με τα ονόματα ήταν ένα απο τα αγαπημένα μας παιχνίδια. Αλλάζαμε τα ονόματα όλων των τύπων που βλέπαμε στο ταξίδι με κάτι που να κάνει αίσθηση και να φέρνει γέλιο. Σε αυτό βόηθαγαν τρελά και τα ταμπελάκια που φοράγανε όλοι τους.
Σε ένα βενζινάδικο μας είχε εξυπηρετήσει ο Αρτ.
Ενας αδύνατος ξερακιανός τύπος με γαμψή μύτη και πολύ ξινός.
Αυτός αυτομάτως βαφτίστηκε Φαρτ. (fart = πορδή).
Στο truck stop που είχαμε κοιμηθεί το προηγούμενο βράδυ, μια απο τις κοπέλλες που σέρβιρε καφέ είχε ταμπελάκι Μαρθα.
Επειδή όμως φόραγε κάτι γυαλιά απο ταρταρούγα και ήταν κάπως παράξενα τα αυτιά της, την είπαμε*Mάρσιαν (αρειανός).
Η πλάκα με τα ονόματα ήταν πως ο ένας το έλεγε και ο άλλος καταλάβαινε ακριβώς χωρίς ερωτήσεις.
Πάνω λοιπόν που έκανα μεταβολή για να πάω στον Γαμίνγκο, γύρισα και ρώτησα, - Γιατί Γαμίνγκο ρε φίλε; Γαμίνγκο θα λέγαμε κανα λατίνο ερωτιάρη με αλυσίδα και φανελάκι. Τούτος είναι μοσχάρι και ελεϊνός. Καλύτερα μου κάνει το Βρωμίνγκο.
Οκ, φίλε, είπε ο Λάμπρος, Γαμίνγκο Βρωμίνγκο ντος Ταμπάκος. Του δώσαμε και Ισπανική υπηκοότητα. Κάνε τα κουμάντα σου να δούμε θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων...
Γύρισα πάλι για τη ρεσεψιόν και είχα χώσει το χέρι στην αριστερή μου τσέπη σκαλίζοντας τα ψιλά μου.
Αν είχε μηχάνημα, θα τσίμπαγα όσα πακέτα άντεχαν τα ψιλά μου. Ευκαιρία να τα σουτάρω κιόλας, γιατί όλη μέρα στο κάθισμα με τόσα ψιλά στην τσέπη, ώρες ώρες στέναζε το πόδι μου απο τον όγκο.
Είχα γεμίσει μια φούχτα κέρματα όταν μπήκα στη ρεσεψιόν, που ήταν όμως άδεια.
Γύρισα το βλέμμα μου γύρω γύρω και είδα το μηχάνημα με τα τσιγάρα στο βάθος, δίπλα στο κλαστικό ψυγείο της Pepsi και πιό αριστερά το snack o matic, τίγκα στα πατατάκια, τις σοκολάτες και τα προκάτ πρέτζελ.
Πήγα στο μηχάνημα και άρχισα να το ταϊζω ψιλά και να τραβάω πακέτα.
Οση ώρα έμεινα στη ρεσεψιόν, δεν άκουσα ούτε είδα καθόλου τον Γαμίνγκο Βρωμίνγκο άρα το επώνυμο ντος Ταμπάκος δεν θα το κέρδιζε, γιατί δεν βοήθησε καθόλου στην απόκτηση των τσιγάρων.
Συνέχισα την συγκομιδή πακέτων μέχρι που τελείωσαν τα ψηλά και με τα χέρια γεμμάτα βγήκα έξω.
Μόλις έκλεισα την πόρτα και γύρισα να φύγω, ακουσα απο το βάθος θόρυβο απο αυτοκίνητο.
Στο σκοτάδι που είχε πέσει, είδα ένα αγροτικό όπως τα έλεγα εγώ, ή αλλιώς truck όπως τα έλεγαν αυτοί, ή τρόκι, όπως γούσταρε να τα λέει ο Λάμπρος.
Το τρόκι ήταν ένα Dodge D100 του 62, ένα απο τα πιό χαρακτρηριστικά τρόκια της αμερικής που το βλέπεις παντού, κυρίως επειδή ήταν πάμφθηνο όταν κυκλοφόρησε.
Παρόλο που θα το θεωρούσε κάποιος αναιμικό (είχε έναν κινητήρα Slant Six με μόλις 140 άλογα δύναμη), κυρίως επειδή το έβρισκες παντού και κυρίως επειδή μπορούσες να το πετάξεις μέσα στο καπώ ότι γούσταρες, το D100 ήταν το αγαπημένο παιδί των muscle truckers.
Το συγκεκριμένο D100, ήταν ένα φοβερό ρημάδι, σάπιο παντού, απο μπροστά έλειπε η γρίλια της μάσκας και η ανάρτησή του έτριζε όπως πλησίαζε κοντά μου.
Δεν είχα ιδιαίτερη διάθεση για επαφές, οποιουδήποτε τύπου, οπότε ξεκινησα για το δωμάτιο και άνοιξα λίγο το βήμα μου.
Το φορτηγάκι σταμάτησε στην είσοδο της ρεσεψιόν και απο μέσα βγήκε ο Βρωμίνγκο.
Ολα καλά; μου φώναξε;
Ναί ολα ΟΚ του είπα και σήκωσα το χερι μου να δεί τα τσιγάρα. Πετάχτηκα να πάρω καπνά του είπα, ολα ΟΚ.
Δεν συνεχίσαμε την κουβέντα, αυτός μπήκε μέσα και εγώ έφτασα στο δωμάτιο.
Ο Λάμπρος είχε τραβήξει την ελεϊνή πολυθρόνα κοντά στην πόρτα και είχε αράξει με τα πόδια τεντώμένα μπροστά του.
Του πέταξα ένα πακέτο, άφησα τα υπόλοιπα στο δωμάτιο και τράβηξα και εγώ τη δεύτερη πολυθρόνα κοντά στην πόρτα.
Εβγαλα τα all star που φόραγα και χάρηκα που τα πήρα μαζί μου στο ταξίδι. Με τόση ακινησία και μάγκωμα στο αυτοκίνητο δεν θα την είχα βγάλει καθαρή αν είχα επιλέξει οτιδήποτε άλλο.
Ανάψαμε τα τσιγάρα μας και καθίσαμε να φυσαμε καπνό ψηλά.
-Ρε Λάμπρο, βαρέθηκα ρε φίλε. Πολύ μαλακία ο δρόμος αυτός.
-Ναί ρε, και εγώ έχω πεθάνει, αλλά σκέψου: Κατεβαινουμε συνέχεια και ασταμάτητα. Οταν φτάσουμε, έχουμε ένα σωρό πράγματα να κάνουμε εκτός απο τον αγώνα.
Μέμφις, Νάσβιλ, Νόξβιλ. Θα πάρουμε τον 40 και απο εκεί και μετά βλέπουμε. Τα καλά ξεκινάνε αύριο.
- Το Μέμφις και ο Μισισιπής* πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση είπα. Θα πρέπει αύριο να κοιτάξω το χάρτη και να βγάλω ένα πρόγραμμα για μετά τον αγώνα, ειπα. Το καλό είναι οτι κερδίσαμε μια μέρα. Αύριο ξυπνάμε, και σε καμμιά ώρα έχουμε φτάσει. Θα έχουμε χρόνο να δούμε και τα δοκιμαστικά. Πολύ γουστάρω.
Συνέχισα να μιλάω για λίγο, μέχρι που κατάλαβα ότι ο Λάμπρος είχε κοιμηθεί στην πολυθρόνα.
Σηκώθηκα, έκλεισα την πόρτα, τον σκούντηξα να ξυπνήσει και να πάει στο κρεβάτι του και εγώ έπεσα στο δικό μου με τα ρούχα.
Ανοιξα την τηλεόραση για να χαζέψω λίγο, ενω ό άλλος παραδίπλα είχε ήδη αρχίσει να ροχαλίζει.
Αργησα να κοιμηθώ εκείνη τη νύχτα, κυρίως επειδή είχα χορτάσει ύπνο στο αυτοκίνητο. Επαιξα με τα κανάλια της τηλεόρασης, πήγα στο μπάνιο και έκανα ένα ντους, βγήκα έξω για λιγο και χάζεψα το κοιμησμένο μοτελ.
Το αμάξι του Γαμίνγκο Βρωμίνγκο ήταν ακόμα μπροστά στη ρεσεψιόν, τα υπόλοιπα παρκαρισμένα των ενοίκων μπροστά απο τις πόρτες.
Η νύχτα ήταν ζεστή.
Ο θόρυβος απο τον αυτοκινητόδρομο έφτανε στα αυτιά μου αδυνατισμένος, κάπου στο βάθος ένα τσακάλι ούρλιαξε και λίγο πιό πίσω ο Λάμπρος ροχάλιζε σαν ιποπόταμος.
Γύρισα στο κρεβάτι και σκέπαστηκα με ένα σεντόνι.
Γλάρωσα λίγο αργότερα και κοιμήθηκα βαρύς μέχρι που με ξύπνησε το φως της μέρας.
Σηκώθηκα και ένοιωσα το στόμα μου σαν τσαρούχι.
Αρπαξα απο το σακίδιο την οδοντόβουρτσα και μπήκα στο μπάνιο.
Ετριβα τα δόντια μου για αρκετή ώρα και αμέσως μετά ξυρίστηκα.
Εβαλα ένα καθαρό πουκάμισο, τύλιξα το παλιό στο σακίδιο και έριξα μια κλωτσιά στον Λάμπρο.
-Σήκω φίλε, ξημέρωσε.
Αυτός τεντώθηκε και έριξε μια κλανιά.
- Αδεφρέ, φέρε λίγο καφέ και ξεκινάμε αμέσως είπε.
Βγήκα απο το δωμάτιο και προχώρησα προς τη ρεσεψιόν.
Το Γαμινκ****ξο έλειπε.
Μπήκα μέσα και είδα την πρωινη βάρδια.
Ο σημερινός ρεσεψιονίστας ήταν ο Κλαρκ. Ενας τακτοποιημένος τύπος, με ένα φανελάκι μπλέ και μαλί χτενισμένο προς τα πίσω.
Χαιρέτησα με το κεφάλι μου και πήγα προς το γνωστό μέρος με τις μηχανές πώλησης. Μπροστά απο τη μηχανή του καφέ, έβαλα το χέρι στην τσέπη και έβγαλα τα λίγα ψιλά που είχαν μείνει απο τη χθεσινή επιδρομή στα τσιγάρα.
Μέσα στα ψιλά ήταν και το καπάκι απο την μπύρα που είχα πιεί.
Τάισα το μηχάνημα και πήρα δυό καφέδες της συμφοράς σε πλαστικά κυπελάκια.
Εβαλα ζάχαρη απο τον πάγκο που υπήρχε δίπλα και άδειασα και το καπάκι στα σκουπίδια.
Στο δρόμο προς την έξοδο ξανακοίταξα τον Κλαρκ προσπαθώντας να βρώ ένα παρατσούκλι, αλλά δεν τα κατάφερα.
Μετά, με τον καφέ σκέφτηκα.
Κάτσαμε με τον Λάμπρο να πιούμε τους καφέδες μας και αφού μαζέψαμε τα πράματά μας, μπήκαμε στο αμάξι.
Κάναμε ένα μικρό γύρο για να αφήσουμε το κλειδί στον Κλάρκ (που ακόμα δεν είχε παρατσούκλι) και μπήκα πάλι στη ρεσεψιόν.
Η ώρα ήταν 8 και αρκετοί απο τους ενοίκους ξεκίναγαν για τον προορισμό τους. Περίμενα λίγο να έρθει η σειρά μου, άφησα το κλειδί και βγήκα έξω, αποφασίζοντας πως ο Κλαρκ είναι αρκετά ασήμαντος για να έχει οποιοδήποτε παρατσούκλι. Επίσης ήταν άκυρο να τον βαφτίσω μιας και ο Λάμπρος δεν τον είχε δεί καν.
Μπήκα στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε.
Οπως μπαίναμε στον κεντρικό δρόμο, περάσαμε και το σαράβαλο του Γαμίνγκο, ο οποίος μάλλον είχε ξεκινήσει λιγο πριν τις 8 στην αλλαγή της βάρδιας για να πάει σπίτι του για ύπνο.
*
Η μία ώρα μέχρι την πίστα, πέρασε εύκολα και χωρίς τίποτα αξιοσημείωτο, εκτός απο μια κοινή απόφαση να εφοδιαστούμε με νέες κασέτες όταν και όποτε βρίσκαμε κάποιο μαγαζί στο δρόμο μας.
*
Με αυτά και με άλλα, φτάσαμε στην πόλη και στρίψαμε στην έξοδο της πίστας, που είναι στο κέντρο μιας κοιλάδας.
Κατεβαίνοντας απο ψηλά είχαμε την ευκαιρία να δούμε όλο το πανηγύρι απο μακρυά.
Στη μέση ήταν το οβάλ κατασκεύασμα με τις κερκίδες του, δίπλα του το drag strip και λίγο πιό μακρυά οι εγκαταστάσεις.
Ετσι όπως το βλέπαμε απο ψηλά ήταν σαν παιδικός αυτοκινητόδρομος επάνω σε γρασίδι.
Οσο πλησιάζαμε, ακούγαμε και τους θορύβους της προετοιμασίας.
Δυνατές μηχανές να δουλεύουν στο όριο.
Μαρσαρίσματα, μυρωδιές απο βενζίνη και λάδι έβγαιναν στον αέρα, κάποιο μεγάφωνο φώναζε τον μηχανικό της τάδε ομάδας να πάει στη θέση του και που και πού, έβλεπες και κάποιο φορτηγό ομάδας να κάνει μανούβρα.
This is it man, είπε ο Λάμπρος. The Real thing.
Παρκάραμε σε ένα τεράστιο πάρκινγκ, σχεδόν άδειο μιας και στα δοκιμαστικά και ειδικά τόσο νωρίς δεν πλακώνει κόσμος και αποφασίσαμε να επισκευθούμε όλες τις εγκαταστάσεις και να πάρουμε μυρωδιά απο όλες τις ομάδες, πράγμα εύκολο* μιας και οι Αμερικάνικες πίστες, δεν έχουν καμμία σχέση με τις Ευρωπαϊκές.
Η σχεδίασή τους είναι οβάλ και δίπλα έχουν μια μεγάλη ευθεία για Drag.
Η διαδρομή των θεατών είναι έτσι σχεδιασμένη ώστε μέχρι να πας στην κερκίδα σου, μπορείς να περάσεις μπροστά απο τα γκαραζ των ομάδων και το μόνο που σε χωρίζει απο τα αγωνιστικά είναι ένα μαντράκι με συρματόπλεγμα.
Πρωινό δεν είχαμε φάει εκτός απο τον καφέ, οπότε αγοράσαμε δυό χοτ ντοκ και δυό κουβάδες pepsi και αρχίσαμε την περιήγηση.
Στα πάντοκ, επικρατούσε ήρεμη αναταραχή. Ολοι κάτι έκαναν, αλλά σε ρυθμούς προετοιμασίας. Καμμία σχέση με τον πανικό του αγώνα.
Τα αγωνιστικά ήταν μέσα στα Box και όλοι κάτι δούλευαν επάνω τους. Που και πού, ένα απο τα αμάξια έκανε όπισθεν και έβγαινε στην πίστα.
Εκανε έναν γύρο συνήθως με χαμηλή ταχύτητα και στο τέλος της διαδρομής έμπαινε πάλι στο box.
Οι κινητήρες τους χωρίς καθόλου περιορισμούς στην εξαγωγή ή την εισαγωγή, έκαναν έναν δαιμονισμένο θόρυβο και ειδικά στο άστατο ρελαντί τους θα μπορούσες να πεις ότι μοιάζουν με ανύσηχο καιρό έτοιμο να φέρει καταιγίδα.
Ο ήλιος είχε σηκωθεί αρκετά ψηλά πλέον και η ζέστη της ασφάλτου μας ενοχλούσε στα πόδια.
Ψάχναμε μια σκιά να σταθούμε όταν είδαμε ένα Ford Thunderbird να περνάει μπροστά μας.
Ηταν κάτασπρο, είχε την οροφή κάτω και μέσα του σε άσπρα δέρματα, ήταν ο ίδιος ο Ράστυ μαζί με την γκόμενα που είχε τότε.
Ο*Ράστυ*δεν φορούσε το τραγιασκάκι του και οδηγούσε με πολύ χαμηλή ταχύτητα και η γκόμενα δίπλα φορούσε γυαλιά και καμπόικο καπελο.
Εμοιαζε με την Νταίζυ των Ντιούκς, αλλά στο ξανθό της.
Με τον Λάμπρο συνενοηθήκαμε με τα μάτια.
Ακουλουθήσαμε με τα πόδια το T-Bird μέχρι το Box της ομάδας του.
Ο Ράστυ βγήκε απο το αυτοκίνητο και οι μηχανικοί του τον υποδέχτηκαν χτυπώντας τον στην πλάτη.
Η γκόμενα απο δίπλα άνοιξε την πόρτα και έβαλε απο το αμάξι δύο απο τα τελειότερα πόδια που είχα δει ως τότε.
Απο τα*πέδιλα με τακούνι που φορουσε, μέχρι το τζην σορτσάκι της μεσολαβούσαν μερικές απο τις πιό λαχταριστές ίντσες δέρματος ικανές να στείλουν στην κόλαση ακόμα και τον πάπα.
Μόλις τα πόδια βγήκαν απο το αυτοκίνητο, ακολούθησε και το υπόλοιπο κορμί, με ένα πουκάμισο άσπρο δεμένο κόμπο στον αφαλό, ενα στήθος που θα μπρούσες να γράψεις ένα ποιήμα για πάρτη του και ένα ξανθό κεφάλι με γυαλιά ηλίου*και δυό χείλη γυαλιστερά μισάνοιχτα στο δυνατό φως της μέρας.
Σκουντάγαμε ο ένας τον άλλο και κοιτάγαμε σαν χάνοι, όταν μας πήραν πρέφα τα μαστόρια και κάτι είπαν του Ράστυ.
Αυτός γύρισε, μας κοίταξε πίσω απο τα σύρματα και πλησίασε τη γκόμενα.
Την πήρε αγκαλιά απο τον ώμο και την παρέσυρε κοντά του δίπλα στο αμάξι.
Ετσι όπως έφευγαν, είμαι σίγουρος πως αυτή κούναγε επίτηδες τον κώλο της πολύ παραπάνω απο το κανονικό της λίκνισμα.
Σπαστήκαμε με την κτητική κίνηση του Ράστυ και γυρίσαμε απο την άλλη πηγαίνοντας προς την ομάδα του Petty, που είχε ξεσκεπάσει το αμάξι που έλεγαν Firekracker.
Ηταν ένα απίστευτο όχημα, που δεν έβγαζε*καθόλου γραμμικά τη δύναμή του στο δρόμο, κυρίως γιατί ο Petty ήθελε να έχει αποθέματα στα ψηλά, ώστε να κάνει το αγαπημένο του παιχνίδι.
Να κρύβεται δηλαδή στην ουρά του αντιπάλου του και στο πρώτο λάθος να φεύγει σαν δαιμονισμένος προσπερνώντας απο την εσωτερική πλευρά.
Τo FireKracker που όλοι ονομάζαν fireF#cker είχε πάρει μπροστά και στο ρελαντί μπουρούσες να ακούσεις τους κυλίνδρους να δουλεύουν έναν προς εναν.
Ο δοκιμαστής μηχανικός μπήκε μέσα, ζήτησε απο την ομάδα να τον*κάνουν λίγο πίσω και με διάφορα μπερδέματα στην ανάφλεξη, οδήγησε σιγά μέχρι την είσοδο της πίστας.
Μπαίνοντας στην πίστα, το αυτοκίνητο βρέθηκε στο στοιχείο του.
Η πρώτη ταχύτητα στο Νάσκαρ, είναι πολύ κοντή, ίσα να τσουλήσει το αμάξι, όπως και η δεύτερη.
Η δουλειά γίνεται με την τρίτη και την τέταρτη και για αυτό το λόγο οι αγώνες έχουν και rolling start.
Με μια σκασμένη πρώτη λοιπόν και μια δευτέρα που έφερε το αυτοκίνητο στα περίπου*80 μίλια, ο δοκιμαστής, άρχισε να επιταχύνει δυνατά.
Ο ήχος που ακούστηκε ήταν ότι πιό οργασμικό υπάρχει.
Βαρύς στην αρχή με μπερδέματα, να γίνεται ουρλιαχτό στο τέλος της τρίτης και μια στριγγλιά στην τετάρτη.
Είχαμε μείνει με το στόμα ανοιχτό, ήταν η πρώτη φορά που ακούγαμε τέτοιο αυτοκίνητο να δουλεύει μόνο του στην πίστα.
Ακουγες τον ήχο του ζορίσματος όπως ανέβαινε στο εξωτερικό της στροφής και μετά με ένα ξαλάφρωμα δύναμης να κατεβαίνει προς το μέσο της ευθείας.
Κάθε πέρασμα του ήταν μια μαγική εικόνα, έτσι όπως έλαμπε στον ήλιο και έφευγε με ταχύτητα για την επόμενο στροφή.
Μείναμε εκεί να κοιτάμε σαν χαζοί, ο ήλιος έκαιγε τις μούρες μας και η άσφαλτος ζέσταινε τα all star σε σημείο βρασμού, ωσότου ο οδηγός αποφάσισε πως το αμάξι είναι ΟΚ και το ξαναγύρισε στο Box.
Φτάνοντας πάλι κοντά μας, ακούσαμε τα λάστιχα να τρίζουν όπως πλησιάζε, όπως ακούσαμε και την εξάτμιση να σκάει απο τις άκαυτες των χαμηλών στροφών.
Το αγωνιστικό μοτερ έσβησε και νοιώσαμε σαν να άδειασε το κεφάλι μας απο την ξαφνική σιωπή.
Μόλις ο οδηγός βγήκε, διάφοροι τεχνίτες πλησίασαν και άρχισαν να σκαλίζουν πράγματα, οπότε για εμάς δεν είχε πιά ενδιαφέρον το κόλπο.
Φύγαμε για τις κάτω κερκίδες, που είχαν αρχίσει να γεμίζουν απο χασομέρηδες σαν και εμάς, που έπιναν μπύρες, ή γρανίτες, έτρωγαν corn*ή hot dogs και κουβέντιαζαν μεταξύ τους.
Εκατσα σε μια δροσερή θέση και έμεινα εκεί να γουρλώνω τα μάτια μου, προσπαθώντας να τραβήξω όσο μεγάλες τζούρες απο την προετοιμασία της αυριανής ημέρας.
Ξαφνικά είχε φύγει απο πάνω μου όλη η βαρεμάρα του δρόμου, όλη η κούραση στην μέση μου και δεν με ένοιαζε ούτε η ζέστη, ούτε η μυρωδιά της αγωνιστικής βενζίνης και του λαδιού που γέμιζε τον τόπο.
Αναψα ένα τσιγάρο έκανα πίσω και τέντωσα τα πόδια μου.
Ο Λάμπρος δίπλα κοίταγε σαν μ#λάκας επίσης.
Brother, είπε, this is IT.
F%ck Yeah, είπα και εγώ*επίτηδες χρησιμοποιώντας αμερικανιά μιας και ήταν το μόνο που ταίριαζε με την περίπτωση.
F%ck Yeah, είπε και αυτός και φορεσε τα μπλουζ μπράδερς γυαλιά του και άραξε ακόμα πιό πολύ στη θέση του...
*
Συνεχίζεται
Μείναμε στις κερκίδες για αρκετή ώρα, μέχρι που έπιασε για τα καλά το μεσημέρι.
Σιγά σιγα οι ομάδες άρχισαν να αποσύρονται απο την πίστα και μάζευαν τα αυτοκίνητα στα box για τις τελικές τους επιθεωρήσεις.
Σε λίγο θα πέρναγαν οι κριτές ασφαλείας και κανονισμών για να πιστοποιήσουν πως τα αυτοκίνητα είναι ΟΚ και έτοιμα για την επόμενη μέρα.
Σηκωθήκαμε απο τα καθίσματά μας, φορέσαμε τα κασκέτα μας και αρχίσαμε να "επιθεωρούμε" και εμείς τα πάντοκ πίσω απο το συρματόπλεγμα.
Ο πρώτος μας σταθμός ήταν το Wrangler Chevy του Ντέηλ Ερνχαρτ, ένα τρομερό αυτοκίνητο με μεγάλη δύναμη ικανό να βγάλει τους 500 γύρους ενός αγώνα με μια ανάσα.
Μετά σταματήσαμε να ξαναχαζέψουμε το Kodiak του Ράστυ, που όμως το είχαν βάλει μέσα και έτσι φύγαμε για το Pontiac του Πέτυ, το οποίο και είχαμε δεί να κάνει τους γύρους προηγουμένως.
Στη διάρκεια της γύρας μας, μια μια οι πόρτες απο τα Box έκλειναν για την ημέρα και έτσι αποφασίσαμε να γυρίσουμε στο αμάξι μας.
Φτάσαμε στο πάρκινκ, μπήκαμε μέσα και νομίσαμε ότι θα πάθουμε αποπληξία.
Τόση ήταν η ζέστη που το Πόντιακ έψηνε.
Τα δέρματα τσιτσίριζαν κάτω απο τον ήλιο.
Βάλαμε μπρος το αμάξι, γυρίσαμε το αιρ κοντίσιον στο τέρμα και γυρίσαμε για τα εκδοτήρια όπου και πήραμε τα εισητήρια για την επόμενη μέρα.
Μην έχοντας τι άλλο να κάνουμε πιά στη πίστα, αποφασίσαμε να γυρίσουμε στην πόλη ώστε να βρούμε ένα μικρό φτηνό αξιοπρεπές ξενοδοχείο να πλυθούμε σαν άνθρωποι και να φάμε επιτέλους φαγητό κανονικό.
Ονειρευόμουν ένα μεγάλο μπιφτέκι, ή μια μπριζόλα με πατάτες, παρέα με μια σαλάτα απο λαχανάκια βρυξελών ή πιθανότατα μια γαβάθα μαρούλι, όταν ένοιωσα ότι το αυτοκίνητο δεν προχωράει όπως πρέπει.
Γύρισα και κοίταξα τον Λάμπρο.
Αυτός είχε σηκώσει το χέρι του πάνω απο το τιμόνι και προσπαθούσε να κάνει σκιά στο ταμπλώ του για να δεί τους δείκτες.
Shit. Overheating! είπε και έκανε αμέσως δεξιά.
Σταματήσαμε σε ένα δρόμο με αρκετή κίνηση και έριξα και εγώ με τη σειρά μου μια ματιά στους δείκτες της θερμοκρασίας.
Ηταν όχι απλά στο κόκκινο, το είχαν ξεπεράσει κιόλας.
Μάλλον το αιρ κοντίσιον, η κίνηση της πόλης και το ταξίδι είχαν εξαντλήσει κάποια τρόμπα ή κάποιο κολάρο του συστήματος ψύξης.
Damn, είπε ο Λάμπρος.
Τράβηξε το μοχλό του καπώ και βγήκε έξω.
Ακολούθησα και σηκώσαμε μαζί το τεράστιο καπω.
Απο κάτω το ψυγείο έβραζε τόσο πολύ ώστε έβγαζε ατμούς απο τη βαλβίδα.
Τώρα την κάτσαμε σκέφτηκα.
Μείναμε εκεί για λίγο και σκεφτόμαστε έναν τρόπο να ανοίξουμε το κύκλωμα, αλλά φοβόμαστε μήπως μας κάψει το καυτό νερό απο το ψυγείο.
Περιμέναμε λίγο ακόμα, ώπου η "χύτρα" σταμάτησε να βράζει και με τη βοήθεια ενός ακόμα ζευγαριού άσπρες κάλτσες φορεμένες στο χέρι μου, άνοιξα την τάπα.
Καυτός ατμός πετάχτηκε προς τα πάνω και ενστικτωδώς έκανα πίσω.
Τη στιγμή εκείνη σταμάτησε πίσω μας και σε απόσταση ένα τοπικό περιπολικό.
Ο οδηγός του βγήκε έξω και μας πλησίασε.
What's the problem boys? μας ρώτησε με την τυπική αργόσυρτη προφορά του.
Εξηγήσαμε πως έχουμε θέμα με την ψύξη μας και αφού κοίταξε τα χαρτιά μας και τις άδειες του αυτοκινήτου, προσφέρθηκε να φωνάξει βοήθεια απο τον ασύρματο.
Μετά απο μια μίνι σύσκεψη, αποφασίσαμε να τον ρωτήσουμε αν ξέρει κάποιο καλό γκαραζ για να πάμε, μιας και το αμάξι έπρεπε να επισκευαστεί ώστε να αντέξει το ταξίδι της επιστροφής.
Θα ήταν εξ άλλου παράλογο να κάνουμε τόσα χιλιόμετρα προς τα πίσω με πρόβλημα στο ψυγείο.
Ο αστυνομικός μας έδωσε οδηγίες και αφού αδειάσαμε δύο μπουκάλια με νερό στο κύκλωμα, βάλαμε μπρος για το συνεργείο.
Επρεπε πάση θυσία το αμάξι να φτιαχτεί σήμερα.
Αύριο ήταν ο αγώνας, η πόλη πρακτικά θα ήταν άδεια απο μηχανικούς και η επόμενη μέρα ήταν Κυριακή, οπότε μάλλον θα χάναμε πολύ χρόνο αν δεν βιαζόμαστε.
Το αυτοκίνητο προχωρούσε και ανέβαζε πάλι θερμοκρασία.
Με αγωνία κοιτάγαμε τον δείκτη που προχώραγε προς το κόκκινο ξανά.
Πριν όμως αρχίσει πάλι να βράζει, ευτυχώς φτάσαμε στον μηχανικό.
Ο τύπος, ήταν τσακάλι. Μόλις είδε το αυτοκίνητο, κατάλαβε και το πρόβλημα.
Χτύπησε τη βαλβίδα του θερμοστάτη με μια σφυράκλα και μας είπε πως είμαστε ΟΚ.
Του εξηγήσαμε πως καλό θα ήταν να την αλλάξουμε μιας και έχουμε μεγάλο ταξίδι μπροστά μας.
Συμφώνησε και μας είπε να αφήσουμε το αμάξι και να γυρίσουμε σε μισή ώρα.
Εμείς μην έχοντας που να πάμε, αποφασίσουμε να καθήσουμε και να τον περιμένουμε, πρώτα να τελειώσει κάτι που μαστόρευε σε ένα Camaro και μετά να πιάσει το δικό μας.
Οσο είμαστε στο συνεργείο, πιάσαμε κουβέντα για τον αγώνα.
Ο τύπος, ήταν μεγάλος φαν του Πέτυ, όπως και όλοι οι μηχανικοί της περιοχής, κυρίως γιατί ο Πέτυ μπορεί να μην ήταν ο καλύτερος οδηγός, αλλά είχε το καλύτερο αμάξι. Έλεγαν μάλιστα πως το Κράκερ στα χέρια του Ερνχαρτ μπορεί να έβγαζε και 501 γύρους (αμερικάνικη πλάκα) στον αγώνα.
Με αυτά και με άλλα, το Πόντιακ φτιάχτηκε και εμείς φύγαμε για να βρούμε ένα μπριζολάδικο πρώτα και ένα ξενοδοχείο ύστερα.
Η υπόλοιπη μέρα κύλισε αδιάφορα, με καλό φαϊ, ένα ωραίο δωμάτιο με καθαρές αφράτες πετσέτες και επιτέλους αρκετή ποσότητα καφέ στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου.
Μια απλή βόλτα το βράδυ και νωρίς για ύπνο, για τον αγώνα της επόμενης, η οποία επόμενη ήταν μέρα γιαρτής.
*
Η μέρα του Αγώνα.
Φτάσαμε νωρίς στην πίστα για να παρκάρουμε κοντά - χωρίς κανένα πρόβλημα με το αμάξι- και πιάσαμε στασίδι πριν πλακώσει ο κόσμος.
Οσο πέρναγε η ώρα ένα πολύχρωμο πλήθος γέμιζε τις κερκίδες και διάφοροι πωλητές μας πλεύριζαν για να πουλήσουν απο μπλουζάκια μέχρι χοτ ντογκ και καπέλα.
Γύρω μας είχαν έρθει οικογένειες, μοναχικοί άνθρωποι, άντρες με τις γυναίκες τους, ένας συρφετός απο κόσμο, όλοι πορωμένοι με τους αγώνες.
Σιγά σιγά τα αυτοκίνητα έβγαιναν απο τα box και κάθε φορά που ένα απο αυτά έπαιρνε μπροστά, το πλήθος ξεσπούσε σε αλαλαγμούς.
Η μέρα προχώρησε και τα μεγάφωνα ανακοινωσαν την είσοδο στην πίστα.
Ενα ένα τα θηρία μπήκαν στο οβάλ και άρχισαν το γύρο της προθέρμανσης.
Ο κάθε ένας πήρε θέση ανάλογά με την κατάταξή του και άρχισαν να γυρίζουν αργά στην αρχή και πιό γρήγορα ύστερα τους πρώτους δοκιμαστικούς γύρους.
Τα χρώματα της Κοντιακ, της Μότορκραφτ, της Ράγκλερ και το θωρυβώδες STP του Πέτυ, είχαν γεμίσει την πίστα.
Μέχρι που τα μεγάφωνα ανακοίνωσαν την έναρξη.
AND THEY'RE OFF....
Ο Ερνχαρτ με το Σέβυ ξεχύθηκε μπροστά και σκαρφάλωσε στην πρώτη στροφή.
Απο πίσω γινόταν μάχη του Ράστυ με τον Λαμποντε και κάπου στο βάθος το Κράκερ του Πέτυ, καθάριζε αντιπάλους με τη γνωστή του τακτική, μούρη-κώλο-γκάζι- και άντε γειά...
Οι πρώτοι γύροι έγιναν σε πραγματικό πανζουρλισμό, η συνέχεια ήταν συναρπαστική με αρκετά προσπεράσματα και πολλά σπρωξίματα.
Για όλο το διάστημα σηκωνώμαστε στην κερκίδα κάθε φορά που κάποιος πέρναγε, ουρλίαζαμε όταν γινόταν μαρκάρισμα και χοροπηδάγαμε όταν οι τρεις "μεγάλοι" πηγαιναν πλάι-πλάι.
Απο τους 500 γύρους, ο Ερνχαρτ είχε την πρωτιά στους 415, ο Ράστυ Γουάλας σε έναν, ο Λαμποντε σε 56 και ο Πέτυ σε 2.
Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι εκτός απο το ξεκάθαρο προβάδισμα του Ερνχαρτ, οι υπόλοιποι πρώτοι σφάζονταν.
Ειδικά στις τελευταίες θέσεις όπου κανένας πλέον δεν μπορούσε να βγάλει συμπέρασμα του τι γινεται.
Η κόλαση όμως έγινε στους 2 τελευταίους γύρους, όπου το STP του Πέτυ είχε κολήσει πίσω απο τους Γουάλας και Ερνχαρτ και περίμενε την ευκαιρία να τους ξετρυπήσει.
Τότε σε μια τιτάνια προσπάθεια και πραγματικά απο το πουθενά, πλάι πλάι κατέβηκαν απο την στροφή το Φορντ του Ραντ και το Σεβυ του Λαμποντε, τα οποία με τη φόρα που είχαν στήθηκαν πίσω απο το Κράκερ που τους έκανε ρεύμα στον αέρα.
Λιγο πριν τον τελευταίο γύρο, τα δύο αυτοκίνητα αυτά, άνοιξαν ταυτόχρονα την τροχιά τους και κόλησαν στις ουρές των Γουάλας και Ερνχαρτ, κλέβοντας τον άερα απο κράκερ του Πέτυ και έτσι έκαναν το 3 και 4 της κατάταξης ρίχνοντάς τον στο 5.
Ο Πέτυ κόλησε στην ουρά του Λαμπόντε και άρχισε το ψηστήρι.
Αμέσως ο Λαμπόντε κόλησε στον Ράντ και όλοι μαζί έκλεψαν αέρα απο τον Ερνχαρτ και τον Γουάλας που ήταν πλάι πλάι μπροστά τους.
Πριν την καρώ σημαία η κατάταξη ήταν ερνχαρτ, γουάλας δίπλα δίπλα και απο πίσω τους Ραντ Λαμπόντε και Πέτυ.
Ετσι και τελείωσε ο αγώνας, μέσα σε ιαχές και φωνές.
Ηταν μια καταπλητική εμπειρία, που μόνο απο κοντά την καταλαβαίνεις.
Είχαμε ξεφύγει εντελώς.
Είχαμε σηκωθεί όρθιοι και ουρλίαζαμε YESSSSSSSSSSSSSSSSSS YESSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSS και χοροπηδούσαμε μαζί με τους υπόλοιπους θεατές της κερκίδας.
Πραγματικά χορτάσαμε θέαμα εκείνη τη μέρα.
Ακόμα και όταν τα αυτοκίνητα σταμάτησαν , όταν έγινε ο γύρος του θριάμβου, όταν άνοιξαν τη σαμπάνια και ο κόσμος άρχισε να φεύγει, η αδρεναλίνη ήταν ακόμα μέσα μας και μας έδινε ενέργεια, με τη θέα και μόνο ενός τέτοιου αγώνα.
Τόση ήταν η μανία μας να μη χάσουμε ούτε λεπτό, που δεν είχαμε πιει καν νερό την τελευταία μισή ώρα κάτω απο τον ήλιο, κάτι που κάναμε αμέσως μόλις καταλάβαμε πως είμαστε στα όρια της αφυδάτωσης.
*
Σιγά σιγά ο ήλιος άρχισε να κατεβαίνει και αποφασίσαμε να την κάνουμε και εμείς απο την πίστα.
Φτάσαμε λοιπόν στο αμάξι και κάτσαμε επάνω στο καπώ.
Λοιπόν, ρώτησα το Λάμπρο. - Where to?
Πάμε και βλέπουμε είπε ο Λάμπρος, πάμε και βλέπουμε, είπα και εγώ και μπήκαμε στο Πόντιακ.
Πριν φύγουμε όμως να πάρουμε καμμιά κασέτα ρε, έχει κολήσει το μυαλό μου απο το τιριρίνι πλέον.
Οκι Ντόκι είπε ο Λάμπρος και έκανε ένα μικρό παντηλίκι στο γκαραζ της πίστας...
Κατεβάσαμε τα παράθυρα, φορέσαμε τα γυαλιά μας και την κάναμε για το - όπου νάναι- της επιστροφής.
*
Συνεχίζεται
Φύγαμε απο την πίστα με ανάμεικτα συναισθήματα.
Ο πρώτος στόχος του ταξιδιού είχε εκπληρωθεί.
Ο χρόνος τελικά ηταν με το μέρος μας, όπως επίσης και η τύχη.
Σε ένα τόσο μεγάλο ταξίδι, με ένα τόσο παλιό αυτοκίνητο, με τόση ασχετοσύνη που είχαμε στο κεφάλι μας, σίγουρα η τύχη μας είχε βοηθήσει όχι μόνο να φτάσουμε, αλλά και να επιβιώσουμε απο όλες τις βλακείες που κάναμε στη διαδρομή.
Φορέσαμε τα γυαλιά μας και ρίξαμε μια κασέτα στο στερεοφωνικό.
Λοιπόν είπα, τελευταία φορά που την ακούμε, ΟΚ?
Ο Λάμπρος συμφώνησε κουνώντας το κεφάλι του και έστριψε προς την έξοδο με προορισμό τον αυτοκινητόδρομο.
Λίγο πριν τη διασταύρωση ήρθε η ώρα της απόφασης.
Κοιμόμαστε πάλι σε μοτέλ και αρχίζουμε την επιστροφή ή κάνουμε την υπέρβαση και κατεβαίνουμε στο Μέμφις;
Ο χάρτης ξαναβγήκε στο ταμπλώ και μετά απο μια σύντομη σύσκεψη ο νέος προορισμός αποφασίστηκε.
Μέμφις λοιπόν. Home of The King, House of Cotton.
Βγήκαμε στο δρόμο με τρελή διάθεση. Ο Λάμπρος πάταγε το γκάζι απότομα και το Πόντιακ στην κυριολεξία σηκωνόταν όρθιο. Ανοίξαμε τα παράθυρα και μας έπνιξαν οι μυρωδιές του Νότου.
Ανάλογα με τον αέρα, η καμπίνα γέμιζε από το γλυκό άρωμα του καλαμποκιού, την ξερή αύρα από το χορτάρι και αρκετές φορές τη μπόχα της ξεραμένης κοπριάς.
Ο ήλιος άρχισε να πέφτει προς την δύση και τα απέραντα χωράφια σκεπάστηκαν από ένα πορτοκαλί πέπλο ζέστης.
Είχαμε ανοίξει πλέον και τα τέσσερα παράθυρα και ο ζεστός αέρας μας χτύπαγε στο πρόσωπο.
Ένοιωθα απόλυτα χαλαρός και έτοιμος για αμέτρητα χιλιόμετρα, τόσο που πρότεινα να φύγουμε σερί για το Μέμφις, ακολουθώντας τη γνωστή μας τακτική, όπου νυστάξουμε την πέφτουμε.
Ο Λάμπρος συμφώνησε και συνεχίσαμε μέχρι που άρχισε να πέφτει το σκοτάδι.
Λίγο πριν ανάψουμε τα φώτα, επάνω στις τελευταίες ακτίνες του ήλιου, παρατήρησα πως η κίνηση είχε αραιώσει αρκετά και πως τα αυτοκίνητα γύρω μας ήταν διαφορετικά από ότι τα είχαμε συνηθίσει.
Μεγάλα αγροτικά με ψηλές ρόδες, διπλακάμπινα με τεράστιες καρότσες, παλιά Ντοτζ και που και που κάποια Κάντιλακ η Πλύμουθ από την εποχή των δεινοσαύρων, μας πλησίαζαν και χάνονταν στο βάθος του δρόμου.
Είχαμε μπεί για τα καλά στον Νότο.
Το βράδυ έπεσε και παράλληλα ο δρόμος άρχισε να γίνεται πιο στενός και λιγότερο φωτισμένος.
Δυό ώρες αργότερα οδηγούσαμε σε άδειες λωρίδες. Καμία σχέση με τον πανζουρλισμό των μεγάλων αρτηριών που είχαμε ταξιδέψει μέχρι τώρα.
Διασταυρωθήκαμε με ελάχιστα αυτοκίνητα και προσπεράσαμε ακόμα πιο λίγα.
Το ντεπόζιτο φλέρταρε με τα πρώτα του τέταρτα και παράλληλα μας είχε ζορίσει λίγο το κρύο.
Παρόλο που κατεβαίναμε νότια, η νύχτα ήταν πιο ψυχρή, μάλλον από τα τεράστια χωράφια και τα ποτάμια που πέρναγαν μέσα τους.
Ο Μισισιπής και οι παραπόταμοί του, έφτιαχναν ένα μικροκλίμα εντελώς διαφορετικό εκεί κάτω.
Το παράξενο σε αυτή τη διαδρομή ήταν πως τα truck stops ήταν ελάχιστα και μέχρι τώρα δεν είχαμε βρει ούτε ένα μοτελ στο δρόμο.
Πρέπει να ήταν γύρω στη 1 το βράδυ ή και αργότερα όταν η βενζίνη κατέβηκε στο κόκκινο, οπότε αποφασίσαμε πως έστω και με παράκαμψη, έπρεπε να βρούμε κάπου να γεμίσουμε.
Πέρασε μάλλον μισή ώρα ακόμα αλλά μιας και ο δρόμος ήταν σχετικά άδειος είχαμε κάνει αρκετά μίλια για τοσο μικρό διάστημα, όταν η βελόνα έφτασε στο εντελώς άδειο, αλλά αυτό δεν μας ενδιέφερε πλέον.
Δίπλα μας, σιωπηλός, αγέρωχος, γεμάτος ιστορίες και μνήμες κυλούσε ο Μισισιπής.
Κάναμε στην άκρη και σβήσαμε τη μηχανή.
Βγήκαμε από το αυτοκίνητο και πηδήξαμε τη μπαριέρα σχεδόν τρέχοντας προς την όχθη του.
Φτάσαμε στην λασπωμένη του κοίτη και κοιτάξαμε προς τα κάτω.
Ο ποταμός κατέβαινε σκοτεινός ανάμεσα στα δέντρα και στο βάθος, έλαμπε ολοζώντανο το Μέμφις.
Ανάψαμε από ένα τσιγάρο και μείναμε λίγο εκεί κοιτώντας το θέαμα.
Μεγάλε, είπα, this is it.
Τεντωθήκαμε, πετάξαμε τις γόπες στο ποτάμι και μπήκαμε στο αυτοκίνητο.
Σε λιγότερο από είκοσι λεπτά είχαμε φουλάρει βενζίνη και γυρνάγαμε στους φαρδιούς δρόμους της θρυλικής πόλης.
Αποφασίσαμε να κάνουμε δυο περάσματα, ένα κάθετο και ένα οριζόντιο, ώστε να τσεκάρουμε τα σημεία που μας ενδιέφεραν.
Μετά από τη βόλτα, τσιμπήσαμε δυό χοτ ντογκ από το δρόμο και μαζί με δυό κουτάκια dr. Pepper, αράξαμε στο καπώ της Πόντιακ και κόβαμε κίνηση.
Ο νότος στο μεγαλείο του.
Ακόμα και αρκετές ώρες μετά τα μεσάνυχτα, η πόλη ήταν φωτισμένη, αυτοκίνητα και φορτηγάκια ανεβοκατέβαιναν τους δρόμους και στα πεζοδρόμια, ένα μείγμα από λευκούς και μαύρους έφτιαχναν ένα πλήθος που θύμιζε μεσημεριανό διάλλειμα.
Ξαναμπήκαμε στο αυτοκίνητο και παρκάραμε έξω από ένα bed and breakfast.
Ο νυχτερινός υπάλληλος, χωρίς ταμπελάκι στο πουκάμισο, μας υποδέχθηκε.
Ψηλός, μακρυμάλλης με καρώ πουκάμισο και γενάκι, μιλούσε με μια προφορά που μας έφερνε γέλια.
Καβατζώσαμε δυό μπύρες και ανεβήκαμε σε ένα δίκλινο που θα νόμιζε κανείς πως βγήκε από τον εμφύλιο.
Ο Λάμπρος έπεσε ξερός με τα ρούχα ενώ εγώ άνοιξα το παράθυρο, συρτό προς τα πάνω και ήπια τις μπύρες με την ησυχία μου χαζέυοντας το δρόμο.
Λίγο αργότερα την έπεσα και εγώ με τα ρούχα.
Το επόμενο πρωί ξυπνήσαμε από τη ζέστη.
Μετά από ένα μισάωρο στη ντουζιέρα και μια πεντακάθαρη αλλαξιά ρούχα, κατεβήκαμε για το πρωϊνό που είχε τελειώσει.
Δεν χαλαστήκαμε καθόλου.
Βγήκαμε με τα σακίδια στο δρόμο και βάλαμε πλώρη για το πρώτο πλυντήριο που βρέθηκε τρεις γωνίες μετά.
Βάλαμε σε ένα μηχάνημα τα τζην παντελόνια και τα μπουφαν μας, σε ένα άλλο όλα πακέτο τα εσώρουχα, κάλτσες και πουκάμισα και φύγαμε για καφέ.
Ηπιαμε ένα ωραίο βραστό καφεδάκι σε ένα γωνιακό μαγαζί και χτυπήσαμε από δύο pancakes ο καθένας μας.
Ανεφοδιαστήκαμε με τσιγάρα και έτσι όπως γυρίζαμε στο πλυντήριο, περάσαμε μπροστά από μια βιτρίνα με μπότες.
Ένα μαγαζί ολόκληρο, γεμάτο μπότες.
Μαύρες, καφέ, με τακούνι, με σπηρούνια, με ραφές, χαμός.
Ταυτόχρονα και χωρίς να το κουβεντιάσουμε σπρώξαμε την πόρτα.
Είκοσι λεπτά αργότερα, βγήκαμε πάλι έξω έχοντας τα all star σε σακούλες, ενώ στα πόδια μας φοράγαμε, ένα ζευγάρι καφέ τριμμένο δέρμα με λοξό τακούνι και ραφή στο πάνω μέρος εγώ και ένα ζευγάρι μαύρες με κρίκο στον αστράγαλο και ίσιο τακούνι ο Λάμπρος.
Μάγκα μου, είπα, αυτό είναι πατούμενο.
Yeeeeeehaaaaa φώναξε ο Λάμπρος και σκάσαμε στα γέλια.
Με τις νέες μας μπότες και την ντόπια προφορά μας, γυρίσαμε να μαζέψουμε τα στεγνά ρούχα μας από το Laundromat και επιστρέψαμε στο αμάξι.
Ρίξαμε τα σακίδια στο πορτ μπαγκαζ και φύγαμε για την κύρια μας αποστολή.
Graceland home of the King και Gibson Factory home of sound.
Τελικά όπως έδειξε το Μεμφις ήταν το Home of everything.
Ξεκινήσαμε για την Graceland, αρκετά προβληματισμένοι.
Μέχρι τότε, τον Ελβις τον ξέραμε και τον ακούγαμε στα ραδιόφωνα, όποτε και εάν έπαιζαν κάποιο τραγούδι του. Είχαμε δεί και κάποιες ταινίες του, όπου έκανε το παληκάρι και τραγούδαγε όμορφα.
Όμως για εμάς ήταν ένας αντιφατικός ήρωας, καθώς η δική μας γενιά είχε προλάβει την παρακμή του και την σκοτεινή του πλευρά.
Από τη μία είχαμε τους αντιρρησίες του Βιετνάμ και τη ροκ κατάσταση, τον προβληματισμό στον στίχο και την πανκ σκηνή της Αγγλίας και από την άλλη τις μπαλάντες για την αγάπη και τα χωρίς νόημα για εμάς τραγούδια του Ελβις.
Κάποιες φορές μάλιστα, είχαμε αναρωτηθεί τι του έβρισκε ο κόσμος και τον συμπαθούσε.
Μια καρικατούρα με καμπάνα παντελόνι, φουλάρι και λαχούρια στο σακάκι, αλυσίδα χοντρή στο λαιμό.
Σήμερα το ίδιο αναρωτιέμαι για τους ράπερ και το bling bling παρουσιαστικό τους.
Φτάσαμε στη Graceland και μπήκαμε μέσα μουδιασμένοι.
Ολη η έπαυλη μου φάνταζε εντελώς κιτς. (Τότε δεν το λέγαμε κιτς βέβαια, το λέγαμε «βλάχικο»).
Διάφορα δωμάτια με κεντρικό θέμα, όπως μια ζούγκλα, ένα καθιστικό στυλ βικτωριανό παλάτι, μια κουζίνα εντλώς Pop art, όλα έδειχναν ένα γούστο λίγο επαρχιώτικο και λίγο βάρβαρο.
Το ίδιο είχα να πώ και για τα αυτοκίνητα του Βασιλιά, που ήταν παραταγμένα δίπλα. Μια ροζ κάντιλακ, ένα τεράστιο στέησιον, όπως επίσης και για τα περίφημα αεροπλάνα του (τότε ήταν μόνο το ένα παρκαρισμένο εκεί).
Όλα έδειχναν έναν βλάχο, που έκανε λεφτά και τα σπατάλησε με τέτοιο τρόπο ώστε να δείξει πως «τα έχει».
Είχα απογοητευτεί από ότι έβλεπα, μέχρι που βρεθήκαμε στον πραγματικό κόσμο του Ελβις.
Το δωμάτιο που λέγεται tv Lounge ήταν το πρώτο δωμάτιο που μου κίνησε το ενδιαφέρον. Το δεύτερο ηταν το «δικό» του καθιστικό.
Το TV Lounge, είναι ίσως το μοναδικό –αντρικό- δωμάτιο του σπιτιού, απλό και όμορφο με χρώματα καθόλου ενοχλητικά και άνετους καναπέδες. Όπως θα το έφτιαχνα και εγώ στο σπίτι μου.
Το ίδιο και η κρεβατοκάμαρα του. Η δική του κρεβατοκάμαρα.
Έδειχνε ένα ήρεμο μέρος, απλό και μπορούσα να κατανοήσω τις φόρμες που έβλεπα, σε αντίθεση με το υπόλοιπο σπίτι που ήταν γεμάτο παλαβά χρώματα, γούνες, πέτρες, πορσελάνες και ένα σωρό τσουμπλέκια.
Για πρώτη φορά κοίταξα τον οδηγό που είχα πάρει στην είσοδο και είδα πως όλο το σπίτι, το είχαν διακοσμήσει οι γκόμενες και οι γυναίκες του Ελβις.
Ξεκάθαρα, όλες τους είχαν χάλια γούστο.
Αυτό όμως που μου έμεινε, ή που θέλω να πιστεύω είναι πως τα δικά του δωμάτια, τα είχε διαλέξει ο ίδιος.
Με ανάμεικτα συναισθήματα, ψωνίσαμε από την είσοδο ένα 6pack με κασέτες του, που ξεκίναγαν από τα πρώτα του τραγούδια και έφταναν μέχρι το 75-76 που απλά έκανε επαναλήψεις.
Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και συνεχίσαμε το tour μας, για το εργοστάσιο της Gibson, ακούγοντας μια από τις 6 κασετες.
Ξαφνικά, το τιριρίνι, οι black Sabbath και οι διάφοροι «ροκάδες» που ακούγαμε ως τότε, φάνηκαν σαν να μην κολλάνε στο περιβάλλον.
Ακούγοντας το always on my mind και παρατηρώντας τον κόσμο από το παράθυρο δεν νομίζω ότι τίποτα άλλο θα ταίριαζε στο μυαλό μου εκείνη την ώρα.
Αυτό συνεχίστηκε και με το are you lonesome tonight, που μου ξύπνησε μια διάθεση ηρεμίας και χαλάρωσης.
Με αυτά και με άλλα φτάσαμε στο Gibson Factory, όπου και πραγματικά χάσαμε την μπάλα.
Εκεί όχι μόνο είδαμε πραγματικούς τεχνίτες να φτιάχνουν στο χέρι τις διάσημες κιθάρες αλλά είχαμε και την ευκαιρία να ακούσουμε και τρομερούς βιρτουόζους να παίζουν – να κρασάρουν- που λένε τις κιθάρες αυτές στο play room, ώστε να πάρουν το πιστοποιητικό τους και να φύγουν για πώληση.
Μέχρι τότε νομίζαμε ότι καλή κιθάρα παίζει όποιος ανεβαίνει στην σκηνή και κάνει μπρουταλιές ρίχνοντας σόλα.
Εκεί ανακαλύψαμε ότι πραγματική κιθάρα παίζει όποιος με μία χορδή και ένα πάτημα βγάζει έξι ήχους.
Πραγματικά χαζέψαμε με ότι βλέπαμε και εγώ πέρασα δέκα λεπτά μπροστά από μια ακουστική που κόστιζε όμως όσο το ταξίδι μας και ίσως μαζί και το αμάξι με τις βενζίνες του.
Προχωρήσαμε προς την έξοδο και εκεί εφοδιαστήκαμε με νέες κασέτες, αυτή τη φορά με ονόματα όπως BB King, Screamin Jay, Chuck Berry και φυσικά Les Paul.
Εκεί μάλλον πρέπει να άλλαξαν και τα μουσικά μου γούστα, καθώς όλα αυτά μαζί με τον Ελβις τα ακούγαμε σε όλο το δρόμο, όπως και στο ταξίδι της επιστροφής.
Κάπου εκεί ήταν που έκλεισε ο κύκλος του τιριρινι και της περιγραφής των κομματιών ως – εκείνο που έχει το 5λεπτο σόλο – ή εκείνο που στο τέλος –σπάει την κιθάρα- και όλα απέκτησαν όνομα όπως επίσης και υποκατηγορία.
Εκεί μάλλον μπήκα και εγώ στην καλή πλευρά της μουσικής.
Κάτι σαν τον Ελβις και το δωμάτιο της τηλεόρασης ένα πράγμα.
Βγήκα από το φανταιζί σαλόνι και έμεινα μόνιμα στο Tv Lounge.
Καλή φάση.
Η υπόλοιπη μέρα, πέρασε με καλό φαγητό, την αγορά ενός παραδοσιακού ζιπο αναπτήρα που έχω ακόμα και σήμερα και με αρκετό ήλιο και διάθεση περιπλάνησης στο μεγάλο ποτάμι, τους δρόμους της πόλης και τα διάφορα μικρά ή μεγάλα μαγαζιά που πουλούσαν από σουβενίρ μέχρι βιβλία.
Σε αντίθεση με την Νέα Υόρκη ή το Κονεκτικατ, το Μέμφις ήταν μια χαλαρή πόλη, με χαλαρούς ανθρώπους, πολύ μουσική παντού και ένα μεγάλο ποτάμι να περνάει ανάμεσά της παρασέρνοντας θαρρείς όλα τα παράξενα του κόσμου και παίρνοντάς τα στο πουθενά, αφήνοντας πίσω μόνο ηρεμία.
Το βράδυ ήρθε και η απόφαση ήταν χαραγμένη στο μυαλό μας από νωρίς.
Θα ακούγαμε μουσικές μέχρι όσο αντέξουμε.
Παρκάραμε το αμάξι ξανά στο ξενοδοχείο και κατεβήκαμε στο κέντρο με τα πόδια.
Ευκαιρία να χαλαρώσουν και οι μπότες σκέφτηκα.
Στο downtown περάσαμε τουλάχιστον 5 ώρες, γυρίζοντας από μπαράκι σε μπαράκι και ακούγαμε διάφορους τύπους να ξεσκίζουν στην κυριολεξία τα δάχτυλά τους σε χορδές από κιθάρες, να παίζουν κλαρινέτο ή να ακολουθούν τους ρυθμούς των άλλως με πιάνο ή πιατίνια.
Ηταν σαν να άνοιγε το μυαλό μου και να έβλεπα πίσω από μια διάσταση που μέχρι τότε ήταν σαν τοίχος στα αυτιά μου.
Γυρίσαμε πίσω αργά το βράδυ, ελαφρώς τρεκλίζοντας και κάνοντας με το στόμα τους ήχους της κιθάρας ή του σαξόφωνου ανάλογα τι τραγούδι προσπαθούσαμε να θυμηθούμε.
Στο δρόμο για το ξενοδοχείο θυμάμαι ότι είχα τσεκάρει μια μαύρη τύπισα που έκανε πεζοδρόμιο και μάλλον ήταν ότι πιο όμορφο είχα δεί ως τότε.
Μιλάμε για απίστευτα σφιχτά πόδια που χάνονταν σε ένα μινι που λαμποκόπαγε από παγιέτες που θα έκαναν το σαλόνι του Ελβις να ντρέπεται.
Ένα ζευγάρι στήθια τόσο τουρλωτά και στρογγυλά που νόμιζες θα σπάσουν τις τιράντες που τα έκρυβαν στο μπλουζάκι της και είχε το μαλί της τραβηγμένο πίσω για να δείχνει ακόμα πιο έντονα τα χείλη της.
Προχώρησα προς το μέρος της και το θυμάμαι σαν τώρα όσο πλησίαζα, δυστυχώς τόσο ξενέρωνα καθώς αυτή είχε φροντίσει να κάθεται στη σκιά και να διαφημίζει την «πραμάτεια» όσο καλύτερα μπορούσε, κρύβοντας τα ελαττώματα της, που ήταν ο ανύπαρκτος κώλος της, η βρώμα και η δυσωδία της και το πρόσωπό της που ήταν σκαμμένο από την ακμή.
Με πέντε μπύρες ακόμα, φίλε θα την είχες πάρει μαζί σου, είπε ο Λάμπρος.
Και με πέντε λιγότερες, ούτε καν θα την κοιτάγαμε αδερφέ του είπα και εγώ.
Γελάσαμε ανεβήκαμε στο δωμάτιο και ταβλιαστήκαμε στα κρεβάτια μετά από έναν σύντομο σχεδιασμό της επόμενης ημέρας που θα σηματοδοτούσε και την επιστροφή μας, καθώς και τα χρήματα τελείωναν – ειδικά μετά την τρομερή σπατάλη του Μεμφις – αλλά και οι ημέρες δεν θα έφταναν για παραπάνω βόλτες μιας και είμαστε ηδη αρκετά νότια και πολύ έξω από τα νερά μας.
Την επόμενη μέρα την αφιερώσαμε στην προετοιμασία του αυτοκινήτου.
Έχοντας διανύσει όλη την απόσταση προς τα κάτω κάνοντας ένα σωρό παρακάμψεις για την πίστα και τις βόλτες είχαμε κάνει πολύ παραπάνω από την πραγματική απόσταση, την οποία υπολογίσαμε σε σκάρτες 18 ώρες οδήγησης για την επιστροφή μας.
Βάλαμε την Πόντιακ για πλύσιμο σε ένα μηχάνημα, κάναμε μόνοι μας το εσωτερικό με την σκούπα, αδειάσαμε ότι σκουπίδι είχαμε μαζέψει στο δρόμο, γεμίσαμε βενζίνη και κάναμε και μια αλλαγή σε μια τεράστια ποσότητα λαδιών που δεν θυμάμαι πια πόσο ήταν αλλά ηταν πολύ.
Η Πόντιακ γυάλιζε σαν καινούργια και μόλις μπήκαμε μέσα, ρίξαμε έναν Ελβις να παίζει τον πόνο του στο κασετόφωνο.
Φυλάξαμε τα «παράξενα» μπλουζ για πιο αργά που θα είχαμε κούραση.
Ο σκοπός ήταν να –φάμε γρήγορα- τη μισή διαδρομή μέχρι τη Βιρτζίνια και τη Σάρλοτσβιλ η οποία τελικά αποδείχθηκε πως δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα χωριό της Αμερικής χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο να δείς, αλλά και τίποτα το ιδιαίτερο να σε ενοχλήσει.
Σε μια διαδρομή χωρίς απρόοπτα, φτάσαμε σε μια άγευστη πόλη, κάναμε έναν ήρεμο ύπνο στα καθίσματα του αυτοκινήτου, ξηπνήσαμε πάλι ενώ νύχτωνε και αποφασίσαμε πως ούτε σαν συνταξιούχοι δεν θα είχαμε κάτι να κάνουμε σε αυτή τη γωνιά της γης.
Εχοντας λοιπόν γεμίσει μπαταρίες και προσπαθώντας να ξαναφτιάξουμε ηθικό περιπέτειας, αποφασίσαμε πως πριν τα τελευταία μίλια που μας χώριζαν από το σπίτι έπρεπε να περάσουμε και από την Νέα Υόρκη για μια κλασική διανυκτέρευση που θα περιλάμβανε οπωσδήποτε πολύ ποτό, πολύ ποτό και πολύ ποτό.
Τιριρινι δεν ακούγαμε πλέον για να βάλουμε στο κασετόφωνο, αλλά και ένας Κλάπτον ήταν τέλειος για την περίπτωση.
Ξεκινήσαμε λοιπόν, χωρίς γυαλιά, με καουμπόικες μπότες, την παλιά μας Πόντιακ και δύο ζευγάρια κάλτσες ακόμα αφόρετα για το Big Apple
Οσο πλησιάζαμε στην Νέα Υόρκη, η κίνηση πύκνωνε.
Το άδειο τοπίο του νότου, το γεμάτο μυρωδιές και ήλιο, έδινε τη θέση του σε βιομηχανικά κτήρια, γέφυρες και καινούργια γυαλιστερά αυτοκίνητα.
Μπήκαμε από την νότια είσοδο της πόλης και αμέσως πέσαμε σε μποτιλιάρισμα.
Κλείσαμε τα παράθυρα και ανοίξαμε τον κλιματισμό. Βάλαμε στο κασετόφωνο λίγο Ελβις να θυμηθούμε που είμαστε αλλά μας φάνηκε υπερβολικά αργός.
Αλλάξαμε σε JJ Cale και επίσης μας ακούστηκε σαν να τραγουδάει από πηγάδι.
Το μυαλό μας γύριζε σιγά-σιγά στην προηγούμενη κατάστασή του.
Στην κίνηση πηγαίναμε σημειωτόν.
Ετοιμαζόμαστε για περιπέτεια και έπρεπε να ακούσουμε κάτι πιο δυνατό για να μας ξυπνήσει.
Έψαχνα στο ντουλαπάκι με μανία να βρω μια μαύρη TDK χρωμίου που είχε τους Black Sabbath και είχα ανακατέψει για πέμπτη φορά το περιεχόμενο χωρις αποτέλεσμα.
Τι έγινε ρε η κασέτα; Ρώτησα τον Λάμπρο, μπας την πετάξαμε στο καθάρισμα;
Για κοίτα κάτω από την κονσόλα απάντησε αυτός οδηγώντας.
Εσκυψα κάτω από την κονσόλα να βρω την κασέτα και έτσι όπως ψηλάφιζα τη μοκέτα ένοιωσα πως ήταν υγρή.
Σχεδόν μούσκεμα.
Λάμπρο το αμάξι είναι μούσκεμα, να πήρε νερά από το πλυντήριο;
Όχι ρε είπε αυτός, αποκλείεται, και κρατώντας το τιμόνι με το αριστερό χέρι, έσκυψε να τσεκάρι ακουμπώντας την παλάμη του στη μοκέτα.
Ωχ δίκιο έχεις, είπε, είναι πισίνα εδώ κάτω.
Είχαμε μισοσκύψει και οι δυό και ακουμπάγαμε τις παλάμες μας στο πάτωμα για να δούμε πόσο πολύ βρεγμένο ήταν όταν μέσα από τις θυριδες του κλιματισμού, άρχισε να μπαίνει καπνός.
Αμέσως κάναμε δεξιά και σταματήσαμε στη λωρίδα ανάγκης.
Τελευταία φορά που είχαμε θέμα με καπνό ήταν τότε που χάλασε ο θερμοστάτης, πάλι με αναμένο τον κλιματισμό.
Ισως και αυτή τη φορά να είμαστε τυχεροί και να τη σκαπουλάραμε.
Ανοίξαμε το καπώ και είδαμε με φρίκη, τον θηριώδη κινητήρα, να είναι γεμάτος λάδια μέχρι το καπάκι, ενώ το ψυγείο έκανε σαν χύτρα ταχύτητας.
Γαμώτο… χάλασε εντελώς είπε ο Λάμπρος.
Μείναμε εκεί στην άκρη του δρόμου, αρκετή ώρα περιμένοντας να κρυώσει το αυτοκίνητο αλλά δεν προλάβαμε να ανοίξουμε ψυγείο ή να κοιτάξουμε κάτι άλλο, καθώς πίσω μας είχε πλευρίσει το κλασικό περιπολικό του Highway.
Η διαδικασία βοήθειας από την αστυνομία ήταν εντελώς διαφορετική στην Νέα Υόρκη από ότι στον Νότο.
Οι δυό –σερίφηδες- μας ενημέρωσαν ότι έχουν καλέσει γερανό που θα μας πάει μέχρι το Highway end και από εκεί αν δεν φτιάχναμε τη βλάβη μας, έπρεπε να βρούμε μια άκρη μόνοι μας.
Δοκιμάσαμε να βάλουμε μπρος το αυτοκίνητο, αλλά φοβηθήκαμε μήπως κάνουμε χειρότερη ζημιά και έτσι υπομονετικά και στωικά, ανεβήκαμε στο γερανό που έφτασε και κάναμε μια θλιμένη βόλτα μέχρι ένα Fit & Go στην είσοδο της πόλης.
Πληρώσαμε τα μισά λεφτά μας για την «βοήθεια» και αρκετά ακόμα για να βγάλουμε εντελώς εκτός λειτουργίας τον κλιματισμό, που είχε σκάσει, γεμίζοντας τον κινητήρα με τα λάδια του κομπρεσέρ του.
Η διάθεσή μας είχε χαθεί εντελώς, είχαν χαθεί επίσης και οι καλύτερες ώρες της ημέρας.
Βεβαιωθήκαμε ότι το αυτοκίνητο δουλεύει κανονικά, πήραμε ένα quote της τάξης των 300 δολαρίων για επισκευή του κλιματισμού, κάτι που ο Λάμπρος είπε πως θα φτιάξει στο σπίτι με 80 το πολύ και υλικά από το παλιατζίδικο και φύγαμε με τσακισμένη τη διάθεση για το κέντρο της πόλης.
Τελικά αυτή η κασέτα, τι έγινε ρε φίλε, ρώτησα;
Και σκάσαμε στα γέλια.
Βάλαμε λίγο Elvis να κλάψουμε τη μοίρα μας και φύγαμε για το Κονέκτικατ, καθώς δεν ειχαμε πλέον καμία διάθεση, αλλά ούτε και λεφτά να περάσουμε party night.
Φτάσαμε στο σπίτι σχετικά νωρίς, παρκάραμε το πληγωμένο θηρίο στο γκαραζ και ανοίξαμε παράθυρα και πόρτες για να μπει φρέσκος αέρας.
Σύντομα βγήκε από μέσα μας όλη η κούραση του ταξιδιού.
Βγάλαμε τις μπότες και καβαλήσαμε τη σκάλα για τα κεραμίδια.
Κάτσαμε εκεί, πάνω από το γκαραζ, πίνοντας τη μπύρα μας και κοιτάγαμε τη νύχτα που έπεφτε.
Από το κασετόφωνο του γκαράζ, ακούγαμε Glenn Miller και την διάσημη σερενάτα του, μια κασέτα που πήραμε κατά λάθος αλλά την αγαπήσαμε όσο καμιά άλλη.
Αναψα ένα τσιγάρο και γύρισα στον Λάμπρο.
Ξέρεις κάτι ρε φίλε; Των ρώτησα;
Τι; Ρώτησε αυτός με τη σειρά του.
Πάλι δεν γ#μήσαμε ρε φίλε, του είπα και μείναμε εκεί επάνω στη σκεπή να γελάμε μέχρι που μας έπιασε βήχας…
Μόλις τελείωσα το 3ο ποστ. Δε θέλω να το διαβάσω μονορούφι, τέτοιες ιστορίες διαβάζονται αργά αργά για maximum απόλαυση.
Πριν πολλά χρόνια (2003 ?) στο 'άλλο' φόρουμ, στις αρχές, διάβαζα πάλι κάποια όμορφη ιστορία σου. Σου είχα γράψει ότι μ έκανες ν ανάψω τσιγάρο κι ας μη καπνίζω. Δε ξέρω αν το θυμάσαι...
PS: Thanks !
Μόλις τελείωσα το 3ο ποστ. Δε θέλω να το διαβάσω μονορούφι, τέτοιες ιστορίες διαβάζονται αργά αργά για maximum απόλαυση.
Πριν πολλά χρόνια (2003 ?) στο 'άλλο' φόρουμ, στις αρχές, διάβαζα πάλι κάποια όμορφη ιστορία σου. Σου είχα γράψει ότι μ έκανες ν ανάψω τσιγάρο κι ας μη καπνίζω. Δε ξέρω αν το θυμάσαι...
PS: Thanks !,
Ur Welcome Mate.
Ω ρε Πρόεδρα!! πολύ πράγμα έγραψες! Έκδοσε το σε βιπεράκι να τα κονομήσεις!
Skyline_IS
06-03-12, 16:34
Πολυ ωραιες οι ιστοριες των "παλιων"...
Να δουμε αν θα προλαβει και η καινουργια φουρνια τετοια ταξιδια...
...multiple indefinate visa...
Ετσι το Παρίζιεν του Λάμπρου, απέκτησε έναν V8 7.400 κυβικά με αυτόματο σαζμάν που το έλεγαν τούρμπο μάστερ και έβγαζε - αυτό το νούμερο το είχα πρωτοακούσει σαν μαχαιρία στο μυαλό μου - 400 άλογα.
Τετρακόσια άλογα στο δεξί πόδι.
Θυμάμαι, πάταγε το γκάζι και το αυτοκίνητο σουζάρηζε.
Ηταν ένα απίστευτο πράμα για τα αυτιά μου και το στομάχι μου.
..
Α ρε δεκετία του 80, με τη βίζα σφραγίδα...οι indefinite έχουν καταργηθεί χρόνια τώρα.
Λοιπόν προσέξτε πόσο μαγγιώρικο είναι το πόντιακ σε σχέση με το σεβρολετ στον πίσω θόλο, το λεγόμενο wheelarch, που ειναι ευθεία γραμμη δε διαγράφει ημικύκλιο οπως στο σεβρολετ. Τελείως pimp.
Ειχε ο πεθερός μου ενα τετοιo Σταμάτη, κεραμυδί με velour εσωτερικο, ολα ηλεκτρικα. Το μοτερ το 427, αλλο πράγμα. Πατουσες γκάζι, και με τη ροπή του ο στρόφαλος στις ξερογκαζιές κουνούσε όλο το αμαξι.
Μου αρεσε αυτό το αμάξι πολύ...Ειχα δώσει στη γυναικα μου το miata και ειχα πάρει το boat και κυκλοφορούσα.
Το 98 έμενα στο τελευταιο οικοδομικό τετράγωνο στο beverly hills το οποίο διέσχιζα κάθε μέρα Στο φανάρι του regent, whilshire και rodeo έβαζα πάντα στη διαπασόν Τάσο Μπουγά, ποντάρει ψόφιο άλογο, μέσα από το πορφυρό βελούδο.
Leonidas_E39
06-03-12, 17:01
Πρόεδρε ένα μπορώ να πω ταξιδέψαμε μαζί σου.
Panos 316T
06-03-12, 17:28
Πρόεδρε ένα μπορώ να πω ταξιδέψαμε μαζί σου.
+2012
GiannisRob
06-03-12, 19:50
https://www.youtube.com/watch?v=TZQQ0vUBceM"]https://www.youtube.com/watch?v=TZQQ0vUBceM
Απλά απίστευτη διήγηση...
Μπράβο πρόεδρε!
Μόλις τελείωσα το 3ο ποστ. Δε θέλω να το διαβάσω μονορούφι, τέτοιες ιστορίες διαβάζονται αργά αργά για maximum απόλαυση.
Πριν πολλά χρόνια (2003 ?) στο 'άλλο' φόρουμ, στις αρχές, διάβαζα πάλι κάποια όμορφη ιστορία σου. Σου είχα γράψει ότι μ έκανες ν ανάψω τσιγάρο κι ας μη καπνίζω. Δε ξέρω αν το θυμάσαι...
PS: Thanks !
:shok::shok:
Μόλις πριν λίγο τελείωσα το post no9 -και ενώ κρατάω στα χέρια το netbook- ενστικτωδώς σάλιωσα το δάχτυλο(!) για να αλλάξω σελίδα (!) :shok:
Τρομερό γράψιμο, ευχαριστώ Σταμάτη thumb
Μπράβο ρε ''αδερφέ''.
Σα να'μασταν κι εμείς στο πίσω κάθισμα της βουβάλας και να μυρίζανε ολονών μας οι κάλτσες.
Μπράβο ρε ''αδερφέ''.
Σα να'μασταν κι εμείς στο πίσω κάθισμα της βουβάλας και να μυρίζανε ολονών μας οι κάλτσες.
Και τί κάλτσες, κάθε ενότητα το δικό της ζευγάρι.
Το 1987 Σταμάτη μπήκα σε ένα μαγαζί που πουλούσε μόνο Tony Lama. Βγήκα ακριβως έτσι:Τα all stars στο κουτί. Την επόμενη φορά στο paintball, κομμενες οι παραλλαγες και οι μαλακιες, levis και Tony Lama.
Η αφιέρωση πρέπει να περιλαμβάνει και την Ελενίτσα, τον Σταααθ, τον Merlin, τον ΒανΒικ, τον Νικ1400, τον οδοντίατρό μας στη Κάλυμνο και αρκετούς ακόμα (μου διαφεύγουν τώρα) που έχουν ταξιδέψει / ζήσει στην Αμερική και ειδικά στην Άγρια Δύση (my case) .
Απ όλα αυτά τα χρόνια έχω άπειρες ιστορίες, δεν έχω όμως το χάρισμα του Πρόεδρου στην αφήγηση, δυστυχώς.
Πάω να συνεχίσω το διάβασμα ....
Nigga μου, ποιο ήταν το αντίστοιχο σε Oldsmobile ? Ίδια περίοδο και ακριβώς ίδια μούρη με τη Chevy / Pontiac που έβαλες. Ήταν το 1ο μας αμάξι 84-85 μαζί με ένα Buick πιο μικρό από την 6-μετρη νεκροφόρα Olds, αλλά και παλαιότερο (τέλη 70). V8 και βρωμόγκαζο το άτιμο.
Nigga μου, ποιο ήταν το αντίστοιχο σε Oldsmobile ? Ίδια περίοδο και ακριβώς ίδια μούρη με τη Chevy / Pontiac που έβαλες. Ήταν το 1ο μας αμάξι 84-85 μαζί με ένα Buick πιο μικρό από την 6-μετρη νεκροφόρα Olds, αλλά και παλαιότερο (τέλη 70). V8 και βρωμόγκαζο το άτιμο.
eighty eight
Όχι ρε αυτή είναι του 89 μοντέλο. Χλίδα μπροστά στο δικό μας. Μιλάω για ΜΥ 79-81 περίπου.
Όχι ρε αυτή είναι του 89 μοντέλο. Χλίδα μπροστά στο δικό μας. Μιλάω για ΜΥ 79-81 περίπου.
Ρε συ Κώστα, απο το 49 μέχρι το 91 έβγαινε το 88αρι.
παράλληλο μοντέλο ήτανε.
του 79 ήταν αυτή:
https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/4/45/81delta88.jpg
:original:thumb
καποιοι εχουν μεγαλη ανεση με τους αριθμους, αλλοι με τις ξενες γλωσσες,στις τεχνες στα καλλιτεχνικα...
εγω παντα το μονο που ειχα ηταν οτι καθε μια ιστορια,μυθιστορημα,αφηγησ η που διαβαζα,την ιδια στιγμη μου δημιουργουνταν εικονες στο μυαλο και τη ζουσα.
Σαν ενα εβλεπα ταινια.
Σταματη μολις εκανα ενα ταξιδι, γνωρισα ολα αυτα τα μερη απο την αφηγηση και οσο παραξενο και αν ακουστει ειναι σαν να τα επισκεφθηκα.
Thanks!!!
υγ. απο δω και περα παντα θα κουβαλαω στο πορτ μπαγκαζ κανα δυο τρια ζευγαρια αθλητικες καλτσες !!
Προεδρε μετα απο τις εμπειριες σου με τα καραβια κατεληξες σε γαλλικο ε?
διαβαζω 2η φορα την ιστορια σου καθως την εχω διαβασει και αλλου! και σε λιγο στελνω φωτογραφια απο τα συναισθηματα μου μετα απ την καταθεση ψυχης σου!
Ρε συ Κώστα, απο το 49 μέχρι το 91 έβγαινε το 88αρι.
παράλληλο μοντέλο ήτανε.
του 79 ήταν αυτή:
https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/4/45/81delta88.jpg
Dats more like it !!
και εγώ λέω νέκρωσε το φόρουμ σήμερα, μέχρι που έπεσα εδώ.
μπράβο ρε θείο. πολύ ωραία αφήγηση. κλείνω τώρα, πάω να βάλω κάνα τιριρίνι να γουστάρω.
Προεδρε μετα απο τις εμπειριες σου με τα καραβια κατεληξες σε γαλλικο ε?
διαβαζω 2η φορα την ιστορια σου καθως την εχω διαβασει και αλλου! και σε λιγο στελνω φωτογραφια απο τα συναισθηματα μου μετα απ την καταθεση ψυχης σου!
3 γαλλικά για να ισιώσω σπύρο... :whistle:
τι καθησες και εγραψες ρε ατομο?
εσυ οχι με ξεπερασες στα σεντονια, με εκμηδενισες...:shok:
:thumbsup::thumbsup::thumbsup::thumbsup:
Dr. Yamastura
07-03-12, 00:35
Με ξενύχτησες μπαγάσα!!
Μια μίξη από
80's college movies+τομ κρουζ(ερωτικές μπιζνες ενός πρωτάρη),φέρις μπιούλερ κλπ,
τοπ γκίαρ(επεισόδιο στην αμερική)
3 chords & a sore throat βλέπε Ramones και αντιπαράθεση με τα 5λεπτα σόλα
ΝΥ to connecticut πρόπερσι για να πάρω το cobra...
Mε σβούριζες στην μπαλαρινα του λούνα παρκ και σε κάθε μοίρα έβλεπα σε αντιστοιχία κάποιο κομμάτι της δικής μου ζωής...
ΤNX πρόεδρε
υγ ασε τις γλαφυρές περιγραφικες αφηγήσεις και πιάσε τιμόνι για καρτόδρομο!!χαχαχα
300 άλογα σου φτάνουν ή θες από 400 και πάνω???
Με ξενύχτησες μπαγάσα!!
Μια μίξη από
80's college movies+τομ κρουζ(ερωτικές μπιζνες ενός πρωτάρη),φέρις μπιούλερ κλπ,
τοπ γκίαρ(επεισόδιο στην αμερική)
3 chords & a sore throat βλέπε Ramones και αντιπαράθεση με τα 5λεπτα σόλα
ΝΥ to connecticut πρόπερσι για να πάρω το cobra...
Mε σβούριζες στην μπαλαρινα του λούνα παρκ και σε κάθε μοίρα έβλεπα σε αντιστοιχία κάποιο κομμάτι της δικής μου ζωής...
ΤNX πρόεδρε
υγ ασε τις γλαφυρές περιγραφικες αφηγήσεις και πιάσε τιμόνι για καρτόδρομο!!χαχαχα
300 άλογα σου φτάνουν ή θες από 400 και πάνω???
Να φέρω τα 180 μουλάρια μου να το καταλάβω κιόλας πως σβουράει το ρημαδι?
Για κανόνισε να γίνει κάτι με τον καιρό....
ρίχτου κανα Alfentanil μπας και την ακούσει και ξεχάσει να βρέχει...
Πάντως δε ξέρω τι έκανες Πρόεδρε με το φιλαράκι σου το νταλικιέρη, αν δε σ έχει αποκαλέσει γυναίκα "studmuffin" στο αμέρικα, είναι σα να μην έχεις κάνει απολύτως τίποτα αγορίνα.
Περιμένω καμιά ιστορία από west coast μεριά, έστω σύντομη.
Απο West Coast δεν θα πω ιστοριες γιατι ειναι σκοτεινο μπλεξιμο και ο λογος που εγκατελειψα την χωρα.
Οχι, s/m δεν με εχει πει καμμια μεχρι τωρα.
Συνηθως ακουγα μακρυες προτασεις, που περιειχαν λεξεις τυπου μπασταρδε, εγωιστη, ρηχέ και τετοια.
Ξερεις στη φαση που πεφτει το σουταρισμα, και της λες "χεστηκα για την αναλυση της σχεσης μας".
:thumbsup::thumbsup::thumbsup::thumbsup:
Simply?
Στη Λαρσα ειναι ρε
ΣιΜΠλιη το λεν
Α ρε πρόεδρα, με έσκισες.
Από τις 9, τώρα τελείωσα το διάβασμα. Το πήγα μονορούφι σαν τη διαδρομή σας. Τώρα πάω για φούμο.
Χάνεσαι στην Ελλάδα, αλλά ευτυχώς που είσαι εδώ.
Η εμπειρια των αγωνων NASCAR στην Αμερικη, χωρις να θελω να παραβλεψω το οδοιπορικο του προεδρα, ειναι συγκλονιστικη.
Αλλωστε προκειται για το μεγαλυτερο σπορ στη χωρα .
Αξιζει πραγματικα να δει καποιος ενα τετοιο αγωνα στη ζωη του που δε μοιαζει με κανενα αλλο στα μηχανοκινητα σπορ.
Καποια στιγμη θα κανουμε μια ενοτητα πανω σε ενα τετοιο αγωνα στη ποιο συγχρονη μορφη του.
(ενα μικρο φωτογραφικο υλικο απο Σταμ + ξαδερφο στο ταξιδι τους)
εδω προσπαθουν να ξεφυγουν απ τη γκομενα που ηθελε να τους γ@μησει αλλα δεν ηθελαν αυτοι ...12127
με ξαδερφο καπου στο Τενεσι....12128
Παντως προεδρε η διαπιστωση στο τελος του ταξιδιου να ξερεις οτι εχει γινει απο τους περισσοτερους κατα καιρους...δεν εισαι μονος σε αυτο.
Απο West Coast δεν θα πω ιστοριες γιατι ειναι σκοτεινο μπλεξιμο και ο λογος που εγκατελειψα την χωρα.
Α έτσι εξηγούνται τα σπίτια, τα σκάφη, εξοχικά Ferrari & Bentley. Way to go. thumb
τον ψηνω να μας αφηγηθει την περιπετεια που ειχε πριν χρονια στο βετναμ, οπου το διεσχισε με βεσπα non stop (μονο για μπουζι-πλατινες σταματαγε καθε 20 χιλιομετρα), ερχομενος απο το λάος (το κρατος, οχι το κομμα), οταν καταφερε να αποδρασει απο τους κοκκινους χμερ στην καμποτζη, οπου ειχε εισχωρησει παρανομα γιατι τον κυνηγουσαν κατι ladyboys απο την Μπανγκόκ που τους ειχε υποσχεθει γαμο (χωρις να γνωριζει βεβαια τι εκρυβαν απο κατω, φανταζομαι).
αντε ρε προεδρα...
Φοβερή περιπέτεια,μας ταξιδεψες πάλι Σταμ!!
https://artsandentertainmentplayground.com/wp-content/uploads/2011/06/oscars-go-on.png
https://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/c/cc/Snoopy_wwi_ace_lb.jpg https://t0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTSx7VchkiEdUgFjyq-wtEzOMuqegERsOwvduErjP59IbGuPSZN
Simply?
Original burger παρόμοιο με το simply!
Mόλις τελείωσα την ανάγνωση .......Εκπληκτικό γράψιμο , αμεσο και περιεκτικό , που αγγίζει και ενα ευαίσθητο για μένα θέμα. Αυτό του ταξιδιου στην Αμερικάνικη επαρχία ,και δη στην Αμερικάνικη Δυση έτσι χωρίς σκοπό απλά για την απολαυση του ταξιδιού.
Ο Σταμάτης ισως θα επρεπε να μαζέψει αυτοκινητιστικές ιστορίες και να τις δημοσιεύσει , έστω εδω στο forum. Eιχα καιρό να διαβάσω κάτι αυτοκινητιστικο τόσο δυνατό.
Μου θυμισε λίγο κάποιον που εγραφε παλιά στο ελληνικο Auto Motor und Sport , νομίζω Γούσια τον έλεγαν.
Συγχαρητήρια από εμένα και περιμένουμε και αλλες ιστορίες!!!
Μου θυμισε λίγο κάποιον που εγραφε παλιά στο ελληνικο Auto Motor und Sport , νομίζω Γούσια τον έλεγαν.
βασιλης γουσιας (γνωστος και ως μουσιας λογω των μυθων που επλαθε :th_Laie_67-1:), εγραφε στο car&driver. thumb
βασιλης γουσιας (γνωστος και ως μουσιας λογω των μυθων που επλαθε :th_Laie_67-1:), εγραφε στο car&driver. thumb
ΛΕΣ ?????
(η επομενη αφηγηση να ειναι .... : H στιγμη που ειπα στον Νιλ Αμστρονγκ κατεβα εσυ γιατι ποναει το ποδι μου και πες " one step for man one giant leap for mankind "....?????????
ΛΕΣ ?????
(η επομενη αφηγηση να ειναι .... : H στιγμη που ειπα στον Νιλ Αμστρονγκ κατεβα εσυ γιατι ποναει το ποδι μου και πες " one step for man one giant leap for mankind "....?????????
ναι ρε δεν το ηξερες αυτο?
βαριοτανε να κατεβει ο προεδρος γιατι ειχε στριμωξει ενα κοντο στον πυραυλο μεσα και εστειλε υφισταμενο. thumb
Ναι ηταν μια Αρειανη με 6 βυζια
Δεν το αφηνεις τετοιο κελεπουρι
Γι αυτο ο πυραυλος πηγαινε μονοπαντα στα βιντεο ....ηταν το κοντο μαζι με το εξτρα φορτιο απ τις βυζαρες......
Απο West Coast δεν θα πω ιστοριες γιατι ειναι σκοτεινο μπλεξιμο και ο λογος που εγκατελειψα την χωρα.
Οχι, s/m δεν με εχει πει καμμια μεχρι τωρα.
Συνηθως ακουγα μακρυες προτασεις, που περιειχαν λεξεις τυπου μπασταρδε, εγωιστη, ρηχέ και τετοια.
Ξερεις στη φαση που πεφτει το σουταρισμα, και της λες "χεστηκα για την αναλυση της σχεσης μας".
καλα, μονο με καθολικες εμπλεκες????/
kostas 325
07-03-12, 16:48
Προσκυνώ :worthy::worthy::worthy:
Μου θύμισες τον Γ.Πολίτη
βασιλης γουσιας (γνωστος και ως μουσιας λογω των μυθων που επλαθε :th_Laie_67-1:), εγραφε στο car&driver. thumb
Συνονοματε , τον θυμασαι? Αλήθεια ειχε το παρατσούκλι ¨Μουσιας"? Ωραια εγραφε ομως!! Αν και θα επαιρνα ορκο οτι ηταν στο AMS... Γεράματα....
καλα, μονο με καθολικες εμπλεκες????/
Βασικα με μαλακισμενες.
Βασικα με μαλακισμενες.
Σε καταλαβαινω απολυτα..... αλλη η νοοτροπια μας.....
Ηρθα το 87 να δω φιλους και τελικα καθησα για δευτερο μεταπτυχιακο.....
τον ψηνω να μας αφηγηθει την περιπετεια που ειχε πριν χρονια στο βετναμ, οπου το διεσχισε με βεσπα non stop (μονο για μπουζι-πλατινες σταματαγε καθε 20 χιλιομετρα), ερχομενος απο το λάος (το κρατος, οχι το κομμα), οταν καταφερε να αποδρασει απο τους κοκκινους χμερ στην καμποτζη, οπου ειχε εισχωρησει παρανομα γιατι τον κυνηγουσαν κατι ladyboys απο την Μπανγκόκ που τους ειχε υποσχεθει γαμο (χωρις να γνωριζει βεβαια τι εκρυβαν απο κατω, φανταζομαι).
αντε ρε προεδρα...
Ναι ρε Στάθη αλλά ξέχασες να προσθέσεις εκεί που τον κυνηγούσανε while yelling '....me love you long time...'. Προφέρεται 'taam'.
Σταμάτη απο ευχαριστίες χόρτασες φαντάζομαι αλλά +1 κι απο μένα δεν θα σε βαρύνει. Thanks λοιπόν και ολογράφως typed.
Δεν το έχω διαβάσει ακόμα όλο αλλά το απολαμβάνω αργά το βράδυ, χαλαρά ακούγωντας Dire Straits, Bruce Sprinsteen και με λίγο bourbon παρέα. Α Hoyo de Monterrey double corona is missing αλλά μέσα στο σπίτι ...
Ας μην είναι και όλα τέλεια, έχει κι αυτό τη χάρη του. Νά'σαι καλά.
Πάντως δεν μου το βγάζεις απ΄το μυαλό οτι με το συγκεκριμένο thread κάτι δοκιμάζεις, κάτι ερευνάς, κάτι θές να δείς. Δεν μπορώ να καταλάβω ακόμα τί αλλά κάτι θές εσύ...
Σταμάτη απο ευχαριστίες χόρτασες φαντάζομαι αλλά +1 κι απο μένα δεν θα σε βαρύνει. Thanks λοιπόν και ολογράφως typed.
Δεν το έχω διαβάσει ακόμα όλο αλλά το απολαμβάνω αργά το βράδυ, χαλαρά ακούγωντας Dire Straits, Bruce Sprinsteen και με λίγο bourbon παρέα. Α Hoyo de Monterrey double corona is missing αλλά μέσα στο σπίτι ...
Ας μην είναι και όλα τέλεια, έχει κι αυτό τη χάρη του. Νά'σαι καλά.
Πάντως δεν μου το βγάζεις απ΄το μυαλό οτι με το συγκεκριμένο thread κάτι δοκιμάζεις, κάτι ερευνάς, κάτι θές να δείς. Δεν μπορώ να καταλάβω ακόμα τί αλλά κάτι θές εσύ...
τιριρίνι???
δεν έχει τιριρίνι???
Το πήρα μονορούφι.
Ψαχνω και γω από χτες να βρω κάτι να γράψω γιά να εκφράσω τον θαυμασμό μου ... δεν το βρηκα.
Να σαι καλά Σταμ. :original::original:
τιριρίνι???
δεν έχει τιριρίνι???
έχουμε μασήσει πολλές (αλλά πολλές) TDK και Maxell με δαυτο, νισάφι !
:th_Laie_67-1:
τον ψηνω να μας αφηγηθει την περιπετεια που ειχε πριν χρονια στο βετναμ, οπου το διεσχισε με βεσπα non stop (μονο για μπουζι-πλατινες σταματαγε καθε 20 χιλιομετρα), ερχομενος απο το λάος (το κρατος, οχι το κομμα), οταν καταφερε να αποδρασει απο τους κοκκινους χμερ στην καμποτζη, οπου ειχε εισχωρησει παρανομα γιατι τον κυνηγουσαν κατι ladyboys απο την Μπανγκόκ που τους ειχε υποσχεθει γαμο (χωρις να γνωριζει βεβαια τι εκρυβαν απο κατω, φανταζομαι).
αντε ρε προεδρα...
Απο West Coast δεν θα πω ιστοριες γιατι ειναι σκοτεινο μπλεξιμο και ο λογος που εγκατελειψα την χωρα.
Οχι, s/m δεν με εχει πει καμμια μεχρι τωρα.
Συνηθως ακουγα μακρυες προτασεις, που περιειχαν λεξεις τυπου μπασταρδε, εγωιστη, ρηχέ και τετοια.
Ξερεις στη φαση που πεφτει το σουταρισμα, και της λες "χεστηκα για την αναλυση της σχεσης μας".
Απο Ασια δεν πας απο west coast δεν μπορεις, απο τη Λευκαδα εφυγες κακην κακως στο γραφειο πακεταρεις και η περιοχη του hilton ειναι και αυτη απαγορευμενη..:whistle:
Ολο και κατι θα ειχες κανει και στις δυτικες συνοικιες... σε λιγο θα χαρακτηριστεις persona non grata
μονο η κουμπαρα και ο ταμ θα σου απομεινει:hystericalbs1::hystericalbs1:
Παρα πολυ ωραια η διηγηση, το ευχαριστηθηκα.
Σπαματη, αν και θα το ξερεις, εχεις ταλεντο
Απο Ασια δεν πας απο west coast δεν μπορεις, απο τη Λευκαδα εφυγες κακην κακως στο γραφειο πακεταρεις και η περιοχη του hilton ειναι και αυτη απαγορευμενη..:whistle:
Ολο και κατι θα ειχες κανει και στις δυτικες συνοικιες... σε λιγο θα χαρακτηριστεις persona non grata
μονο η κουμπαρα και ο ταμ θα σου απομεινει:hystericalbs1::hystericalbs1:
μπα και απο το Μήτσο αραιώνω σιγά-σιγά :hystericalbs1:
Το πήρα μονορούφι.
Ψαχνω και γω από χτες να βρω κάτι να γράψω γιά να εκφράσω τον θαυμασμό μου ... δεν το βρηκα.
Να σαι καλά Σταμ. :original::original:
...εχω διαβασει μονο τα πρωτα δυο ποστ,θελω να ειμαι συγκεντρωμενος και να μην με διακοπτουν....οταν καταφερω να τα διαβασω ολα θα γραψω σχολιο!!!thumb
Leonidas_E39
07-03-12, 23:50
...εχω διαβασει μονο τα πρωτα δυο ποστ,....οταν καταφερω να τα διαβασω ολα θα γραψω σχολιο!!!thumb
Αρη ακου τι θα κανεις , σφηξε μια ουισκια σε βαρβατο κρυσταλλινο ποτηρι , κλεισε τα φωτα, συνδεσε το λαπιτοπι στην τηλεοραση και αμα καπνιζεις αναψε και μια τσιγαρια να το απολαυσεις. :thumbsup::thumbsup: :thumbsup::thumbsup:
Κωνσταντίνος
11-03-12, 01:18
Διαβάζεις, πλάθεις τις εικόνες και είναι σα να βλέπεις road movie απο τα (back to the fucken) 80΄s.
Με τον Τζον Κιούσακ και τον Εμίλιο Εστεβέζ. Αυτό, τίποτα άλλο.
Powered by vBulletin® Version 4.2.3 Copyright © 2024 vBulletin Solutions, Inc. All rights reserved.